Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
18—9—2017—ΔΕΥΤΕΡΑ
ΣΑΝ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ
40ΟΝ
Σαν το δένδρο τις ρίζες σου άπλωνέ τες βαθιά σαν το δένδρο
περήφανα κοίτα πάντα ψηλά. Ένα δένδρο αδύνατο είσαι δω ω ψυχή που απλώνει τις ρίζες του στην ουράνια την γη.
Κι’ αν οι μπόρες το δέρνουνε κι’ αν φυσά ο βοριά κι’ αν τα φύλλα
μαραίνονται και τα σέρνει ο νοτιάς τα κλαριά του υψώνονται σε
γλυκειά Προσευχή στην αιώνια την όμορφη την ουράνια τη γη.
``````````````````````
Σαν το δένδρο τα χέρια σου άπλωνέ τα ψηλά και θα φεύγουν τα σύννεφα
Κι’ ο ουρανός θα γελά. Πάνω απ’ όλα τα εφήμερα κι’ από κάθε πληγή
Θ’ αντικρίζεις χαρούμενα την ουράνια γη.
Στις κατάξερες ρίζες σου θα κυλάει βαθιά η αγάπη π’ ανέβηκε
στον σκληρό Γολγοθά και θα δίνει την δύναμη στο γερτό σου κορμί
που θα νιώθεις πως την ουράνια την γη.
````````````````````````````````
Κι’ αν οι μπόρες ρημάξανε τα στερνά σου κλαδιά θ’ απογείρεις
Μ’ αγάπη στην μεγάλη καρδιά που στην πόρτα προσμένει να φανείς
Μιαν αυγή φυτεμένο καινούργιο στην ουράνια γη.
``````````````````
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΣΥΛΒΙΑ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
19—9—2017—ΤΡΙΤΗ
Η ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ…(Α΄ Κορινθίους ιγ:8-13:8)
41ον
Ας ξαποστάσουμε αδέρφια στο Αιλείμ κουραστικός ο δρόμος
κι’ η πορεία εδώ στ’ απόσκια ειν’ καλά εδώ κυλάνε γάργαρα νερά
εδώ ακούγεται πουλιών συναυλία.
Κάτω απ’ τις βαθύσκιες φοινικιές ας ψάλλουμε του Λυτρωμού το άσμα
Έξω αλύπητα χτυπάει ο βοριάς έξω λυγμοί κι’ οδύνες της καρδιάς
Εδώ είναι της ζωής το θαύμα.
``````````````````````````
Ας δέσουμε τα χέρια μας σφιχτά κοιτώντας τ’ ουρανού το μονοπάτι
Η ανομία πλήθηνε στη γη κι’ η γνώση σαν Βαβέλ έχει στηθεί
Αδέρφια μου μη ψυχρανθεί η αγάπη.
Μη σβήσει το Ουράνιο της φως που του κακού χτύπησε το δρολάπι
Ω μην παγώσει η αδύναμη καρδιά της ανομίας μη την πάρει η νυχτιά
Αδέρφια μου ας μείνη η αγάπη.
````````````````````
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΣΥΛΒΙΑ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
20—9—2017—ΤΕΤΑΡΤΗ
Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ
42ΟΝ
Είναι ο Λόγος σου στο στόμα μου σαν μέλι ο Λόγος της αγάπης Σου
εκείνος ο παλιός που μόρφωσε τα σύμπαντα κι’ έπλασε την μορφή μου
κι έδωσε στους μυκτήρες μου πνοή ζωή και φως.
Ο Λόγος που τα δειλινά τ’ αγνά του Παραδείσου ερχότανε και μ’ άγγιζε
Μ’ αγάπη στοργικός και μ’ έκανε ώρες πολλές να περπατώ μαζί Σου
Κάτω απ’ της παρουσίας Σου τα’ ανέσπερο το φως.
````````````````````````````
Ο Λόγος Σου π’ απλώθηκε χρυσαφένιος μανδύας και χώρισε τις θάλασσες
και τους ωκεανούς που σκόρπισε τα σύννεφα και φώτισε τις μέρες
και τις νυχτιές τις άναστρες από τους ουρανούς.
Ο Λόγος Σου που θέρμανε της γης τα κρύα πλάτη και τρυφερά απλώθηκαν
Κι’ υψώθηκαν δειλά πολύχρωμα ολόδροσα λουλούδινα ταπέτα
Που τα’ άρωμα τους έφτανε στα σύμπαντα ψηλά.
````````````````````````````````
Ο Λόγος Σου που στο τρίστρατο με βρήκε κουρασμένη όταν η πόρτα της
Εδέμ εκλείστηκε βαρειά να κλαίω κάποιο θάνατο και γύρω να’ χω νύχτα
Νύχτα παντού στη σκέψη μου και μέσα στη καρδιά.
Ο Λόγος που’ γινε μορφή κι’ αγκάλιασε τη γης μας κι’ ανέσυρε απ’ το βυθό
Αμαρτωλές ψυχές κι’ είπε και φάνηκε το φως στην ύπαρξή μου μέσα
Και στοργικά με ένωσε μ’ ουράνιες χαρές.
