02
Ι. Ο ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΑΠΦΕΙΡΑ
(Πράξ. 5/ε/1-11
Το περιστατικό του Ανανία και της γυναίκας του Σαπφείρας είναι γνωστό, καθώς κατέχει μία από τις πρώτες σελίδες της ιστορίας της αποστολικής εκκλησίας στο βιβλίο Πράξεις των Αποστόλων. Επιπλέον πρόκειται για την πρώτη ΚΡΙΣΗ που συγκλόνισε την πνευματική οικογένεια της Ιερουσαλήμ, και μάλιστα κρίση που συνοδεύτηκε «με θάνατο».
Στην πραγματικότητα όλα άρχισαν από μια πράξη που έκανε ο Βαρνάβας. Αυτός πούλησε κάποιο χωράφι του «και έφερε τα χρήματα, και έθεσεν εις τους πόδας των αποστόλων» για να καλυφθούν οι ανάγκες των φτωχών
(Πράξ. 4/δ/36-37).
36 Και ο Ιωσής, αυτός που αποκλήθηκε από τους αποστόλους Βαρνάβας (το οποίο μεταφραζόμενο σημαίνει, γιος παρηγοριάς), Λευίτης, Κύπριος το γένος,
37 έχοντας ένα χωράφι, το πούλησε, και έφερε τα χρήματα, και τα έβαλε στα πόδια των αποστόλων.
........
[Περιέργως, και αντίθετα από όσα κηρύττει η πλανεμένη διδασκαλία του «Ευαγγελίου της Ευημερίας», στην αποστολική εκκλησία υπήρχαν φτωχοί και μάλιστα πολλοί, αλλά αυτό είναι έξω από το θέμα μας].
Αυτή την ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ζήλεψε ο Ανανίας, που πούλησε κι αυτός ένα δικό του κτήμα και το αντίτιμο «έθεσεν εις τους πόδας των αποστόλων» ακολουθώντας το παράδειγμα του Βαρνάβα
ΠΡΑΞΕΙΣ(5/ε/1-2).
1 Κάποιος δε άνθρωπος, με το όνομα Ανανίας, μαζί με τη γυναίκα του, τη Σαπφείρα, πούλησε ένα κτήμα·
2 και κράτησε από την τιμή, εν γνώσει και της γυναίκας του· και φέρνοντας ένα μέρος, το έβαλε στα πόδια των αποστόλων.
........
Δεν είναι όμως περίεργο που οι δύο αυτοί σύζυγοι ενώ ξεκίνησαν να κάνουν κάτι καλό έφτασαν στο θάνατο;
Μεσολάβησε βέβαια μια λεπτομέρεια, επειδή ο Ανανίας με τη γυναίκα του συνεννοήθηκαν να κρατήσουν ένα μέρος από την αξία του κτήματος για δικές τους ανάγκες, αλλά ούτε σ’ αυτό το σημείο υπάρχει τίποτα κακό αφού, όπως εξήγησε ο Πέτρος, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να πουλήσουν το κτήμα τους ούτε να διαθέσουν τα χρήματα στην Εκκλησία. «Ενώ έμενε, δεν ήτο σου; Και αφού επωλήθη, δεν ήτο εν τη εξουσία σου;» ρώτησε ο Απόστολος.
Προφανώς αποφάσισαν να αποκρύψουν την αληθινή αξία, δίνοντας στην Εκκλησία μια ψεύτικη εντύπωση, θέλοντας έτσι να κερδίσουν την εκτίμηση των αδελφών για τη γενναιοδωρία τους, και ταυτόχρονα να έχουν κάποια αποταμίευση για τον εαυτό τους.
Συνεπώς το κακό δεν ήταν ο ζήλος τους να μιμηθούν το καλό παράδειγμα του Βαρνάβα αλλά το θράσος τους να ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ την καλή πίστη των συγχριστιανών τους, τους οποίους υποβάθμισαν στην εκτίμησή τους.
Επιπλέον, ενώ ο Ανανίας είπε το ψέμα στους Απόστολους και τους πιστούς, ο Πέτρος του εξηγεί ότι «δεν εψεύσθης εις ανθρώπους, αλλ’ εις τον Θεόν» (εδ. 4). Ας είμαστε γι’ αυτό ενήμεροι, πως κάθε προσπάθεια παραπλάνησης των πιστών, δεν γίνεται σε ανθρώπους αλλά στον ίδιο τον Κύριο.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η ΚΑΛΗ επιθυμία των τραγικών αυτών ανθρώπων χρεώθηκε σε βάρος τους, όταν μολύνθηκε με σαρκικά κίνητρα και επιδιώξεις και τούτο καλό θα είναι να το κρατήσουμε υπόψη μας ως το τέλος της παρούσας μελέτης.
.......
