Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ===ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ===================
Η ΖΩΣΑ ΕΛΠΙΣ==================================
Ήταν στη βουνοπλαγιά στο όρος των Ελαιών έξω από τη Βηθανία. Μόλις πριν από λίγες στιγμές συνέβη το απροσδόκητο και ανέλπιστο. Μαζί Του είχαν ξεκινήσει κι’ ενώ Εκείνος είχε ακόμα τα χέρια Του ευλογώντας τους υψώθηκε από τη γη κι’ ένα συννεφάκι Τον πήρε και Τον έκρυψε από τα μάτια τους. μπορούμε να φανταστούμε το δέος τη λαχτάρα την αγάπη που ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους καθώς είχαν καρφωμένα σ’ εκείνο το συννεφάκι. Όλη η ψυχή τους βρισκόταν μέσα στο βλέμμα εκείνο που τους ένωνε με τον Κύριο τους.
Ποιος ξέρει πόσην ώρα ακόμα θα έμεναν στη βουνοπλαγιά με το βλέμμα τους στο κενό του ουρανού αν δεν τους πλησίαζαν δύο άγγελοι για να τους υπενθυμίσουν ότι υπήρχαν και άλλες κατευθύνσεις προς τις οποίες θα έπρεπε να διευθύνουν το βλέμμα τους ακριβώς γιατί αγαπούσαν τον Κύριο τους και λαχταρούσαν τη συντροφιά Του. Κατέβησαν λοιπόν από το Βουνό και έγραψαν με τη δράση τους το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Και το βιβλίο αυτό που άνοιξε με μια ομάδα ανθρώπων σε μια βουνοπλαγιά καθώς το βλέμμα τους είναι καρφωμένο στον ουρανό κλείνει ύστερα από τριάντα χρόνια αφού
Γέμισαν οι σελίδες του από δράση.
Την ξέχασαν ποτέ τη βουνοπλαγιά; Ποτέ! Όσο ζούσαν ούτε μια μέρα πιστεύω δεν πέρασε που να μη θυμήθηκαν τη βουνοπλαγιά και να μη ένοιωσαν τις καρδιές τους να τις ζεσταίνει η ανάμνησης των τελευταίων εκείνων στιγμών που πέρασαν με τον Κύριό τους. και ακριβώς γιατί θυμόντουσαν τη βουνοπλαγιά με μεγαλύτερη επιμέλεια με θερμότερη αγάπη μια πιο χαρούμενη αυτοθυσία επιδόθηκαν στα καθήκοντά τους. Από μιας απόψεως ποτέ δεν έφυγαν από τη βουνοπλαγιά. Εκεί έμειναν. Εκεί τους κράτησε καρφωμένους η αγάπη τους για το Χριστό. από μιας άλλης
απόψεως ορμητήριο απλώς υπήρξε η βουνοπλαγιά. Ορμητήριο μιας όμορφης θαυμαστής καρποφόρου δράσεως.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την επίδραση που άσκησε η προσδοκία της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού στη ζωή του χριστιανού και της καθόλου Εκκλησίας. Δεν έλειψαν βέβαια και οι σποραδικές εξαιρέσεις. δεν έλειψαν βέβαια και οι σποραδικές εξαιρέσεις. δεν έλειψαν και οι άνθρωποι που το ενδιαφέρον για τις λεπτομέρειες της υποσχέσεως αυτής του Κυρίου πήγασε από μια απλή περιέργεια και πολυπραγμοσύνη. Και δεν δυσκολεύομαι να πω ότι η απασχόλησης του χριστιανού με τα ζητήματα τα αναφερόμενα στη Δευτέρα έλευση του Κυρίου με ένα τέτοιο πνεύμα αποτελεί θετική αμαρτία. Όπως αμαρτία είναι το να ασχολούμαι με το σταυρό του Χριστού χωρίς ν’ ανοίγω την καρδιά μου να νοιώσει τη θυσία και την αγάπη Εκείνου που καρφώθηκε πάνω στο σταυρό το ίδιο αμαρτία είναι το να ασχολούμαι με τη θαυμαστή υπόσχεση της επανόδου του Κυρίου χωρίς να αφήνω τη ζωή μου να υποστεί την επίδραση της προσδοκίας αυτής.
