Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΒΔΟΜΟ==========================
ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ=======================
Στο ουρανό φωτιά; Η φωτιά καίει καταστρέφει πονεί. Είναι δυνατόν ένα στοιχείο που προκαλεί πόνο και φέρνει καταστροφή να βρεθεί μέσα στο περιβάλλον εκείνο της ανέκφραστης δόξας και της αμιγούς χαράς; (αμιγής =που δεν έχει αναμιχθεί με ξένες ουσίες καθαρός ανόθευτος) Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι ένα σύννεφο καπνού από κάποια φωτιά που θ’ ανάψει εκεί επάνω θα ρίξει τη σκιά του επάνω στην ομορφιά που θ’ ανάψει εκεί πάνω θα ρίξει τη σκιά του επάνω στην ομορφιά που θ’ αγκαλιάσει το χριστιανό όταν ύστερα από την περιπέτεια της αμαρτίας ύστερα από τον κόπο και τον αγώνα του δρόμου θα βρεθεί επί τέλους μέσα στο σπίτι του Πατέρα;
Ότι δεν μπορούμε εύκολα να το δεχθούμε αυτό και ότι πολύ σπάνια κατορθώνει η σκέψης του χριστιανού να βρει μια θέση και για τη φωτιά στη ζωή του ουρανού μαρτυρεί πόσο επιπόλαιες είναι πολλές φορές οι εντυπώσεις που μορφώνουμε για το μέρος εκείνο που το ονομάζουμε «ουρανό» και πόσο μονομερείς και ατελείς είναι οι εικόνες που σχηματίζουμε για τη ζωή που περιμένει τον πιστό στο όμορφο σπίτι του Πατέρα. Για το ότι μιας φωτιά θ’ ανάψει πραγματικά στον ουρανό φωτιά που θα κάψει και θα καταστρέψει και ασφαλώς κατά κάποιο τρόπο θα πονέσει δεν μπορεί να έχει καμιά αμφιβολία ένας που προσεκτικά και απροκάλυπτα μελετά την ΚΔ.
Δεν πρέπει βέβαια ποτέ να ξεχνούμε ότι σαν σύμβολο χρησιμοποιείται εδώ η φωτιά σύμβολο πνευματικών καταστάσεων. Τοχρησιμοποιεί το σύμβολο ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του. μιλώντας για τη μεγάλη εκείνη μέρα που θα βρεθεί γύρω από το Χριστό συγκεντρωμένη η Εκκλησία Του λέγει (Α΄ Κορινθίους 3:13-15): Τότε «εκάστου το έργον θα φανερωθεί διότι η ημέρα θα φανερώσει αυτό επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται και το πυρ θα δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι. Εάν το έργον τινός επωκοδόμησε μένει θα λάβει μισθόν εάν το έργον τινός κατακαεί
Θα ζημιωθεί αυτός όμως θα σωθεί πλην ούτως ως δια πυρός». και σ’ άλλα όμως πολλά χωρία της Αγ. Γραφής στα οποία δεν γίνεται χρήσης του συμβόλου της φωτιάς σαφώς διδάσκεται η ίδια μεγάλη αλήθεια ώστε να μη μπορεί να μας μένει καμιά αμφιβολία γι αυτήν. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι για το χριστιανό η ζωή η μεγάλη και όμορφη του ουρανού θα εγκαινιασθεί με μια μεγάλη κρίση. Και είναι αυτό που δεν μας συμφέρει να το αγνοήσουμε ή να το προσπεράσουμε αδιάφορα αν θέλουμε με την ορθή ετοιμασία να υποδεχθούμε τα μεγάλα εκείνα γεγονότα που αποτελέσουν για μας την πόρτα της αιωνιότητας.
Πρώτα –πρώτα είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις μας επάνω στο ζήτημα της κρίσεως. Κι αυτό γιατί πολλές συγκεχυμένες ή αόριστες ιδέες καλλιεργούνται ακόμα και στο πνεύμα ευσεβών αφιερωμένων ανθρώπων. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν την αντίληψη ότι στο τέλος των αιώνων θα κρίνει ο Θεός όλους τους ανθρώπους. Ήταν στην Αθήνα επάνω στον Άρειο Πάγο που διακήρυξε ο Απ. Παύλος τη μεγάλη αλήθεια ότι όλο τον κόσμο θα τον κρίνει ο Χριστός. Είπε: «Διότι προσδιόρισε ημέραν εν τη οποία μέλλει να κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ενός ανδρός τον οποίον διώρισε και έδωκε εις πάντας βεβαίωση περί τούτου αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις 17:31). Και γράφει ο ίδιος Απόστολος στην Β΄ προς Τιμόθεον Επιστολή του (Β΄ Τιμόθεος 4:1): «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όστις μέλλει να κρίνει ζώντας και νεκρούς». Ήταν από αυτή τη φράση του Απ. Παύλου που και σ’ άλλα μέρη της ΚΔ τη συναντούμε που δανείστηκε τη φρασεολογία του και το Σύμβολο της Πίστεως: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Ότι όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν είναι σαφές και αναμφισβήτητο. Εκείνο που πολλούς ίσως τους διαφεύγει είναι ότι δεν θα λάβει χώραν μία και μόνη για όλους τους ανθρώπους κρίσις. Τέσσερεις τουλάχιστον κρίσεις θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε στις σελίδες της Καινής Διαθήκης
Η πρώτη είναι η κρίσης του πιστού για την προ της αναγεννήσεως του αμαρτία του. αυτή η κρίσης για κάθε επί μέρους πιστό έλαβε ήδη χώραν επάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Συνεπώς είναι η κρίσης αυτή κάτι που ανήκει ανεκκλήτως πια στο παρελθόν. Μιλούμε πολλές φορές για το σταυρό του Γολγοθά – και δικαίως – ως την υψίστη εκδήλωση της αγάπης του Θεού. και ξεχνούμε ότι δεν ήταν μόνο αυτό. Γιατί ο σταυρός ήταν συγχρόνως και η υπέρτατη εκδήλωσης της δικαιοσύνης του Θεού. «Διότι δι’ αυτού – λέγει ο απ. Παύλος (Ρωμαίους1:17) – αποκαλύπτεται η δικαιοσύνη του Θεού». Επάνω στο σταυρό στο πρόσωπο Εκείνου που ήταν εκεί επάνω καρφωμένος έγινε η κρίσης της αμαρτίας. Συνάντησε εκεί επάνω η δικαιοσύνη του Θεού την αμαρτία του ανθρώπου και μια για πάντα την τιμώρησε. Δύο δοκάρια χρειάστηκαν για να σχηματιστεί ο ξύλινος σταυρός πάνω στον οποίο καρφώθηκε ο Κύριος. Και δύο αιώνιες αρχές διασταυρώθηκαν για να γίνει το θαύμα του σταυρού: η αιώνια αγάπη του Θεού και η αιώνια Του δικαιοσύνη. Κι’ ενώ γεμίζει η καρδιά μας από ευγνωμοσύνη για την αγάπη δεν πρέπει δεν μας συμφέρει να παραβλέπουμε ότι την ίδια ώρα επάνω στο σταυρό εξεδηλώθει και η δικαιοσύνη του Θεού. Μιλώντας προφητικά για το πάθος του Χριστού (ψαλμός 42:7) λέγει: «Πάντα τα κύματα Σου και αι τρικυμίαι Σου διήλθον επ’ Εμέ». Επάνω στο σταυρό έσπασαν τα κύματα της θείας δικαιοσύνης. Ο σταυρός του Χριστού τα αναχαίτισε τα κύματα αυτά ικανοποιώντας τις θείας δικαιοσύνης. Μια για πάντα λοιπόν επάνω στο σταυρό έγινε η κρίσης της αμαρτίας.
Αυτό ακριβώς είναι το θαύμα του ιλασμού. Εκείνον που δια της πίστεως αποδέχεται και οικειοποιείται τη θυσία αυτή του Χριστού ο Θεός τον βλέπει πλέον «εν Χριστώ».σαν να ήταν ο ίδιος καρφωμένος στο σταυρό σαν να είχε αυτός ο ίδιος πεθάνει για τις αμαρτίες του. Και κατά την αρχή της αντικαταστάσεως «εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων άρα οι πάντες απέθανον».
(Β΄ Κορινθίους 5:14). Αν συνεπώς επάνω στο σταυρό ο πιστός απέθανε ικανοποιώντας τη θεία δικαιοσύνη έπεται ότι η κρίσης αυτή για την αμαρτία του είναι κάτι που ανήκει οριστικά πια στο παρελθόν και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Γι’ αυτό και αυτός ο κύριος μας με γλώσσα πολύ σαφή και κατηγορηματική διεκήρυξε: «Αληθώς –αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων μου τον λόγον Μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά Με έχει ζωήν αιώνιον
Και εις κρίσιν δεν έρχεται αλλά έχει ήδη μεταβή – «μεταβέβηκε» - εκ του θανάτου εις την ζωήν (Ιωάννην.5:24).
Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη κρίσις. Και αν είσαι του Χριστού αν δια της αναγεννήσεως έγινες δικός Του αυτή η κρίσις δεν σε ενδιαφέρει. Με τη δική σου τη ζωή εφ’ όσον την σκέπασε δια πίστεως το αίμα του σταυρού αυτή η κρίσις δεν μπορεί να
διασταυρωθεί = «συναντηθεί»
Η Δευτέρα κρίσις είναι κρίσις της αμαρτίας του πιστού μετά την αναγέννηση του. αυτή η κρίσις από αυτό τον ίδιο το χριστιανό ασκείται και τα πορίσματα αυτής της κρίσεως τα φέρνει ο χριστιανός εν εξομολογήσει στο Θεό δια Ιησού Χριστού για να απαλλαγή από το βάρος και την ολέθρια επίδραση της αμαρτίας. Λέγει ο Απ. Παύλος στην( Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του 11:31): «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι». Και συμπληρώνει την αλήθεια αυτή (ο Ιωάννης στην Α΄ Επιστολή του 1:9) απευθυνόμενος προς τους χριστιανούς: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας και καθαρίσει ημάς από πάσης αδικίας». Δεν μας συμφέρει επιπόλαια να φερόμαστε απέναντι της αμαρτίας. Είναι αλήθεια ότι την αμαρτία μας τη συγχώρησε ο Θεός. Δεν παύουμε όμως να ζούμε μέσα σ’ έναν κόσμο που είναι διάβρωτος (το αντίθετο του: αδιάβρωτου) από αμαρτία και συνεχώς προσπαθεί να μας μολύνει. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσει ο χριστιανός με τη χάρη του Θεού να διακρίνει την αμαρτία στη ζωή του:»να διακρίνει εαυτόν». Με αυστηρότητα και πνεύμα ταπεινοφροσύνης πρέπει ο ίδιος να κάνει την κρίσι της αμαρτίας στη ζωή του.
