Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ
Γυναίκες απέναντι στον καθρέφτη του θείου λόγου
Μαθήματα από ένα παιδικό πάθημα
Ηταν εποχή του θερισμού. Ο πατέρας είχε θερίσει το χωράφι μας κι εγώ είχα σκαρφαλώσει πίσω από το τρακτέρ, πάνω στο γεμάτο με σανό ρυμουλκό. Η προειδοποίηση που μου είχε δώσει ο πατέρας ήταν σαφής: "Μη πλησιάσεις στην άκρη!" – Πάντα το σανό εξέχει από τις άκρες της καρότσας, εμποδίζοντας να δεις πού ακριβώς βρίσκεται το κενό.
Προσπάθησα να είμαι υπάκουη σ’ αυτό που μου είπε, όμως θέλοντας να ικανοποιήσω κάποια παιδική μου περιέργεια, σύρθηκα λίγο-λίγο προς την άκρη και ξαφνικά, προς μεγάλη μου έκπληξη, αντιλήφθηκα τον εαυτό μου να γλιστρά προς τα πίσω. Κατέληξα ξαπλωμένη με την πλάτη στο έδαφος, σε μια προσγείωση διόλου μαλακή!
Η κοριτσίστικη φωνή μου τράβηξε έγκαιρα την προσοχή του μπαμπά, που σταμάτησε αμέσως το τρακτέρ, πήδησε κάτω, με σήκωσε και γρήγορα με έφερε στο σπίτι. Χάρη στην καλή φροντίδα που μου προσφέρθηκε και στην ιδιαίτερη αντοχή σε χτυπήματα, που έχει χαρίσει ο Θεός στα παιδικά σώματα, το γεγονός πέρασε χωρίς να αφήσει επάνω μου κανένα κακό σημάδι!
Και στην πνευματική μας ζωή, ως παιδιά του Θεού ακούμε τη φωνή του ουράνιου Πατέρα να μας προειδοποιεί όταν πλησιάζουμε επικίνδυνα σε κάποιον πνευματικό κίνδυνο. Αλλά πόσο εύκολο είναι να απορροφηθούμε από τις ατέλειωτες λεπτομέρειες της ζωής και, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, να γλιστρήσουμε στην παγίδα του Σατανά...
Τις πιο πολλές φορές αμελούμε την προσευχή και δεν διαθέτουμε σ’ αυτήν αρκετό χρόνο. Επίσης νομίζουμε ότι ξέρουμε πια τη Βίβλο πολύ καλά και αμελούμε τη μελέτη της.
Παραμελώντας όμως με τον τρόπο αυτό την κοινωνία μας με τον Κύριο, που είναι ζωτικής σημασίας, εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε μεγάλο κίνδυνο. Η ζημιά μπορεί να μην είναι αμέσως ορατή, εσωτερικά όμως αρχίζουμε να χάνουμε την πνευματική μας ευαισθησία και σε μικρό διάστημα πολλά από τα ζητήματα που προηγούμενα ενοχλούσαν τη συνείδησή μας, τώρα δεν μας πειράζουν όπως πριν. Τελικά καταλήγουμε να βλέπουμε τα πράγματα από κοσμική οπτική γωνία, οι γνώμες των άλλων αρχίζουν να είναι για μας σημαντικές και, αντί να προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί στον Θεό, προτιμούμε να είμαστε αποδεκτοί από τους κοσμικούς φίλους μας.
Αυτό όμως είναι μια "ζώνη κινδύνου" και, αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τις προειδοποιήσεις του Θεού, το βέβαιο είναι πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε "πέρα από τα ασφαλή όρια", μέσα στην αμαρτία, χαμένοι σε μια πνευματική έρημο και χωρίς θάρρος να επιστρέψουμε στον Θεό.
Επιπλέον, σκεφτόμαστε τι θα πουν οι χριστιανές φίλες μας εάν ομολογήσουμε ότι πέσαμε. Αλλά πόση αξία μπορεί να έχουν οι απόψεις των ανθρώπων απέναντι σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό μας από τον Θεό;
Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να μείνουμε εκεί που πέσαμε, μακριά από εκείνα που ο Θεός είχε σχεδιάσει για τη ζωή μας. Άσοφα πειράματα μπορεί να μας έφεραν σε καταστάσεις όπου νιώθουμε ότι φτάσαμε σε επικίνδυνο έδαφος, όμως ο λόγος του Θεού μάς λέει ότι μπορούμε πάλι να υπερνικήσουμε με τη δική Του βοήθεια! «Ενθυμού πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα» (Αποκ. 2/β/5).
Εάν είμαστε αδύνατες πνευματικά, ο Κύριος είναι πάντα πρόθυμος να μας ενισχύσει και να μας βοηθήσει να απομακρυνθούμε από τη ζώνη του κινδύνου και στο τέλος να φτάσουμε με ασφάλεια στον ουρανό! «Ο Κύριος υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας και ανορθεί πάντας τους κεκυρτωμένους» (Ψαλμ. 145/ρμε/14).