Γενικώς πάντως είναι ο κανών ότι όσο ζωηρότερα υπάρχει στην καρδιά του πιστού η προσδοκία της Δευτέρας ελεύσεως του Χριστού τόσο ευσεβέστερα τόσο συνεπέστερα τόσο πιο καρποφόρα είναι η ζωή του. είναι γεγονός που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι οι περίοδοι της πνευματικής αναζωπυρώσεως που στη μακρά της ιστορία γνώρισε η Εκκλησία πάντοτε χαρακτηρίστηκαν από μια αύξηση του ενδιαφέροντος της για τις διάφορες βιβλικές λεπτομέρειες που σχετίζονται με την υπόσχεση της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ήταν φυσικό αυτό. Πολλά επίθετα και πολλούς χαρακτηρισμούς δίνει στην ελπίδα της δευτέρας ελεύσεως ο Λόγος του Θεού.
Ένα όμως από τα ωραιότερα επίθετα είναι αυτό που της δίνει (ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄ Επιστολή του1:3). Είναι η «ζώσα ελπίς». Ζώσα όχι μόνο γιατί είναι ζωντανή μέσα στην καρδιά του πιστού αλλά ακόμα γιατί στενά πολύ στενά σχετίζεται μ’ αυτή τη ζωή του πιστού. Και αν παρατηρήσουμε κάπως προσεκτικότερα τα πολυάριθμα χωρία της Αγίας Γραφής που ασχολούνται με το θέμα της δευτέρας ελεύσεως θα δούμε ότι όλη τη διδασκαλία περί της δευτέρας ελεύσεως τη συσχετίζουν πολύ στενά με τα προβλήματα και τους πειρασμούς και τις ευκαιρίες μαρτυρίας του Χριστιανού στην καθημερινή ζωή.
Υπάρχει κεφάλαιο της Αγ. Γραφής περισσότερο αποκλειστικά αφιερωμένο στη Δευτέρα έλευση του Κυρίου και της ζωής της αναστάσεως που θα την ακολουθήσει από το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο της Α΄ Κορινθίους Επιστολής; Θα έλεγε κανείς ότι το κεφάλαιο αυτό γράφτηκε στη βουνοπλαγιά εκείνη του Όρους των Ελαιών κι’ εκείνος που το έγραψε το μάτι του το είχε καρφωμένο σ’ εκείνο το συννεφάκι που τώρα το βλέπει όχι ν’ απομακρύνεται μα να ξαναγυρνά κι’ όλο του το φως κι’ όλη τη δόξα του να τη ρίχνει το συννεφάκι εκείνο πάνω στο χειρόγραφο του κεφαλαίου αυτού. Πως όμως το βλέπουμε να τερματίζεται το όμορφο κεφάλαιο; «ώστε αδελφοί μου αγαπητοί γίνεσθε στερεοί αμετακίνητοι περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου».
Και ας μη μας διαφεύγει η ειδική έννοια που εν προκειμένω έχει η μικρή εκείνη λέξις «ώστε».Είναι η λέξις που εισάγει το συμπέρασμα και δείχνει το σκοπό για τον οποίο έγινε όλη η παραπάνω αποκάλυψης για τα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου.
Είναι ο κρίκος που συνδέει ως αιτία προς αποτέλεσμα όλα αυτά που προηγήθηκαν μ’ αυτά που ακολουθούν. «Είναι ωραία είναι θαυμαστή λέγει ο Παύλος η ζωή στην οποία θα μας εισαγάγει ο Κύριος με τη Δευτέρα Του έλευση – ώστε: ας γινόμαστε στερεοί αμετακίνητοι περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου».
Είναι ζώσα λοιπόν η ελπίς μας. Δεν είναι δόγμα απλώς η διδασκαλία της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Είναι βίωμα. Δεν είναι θεωρία. Είναι δύναμης. Είναι στη διάθεση του χριστιανού για την τόνωση και την αύξηση της πνευματικής του ζωής.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και πολύ χρήσιμο αν κάναμε τώρα ένα κατ’ ανάγκην πρόχειρο ξεφύλλισμα της Καινής Διαθήκης με αντικειμενικό σκοπό να βρούμε τις διάφορες απόψεις της πρακτικής χριστιανικής ζωής με τις οποίες συνέδεσε ο Λόγος του Θεού τις διάφορες προρρήσεις και υποσχέσεις εν σχέση με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας. Και θα δούμε πως δεν υπάρχει ούτε η παραμικρότερη λεπτομέρεια της ζωής του χριστιανού ή της Εκκλησίας που δεν την αγκαλιάζει με την όμορφη και δυνατή επίδραση της η προσδοκία αυτή.