Η Τρίτη κρίσις είναι η κρίσις των πιστών προ του βήματος του Χριστού που αποτελεί και το ιδιαίτερο αντικείμενο αυτής της μελέτης. Και η Τετάρτη κρίσις του αμετανόητου αμαρτωλού μπροστά στο λευκό θρόνο στην οποία έχουμε αφιερώσει ένα ιδιαίτερο κήρυγμα σ’ αυτή τη σειρά των μελετών μας.
Εν σχέση με την προ του βήματος του Χριστού κρίσι των πιστών πολλά και πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα ανακύπτουν.
Πρώτα το αναγκαίο της κρίσεως αυτής. Κατόπιν το αντικείμενο επί του οποίου θα ασκηθεί η κρίσις και τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν. Και τέλος οι συνέπειες που θα έχει για την ζωή του πιστού η έκβασης της κρίσεως αυτής.
Για το αναγκαίο της κρίσεως αυτής δεν είναι περιττό να κάνουμε λόγο γιατί δυστυχώς πολύ συχνά όπως είπαμε ήδη αυτή τη φάση της ζωής μας την παρατρέχουμε. Επειδή ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι για τις αμαρτίες του για την ποινή των αμαρτιών του ο πιστός «εις κρίσιν δεν έρχεται» με μια αυθαίρετη επέκταση και γενίκευση της διακηρύξεως αυτής φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι σε καμιά κρίσι δεν έρχεται ο πιστός.
Συμπέρασμα αυτό εσφαλμένο αλλά και πολύ επικίνδυνο γιατί μπορεί να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες στη ζωή του πιστού. Αυτός ο Κύριος μας στην παραβολή των μνων μας δείχνει πως μια τέτοια κρίσις οπωσδήποτε θα λάβει χώραν. Έπειτα ακούστε μερικές διακηρύξεις των αποστόλων Του. στην Εκκλησία της Ρώμης προς χριστιανούς δηλαδή γράφει ο Απ. Παύλος (Ρωμαίους 14:10): «επειδή πάντες ημείς θα παρασταθώμεν εις το βήμα του Χριστού». Και στην Εκκλησία της Κορίνθου γράφει (Β΄ Κορινθίους 5:10). «Διότι πρέπει πάντες – και σ’ αυτό το πάντες συμπεριλαμβάνει ο Παύλος και τον εαυτό του και τους αναγνώστες του – να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού δια να ανταμειφθεί έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος καθ’ ά έπραξεν είτε αγαθόν είτε κακόν».
Ας προχωρήσουμε λοιπόν τώρα από αυτή την αφετηρία: από το βέβαιο και το αναπόφευκτο της κρίσεως αυτής. Και ας προχωρήσουμε με αυξημένο τώρα ενδιαφέρον γιατί αν στη δική μας τη ζωή πρόκειται να ασκηθεί η κρίσις αυτή εκεί επάνω μας ενδιαφέρει πολύ να πληροφορηθούμε και τον τρόπο της ασκήσεως της και την επίδραση που η έκβασης της πρόκειται να έχει στη δική μας θέση στη ζωή του ουρανού.
Ο χρόνος της ασκήσεως της κρίσεως αυτής κι’ αυτός σαφώς καθορίζεται στη Βίβλο. Μιλώντας για τη Δευτέρα Του έλευση ο Χριστός είπε: «Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθει εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων Αυτού και τότε θα αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξη αυτού (Ματθαίος 16:27).
Και μιλώντας για την ανταπόδοση των πράξεων των πιστών είπε: «Όταν κάμεις υποδοχήν προσκάλει πτωχούς βεβλαμμένους χωλούς τυφλούς. Και θα είσαι μακάριος διότι δεν έχουν να σοι ανταποδώσωσιν επειδή η ανταπόδοσης θα γίνει εις σε εν τη αναστάσει των δικαίων» (Λουκάς 14: 13-14).
Και καθ’ όσον προκύπτει από τα δεδομένα τηςΚΔ αυτή θα είναι η πρώτη πράξης των πιστών μετά την ανάσταση τους και την αρπαγή της εκκλησίας. Ευθύς ως αποβιβασθούν μαζί με τον Κύριο τους με την δια της αναστάσεως ολοκληρωθείσα πια προσωπικότητα τους στη χώρα της αιωνίου χαράς πριν προχωρήσουν προς το στρωμένο τραπέζι της γαμήλιου εορτής κι ενώ εδώ κάτω θα διαδραματίζονται γεγονότα πολύ σοβαρά θα συγκεντρωθούν οι πιστοί –όλοι οι πιστοί – μακριά από τα βλέμματα των ξένων μόνοι με τον Κύριο τους γύρω από το βήμα του Χριστού και θα αρχίσει η κρίσις.
Το αντικείμενο επί του οποίου θα ασκηθεί η κρίσις αυτή κι’ αυτό πολύ σαφώς προκύπτει από την διδασκαλία της ΚΔ. Είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε ο χριστιανός τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός και χρησιμοποίησε τις ικανότητες με τις οποίες τον προίκισε και εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες που του χάρισε. Αυτά είναι εκείνα που θα τοποθετηθούν επάνω στη φωτιά στην τόσο σοβαρή εικόνα του Απ. Παύλου στην προς Α΄ Κορινθίους Επιστολή. Είναι τα υλικά με τα οποία χτίσαμε εδώ κάτω την πνευματική μας ζωή. Το θεμέλιο; Αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κρίσεως. Το θεμέλιο είναι ο ίδιος ο Χριστός και το έργο ου και ως προς αυτό είδαμε ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να έλθει εις κρίσιν. Αλλά οι οικοδομή; Και τα υλικά με τα οποία χτίστηκε η οικοδομή; Πάνω σ’ ένα οικόπεδο μπορείς να χτίσεις παλάτι και μπορείς να χτίσεις καλύβα. Μπορείς να χτίσεις με μάρμαρα και μπορείς να χτίσεις με άχερα και καλάμια. Αυτό λοιπόν: το τι έχτισες πάνω στο έδαφος της σωτηρίας που με το θάνατο Του σου εξασφάλισε ο Χριστός θα αποτελέσει το αντικείμενο προ του βήματος του Χριστού.
Πόσο βαθιά χωρίστηκαν ανάμεσα τους οι εκκλησίες στο ζήτημα της δια πίστεως ή δια των έργων σωτηρίας! Πήραν στο ζήτημα αυτό τη θέση τους και οι ευαγγελικοί χριστιανοί και άτεγκτα άκαμπτα υποστήριξαν ότι ως βάσης της προς σωτηρίας καμία απολύτως καμία θέση δεν μπορούν να έχουν τα έργα. Και δικαίως! Τόσο όμως άτεγκτα πήραν τη θέση τους αυτή ώστε από κεκτημένη ταχύτητα ξέχασαν να παραχωρήσουν στα έργα οιαδήποτε θέση στη χριστιανική ζωή. Φρόντισαν να κατοχυρώσουν το θεμέλιο και ξέχασαν την οικοδομή. Ξέχασαν ότι αν το θεμέλιο μόνο ο Χριστός μπορεί να το προσφέρει τα υλικά όμως για την οικοδομή που θα χτιστεί πάνω στο θεμέλιο αυτό καλείται να τα συλλέξει και να τα χρησιμοποιήσει ο πιστός. Και αυτό είναι εκείνο που θα αποτελέσει το αντικείμενο της κρίσεως εκείνη τη μεγάλη μέρα.
Μία λεπτομέρεια πολύ σημαντική θα πρέπει να προσέξουμε στο σημείο αυτό. Το αντικείμενο της κρίσεως προ του βήματος του Χριστού δεν θα είναι αν μεγάλο ή μικρό σπίτι έχτισε ο χριστιανός δεν θα είναι αν πλούσια ή φτωχά αποτελέσματα ακολούθησαν τη δράση του για το Χριστό. αυτά τα επιφανειακά και θεαματικά μονάχα με ανθρώπινα μέτρα μπορούν να μετρηθούν. Η θεία κρίσις θα προχωρήσει πιο βαθειά. Η θεία κρίσις θα αφήσει την επιφάνεια θα αφήσει τα εντυπωσιακά επιτεύγματα με τα οποία συνήθισε ο άνθρωπος να μετρά την επιτυχία του συνανθρώπου του και θα προχωρήσει στο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς και από κει θα ανασύρει το υλικό της. Τα μυστικά της καρδιάς του πιστού αυτά θα τοποθετηθούν επάνω στη φωτιά. Το λέγει ο απ. Παύλος σε μια από τις Επιστολές του στην οποία ομιλεί για την κρίση προ του βήματος του Χριστού: «Μη κρίνετε προ καιρού έως αν έλθει ο Κύριος Όστις και θα φέρει εις φως τα κρυπτά του σκότους και θα φανερώσει τας βουλάς (σκέψεις) των καρδιών και τότε ο έπαινος θα γίνει εις έκαστον από του Θεού»
(Α΄ Κορινθίους 4:5). Ως τον κόσμο τον μυστικό των ελατηρίων και των διαθέσεων της καρδιάς θα εισχωρήσει η κρίσις του Θεού. Και θα σε κρίνει ο Θεός όχι για το τι έδωσες αλλά για το πώς το έδωσες. Όχι για το τι πέτυχες αλλά για το πόσο θερμά επιθύμησες και πόσο επίμονα επεδίωξες και πόσο επιμελώς εργάσθηκες και με πόση αγάπη και ευχαρίστηση θυσίασες για το έργο του Χριστού.
