Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ =============================
ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ=================================
Δεν ήταν μόνο ο Ιωάννης που είδε στο όραμα του το τελευταίο αυτό στάδιο τον ακραίο σταθμό στα σχέδια του Θεού για τον λυτρωμένο άνθρωπο. Και σ’ άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής το βλέπουμε να διαγράφεται πολύ καθαρά το τελευταίο στάδιο. Ο προφήτης Ησαϊας επανειλημμένος αναφέρεται στην τελευταία εκείνη πράξη του δράματος του ανθρώπου λέγει
(Ησαϊας 65:17): «Επειδή ιδού νέους ουρανούς κτίζω και νέαν γην και δεν θα είναι μνήμη των προτέρων ουδέ θα έλθουν εις τον νουν». Και σ’ άλλο μέρος στο τέλος πια του βιβλίου του
(Ησαϊας 66:22) λέγει: «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη τα οποία Εγώ θα κάμω θα διαμένουν ενώπιον Μου λέγει Κύριος ούτω θα διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας».
Και ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Επιστολή του 3:12-13 στην ίδια τελευταία πράξη του δράματος αναφέρεται: «Προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού καθ’ ήν οι ουρανοί πυρούμενοι θα διαλυθούν και τα στοιχεία πυρακτούμενα θα χωνευτούν. Κατά δε την υπόσχεση αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομε εν οις δικαιοσύνη κατοικεί».
Αυτά μας έχουν προετοιμάσει για την τελευταία όμορφη σκηνή του δράματος που εν σχέση με την έλευση του Κυρίου δόθηκε
Στον Ιωάννη όταν ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Λέγει: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον…
Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου: Ιδού κάμνω νέα τα πάντα»(Αποκάλυψης 21:1-5). Και έτσι ερχόμαστε τώρα αντιμέτωποι με το τελευταίο εκείνο κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρώπου που κατά κάποιο θα είναι και το πρώτο. Φθάνουμε στο τέλος της ιστορίας του που θα είναι η αρχή. στο τέρμα που θα είναι ένα καινούργιο όμορφο ξεκίνημα.
Μια πράξης καταστροφής και μια πράξης δημιουργίας θα εγκαινιάσουν την καινούργια αυτή φάση της ζωής του λυτρωμένου ανθρώπου. Ένα τρομερό πυροτέχνημα θα φωτίσει για μια στιγμή το σύμπαν. Ούτε το γιατί του πυροτεχνήματος αυτού μπορούμε με θετικότητα να μαντεύσουμε ούτε την έκταση που θα καταλάβουν τα αποτελέσματα του μπορούμε να καθορίσουμε.
Ένα είναι βέβαιο: μια τρομερή εις έκταση καταστροφή θα σημάνει το τέλος αυτής της μορφής ζωής και από τη στάχτη μέσα στην οποία θα εξαφανιστούν και τα τελευταία σημάδια της διαβάσεως της αμαρτίας καινούργια γη και καινούργιος ουρανός
````````````````````````````````
Και θ’ αρχίσει έτσι η ζωή η ατέλειωτη αλλά και πάντα νέα η ζωή η όμορφη του ουρανού. Αν σ’ άλλα κεφάλαια της μελέτης μας βρήκαμε τα φραστικά μας μέσα πολύ φτωχά και ανεπαρκή για να περιγράψουν τα διάφορα στάδια από τα οποία θα περάσει η νέα αυτή δημιουργική δράσης του Θεού που αφετηρία της απλώς είναι η Δευτέρα έλευσης του Κυρίου μπροστά στο ολοκληρωμένο τώρα έργο της δράσεως αυτής πολύ πιο έντονα αισθανόμαστε την ανεπάρκεια των μέσων με τα οποία ζήτησε ο Λόγος του Θεού να μας δώσει μηνύματα από την όμορφη εκείνη ζωή. Εδώ πλέον βρισκόμαστε στη χώρα των πραγμάτων που «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα οποία ο Κύριος ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» ( Α¨ Κορινθίους 2:9). Ανεπαρκή τα σύμβολα που χρησιμοποίησε ο Λόγος του Θεού για να μας δώσει μερικές σκόρπιες εικόνες από τη ζωή του ουρανού. Και ανίκανος ακόμα και ο νους μας να συλλάβει το ακριβές περιεχόμενο των συμβόλων αυτών.