Ίσως η φυσική αρχή που θα έπρεπε να κάνουμε της σύντομης επισκοπήσεως μας είναι η χαρά.Η χαρά που γεννά μέσα στην καρδιά του πιστού η βεβαιότης ότι θα ξαναγυρίσει μια μέρα ο Χριστός. Προς το τέλος της προς Ρωμαίους επιστολή στο δωδέκατο κεφάλαιο της ανοίγει ο Απ. Παύλος έναν κατάλογο από σύντομες ολιγόλογες προτροπές προς τους αναγνώστες του σύντομες πολύ μεστές: «εις την σπουδήν άοκνοι « «κατά το πνεύμα ζέοντες» «εις την θλίψιν υπομένοντες». Και στην καρδιά της χορείας αυτής των ολιγόλογων προτροπών του βάζει ο Απόστολος της προσδοκίας: «εις την ελπίδα χαίροντες
(Ρωμαίους 12: 11)= Ποια είναι η ελπίδα για ην οποία ομιλεί ο Παύλος; Είναι περιττό να το πούμε. Μια ήταν η ελπίδα. Στης πρώτης εκείνης Εκκλησίας την καρδιά μια ήταν μία ήταν η ελπίδα. Ήταν η προσδοκία της ολοκληρώσεως του έργου της λυτρώσεως με την επάνοδο του Κυρίου. Και θα έλεγε κανείς ότι δύναμη για την εκτέλεση όλων των άλλων προτροπών του πρότεινε ο Παύλος στους Ρωμαίους αναγνώστες του τη χαρά που μπορεί να δώσει στην καρδιά τους αυτή η ελπίδα. Και πραγματικά πως είναι δυνατόν να καταπιαστεί ο χριστιανός με τα διάφορα καθήκοντα του και να φέρει εις πέρα την αποστολή του χωρίς χαρά στην καρδιά του; Και χαρά μεγαλύτερη δεν μπορεί να υπάρξει από τη χαρά που δίνει στην καρδιά του χριστιανού η αναμονή της σάλπιγγας που μια μέρα ξαφνικά θα ηχήσει για να του αναγγείλει ότι έρχεται ο Κύριος του.
Υπάρχουν όμως στη ζωή του χριστιανού που κατά ένα ξεχωριστό τρόπο τη χρειάζεται ο χριστιανός τη χαρά αυτή. Περνά ο χριστιανός μέσα από την κοιλάδα της θλίψεως και ο πόνος δεν φείδεται της ζωής του. Και μια από τις πιο πικρές ώρες του ανθρώπου είναι η ώρα που ο θάνατος χτυπά την πόρτα του σπιτιού του για να πάρει από κοντά του ένα πρόσωπο αγαπητό. Ώρα αυτή πολύ πικρή! Και για το χριστιανό και για το μη χριστιανό ώρα πολύ πικρή! Μ’ αυτή όμως τη βασική διαφορά: στην καρδιά του χριστιανού και στην πιο πικρή στιγμή της πείρας αυτής υπάρχει η παρηγοριά. Και τηνπαρηγοριά την δίνει ακριβώς αυτή η ελπίδα. «Δεν θέλω δε να αγνοείται περί των κεκοιμημένων – γράφει ο Απόστολος Παύλος στους αγαπητούς του στην Εκκλησία της Θεσσαλονίκης.
(Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13) –δια να μη λυπήστε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Και αφού προχωρώντας δείχνει ότι για το Χριστιανό ένας προσωρινός απλώς αποχωρισμός από τους αγαπητούς του λαμβάνει χώραν στο χείλος του τάφου και ότι σε μια πολύ πιο όμορφη ζωή απαλλαγμένη από όμορφη από δάκρυα και πόνο και τη σκιά του θανάτου θα τους ξανασυναντήσει λέγει το (εδάφιο 18: α’ Θεσσαλονικείς):» Λοιπόν παρηγορείται αλλήλους με τους λόγους τούτους». Η χαρά και η παρηγοριά της ελπίδας. Πόσο χάνει ο χριστιανός που δεν καλλιεργεί στη ζωή του την παρηγοριά και τη χαρά αυτής της ελπίδας!