Τα αποτελέσματα που κάνουν εντύπωση και τραβούν το ανθρώπινο μάτι αυτά εντελώς δευτερεύουσα θέση θα καταλάβουν στην κρίσι εκείνη. Του Θεού το μάτι θα προχωρήσει πίσω από τα αποτελέσματα και θα αναζητήσει τις μυστικές πηγές από τις οποίες τα αποτελέσματα αυτά ανέβλυσαν. Αυτές θα κρίνει ο Θεός.==========================================
Και θα σημειωθούν τότε μερικές ανέλπιστες ανακατατάξεις αξιών.
Πολλοί πρώτοι θα γίνουν έσχατοι και πολλοί έσχατοι πρώτοι. Θα τοποθετηθούν πάνω στη θεία φωτιά δώρα πλούσια ηγεμονικά και θ’ ανάψουν σαν καλάμι γιατί υπήρξαν τα δώρα αυτά το περίσσευμα εγωϊσμού ή το μέσον επιδείξεως. Και θα τοποθετηθούν πάνω στη φωτιά δύο δεκάρες κάποια χήρα κάποτε από το υστέρημα της προσέφερε στο Ναό του Θεού και θα λάμψουν οι φτωχικές δεκάρες και θα γίνουν στολίδια του ουρανού.
`
Και οι συνέπειες; Τα αποτελέσματα της κρίσεως; Πολύ σημαντικά. Μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα το θεολογικό που από την κρίσι αυτή προκύπτει – πρόβλημα που το δημιουργεί μάλλον η ατελής κατ’ ανάγκη υπό τις παρούσες συνθήκες γνώσης μας περί των όρων της ζωής στον ουρανό. Το πρόβλημα δεν μπορώ να το λύσω μπορώ όμως να διακηρύξω εκείνο που σαφώς διδάσκει ο Λόγος του Θεού. Και αυτό είναι ότι ως αποτέλεσμα της κρίσεως θα υπάρξει ντροπή και θα υπάρξει πόνος και θα υπάρξει ζημιά. Ναι μεταξύ των χριστιανών στη χώρα της ανέκφραστης χαράς θα υπάρξει ντροπή και θα υπάρξει πόνος και θα υπάρξει ζημιά! «Εάν το έργον τινός κατακαεί αυτός θα ζημιωθεί» (Α΄ Κορινθίους 3:15).«Και τώρα τεκνία μένετε εν Αυτώ ίνα όταν φανερωθεί έχωμεν παρρησία και μη αισχυνθώμεν απ’ Αυτού εν τη παρουσία Αυτού» (Α΄ Ιωάννου 2:28). Ντροπή λοιπόν και ζημιά ως αποτέλεσμα της κρίσεως εκείνης! Και ο εκ τούτων πόνος! Και αντιθέτως χαρά ξεχείλισμα ακράτητο χαράς σ’ εκείνους που θα στραφεί ο Κύριος και θα τους κοιτάξει μ’ ένα βλέμμα ικανοποιήσεως και θα τους πει: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ εις ολίγα εφάνης πιστός επί πολλών θα σε καταστήσω είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». και εκεί μπροστά στο βήμα του Κυρίου πριν προχωρήσει η Εκκλησία προς το στρωμένο γαμήλιο τραπέζι θα γίνει του καθενός μας τοποθέτησης στον κόσμο της αναστάσεως. Το ποια μορφή θα πάρει η τοποθέτησης αυτή θα πρέπει να το επιφυλάξουμε για άλλο κήρυγμα στη σειρά αυτή. Εκείνο για το οποίο δεν μπορούμε να διατηρήσουμε καμιά αμφιβολία είναι ότι θα υπάρξει διαβάθμισης χαράς και ευτυχίας στη ζωή του ουρανού. Και η διαβάθμισης αυτή θα γίνει εκεί στο βήμα του Χριστού βάσει στοιχείων που θα προσφέρει η μετά την αναγέννηση ζωής μας. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία ότι αυτή είναι η διδασκαλία της Αγ. Γραφής εν σχέση με τη ζωή του ουρανού όσο κι αν καμιά φορά προτιμούμε να την παρατρέχουμε και να την αγνοούμε. Μιλώντας για την ζωή της αναστάσεως ο Απ. Παύλος
λέγει ότι εκεί «αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν»
(Α΄ Κορινθίους 15:47). Όλα άστρα του Θεού θα είναι μα δεν θα φέγγουν όλα το ίδιο. Όλοι οι πιστοί στον ουρανό θα είναι μα ούτε όλοι την ίδια θέση στην υπηρεσία Του θα αποκτήσουν ούτε όλοι με το ίδιο μέτρο θ’ απολαύσουν τη χαρά Του. δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την παραβολή των μνων στην οποία κατά τρόπο πολύ σαφή προαναγγέλλεται το άνισον της ανταμοιβής των υπηρετών του Κυρίου αναλόγως της πιστότητας εκάστου. Κι’ ακόμα να θυμηθούμε την απάντηση που έδωσε ο Κύριος στο φιλόδοξο αίτημα της Σαλώμης εν σχέση με τις θέσης που θα παραχωρούντο στους δύο γυιούς της στη βασιλεία Του. Η απάντησης του Κυρίου δεν ήταν ότι θέσεις ξεχωριστές στη βασιλεία Του δεν θα υπάρξουν αλλά ότι η απόκτησης τους θα εξαρτηθεί από το βαθμό της εγγύτητας που θ’ αποκτήσει ο πιστός με το Χριστό εδώ κάτω και το μέτρο στο οποίο θα συμμεριστεί τον ονειδισμό Του.=================================
Θα υπάρξουν πιστοί που εκεί στο βήμα του Χριστού κάτι θα έχουν κι’ αυτοί στο χέρι τους από τη ζωή τους εδώ κάτω για να το προσφέρουν στον Κύριο – απόδειξη έμπρακτο της αγάπης τους και της ευγνωμοσύνης τους – και θα έχουν «πλουσίαν είσοδον». Και θα υπάρξουν άλλοι – πιστοί και αυτοί – που με θλίψη τους θα διαπιστώσουν ότι όλη την μετά την αναγέννηση ζωή τους τη σπατάλησαν συλλέγοντας καλάμια και άχυρα που εκεί επάνω έγιναν στάχτη και καπνός. Και αυτοί και εκείνοι στον ουρανό – πόση όμως διαφορά μεταξύ τους!...
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Θα είναι εκείνη η ώρα των στεφάνων που ο Κύριος θα δώσει στους νικητές. Θα δώσει σε μερικούς το στέφανο της ζωής. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμό διότι αφού δοκιμασθεί θα λάβει τον στέφανον της ζωής» (Ιάκωβος 1:12). «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθεις διότι θα σοι δώσω τον στέφανον της ζωής»(Αποκάλυψης 2:10). Στον πιστό που βγήκε από τον πειρασμό και τη δοκιμασία νικητής: το στέφανο της ζωής. Και θα δώσει το στέφανο της εν Κυρίω
Καυχήσεως: «Διότι τις η ελπίς ημών ή η χαρά ή ο στέφανος της καυχήσεως ή ουχί και σεις έμπροσθεν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν τη παρουσία Του;» (Α΄ Θεσσαλονικείς 2:19). Τα παιδιά τα πνευματικά του Παύλου οι ψυχές που κέρδισε ο πιστός για το Σωτήρα: Ο Στέφανος της καυχήσεως του εν Κυρίω. Και θα δώσει ακόμα ο Κύριος το στέφανο της δόξης: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ… ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιο του Θεού… και όταν φανερωθεί ο αρχιποιμήν θα λάβετε τον αμαράντινο στέφανον της δόξης» (Α΄ Πέτρου 5:14).Στον ποιμένα μιας Εκκλησίας που με αγάπη και επιμέλεια ποίμανε το ποίμνιο του: ο στέφανος ο αμαράντινος της δόξης. Και θα δώσει ακόμα ο Χριστός το στέφανο της δικαιοσύνης. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην τον δρόμο τελείωσα την πίστη διατήρησα του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος τον οποίο ο Κύριος θα μου αποδώσει την ημέρα εκείνη ο δίκαιος κριτής»
(Β΄ Τιμοθέου 4:7-8). Στο χριστιανό που αγωνίστηκε και έμεινε πιστός στον Κύριο του και προχώρησε με τη Χάρη Του στο δρόμο της ζωής: Ο στέφανος της δικαιοσύνης.
Αν τόσο σοβαρά είναι τα αποτελέσματα που θα έχει για τη ζωή μας εκεί πάνω η έκβασης της κρίσεως εκείνης πόσο πρέπει να προσέχουμε τα υλικά με τα οποία χτίζουμε τη ζωή μας εδώ κάτω! Ας έχουμε φιλοδοξία όχι μόνο στον ουρανό να φθάσουμε αλλά και στέφανο να αποκτήσουμε ‘όχι μόνο την αιώνιο ζωή να απολαύσουμε αλλά βραβείο να πάρουμε από τα χέρια του Χριστού. «Κράτει εκείνο το οποίον έχεις δια να μη λάβει μηδείς τον στέφανον σου» (Αποκάλυψης 3:11).