Εκείνο πάντως που μας κάνει τα σύμβολα αυτά και τις εικόνες ιδιαιτέρως προσφιλή είναι ότι μας δόθηκαν αυτά εν όσω βρισκόμαστε ακόμα στην παρούσα μορφή ζωής και συνδέουν έτσι τη χώρα των δακρύων με τη χώρα της χαράς. Το όραμα του νέου ουρανού και της νέας γης το είδε ο Ιωάννης καθώς τα κυματάκια του Αιγαίου έσπαζαν πάνω στα βράχια της νησιώτικης φυλακής του. Και αν μας είναι τώρα προσφιλή τα σύμβολα αυτά γιατί μας υποβοηθούν την προσδοκία τότε θα μας είναι ίσως ακόμα πιο προσφιλή γιατί θα μας υποβοηθούν την ανάμνηση και θα μας θυμίζουν εκεί στη χώρα του θεού πως για πρώτη φορά εδώ στη χώρα της αμαρτίας μας δόθηκαν ωχρές περιγραφές του ουρανού.
Από πού όμως να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει; Ίσως ο καλλίτερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το υλικό μας είναι να παρατηρήσουμε μερικά από τα πράγματα που κατά τη ρητή δήλωση του Ιωάννου θα μας μιλήσει πιο εύγλωττα από κάθε τι άλλο για τα πράγματα που θα αποτελέσουν την ουσία της ζωής του ουρανού.
``````````````````````
Πολλά είναι τα πράγματα που μας πληροφορεί ο Ιωάννης ότι θα απουσιάζουν από τον ουρανό. Και ο ουρανός θα είναι ουρανός διότι δεν θα είναι εκεί τα πράγματα αυτά. Από όλα αυτά τα πράγματα δύο ίσως είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά.
Το ένα : η Θάλασσα το άλλο : η νύχτα. Και τα δύο που γέμισαν την παρουσία τους τη ζωή τους εδώ κάτω δεν θα έχουν θέση στη ζωή του ουρανού. Λέγει ο Ιωάννης (αποκ.21:1): «Διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Και παρακάτω στο ίδιο όραμα (αποκ.22:5): «Και νυξ δεν θα είναι εκεί και δεν θα έχουν χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου διότι Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς». Θα απουσιάζει λοιπόν από τον ουρανό η θάλασσα θα απουσιάζει και η νύχτα. Σύμβολα βέβαια και τα δύο. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τι κρύβεται πίσω από την απουσία των δύο στοιχείων από τον ουρανό.
Και πρώτα η θάλασσα. Δεν είναι ανάγκη ίσως και να το πούμε καν ότι ο Ιωάννης όπως και οι προ αυτού προφήτες της ΠΔ τις εικόνες και τα σύμβολα τα δανείζεται από τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος ενός Εβραίου. Και στον κόσμο ενός Εβραίου η θάλασσα είναι στοιχείο εχθρικό. Αν ξεφυλλίσουμε τους προφήτες της ΠΔ δεν θα αργήσουμε να το ανακαλύψουμε. Αν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης άλλα σύμβολα άλλες εικόνες θα διάλεγε ο Θεός για να του μεταδώσει κομμάτια της αιωνίου αλήθειας Του. τα σύμβολα θα άλλαζαν η αλήθεια θα έμενε η αυτή. Αν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης θα την αγαπούσε την θάλασσα. Δεν ήταν Έλληνας ο Ιωάννης. Ήταν Εβραίος. Και γι’ αυτόν η Θάλασσα ήταν ένα στοιχείο εχθρικό. Και είναι πολύ χαρακτηριστικά τα πράγματα που συμβολίζει ως απουσιάζοντα από τον ουρανό.
Το πρώτο πράγμα που υποδηλοί η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου είναι ότι από τον ουρανό θα λείπει το μυστήριο. Θα λείπει το άγνωστο το σκοτεινό ερωτηματικό που τόσο πολύ μας τυράννησε εδώ κάτω. Η θάλασσα με τους σκοτεινούς βυθούς της ήταν για τον Εβραίο το σύμβουλο του μυστηρίου. Λέγει ο Ψαλμωδός στον 77ο ψαλμό: «Δια της
θαλάσσης είναι η οδός Σου Θεέ και αι τρίβοι Σου εν ύδασι πολλοίς αλλά τα ίχνη Σου δεν γνωρίζονται». Είναι πράγματι η θάλασσα το σύμβολο του μυστηρίου. Κάθε κύμα της καθώς ξεδιπλώνεται πάνω στην ακτή είναι σαν να θέλει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της. Αλλά αποτραβιέται το κύμα και παίρνει τα μυστικά μαζί του.
Πόσο αλήθεια είναι αυτό εν σχέση με τη ζωή! Η ζωή είναι μεγάλο ερωτηματικό. Είναι αλήθεια ότι για το Χριστιανό πάνω στο μεγάλο αυτό ερωτηματικό πέφτει το φως της θείας αποκαλύψεως το φως του Χριστού. Αλλά κι’ αυτό το φως εφ’ όσον ο Χριστιανός ζει στον κόσμο αυτό των περιορισμών της ύλης και της αμαρτίας δίνεται με μέτρο περιορισμένο.» Τώρα – λέγει ο Απ. Παύλος
(Α΄ Κορινθίους 13:12) – βλέπομε δια κατόπτρου αινιγματωδώς». Νομίζει κανείς πως ακούει στις λέξεις αυτές τον αναστεναγμό του πνεύματος του Παύλου που ποθεί πιο άπλετο φως καθώς είναι σκυμμένος πάνω στο κομμάτι εκείνο του στιλβωμένου χαλκού που αποτελούσε της εποχής του το κάτοπτρο (καθρέφτη).