Ο Λόγος που την έρημο φώτισε της ζωής μου και λάμπει μπρος και
Γύρω μου σαν στήλη του πυρός που’ ναι δροσιά και βάλσαμο στον
λίβα τόσων πόνων ακοίμητη ελπίδα μου στον κόσμο της νυκτός.
`````````````````
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΣΥΛΒΙΑ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
21—9—2017—ΠΕΜΠΤΗ
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ
43ΟΝ
Ο λεβέντης ο φοίνικας ο ψηλός ο πανώριος της ελπίδας σύμβολο
π’ όλο βλέπει ψηλά ο λεβέντης ο φοίνικας έχει πέσει στο χώμα
στων φτερών του το στρώμα κείτεται χαμηλά.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ο λεβέντης ο φοίνικας της ψυχής μα καμάρι σαν της πίστης σύμβολο
Στα κλαριά του φωλιάζουνε του Θεού τα πουλάκια κι’ ύμνους τόσους
Σκορπούσανε που οι καρδιές μας μεθούσανε απ’ αγάπη και φως.
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ο λεβέντης ο φοίνικας που ξεχώριζε μόνος και το βλέμμα του χάιδευε
Με αγάπη πολλή έπεσε όπως πέφτουνε στη ζωή τα λουλούδια χωρίς
Θλίψης τραγούδια χωρίς ένα φιλί.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ο λεβέντης ο φοίνικας αναμνήσεων κρίκος μιας ζωής που ανέβαινε
Στο ανέσπερο φως δεν δεσπόζει το σπίτι μας είναι η θέση του άδεια
Δεν τρυπά τα σκοτάδια ο ψηλός του κορμός.
`````````````````````
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΣΥΛΒΙΑ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
22—9—2017—ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
ΜΟΝΟ ΕΣΥ
44ΟΝ
Ποιος θα σκύψει μ’ αγάπη στης ψυχής μου τον πόνο ποιος θα δει το
Ποτάμι των πικρών μου δακρύων μόνο Συ Κύριε μου που τα πάντα
Γνωρίζεις μόνο Συ την σκιά Σου στην καρδιά μου θ’ απλώσεις.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Στων ανθρώπων τα χέρια πως μπορώ ν’ ακουμπήσω είν’ καλάμια
στο δρόμο που ο βοριάς τα τσακίζει ποιος τον πόνο ξένο στοργικά
κοιτάζει; Μόνο Συ ξαστερώνεις τις βαριές μου μέρες.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Σαν τις νύχτες κοιτάζω τ’ ασημένια τ’ αστέρια σαν τις νύχτες απλώνω
Προς Εσένα τα χέρια το βαρύ μου φορτίο μπρος στα πόδια Σου ρίχνω
Μόνο Συ ξεκουράζεις της ψυχής μου τον μόχθο.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Πάνω απ’ όλες τις θλίψεις πάνω απ’ όλες τις μπόρες τις βροχές των
Δακρίων το χαλάζι των πόνων το Ουράνιο Σου τόξο μια συνθήκη
Ειρήνης μόνο Συ φανερώνεις στις ψυχές των θλιμμένων.
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΣΥΛΒΙΑ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ (Ποιήματα της Ρέας Συλβίας 1959-1969)
23—9—2017—ΣΑΒΒΑΤΟ
ΒΛΕΨΑΤΕ ΕΙΣ ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ(Ματθαίος ς: 2—6:2)
45ον
Πότε μες στα γαλάζια πότε στα λευκά πότε μες στα χρυσά μέσα
Στον κάμπο σε βλέπω λουλουδάκι ταπεινό κρινάκι του αγρού και
Λέω να’ μπω να σε ρωτήσω: τόση ομορφιά ποιος σου την έχει δώσει
Που σε ζηλεύουνε σοφοί με φρόνηση και γνώση;
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ποιος σ’ έχει κάνει τόσο ζηλευτό να ξεχωρίζεις με τ’ αβρό σου χρώμα
Σαν βασιλόπουλο εσύ χωρίς παλάτι και θρονί χωρίς καμιά κορώνα.
Κρινάκι του αγρού ξεχωριστό ο Κύριος εμίλησε για σένα σε άγγιξε
με το δικό Του βλέμμα.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Μετάξι απ’ την Ανατολή δεν έχεις συ ούτε και σπάνια μύρα μα ούτε
Ο βασιλιάς ο σολομών φόρεσε τη δική σου την πορφύρα.
Ω! έχεις Κύριο Εκείνον π’ αγαπώ που τρέφει τα πουλιά
Και τα λουλούδια και ντύνει τ’ αγγελούδια.
```````````````````````````````````````````````````````
Ας ήταν σαν κι εσένα να κοιτώ στο Δώρο του Πατέρα με την ειρήνη
στην ψυχή χωρίς την έγνοια την πικρή τι θα μου φέρει η μέρα με
της καρδιάς τα φύλλα να ρουφώ τον ήλιο το δικό Του
να ζω μες στον αγρό Του.
`