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΟΓΔΟΟ=================================
ΤΟ ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ============================
Κατά ένα ξεχωριστό τρόπο την αγαπούσε φαίνεται την εικόνα αυτή ο Χριστός γιατί χρησιμοποίησε ως βάση για δύο τουλάχιστον από τις παραβολές Του. Ο τρόπος δε με τον οποίο η ίδια αυτή εικόνα χρησιμοποιείται και στις υπόλοιπες σελίδες της ΚΔ μα δίνει τη ζωηρή εντύπωση ότι δεν πρόκειται απλώς περί εικόνος αλλά ότι σ’ αυτές τις παραβολές περισσότερο ίσως παρά στις άλλες η σκιά χάνεται μέσα στο φως της πραγματικότητας και Το σύμβολο σε πλουσιότερο μέτρο ενσαρκώνει τη συμβολιζόμενη αλήθεια.
Στη μια παραβολή Του με απλά αλλά πολύ όμορφα χρώματα ένα γαμήλιο τραπέζι του υιού ενός βασιλιά. Η καρδιά δε του μηνύματος αυτής της παραβολής βρίσκεται στα λόγια που έβαλε ο Κύριος στα χείλη του βασιλιά: «Ιδού το γεύμα μου ητοίμασα οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα έλθετε εις τους γάμους» (Ματθαίος 22:4). Αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε με την παραβολή Του να δώσει στους ακροατές Του ο Χριστός. Ήθελε μ’ ένα ζωηρό και όμορφο τρόπο να τους μεταδώσει τη μεγάλη είδηση ότι στην αντίστοιχη εορτή του ουρανού που την εικονίζει συμβολικά η εορτή των γάμων αυτοί οι ίδιοι οι ακροαταί Του ήσαν οι προσκεκλημένοι. Είναι μια λεπτομέρεια αυτή που αξίζει να τη σημειώσουμε γιατί θα μας φανεί χρήσιμη εν σχέση με μια σπουδαία πτυχή του κεφαλαίου αυτού της μελέτης μας.
Στην άλλη παραβολή Του πάλι από το ευτυχές γαμήλιο περιβάλλον δανείσθηκε ο Κύριος την εικόνα Του. Από άλλο
Προφανώς χωριό επρόκειτο να έλθει ο νυμφίος για να διεκδικήσει κατά τα ωραία έθιμα της Ανατολής τη νύμφη του και να την οδηγήσει μαζί με την τιμητική της συνοδεία στο σπίτι όπου θα γινόταν η γαμήλια εορτή. Στη συνοδεία της νύμφης ανήκαν τα δέκα κορίτσια που κατά πόσο απροσδόκητο και τόσο θλιβερό τρόπο χωρίστηκαν έξω από την πόρτα της εορτής. Και το μήνυμα που έδωσε ο Κύριος στους ακροατές Του μ’ αυτή την παραβολή ήταν: «Αγρυπνείτε λοιπόν διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν καθ’ ήν ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»(Ματθαίος 25:13). Ανάμεσα στις παρθένους εκείνες λοιπόν τοποθέτησε τους ακροατάς Του ο Χριστός και τους συνέστησε να αγρυπνούν. Και αυτής της παραβολής τη λεπτομέρεια αυτή αξίζει να τη συγκρατήσουμε για την καλλίτερη κατανόηση ορισμένων στοιχείων αυτού του κεφαλαίου.
Και τώρα ήλθε η ώρα της αποδόσεως του συμβόλου. Ήλθε η ώρα οι δύο αυτές όμορφες παραβολές να βρουν την εκπλήρωση τους σε μια ουράνια ανέκφραστης ομορφιάς εορτή. Με σύννεφα και με συνοδεία αγγέλων κατέβηκε ο ουράνιος Νυμφίος για να διεκδικήσει τη νύμφη Του. Και αφού προηγήθηκε η σοβαρά εκείνη σκηνή η προ του βήματος του Χριστού που κι’ εκείνη όπως θα δούμε άμεση σχέση έχει με τα γεγονότα που αποτελούν
Το αντικείμενο της μελέτης μας ο Νυμφίος οδηγεί τώρα την νύμφη Του στους γάμους και στο τραπέζι της γαμήλιας χαράς.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Πριν προχωρήσουμε στη λεπτομερέστερα εξέταση αυτού του σταθμού των γεγονότων που άλλα μεν προηγούνται άλλα δε έπονται της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού θα πρέπει πρώτα με δύο λόγια να προσανατολισθούμε μέσα στο χρονολογικό πλαίσιο των γεγονότων αυτών και να καθορίσουμε κατά δυνατόν τι διαδραματίζεται τώρα εδώ κάτω στη γη.
Η νύμφη είναι τώρα στον ουρανό. Η Εκκλησία έχει φύγει από τη γη. Έχει εκλείψει συνεπώς η ανάγκη χάριν της οποίας είχε ανοίξει ο Θεός την παρένθεση εκείνη μέσα στον προφητικό χρόνο και τρέχουν τώρα οι μήνες και τα χρόνια της τελευταίας εβδομάδας ετών της οράσεως του Δανιήλ και διαδραματίζονται συνεπώς εδώ κάτω τα γεγονότα που είχε προαναγγείλει ο Θεός δια του Δανιήλ εν σχέση με την τελευταία εκείνη εβδομάδα. Αφ’ ετέρου με την αρπαγή της Εκκλησίας παρεμερίσθη εκείνος που
«εκώλυε» την αχαλίνωτη και ασυγκράτητη κακία της δράσεως του «ανθρώπου της αμαρτίας» (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:6). Εδώ κάτω λοιπόν στη γη τα βρωμερά αυτά κύματα της κακίας έχουν τώρα καλύψει την κοινωνία των ανθρώπων. Είναι η ώρα του Αντίχριστου. Είναι τα πρώτα στάδια της μεγάλης θλίψεως.
Και ξαφνικά αντικριστά στην ταλαιπωρία της σκοτεινής εκείνης ώρας μια ιαχή χαράς ακούστηκε στον ουρανό ακριβώς την ώρα που πρόκειται η Νύμφη να οδηγηθεί στο γαμήλιο τραπέζι. «Αλληλούια – έλεγε η φωνή που ανέδωσε ένα μεγάλο πλήθος – η σωτηρία και η δόξα και η τιμή και η δύναμης ανήκουν εις τον Κύριο τον Θεόν ημών διότι αληθιναί και δίκαιαι είναι αι κρίσεις Αυτού διότι έκρινε την πόρνη την μεγάλη ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής και εξεδίκησεν εκ χειρός αυτής το αίμα των δούλων Αυτού» (Αποκάλυψης 19:1-2).
Έφθασε όμως της άθλιας αυτής γυναίκας η τελευταία ώρα. Κατά κάποιο τρόπο συνδεόμενο με τα γεγονότα της τελευταίας εκείνης επταετούς περιόδου το κίβδηλο εκείνο σύστημα απεκαλύφθη και ανετράπη. Ο Κύριος κατά την έκφραση του Ιωάννου «έκρινα την πόρνην την μεγάλην». Και όταν εκείνη ανετράπη όταν η αντιποιούμενη την ιερά και αποκλειστική σχέση με το Νυμφίο εξαφανίστηκε τότε η Νύμφη η μόνη και αληθινή Εκκλησία οδηγήθηκε από το Νυμφίο στο τραπέζι της γαμήλιου χαράς. Δεν προφταίνει να σβήσει στα επουράνια η ηχώ από την ιαχή εκείνη του θριάμβου για την πτώση της Βαβυλώνας της μεγάλης και μια άλλη χαρμόσυνη κραυγή ακούγεται: «Αλληλούια διότι βασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Ας χαίρωμεν και ας αγαλλώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις Αυτόν διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου και η γυνή Αυτού ητοίμασεν εαυτήν(ετοίμασε τον εαυτό της). Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθεί βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. Και λέγει προς εμέ: Γράψον Μακάριοι οι κεκλιμένοι εις το δείπνον του Αρνίου
(Αποκάλυψης 19:6-9). Από μιας απόψεως: η πιο όμορφη ώρα του ουρανού! Η ώρα των γάμων του Χριστού με την Εκκλησία Του!
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Τι ακριβώς εικονίζεται με το ωραίο αυτό σύμβολο; Μόνο να εικάσουμε μπορούμε (υποθέσουμε). Και θα πρέπει με πνεύμα ευλαβές και με εγκράτεια γλώσσης να πλησιάσουμε την ουράνια αυτή σκηνή. Ότι με τη σκηνή αυτή του γάμου κάτι το συγκεκριμένο συμβολίζεται στην εξέλιξη των σχέσεων της Εκκλησίας με τον Κύριο της στη ζωή εκείνη της αναστάσεως δεν μπορεί βέβαια να υπάρξει καμιά αμφιβολία. Ότι όμως αφ’ ετέρου το ακριβές και πλήρες περιεχόμενο της εξελίξεως αυτής στις σχέσεις της Εκκλησίας με τον Κύριο της δεν είναι προσιτό στην ανθρώπινη διάνοια στο σημερινό της περιβάλλον και στη σημερινή της κατάσταση φαίνεται απ’ ότι αναγγέλλεται μεν το γεγονός αυτό στο βιβλίο της Αποκαλύψεως αλλά δεν περιγράφεται. Ακούγεται η χαρούμενη κραυγή: «Ήλθεν ο γάμος του Αρνίου και η γυνή Αυτού ητοίμασεν εαυτήν « και προετοιμαζόμαστε να δούμε το γαμήλιο τραπέζι στρωμένο. Αλλά δεν το βλέπουμε. Ένα παραπέτασμα θα έλεγε κανείς έπεσε ξαφνικά και έκρυψε από σαρκικά ανθρώπινα μάτια σκηνές που ως εκ φύσεως δεν θα ήταν καταληπτές.