Οσο μακριά και αν νομίζουμε πως έχουμε φτάσει –και ο Πονηρός προσπαθεί πολύ να μας πείσει γι’ αυτό– υπάρχει ακόμη ελπίδα. Αν και ο εχθρός επιμένει ότι δεν υπάρχει πια αξία να προσπαθήσουμε, γνωρίζουμε ότι ο Σατανάς είναι ψεύτης και πρέπει ν’ αποβλέπουμε μόνο στη μεγάλη αγαθότητα του Θεού. Υπάρχει ελπίδα για κάποιον που γλίστρησε προς τα πίσω; Ναι, υπάρχει! Η αγάπη του Θεού ελκύει τις καρδιές μας, προσπαθώντας να μας φέρει σε μετάνοια ώστε να ζητήσουμε συγχώρεση. Είναι εκεί και ακούει την προσευχή μας. Θέλει να γυρίσουμε στην πρώτη μας θέση μέσα στην οικογένεια του Θεού.
Όπως τότε που έπεσα, ο πατέρας μου έτρεξε να με σώσει –παρ’ όλο που εγώ τον είχα παρακούσει– ο Ουράνιος Πατέρας λαχταράει να δεχτεί πάλι καθέναν και καθεμιά που έχει απομακρυνθεί από κοντά Του. Η υπόσχεση του Θεού μέσω του αρχαίου προφήτη είναι, «Θέλω ιατρεύσει την αποστασίαν αυτών, θέλω αγαπήσει αυτούς εγκαρδίως» (Ωσηέ 14/ιδ/4). Αν και τα λόγια αυτά ειπώθηκαν αρχικά για το λαό Ισραήλ, η ίδια διάθεση ισχύει για κάθε άνθρωπο που επιστρέφει στον Θεό με όλη του την καρδιά. Να δεχτεί και να θεραπεύσει! Περισσότερο ακόμη, Εκείνος θέλει να μας κάνει τόσο σταθερές, ώστε να μη χρειαστεί να ξαναπέσουμε.
Ας ελέγξουμε λοιπόν την πνευματική μας κατάσταση σήμερα κι ας μην ξεχνάμε πως όταν ο Ουράνιος Πατέρας προειδοποιεί για κάποιες "ζώνες κινδύνου", το κάνει μόνο για να μείνουμε με ασφάλεια κοντά Του. Αξίζει λοιπόν να προσέχουμε τις προειδοποιήσεις Του!
Από συνεργάτρια
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2003
Γυναίκες απέναντι στον καθρέφτη του θείου λόγου
“Ήθελα να ήμουν γιαγιά...
Δεν ξέρω αν η εφεύρεση αυτής της γιορτής πρόσθεσε πολλά ή λίγα θετικά στα άτομα της τρίτης ηλικίας. Στα παιδικά μου χρόνια δεν υπήρχε ανάγκη τέτοιας ημέρας, επειδή όλοι είχαμε πολλά πάρε-δώσε με τους ηλικιωμένους, ιδιαίτερα μάλιστα με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Προσωπικά ένιωθα ιδιαίτερο θαυμασμό και συμπάθεια γι’ αυτή την ηλικία που όλοι σέβονταν εκείνη την εποχή hay-bw
Ίσως και άλλες φίλες να θυμούνται το ποίημα που υπήρχε στο Αναγνωστικό μας, με τίτλο «Να ήμουνα παππούς!» Δεν μπορώ πια να θυμηθώ κάτι άλλο πέρα από τον τίτλο του, θυμάμαι ωστόσο ότι η δασκάλα μας ζήτησε από όλα τα παιδιά της τάξης να γράψουμε ένα δικό μας ποίημα, και τα κορίτσια με τίτλο «Να ήμουνα γιαγιά!» Έτσι άρχιζε το δικό μου: «Ήθελα νά μουνα γιαγιά,/ να έχω μάτια βαθουλά,/ το πρόσωπό μου νά χει πτυχές,/ όπως σε όλες τις γιαγιές»... Ομολογώ πως σήμερα δεν θα έγραφα τα ίδια, τουλάχιστον όσον αφορά τις πτυχές στο πρόσωπο. Στην ηλικία μου, και με το φως που μας δίνει ο λόγος του Θεού, έχω να ποθήσω πολλά άλλα.
Προτείνω, λοιπόν, να διαβάσουμε μαζί από την Επιστολή προς Τίτον, όπου γράφει, «Οι γέροντες να ήναι άγρυπνοι, σεμνοί, σώφρονες, υγιαίνοντες εν τη πίστει, τη αγάπη, τη υπομονή». Και ειδικά για το δικό μας φύλο, «Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, μη κατάλαλοι, μη δεδουλωμέναι εις πολλήν οινοποσίαν, να ήναι διδάσκαλοι των καλών, διά να νουθετώσι τας νέας να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, διά να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού» (Τίτ. 2/3-4).