Δεν είναι μόνο για τις ώρες τις εξαιρετικές για τις ώρες μόνο του ξαφνικού χτυπήματος και του μεγάλου πόνου που χρειάζεται στην καρδιά του τη χαρά της ελπίδας ο χριστιανός. Ίσως ακόμα περισσότερο τη χρειάζεται για τις ώρες τις κοινές τις πεζές τις μακρόσυρτες της καθημερινής ζωής που είναι καμιά φορά τόσο γεμάτες τόσο καταθλιπτικά γεμάτες από φορτία από πειρασμούς από προβλήματα από κούραση. Φθάνουν ώρες που αισθάνεται ο χριστιανός πως άλλο πια δεν αντέχει. Έφθασε στο τελευταίο όριο αντοχής και υπομονής του. Αυτό ακριβώς μας χρειάζεται στον αγώνα της καθημερινής ζωής: μεγαλύτερη υπομονή. Και αυτή την υπομονή περισσότερο από κάθε τι άλλο μπορεί να την καλλιεργήσει στην καρδιά του χριστιανού η προσδοκία της ελεύσεως του Κυρίου. «Μακροθυμήσατε λοιπόν – λέγει ο Ιάκωβος στην Επιστολή του (Ιάκωβος 5:7-8 ) – αδελφοί έως της παρουσίας του Κυρίου…Μακροθυμήσατε και σεις στηρίξατε τας καρδίας διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε».
Σ’ εκείνο το χωριάτικο γαμήλιο τραπέζι στην Κανά της Γαλιλαίας που κάνοντας το πρώτο Του θαύμα προσέφερε ο Ιησούς Χριστός καινούργιο κρασί στη θέση εκείνου που είχε σωθεί ο αρχιτρίκλινος όταν γεύτηκε το ανέλπιστα όμορφο αυτό κρασί δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρούμενη έκπληξή του.
«Εσύ – είπε στο νυμφίο μ’ ένα χάδι φιλικής επιτιμήσεως – το καλό κρασί το κράτησες για το τέλος» (Ιωάννης 2:10). Αλήθεια αυτό για κείνη την περίσταση και για το αιώνιο σχέδιο του Θεού. Το είδαμε το διαπιστώσαμε στη σειρά αυτή των μελετών μας πως το καλό κρασί για το τέλος το έχει φυλάξει για τους δικούς Του ο
Θεός . Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να δώσει περισσότερη υπομονή και αντοχή στην κουρασμένη μας καρδιά από την προσδοκία της όμορφης εκείνης στιγμής που θα υποδεχθεί ο Κύριος τους προσκεκλημένους Του στην ουράνια γιορτή και θα τους βάλει – κατάκοπους καθώς ήλθαν από τον αγώνα εδώ κάτω – να καθίσουν στο τραπέζι Του και θα τους προσφέρει το καλό κρασί των σχεδίων Του.
Μιας τέτοιας ώρας η προσδοκία δίνει υπομονή μπορεί και ξαλαφρώνει το φορτίο της ζωής.
Ασκεί ακόμα η προσδοκία της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μεγάλη επίδραση στην οικοδομή του χαρακτήρα του χριστιανού. Πόσα χωρία της Αγ. Γραφής έρχονται αμέσως στο
νου μας εν σχέση μ’ αυτή την επίδραση της μακάριας ελπίδας. Στην Επιστολή του προς (Τίτο 2:11-13):»Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρώντι αιώνι προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».
Και θυμούμαστε ακόμα τα άλλα εκείνα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην προς (Ρωμαίου Επιστολή του 13:11-12): «Και μάλιστα εξεύροντες ότι είναι ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιέστερα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νύξ προεχώρησεν η δε ημέρα επλισίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός». Ας θυμηθούμε τέλος τα όμορφα εκείνα λόγια του (Ιωάννου στην Α΄ Επιστολή του 3:2-3): «Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού και έτη δεν εφανερώθη τι θα είμεθα εξεύρωμεν όμως ότι όταν φανερωθή θα είμεθα όμοιοι με αυτόν διότι θα ίδωμεν Αυτόν καθώς είναι.