Να εικάσουμε (υποθέσουμε) όμως μέχρις ενός σημείου το νόημα της σκηνής ίσως μπορούμε. Δεν ήταν μονάχα ο Κύριος μας που χρησιμοποίησε την εικόνα του γάμου για να συμβολίσει την ιερά σχέση που θα ένωνε την καρδιά Του με την καρδιά των δικών Του. Κατά τρόπο ακόμα σαφέστερο ο Απ. Παύλος χρησιμοποίησε την ίδια αυτή εικόνα. Γράφει στην Εκκλησία της Κορίνθου στη Δευτέρα Επιστολή του: (Β΄ Κορινθίους 11:2): «Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού επειδή σας ηρραβώνησα με ένα άνδρα δια να σας παραστήσω παρθένον αγίαν εις τον Θεόν». Και γράφοντας στην Επιστολή του προς την Εκκλησία της Εφέσου
(Εφεσίους 5:22)για την καινούργια και αποκλειστική σχέση που δημιουργείται δια του γάμου μεταξύ δύο ανθρώπων χάριν της οποίας εγκαταλείπει κανένας τον πατέρα του και την μητέρα του και γίνονται έτσι «οι δύο εις σάρκα μία» προβαίνει στην αποκάλυψη ότι μια ανάλογη σχέσης συνδέει το Χριστό με την Εκκλησία Του: «Εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί Εκκλησίας». Σαφώς όμως προκύπτει από το ανωτέρω χωρίο της
Β΄ Κορινθίους (11:2) Επιστολής ότι η σχέσης αυτή μεταξύ της Εκκλησίας και του Κυρίου βρίσκεται σήμερα στο στάδιο και έχει τη μορφή της υποσχέσεως της προετοιμασίας της αναμονής.
Πολύ χαρακτηριστικά χρησιμοποιείται στην περικοπή αυτή του απ. Παύλου ο όρος «αρραβών» ο οποίος χαρακτηρίζει την κατάσταση της μνηστείας που ενώνει δύο πρόσωπα τα οποία υποσχέθηκαν προς άλληλα αλλά δεν συνεπετέλεσαν γάμο. Την ίδια λέξη και σ’ άλλη επιστολή του χρησιμοποιεί ο απ. Παύλος για να περιγράψει το σημερινό περιεχόμενο της σχέσεως της εκκλησίας με τον Κύριο – το Άγιο Πνεύμα λέγει:
«είναι αρραβών της κληρονομιάς μας» (Εφεσίους 1: 14).
Μια ατελείς λοιπόν κατάστασης είναι αυτή στην οποία σήμερα βρίσκεται η εκκλησία με τον Κύριο. Την ζήτησε είναι αλήθεια ο ουράνιος Νυμφίος και τη ηρραβώνισεν εις Εαυτόν. Και έδωσε και πήρε από την Εκκλησία Του την υπόσχεση του γάμου. Και σημάδι φανερό της μνηστείας αυτής έδωσε στη Νύμφη Του αρραβώνα το Πνεύμα το Άγιο με όλα τα ουράνια δώρα που δια Πνεύματος του Αγίου ήλθαν στη ζωή της Εκκλησίας.
Από τις εκφράσεις όμως που χρησιμοποιούνται προκύπτει ότι πρόκειται για μια μεταβατική κατάσταση που ενώ προσφέρει στην Εκκλησία μεγάλη χαρά ως την κυριότερη πηγή χαράς της προσφέρει την προσδοκία μιας ακόμα μεγαλύτερης μιας πληρέστερης χαράς.==========================
Έτσι η μεγάλη εκείνη ώρα θα σημειώσει το τέρμα της μνηστείας. Θα σημειώσει το τέρμα της περιόδου της υποσχέσεως και της αναμονής και θα εισαγάγει την ολοκλήρωση της ιεράς και ανέκφραστης σχέσεως του Κυρίου με τους δικού Του.
Εις τι ακριβώς θα έγκειται η ολοκλήρωσης της σχέσεως αυτής; Είναι αδύνατον νους ανθρώπου να το μαντεύσει και γλώσσα ανθρώπινη να το περιγράψει; Θα είναι εκείνη η ώρα των απορρήτων ευλογιών που «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν»
(Α΄ Κορινθίους 2:9). Η ώρα του γάμου είναι η ώρα κατά την οποία ο νυμφίος δίνει στη νύμφη το όνομα του. Και ο ουράνιος Νυμφίος κατά την ώρα εκείνου του γάμου το όνομα Του θα δώσει στη Νύμφη Του. το όνομα όμως του Κυρίου στη Βιβλική γλώσσα είναι όπως ξέρουμε συνώνυμο με τη φύση του Κυρίου. «Έτι δεν εφανερώθει τι θέλομεν είσθαι εξεύρωμεν όμως ότι όταν φανερωθεί θα είμεθα όμοιοι με Αυτόν» (Α΄ Ιωάννου 3:2).
Μια συνταύτισης λοιπόν του πιστού με τον Κύριο Του – όπως τη συμβολίζει τη συνταύτιση αυτή και η άλλη υπόσχεσης ότι ο πιστός θα καθίσει στο θρόνο του Κυρίου; το νόημα της μεγάλης εκείνης ώρας αυτό άραγε θα είναι; Πιο πέρα δεν τολμούμε να προχωρήσουμε. Το παραπέτασμα έχει κρύψει από τα μάτια μας το γαμήλιο τραπέζι.====================
Ξέρουμε όμως οτιδήποτε κι’ αν κρύβεται πίσω από το σύμβολο αυτό θα είναι κάτι το απερίγραπτο γλυκύ και θα είναι κάτι που θα γεμίσει και του Χριστού και του πιστού την καρδιά με μια ανέκφραστη χαρά. Και ξέρουμε ακόμα ότι το ουράνιο εκείνο τραπέζι κατά κάποιο πολύ συγκινητικό τρόπο θα συνδεθεί με κάποιο άλλο τραπέζι.=============================
Ήταν η τελευταία βραδιά του Κυρίου μας εδώ κάτω και για τελευταία φορά κάθισε ο Κύριος στο τραπέζι μαζί με τους δικούς Του και από δύο ταπεινά αντικείμενα που βρίσκονταν επάνω στο τραπέζι διαμόρφωσε δύο ιερά σύμβολα που τα χάρισε στην Εκκλησία Του για να είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της μνηστείας σημάδια του αρραβώνα Του μαζί της.(Αρραβών= υπόσχεσης)
Ήταν τότε που αναφέρθηκε ο Κύριος στο άλλο εκείνο το μελλοντικό το ουράνιο τραπέζι. Γύρισε στους μαθητές Του και τους είπε: «Σας λέγω ότι δεν θα πίω εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου εως της ημέρας εκείνης όταν πίνω αυτό νέον μεθ’ ημών εν τη βασιλεία του Πατρός Μου»
(Ματθαίος 26:29). Και συνέδεσε έτσι με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος μας τα δύο αυτά τραπέζια. Και συνέδεσε ακόμα το τραπέζι του ουράνιου γάμου με κάθε τραπέζι κοινωνίας της Εκκλησίας Του εδώ κάτω. Γιατί ενώ η τράπεζα ακόμα της κοινωνίας συνδέει την Εκκλησία κατ’ ευθείαν με το σταυρό και είναι τράπεζα αναμνήσεως της μεγάλης αγάπης και της μεγάλης θυσίας του Χριστού για την Εκκλησία Του τη συνδέει ακόμα και με το μέλλον και είναι έτσι η τράπεζα αυτή τραπέζι ιεράς προσδοκίας. Η τράπεζα της κοινωνίας είναι το τραπέζι της μνηστείας. Και ευτυχής η ώρα που για τελευταία φορά θα στρώσει η Εκκλησία το τραπέζι της μνηστείας εδώ κάτω για να προχωρήσει προς το τραπέζι του γάμου και της ολοκληρωμένης χαράς που ο Νυμφίος θα έχει στρώσει γι’ αυτήν.
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ένα όμως πολύ σοβαρό ερώτημα ανακύπτει τώρα. Στο τραπέζι εκείνο του γάμου πλάι στο Νυμφίο ποιος θα καθίσει;
Στη γαμήλιο εκείνη εορτή η Νύμφη ποια θα είναι; Όσα είπαμε ήδη για τη Βαβυλώνα τη μεγάλη ξεκαθάρισαν αρκετά το έδαφος και μας βοήθησαν να βρούμε το δρόμο για την ορθή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Και η απάντησης η σύμφωνη με τα βιβλικά δεδομένα είναι ότι από τους ανθρώπινους εκκλησιαστικούς οργανισμούς κανείς ως τοιούτος δεν είναι εκεί πάνω. Από τις ορατές εκκλησίες καμία ως τοιαύτη οσοδήποτε ωραίο κι’ αν είναι
τ’ όνομα της οσοδήποτε πλούσια ή ιστορία της δράσεως της
οσοδήποτε αγία και καθαρά η σύνθεσης των μελών της καμία δεν θα μπορέσει ως τοιαύτη να προχωρήσει εκείνη την ημέρα προς το γαμήλιο τραπέζι για να διεκδικήσει τη θέση πλάι στο Νυμφίο.
Ποτέ να μη ξεχνούμε την τόσο διδακτική εκείνη παραβολή του σίτου και των ζιζανίων που μας δείχνει πως επί μέρους εκκλησίας το χωραφάκι έχει ανάμικτη βλάστηση – και σίτο και ζιζάνια και αληθείς χριστιανούς αναγεννημένα παιδιά του θεού και κατ’ όνομα κατά τύπους μόνο χριστιανούς.
Αφ’ ετέρου όμως ο Κύριος μία μόνο Νύμφη μπορεί να έχει. Μία μόνο Εκκλησία. Η εικόνα αυτή που τόσο επίμονα εν προκειμένου χρησιμοποιεί ο Λόγος του Θεού αποκλείει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την τιμητική εκείνη θέση στο γαμήλιο τραπέζι περισσότερες από τη μία Εκκλησίες. Και εφ’ όσον για καμιά από τις ορατές εκκλησίες δεν είναι δυνατόν ειλικρινώς να λεχθεί ότι στο δικό της χωραφάκι μόνο στάρι ή μόνο ζιζάνια βλαστάνουν κατ’ ανάγκη θα δεχθούμε ότι η Νύμφη του Κυρίου η μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία είναι ένα αόρατο στο σαρκικό μάτι πνευματικό σώμα που αποτελείται από ανθρώπους αναγεννημένους και μόνο αυτούς οι οποίοι ανήκουν σ’ όλες τις ορατές εκκλησίες.