Από το κομμάτι αυτό θέλω να σταθώ σε δύο μόνο σημεία: Το πρώτο προβάλλεται προς αποφυγή: «μη κατάλαλοι». Έχω καθίσει δίπλα σε γυναίκες κάποιας προχωρημένης ηλικίας και άκουσα τέτοια και τόσα παράπονα για άλλους ανθρώπους, για παιδιά, για νύφες, για αδελφές, ακόμη και για τους ήδη νεκρούς γονείς τους, ώστε λυπήθηκα για τη δυστυχία τέτοιων ατόμων. Αυτό δεν είναι μόνο δική μου διαπίστωση, αλλά το άκουσα και από άλλες αδελφές και φίλες που φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους.
Αληθινά αυτά τα άτομα υποφέρουν πολύ! Αν δεν μπόρεσαν μετά από δεκαετίες να συγχωρήσουν ούτε καν τους γονείς τους, για λάθη που μπορεί πράγματι να έκαναν, πώς θα ειρηνεύσουν ψυχικά; Επιπλέον τέτοια άτομα με τη συμπεριφορά τους αυτή και τη γκρίνια τους, απομακρύνουν εκείνους που θα ήθελαν να πηγαίνουν πιο τακτικά για να τους κρατήσουν συντροφιά. Αντίθετα, υπάρχουν γιαγιάδες που άφησαν το γιο Πνεύμα να δουλέψει με το λόγο του Θεού στον χαρακτήρα τους, με θαυμαστά αποτελέσματα. Απέκτησαν προσωπικότητα στολισμένη με τις αρετές του Χριστού. Έχουν μια γλυκύτητα, μια πραότητα, και πάντα έναν καλό λόγο να πουν για τον καθένα. Χαίρεσαι στη συντροφιά τους, γαληνεύει το πνεύμα σου πλάι τους!
Το δεύτερο σημείο που θέλω να σχολιάσω προβάλλεται προς μίμηση: «να ήναι διδάσκαλοι των καλών, διά να νουθετώσι τας νέας...».
Μέσα από αυτά που έζησαν οι μεγαλύτερες γυναίκες και επειδή έπαθαν και έμαθαν, αν έχουν και τη σοφία του Θεού, έχουν πολλά να διδάξουν στις νεότερες γυναίκες. Πώς να έχουν μια αρμονική σχέση με τον άντρα τους, πώς να ξεπερνούν τις δυσκολίες που προκύπτουν στις σχέσεις με τα παιδιά, με τα πεθερικά και με άλλα συγγενικά πρόσωπα. Επίσης, αν στα νιάτα τους αγαπούσαν τη μελέτη του λόγου του Θεού, και τώρα «κατοικεί μέσα τους πλουσίως», θα μπορούν να τις ενθαρρύνουν θυμίζοντας εδάφια με υποσχέσεις του Θεού.
Ακόμη με αγάπη και πραότητα να ελέγξουν, αν χρειάζεται, τις νεότερες για κάποια εμφάνιση ή διαγωγή που είναι ανάρμοστη σε χριστιανές γυναίκες και, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο κατάλληλος λόγος στην κατάλληλη στιγμή μπορεί να φέρει ευεργετικά αποτελέσματα. Κάτι ακόμη που θα ήθελα να σημειώσω, αφορά τη μεγάλη φλυαρία ορισμένων ωρίμων γυναικών. Κάποιες από αυτές μιλούν ασταμάτητα, λένε τα ίδια και τα ίδια, και πολλές φορές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν προσθέτουν τίποτε σ’ εκείνον που τους ακούει. Όμως ο λόγος του Θεού μας προειδοποιεί ότι «εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός» (Παρ. 10/ι/19) και ότι «διά πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ. 12/ιβ/36).
Εντελώς αντίθετα, η γυναίκα που θέλει να αρέσει στον Θεό, έχει να πει λίγα λόγια και χρήσιμα: «Χαρά εις τον άνθρωπον διά την απόκρισιν του στόματος αυτού, και λόγος εν καιρώ, πόσον καλός είναι» (Παρ. 15/ιε/23).
Αλλά το πώς θα φερθούμε όταν μας βαρύνουν τα χρόνια, εξαρτάται από το πώς φερόμαστε τώρα που μπορούμε να έχουμε καλύτερα τον έλεγχο των πράξεών μας.
Είναι λοιπόν σοφό να προσευχηθούμε στον Κύριο και να διαθέσουμε τον εαυτό μας ώστε να μοιάζουμε με την ενάρετη γυναίκα η οποία «Ανοίγει το στόμα αυτής εν σοφία· και επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας» ή, όπως το αποδίδει η ΝΔΜ, «Το στόμα της το ανοίγει με σοφία κι έχει καλοσυνάτες διδαχές στη γλώσσα της» (Παρ. 31/λα/26).
Από τέτοιες γιαγιάδες –και παππούδες φυσικά– έχει ανάγκη η Εκκλησία του Χριστού και ο κόσμος μας. Ας το επιδιώξουμε! |