Τον βοηθά να αγρυπνεί. Θυμάται τα λόγια του Κυρίου του: ¨Αγρυπνείτε λοιπόν διότι δεν εξεύρετε ποιαν ώραν έρχεται ο Κύριος υμών»( Ματθαίος 24:42). Θα μπορούσε να ξαναέρθει ο Χριστός χωρίς να μας δώσει καμιά προειδοποίηση. Θα μπορούσε να μας καταλάβει εντελώς ανύποπτους η σειρά των ωραίων εκείνων γεγονότων που αποτέλεσαν το αντικείμενο της μελέτης μας. Αν μας τα αποκάλυψε εκ των προτέρων τα γεγονότα αυτά ο Κύριος μας χωρίς όμως και να μας αποκαλύψει πότε ακριβώς θα λάβουν χώραν. Αυτό το έκανε για να ζούμε τη ζωή μας συνεχώς υπό το φως των γεγονότων αυτών και να βρισκόμαστε έτσι σε μια κατάσταση διαρκούς πνευματικής αγρύπνιας.
Δεν μας δόθηκε όμως η υπόσχεσης της ελεύσεως του Χριστού μόνο για τον εαυτό μας μόνο για τη χαρά και την παρηγοριά[ου δίνει στη δική μας την καρδιά και για την καλλιέργεια και ανάπτυξη του δικού μας χαρακτήρα.
«Μη κρίνετε – λέγει ο Απόστολος Παύλος (στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του:4:5) – μηδέν προ καιρού έως αν έλθει ο Κύριος…και τότε ο έπαινος θα γίνει εις έκαστον από του Θεού». Και η προσδοκία του βήματος εκείνου από την κρίσι του οποίου εξαρτώνται όπως είδαμε στη μελέτη μας αυτή τόσο ζωτικής σημασίας συνέπειες για τη θέση που θα καταλάβουμε στη ζωή του ουρανού μας βοηθά ακόμα να σχηματίσουμε μια ισορροπημένη εκτίμηση των πραγμάτων ώστε να μη αποδίδουμε υπερβολικά μεγάλη σημασία στα πράγματα αυτού του κόσμου.
( Β΄ Τιμοθέου 4:1-2): «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Όστις μέλλει να κρίνει ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία Αυτού και τη βασιλεία Αυτού κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως ακαίρως έλεγξον επίπληξον και πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής».
Όσο πλησιάζει η ευλογημένη ώρα της συναντήσεως μας με το Χριστό τόσο μεγαλειτέρα προσήλωση στην αλήθεια πρέπει να δείχνει το κήρυγμα μας.
Όχι όμως μόνο για κείνον που υπηρετεί στον άμβωνα αλλά και για όλους μας έχει το ιδιαίτερο μήνυμα η προσδοκία της δευτέρας ελεύσεως εν σχέση με τη θέση που έχουμε στη ζωή της εκκλησίας. «Μη αφήνοντες – γράφει ο συγγραφέας της προς (Εβραίους Επιστολής 10:25) – το να συνερχώμεθα ομού καθώς είναι συνήθεια εις τινας αλλά προτρέποντες αλλήλους και
τοσούτο μάλλον όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν».
Θα ήθελα όταν θα έλθει ο Κύριος να εύρη τη θέση μου στην
Εκκλησία κενή; Τι ωραιότερη επιθυμία θα μπορούσε να έχει ένας κήρυξ του Ευαγγελίου από το να τον βρει η μεγάλη εκείνη ώρα στον άμβωνα. Να μείνει ημιτελές το τελευταίο του κήρυγμα!
Και τι ωραιότερη επιθυμία για την καρδιά κάθε χριστιανού από το να τον εύρη ο επανερχόμενος Κύριος στη συντροφιά των δικών Του στην Εκκλησία!
Θα έλθει μια μέρα ο Χριστός! Θ’ ακούσουμε μια μέρα τη σάλπιγγά Του. είθε με τη χάρι Του να βρεθούμε όλοι έτοιμοι να Τον προϋπαντήσουμε. Όλους μας να μας εύρη ο Κύριος μας πιστούς και αγρυπνώντες. ΑΜΗΝ
.................................