Είναι αλήθεια ότι οι διάφορες αυτές ορατές εκκλησίες παρουσιάζουν στη σύνθεση τους διάφορο(=διαφορετική) αναλογία σίτου και ζιζανίων. Το έργο όμως το δικό μας δεν είναι να συντάσσουμε συγκριτικές στατιστικές των ζιζανίων που περιέχουν οι διάφορες επί μέρους ορατές εκκλησίες αλλά να βεβαιωθούμε ο καθένας για τον εαυτό του ότι δια της χάρητος του Θεού ανήκουμε στην αόρατο Εκκλησία των σεσωσμένων στη Νύμφη του Χριστού ανεξαρτήτου ποιας από τις ορατές εκκλησίες είμαστε μέλη. ==================================
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Το ποια ακριβώς θέση αυτοί όλοι θα καταλάβουν στο ευτυχισμένο εκείνο τραπέζι θα εξαρτηθεί απόλυτα από τα πορίσματα της προ του βήματος του Κυρίου κρίσεως. Από την εγγύτητα μας προς τον Χριστό εδώ κάτω θα εξαρτηθεί η εγγύτης μας σ’ Αυτόν εκεί πάνω. Ο βαθμός της συμμετοχής μας στον ονειδισμό του Χριστού εδώ κάτω θα ρυθμίσει το βαθμό της συμμετοχής μας στη χαρά Του εκεί επάνω. Μια θέση σ’ εκείνο το τραπέζι υπάρχει αδελφέ μου και για σένα.
Μια θέσης υπάρχει και για μένα. Ας τη διεκδικήσουμε δια της πίστεως κι’ ας τη στολίσουμε με την αγία μας ζωή.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΝΑΤΟ===========================
ΟΙ ΦΙΑΛΕΣ ΕΚΠΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ======================
Πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο μ’ ένα τόξο στο χέρι και στεφάνι νικητή στο μέτωπο ένας καβαλάρης προχωρεί μέσα στον προφητικό χρόνο. Δεν είναι μόνος του. τρεις άλλοι καβαλάρηδες έπονται. Αρχηγός αυτός ανοίγει τον δρόμο κι’ οι άλλοι τρεις πειθήνιοι ακολουθούν. Από το χρώμα του αλόγου του καθενός των κι’ από μια σύντομη αλλά χαρακτηριστική περιγραφή που για τον καθένα τους μας δίνεται δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τους τρεις. Κόκκινο το άλογο του δευτέρου καβαλάρη και σ’ αυτόν «εδόθη να σηκώσει την ειρήνην από της γης και να σφάξωσιν αλλήλους και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη» (Αποκάλυψης 6:4).Πολύ γνώριμος αυτός ο καβαλάρης: ο πόλεμος. Μαύρο το άλογο του τρίτου καβαλάρη κι αυτός με μια ζυγαριά στο χέρι μετρά και ζυγίζει το στάρι το λιγοστό: η πείνα. Κι’ ο τέταρτος και τελευταίος καβαλάρης πάνω σ’ ένα άλογο ωχρό «και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο θάνατος» (Αποκάλυψης 6:8)
Κι’ ο πρώτος καβαλάρης; Αυτός που οδηγούσε τους άλλους ποιος ήταν; Ο Ιωάννης που είδε τους τέσσερις αυτούς καβαλάρηδες στο όραμα του και τους περιγράφει στο έκτο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως αυτού του πρώτου καβαλάρη ούτε το όνομα ούτε καμιά χαρακτηριστική περιγραφή του μας δίνει από την οποία θα μπορούσαμε να τον αναγνωρίσουμε.
Ίσως όμως δεν είναι πολύ δύσκολο να εικάσουμε την ταυτότητα του. Από τη συνοδεία του ίσως θα μπορούσαμε να μαντεύσουμε
Ποιος είναι ο πρώτος αυτός καβαλάρης. Αν πόλεμος αν πείνα είναι οι συνοδοί ο αρχηγός δεν μπορεί παρά να είναι αυτή η προσωποποίησης του κακού.==================
Ο πρώτος καβαλάρης δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μυστηριώδη και απαίσια εκείνη μορφή που κάνει την εμφάνιση της και στου Δανιήλ τις οράσεις και στου Απ. Παύλου τη
Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή κεφ.2: εδάφ.3-4 και στο τελευταίο εκείνο όραμα της Πάτμου. Είναι το «κέρας» με το «στόμα το λαλούν πράγματα μεγάλα» που «έκαμνε πόλεμον μετά των αγίων» (Δανιήλ 7:20-21). Είναι το θηρίο εκείνο το τρομερό που το είδε ο Ιωάννης να βγαίνει από τη Θάλασσα και «εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλασφημίας και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας» (Αποκάλυψης 13:5).είναι «ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεός
Αποδεικνύων εαυτό ότι είναι Θεός» (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:3-4). Είναι με μια λέξη: ο Αντίχριστος. Κι’ αν μας ξαφνιάζει κάπως το άσπρο χρώμα του αλόγου του – χρώμα που υπό άλλες συνθήκες θα περιμέναμε να είναι συνδεδεμένο ως σύμβολο με το πρόσωπο του Χριστού – ας μη ξεχνούμε ότι αν πάντοτε μια ιδιαίτερη προτίμησης του διαβόλου είναι να εμφανίζεται «ως άγγελος φωτός» η προτίμησης αυτή θα αποτελέσει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά εκείνων των τελευταίων ημερών όταν και το ιδιαίτερο ακόμα όνομα που θα πάρει ο πονηρός θα είναι δηλωτικό αυτής της ιδιαιτέρας προσπάθειας του: να εμφανισθεί
«αντί του Χριστού».
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Απαίσιο το ποδοβολητό των τεσσάρων αυτών καβαλάρηδων. Προμήνυμα ότι η τελευταία εκείνη εβδομάς ετών της οράσεως του Δανιήλ εγγίζει προς το μοιραίο κέντρον της και όπου είναι τώρα θ’ ανοίξει η τρομερή εκείνη περίοδος των τριών και ημίσεως ετών που μας είναι γνωστή στην Αγ. Γραφή ως «ο καιρός της στενοχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμίας 30:7) ή «η μεγάλη θλίψης»
(Ματθαίος 24:21). Ανοίγει στο βιβλίο της Αποκαλύψεως η περίοδος αυτή με την εμφάνιση των τεσσάρων εκείνων απαίσιων ιππέων και κλείνει με τις φιάλες της οργής του Κυρίου που εκπωματίζονται για ν’ αφήσουν καφτό το περιεχόμενο τους να περιλούσει τη γη και να δώσουν στους κατοίκους της πείρα πικρή που σαν αυτή ποτέ ο δυστυχής πλανήτης μας δεν γνώρισε.
Είναι το γεφύρι από θλίψη και πόνο κατασκευασμένο που ενώνει τις δύο φάσεις της ελεύσεως του Κυρίου: την έλευση Του στον αέρα για να παραλάβει την Εκκλησία Του και την κάθοδό Του στη γη μαζί με τους αγίους Του για να ιδρύσει τη βασιλεία Του.
Για την περίοδο αυτής της πρωτοφανούς θλίψεως η Αγ. Γραφή σε πολλά τμήματα της μας έδωσε σύντομες αλλά πολύ ζωηρές
περιγραφές. «Ολολύζετε – λέγει: (ο Ησαϊας 13:6-9) – διότι η ημέρα του Κυρίου επλησίασε…Ιδού η ημέρα του Κυρίου έρχεται σκληρά και πλήρης θυμού και οργής φλογεράς δια να καταστήσει την γην έρημον».«Και θα είναι – λέγει: (ο Δανιήλ 12:1) – καιρόςθλίψεως οποία ποτέ δεν έγινε». Και ο Κύριος μας στην τελευταία Του εκείνη ομιλία προς τους μαθητάς Του επάνω στο όρος των Ελαιών που κατά το πλείστον περιεστράφη γύρω από τα γεγονότα των εσχάτων ημερών συνδέοντας τις δικές Του τις προρρήσεις με τις οράσεις του Δανιήλ είπε: «Τότε θα είναι θλίψης μεγάλη η οποία δεν έγινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδέ θα γίνει» (Ματθαίος 24:21). Όσο δε για το βιβλίο της αποκαλύψεως το μεγαλύτερο μέρος του – από το κεφάλαιο 4 έως το κεφάλαιο 19 – το καταλαμβάνει η προσπάθεια να δώσει κάποια περιγραφή στην περίοδο εκείνη της μοναδικής θλίψεως που θα επισκεφθεί τη γη και τους κατοίκους της. Βροντές και σαλπίσματα και φιάλες που εκπωματίζονται γεμίζουν με την οργή του Κυρίου το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου αυτού βιβλίου τηςΑγίας Γραφής.
Το να επιχειρήσουμε λεπτομερή ανάλυση των γεγονότων εκείνου του καιρού και να αποπειραθούμε να ερμηνεύσουμε τα διάφορα σύμβολα με τα οποία είναι κατάσπαρτη στις σελίδες της
Αγ. Γραφής η ιστορική εκείνη περίοδος θα ήταν κάτι που εντελώς ξεφεύγει τις δυνατότητες μας. Ένα όμως γενικό διάγραμμα της μοναδικής αυτής περιόδου στην ιστορία του πλανήτη μας και μπορούμε και πρέπει να κάνουμε – με υλικό παρμένο από διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής.
Επταετής είναι η διάρκεια της όλης αυτής περιόδου. Αυτό καθαρά προκύπτει από την όραση των εβδομήντα εβδομάδων του
Προφήτη Δανιήλ 9:24-27. Είναι η περίοδος αυτή η τελευταία από τις εβδομήντα εβδομάδες που το χέρι του Θεού την κράτησε κατά μέρος για ν’ ανοίξει και να κλείσει ανάμεσα στην εξηκοστή ενάτη εβδομάδα και την εβδομηκοστή την παρένθεση των εθνών την παρένθεση κατά την οποία θα καλούσε ο Κύριος από τα έθνη τους εκλεκτούς Του για να συναποτελέσουν μαζί με τους εκλεκτούς από τον Ισραήλ την Εκκλησία Του.
Και τώρα που σχηματίσθηκε και συμπληρώθηκε και ηρπάγη από τον κόσμο της αμαρτίας η Εκκλησία κλείνει η παρένθεσης κι’ ανοίγει η ιστορική αυτή περίοδος.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Αυτά που είπαμε ως τώρα δίνουν μια προκαταβολική απάντηση σ’ ένα ερώτημα που πολύ απασχόλησε τους πιστούς και βαθειά δίχασε τους ερμηνευτές των Γραφών. Ζωτικού ενδιαφέροντος για κάθε χριστιανό το ερώτημα αυτό είναι: «Θα τη γνωρίσει την περίοδο αυτή της μεγάλης θλίψεως η Εκκλησία από κοντά;»
Απίστευτο φαίνεται και όμως είναι πραγματικό. Δόθηκαν στο ερώτημα αυτό με τόσο άκρατο δογματισμό οι εκατέρωθεν απαντήσεις και ανεπτύχθη γύρω του τόσος φανατισμός ώστε ορισμένες εκκλησίες να έχει καταντήσει το θέμα αυτό δόγμα ουσιώδες και πίστεως και να έχουν χωρισθεί οι πιστοί μεταξύ τους – ας μου επιτραπεί απόδοσης του ξενόγλωσσου όρου – σε «προθλιψιακούς» και μεταθλιψιακούς» που τις μεταξύ τους σχέσεις τις χαρακτηρίζει ένα αίσθημα βαθειάς και αμοιβαίας καχυποψίας. Άλλη μια υπόμνησης αυτό ότι αν λείψει το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και μετριοπάθειας ο πονηρός πάντα είναι έτοιμος να διολισθήσει και στις ιερότερες περιοχές και να μεταβάλει σε πέτρες τις προσφιλέστερες ελπίδες της καρδιάς του χριστιανού. Αφοπλισμένοι λοιπόν όσο καλλίτερα μπορούμε από πνεύμα φανατισμού και προσέχοντας να μη δογματίζουμε απόλυτα επάνω σε θέματα προφητικά πιστεύουμε εν τούτοις ότι η σαφής διδασκαλία των Γραφών είναι ότι η εκκλησία την πικρή πείρα της μεγάλης θλίψεως δεν θα τη γευθεί. Δεν είναι ξένη προς τη θλίψη η Εκκλησία.
Την τελευταία εκείνη βραδιά που πέρασε ο Κύριος μαζί με τους δικούς Του τους είπε: «Εν τω κόσμω θα έχετε θλίψιν».(Ιωάννης 16:33). Κατά κάποιο μάλιστα τρόπο έχει η Εκκλησία του Χριστού μια ιδιαιτέρως στενή σχέση με τη θλίψη. Όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας επισκέφθηκαν για Δευτέρα φορά ορισμένες πόλεις της Μικράς Ασίας για να στηρίξουν τις καρδιές των εκεί πιστών τους προέτρεπαν «να εμμένωσιν εις την πίστιν διδάσκοντες ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθομε εις την βασιλείαν του Θεού»(Πράξεις 14:22). Όχι μόνο δεν φείδεται (φειδώ= χρήση με μέτρο =οικονομία). Η θλίψης της ζωής του μαθητού του Χριστού αλλά μάλλον θα έλεγε κανείς ότι αυξημένη μερίδα πόνου και δακρύων προσφέρει στο χριστιανό η ζωή.
Ξέρει όμως ο χριστιανός κάτι που ο άνθρωπος του κόσμου το αγνοεί. Αναγνωρίζει ο χριστιανός ότι κάποιο παιδαγωγικό σκοπό έχουν οι θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός να επισκεφθούν τη ζωή του βλέπει ο χριστιανός τις θλίψεις σαν οδυνηρά ανεπιθύμητα
Υπό την παρούσα όμως μορφή της ζωής απαραίτητα σκαλοπάτια που τον οδηγούν πιο κοντά στο Θεό. γι’ αυτό και ακούμε τον Απ. Παύλο να λέγει: «Και ουχί μόνον τούτο αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν η δε υπομονή δοκιμήν η δε δοκιμή ελπίδα η δε ελπίς δεν καταισχύνει» (Ρωμαίους 5:3-4). Κι’ ακόμα έχει πάρει ο χριστιανός από το Θεό το μήνυμα ότι κάποια πολύ στενή σχέση έχει η θλίψης που επιτρέπει εκείνος να τον επισκεφθεί με το λαμπρό εκείνο μέλλον που αποτελείτο αντικείμενο των μελετών μας αυτών: «Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψης ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄ Κορινθίους 4:17).
Δεν είναι λοιπόν άγευστη θλίψεως η Εκκλησία. Αυτή όμως η θλίψης είναι κάτι το ξεχωριστό. Και κατά το χαρακτήρα και κατά την ένταση και κατά το σκοπό που επιδιώκει είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό: «θλίψης μεγάλη οποία δεν έγινε απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδέ θα γίνει». Και από τα δεδομένα του Λόγου του Θεού αντλώ την πεποίθηση ότι αυτή τη θλίψη η εκκλησία δεν θα την γνωρίσει.
Και πρώτα-πρώτα έχουμε τη διαβεβαίωση του Απ. Παύλου στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του 2:3-7 ότι ο «άνθρωπος της αμαρτίας» που είναι πολύ στενά συνδεδεμένος με την περίοδο αυτή της θλίψεως δεν θα αποκαλυφθεί πριν «εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων τώρα» κατά την ορθοτέρα δε κατά την γνώμη μου ερμηνεία ο «Κωλύων» είναι η εκκλησία.
Θα εκβληθεί λοιπόν πρώτα ο «Κωλύων» θα μετατεθεί δια της αρπαγής η Εκκλησία και κατόπιν θα κάνει την εμφάνισή της η
Κεντρική της περιόδου εκείνης φυσιογνωμία του Αντίχριστου.
Έχουμε επίσης την υπόσχεση του Κυρίου προς την Εκκλησία Του:»Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής Μου και Εγώ θα σε φυλάξω εκ της ώρας του πειρασμού ήτις μέλλει να έλθει επί της Οικουμένης όλης δια να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκάλυψης 3:10). Υπεσχέθη ο Κύριος να φυλάξει την Εκκλησία Του όχι κατά την ώρα του πειρασμού αλλά εκ της ώρας του πειρασμού έξω από την ώρα την τρομερή του πειρασμού.
Και έχουμε ακόμα τη συμβολική χρήση που έκανε ο Κύριος μας των γεγονότων του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων ρητώς παρομοιάσαςτην περίοδο της επανόδου Του με τις δύο εκείνες ιστορικές περιόδους. Η τρομερή καταιγίδα του κατακλυσμού δεν ξέσπασε παρά μόνο όταν ο Νώε και η οικογένεια του είχαν βρεθεί μέσα στην κιβωτό.
Και οι ουρανοί δεν έβρεξαν φωτιά επάνω στην καταδικασμένη πόλη παρά μόνο όταν ο Λώτ βρέθηκε έξω από τον κύκλο του πυρός. αν πλήρη εννοούσε ο Κύριος μας τη συμβολική συνταύτιση των δύο εκείνων εποχών με την περίοδο που τώρα έχουμε υπό μελέτην θα πρέπει να πούμε ότι κι αυτή η τρομερή καταιγίδα δεν πρόκειται να ξεσπάσει παρά μόνο όταν η συμβολιζομένη από τον Νώε και τον Λωτ εκκλησία βρεθεί ασφαλής έξω από τη σκηνή του τελευταίου εκείνου δράματος που θα γνωρίσει η γη μας.
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Άρχισε λοιπόν να τρέχει η μοιραία εκείνη τελευταία επταετία. Ο καλπασμός των τεσσάρων εκείνων καβαλάρηδων έφερε το προμήνυμα των επερχομένων δεινών. Τα δεινά όμως αυτά δεν κάνουν αμέσως την εμφάνιση τους. μάλλον ειρηνικά εγκαινιάζεται η περίοδος αυτή της τρικυμιάς. Τι το ειρηνικότερο από την υπογραφή μιας συνθήκης; Και επειδή σ’ όλη μεν την οικουμένη θα εκταθεί η μοναδική εκείνη στην ιστορία του κόσμου τρικυμία επίκεντρο της όμως θα έχει την Παλαιστίνη και την Ιερουσαλήμ είναι πολύ ευοίωνη η πρώτη εμφάνισης του Αντίχριστου που κατά την όραση των εβδομήντα εβδομάδων του (Δανιήλ 9:27). Θα συνάψει συνθήκη με το λαό Ισραήλ: «θα στερεώσει διαθήκη εις πολλούς». Στο αναμεταξύ αυτό θα έχει κτισθεί στην Ιερουσαλήμ ο Ναός και θα έχει πλήρως αποκατασταθεί το σύστημα εκείνο των θυσιών και των άλλων θρησκευτικών τελετών που προβλέπει ο νόμος του Μωϋσέως.
Αυτό σαφώς προκύπτει από το γεγονός ότι ένα από τα γεγονότα που θα λάβουν χώραν στην ακολουθούσα περίοδο της μεγάλης θλίψεως είναι συνδεδεμένο όπως θα δούμε παρακάτω με το «πτερύγιον του Ιερού» ρητώς δε αναφέρεται η προσφορά θυσιών
(Δανιήλ 9:27).==============================
Τίποτα δεν προμηνάει την επερχόμενη θύελλα. Την ειρήνη του κόσμου την καλύπτει η υπογραφή του πανίσχυρου σύμφωνα με τις οράσεις του (Δανιήλ 7:20-21) και του βιβλίου της(Αποκαλύψεως 13:1-8) Αντίχριστου. Τότε που θα εκπληρωθεί η πρόρρησης εκείνη του απ. Παύλου: «Επειδή όταν λέγωσιν Ειρήνη και ασφάλεια τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος» (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:3). Και μέσα στο ειρηνικό περιβάλλον μιας ανύποπτης κοινωνίας που θα ζει μια απολύτως φυσιολογική ζωή στην οποία κατά την έκφραση του Κυρίου «θα τρώγουν και θα πίνουν θα νυμφεύουν και θα νυμφεύονται» (Ματθαίος 24:38) θα πέσει ξαφνικά ο κεραυνός.
Για να μη διαψεύσει ο πλανήτης μας τη μακρά ιστορία του ότι οι συνθήκες και μεταξύ ατόμων και μεταξύ κρατών γίνονται για να για να καταπατούνται στο μέσον ακριβώς της επταετίας θα διαρρήξει ο Αντίχριστος τη συμφωνία του με το κράτος του Ισραήλ και θα δοθεί έτσι το σύνθημα του πολέμου του θρησκευτικού διωγμού και της Ερημώσεως. Κατά τα λόγια του ίδιου του (Δανιήλ 9:27): «Και εν τω ημίσει της εβδομάδος θα παύσει η θυσία και η προσφορά και επί το πτερύγιον του Ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού θα δοθεί διορία επί την ερήμωσιν». Σ’ αυτό ακριβώς το ξέσπασμα της τρικυμίας και ο Κύριος μας όταν είπε:» Όταν λοιπόν ίδετε το βδέλυγμα της ερημώσεως το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω τότε οι εν Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη».(Ματθαίος 24:15-16).
Ποια θα είναι η μορφή που θα πάρει η τρομερή εκείνη περίοδος δύσκολο είναι ακόμα και να το εικάσει το ανθρώπινο μυαλό. Με τριπλή σειρά συμβόλων προσπαθεί το βιβλίο της αποκαλύψεως να δώσει εικόνα της αφόρητης θλίψεως εκείνων των ημερών.
Πρώτα οι επτά σφραγίδες η μια μετά την άλλη σπάζουν και το χειρόγραφο που έτσι σιγά-σιγά ανοίγεται αποκαλύπτει μια ολόκληρη σειρά από θεϊκά χτυπήματα που πέφτουν πάνω στη γη μας. Τότε ακριβώς είναι που κι’ αυτός ο ήλιος θα σκοτισθεί και η
Σελήνη θα χάσει το φως της όπως το προανήγγειλε ο Λόγος του Θεού (Πράξεις. 2:20 = Αποκάλυψης 6:12). Ακόμα και τα’ άστρα θα αισθανθούν τη φρίκη της τρομερής εκείνης αγωνίας από την οποία θα περνά η μικρή μας γη. Τότε είναι που θα καταφύγουν στα βουνά οι άνθρωποι και θα φωνάξουν στους βράχους: «Πέσατε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου» (Αποκάλυψης 6:16).””””””””””””””””””””””””””””””””
Αρχές ωδίνων όμως μόνο αυτά γιατί μετά τις σφραγίδες οι σάλπιγγες. Σαν βροντή ξαφνικά ακούστηκε πάνω από τη γη μας το απαίσιο σάλπισμα τους που προνηνύουν κακά μπροστά στα οποία ελαφρά ήταν τα χτυπήματα των σφραγίδων. Και όταν θα ακουστεί πια και η τελευταία σάλπιγξ τότε θ’ αρχίσει η πραγματική συμφορά. Τότε θα εκπωματισθούν οι φιάλες της οργής του Κυρίου για να κάψουν και να καταστρέψουν με το τρομερό τους περιεχόμενο. «Τεσσαράκοντα δύο μήνας» κατά το βιβλίο της:(Αποκαλύψεως13:15) καιρόν και τριάμισι δηλαδή χρόνια «καιρούς και ήμισυ καιρού» κατά την όραση του: (Δανιήλ 7:25) πάλι τριάμισι χρόνια – τόσο θα διαρκέσει το κακό. Πόσος πόνος πόση αγωνία πόσος εξευτελισμός πόσα δάκρυα μπορούν να χωρέσουν σε τριάμισι χρόνια!
Φθάσαμε έτσι προς το τέλος πια των τριάμισι αυτών ετών. Θα ξαναγυρίσουμε όμως στο επόμενο κήρυγμα μας στο σημείο αυτό. Την Ιερουσαλήμ την αφήνουμε τώρα σφιχτά πολιορκημένη από το στρατό του εχθρού όπως περιγράφει τη σκηνή ο προφήτης: (Ζαχαρίας 12:14) ενώ επάνω στον ουρανό γίνονται ετοιμασίες για την επικειμένη πια κάθοδο του Κυρίου. και κάπου εκεί στην Παλαιστίνη στη κοιλάδα του Αρμαγεδών – την κοιλάδα Ιωσαφάτ – ετοιμάζεται το πεδίο της μάχης για τη μεγάλη τη μοιραία την τελευταία σύγκρουση που θα τερματίσει την περίοδο της μεγάλης θλίψεως και θα εισαγάγει τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού στη γη μας.==========================================
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της τρομερής εκείνης περιόδου δεν πρέπει να την προσπεράσουμε χωρίς κάτι να πούμε γι’ αυτήν. Η Εκκλησία δεν θα γνωρίσει την πείρα της μεγάλης θλίψις και όμως μέσα από στην μεγάλη θλίψι θα αποκτήσει ο Θεός παιδιά. Είδε στο όραμα του ο Ιωάννης ένα πλήθος από τις διάφορες φυλές του Ιούδα του Ισραήλ εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες να
Προχωρεί κι’ ένα πλήθος πολύ πιο μεγάλο από έθνος και φυλή ενδεδυμένο στολές λευκές και είπε στον Ιωάννη ένας από τους πρεσβυτέρους: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου»(Αποκάλυψης 7:14).
Πόσο βασάνισε τους ερμηνευτάς των Γραφών ο αριθμός αυτός – εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες! Είπαν οι Αβδεντιστές της Εβδόμης Ημέρας: « Αυτοί είναι που φύλαξαν το Σάββατο». Είπαν οι Χιλιασταί: « Αυτοί είναι της Βασιλείς του Ιεχωβά όπως εμείς την διδάσκουμε οι οπαδοί». Είπαν διαφόρων αγιαστικών κινημάτων οι ηγέται: «Αυτοί είναι οι χριστιανοί που διεκρίθησαν από τους άλλους χριστιανούς στο ζήτημα της αναμαρτησίας». Πόσο μάταιος κόπος! Συμβολικός προφανώς είναι ο αριθμός και τόσο πλήθος των Ιουδαίων όσο και το μεγαλύτερο πλήθος των εθνικών θα είναι ο πνευματικός καρπός της μεγάλης θλίψεως θα είναι το όμορφο και ανέλπιστο δώρο που η τρομερή εκείνη περίοδος θα προσφέρει στον ουρανό.
Γεννώνται βέβαια εν σχέση με αυτούς τους πιστούς της μεγάλης θλίψεως ορισμένα προβλήματα. Και ίσως το κυριότερο από τα προβλήματα αυτά είναι: πότε οι πιστοί θα αποκτήσουν τα σώματα της αναστάσεως και θα γνωρίσουν την προ του βήματος του Χριστού πείρα; Ότι και τις δύο αυτές πείρες θα τις γνωρίσουν δεν μπορεί νομίζω να υπάρξει καμιά σοβαρά αμφιβολία. Οποθενδήποτε προερχόμενη μία θα είναι η Εκκλησία του Χριστούς εκεί πάνω και όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της θα ζήσουν τη ζωή της αναστάσεως που το ακριβές περιεχόμενο της στην περίπτωση του καθενός ξεχωριστά θα καθοριστεί από την έκβαση της κρίσεως του βήματος του Κυρίου. Αλλά πότε θα λάβουν αυτά χώραν στην περίπτωση των πιστών της μεγάλης θλίψεως ο Λόγος του Θεού δεν μας το αποκαλύπτει. Μαζί με τόσα άλλα σκοτεινά σημεία εν σχέση με τη ζωή της αναγεννήσεως κι’ αυτό το σημείο θα πρέπει να περιμένει να το φωτίσει το φως της παρουσίας του Κυρίου όταν Εκείνος επανέλθει.
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Βρισκόμαστε ακόμα στο χείλος της τρομερής εκείνης περιόδου. Παριστάμεθα ακόμα μάρτυρες της ανέκφραστης τρομερής εκείνης σκηνής. Πόσο χτυπητή όμως η αντίθεσης! Εδώ κάτω το βογγητό του ανθρώπου κάτω από την πίεση μιας πρωτοφανούςθλίψεως. Εκεί επάνω το στρωμένο τραπέζι μιας όμορφης ουράνιας γιορτής. Εδώ κάτω πρόσωπα παραμορφωμένα από σπασμούς αγωνίας. Εκεί επάνω πρόσωπα γαλήνια που όλα είναι εστραμμένα με αγάπη προς το Χριστό. εδώ κάτω καρδιές που αισθάνονται πως έφθασαν πια στο έσχατο της αντοχής τους αισθάνονται πως σ’ άλλο πόνο πια δεν αντέχουν άλλα δάκρυα δεν έχουν πια να χύσουν άλλη πίεση δεν μπορούν πια να υποστούν. Εκεί επάνω καρδιές που νιώθουν πως έφτασαν κι αυτές στο τελευταίο όριο της αντοχής τους στην ευτυχία και τη χαρά κι ακόμα ξέρουν πως αυτό μονάχα η αρχή ήταν και πως άλλες πολλές χαρούμενες εκπλήξεις τους επιφυλάσσει η ζωή που τους χάρισε ο Χριστός.
Εκείνος σ’ όλους μας να δώσει μια θέση σ’ αυτή τη γαμήλια συντροφιά. Εκείνος όλους μας να μας φυλάξει από τα σκοτάδια της μεγάλης εκείνης θλίψεως. ==================
..........................................