Το δεύτερο πράγμα που η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου μα φανερώνει για τη ζωή του ουρανού είναι ότι στον ουρανό δεν θα υπάρχει πιαεπανάστασης του ανθρώπινου θελήματος εναντίον του θελήματος του Θεού. πολλές φορές χρησιμοποιείται στην ΠΔ η θάλασσα και τα αφρισμένα της κύματα ως σύμβολο των λαών που επαναστάτησαν εναντίον του Θεού. Ομιλεί κάπου ο ψαλμωδός για το Θεό και λέγει ότι ο Θεός είναι «ο κατασιγάζων τον ήχον της θάλασσας τον ήχον των κυμάτων αυτής και τον θόρυβον των λαών»(Ψαλμός 65:7).
Η άστατη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνίας της ανθρώπινης
σκέψεως των ανθρωπίνων επιδιώξεων που τη σηκώνει ο άνεμος της αμαρτίας και του εγωϊσμού εναντίον του θελήματος του Θεού! Πόσες τρικυμίες δεν γνώρισε η Θάλασσα αυτή πόσα ναυάγια! Και μήπως κι η μικρότερη εκείνη θάλασσα της καρδιάς του χριστιανού δεν έχει πείρα της τρικυμίας της ανταρσίας εναντίον του θελήματος του Θεού; δεν έχουμε όλοι μας γνωρίσει στιγμές που ο διάβολος φύσηξε τον άνεμο του θυμού τον άνεμο της αμφιβολίας τον άνεμο του εγωισμού και σήκωσε απρόβλεπτες τρικυμίες και στη δική μας θάλασσα;
Εκεί όμως επάνω θάλασσα δεν υπάρχει. Το τελευταίο κυματάκι της θάλασσας της ανταρσίας της ανθρώπινης καρδιάς εναντίον του θελήματος του Θεού εδώ κάτω θα σπάσει και εκεί αυτή η θάλασσα για πάντα θα αποτραβηχθή από τη ζωή των λυτρωμένων. Εκεί ένα μόνο θέλημα θα υπάρχει και για πρώτη φορά το θέλημά μας θα βρεθεί σε τελεία αρμονία με το θέλημα του Πλάστου μας. Εκεί για πάντα θα σβήσει η βοή των κυμάτων της αμαρτίας.
Κάτι άλλο ακόμα συμβολίζει η απουσία της θάλασσας από τη
ζωή του ουρανού. Η άστατη θάλασσα με την ύπουλη γαλήνη της και τις ξαφνικές τρικυμίες της ήταν για τον Εβραίο προφήτη το σύμβολο της ανησυχίας που πολλές φορές επικρατή στην ανθρώπινη καρδιά. Λέγει κάπου (ο: Ησαϊας 57:20): «Οι δε ασεβείς είναι ως η τεταραγμένη θάλασσα η οποία δεν δύναται να ησυχάσει και τα κύματα αυτής εκρίπτουσι καταπάτημα και πηλόν». Η θάλασσα που κάποιο αόρατο χέρι αναταράσσει τους βυθούς της και θολώνει τα νερά της: η ιδεώδης εικόνα της ανθρώπινης καρδιάς που δεν μπορεί να ησυχάσει δεν μπορεί να βρει ένα απάνεμο αγκυροβόλιο στο οποίο να ηρεμήσουν οι σκέψεις της να αναπαυθούν τα αισθήματα της. Κάτι διαρκώς ζητεί και ποτέ δεν το βρίσκει κάτι διαρκώς επιδιώκει και ποτέ δεν το αποκτά. Εκεί όμως επάνω η θάλασσα θα αποτραβηχθεί και η ανήσυχη αυτή καρδιά επί τέλους θα ηρεμήσει. Και θα γνωρίσουμε εκεί στην πλήρη του έκταση εκείνο που μια μικρή προκαταβολή του γευθήκαμε εδώ κάτω: «την ειρήνη του θεού την υπερέχουσα πάντα νουν»(Φιλιππισίους 4:7).
Και κάτι άλλο συμβολίζει η απουσία της θάλασσας από το όραμα του Ιωάννου. Επάνω στο νησί της εξορίας περιτριγυρισμένος από
Πόσες φορές ναανέβηκε ο Ιωάννης στην πιο ψηλή κορφή της Πάτμου κι’ από κει ν’ αντικρίσει την απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας και τη γαλάζια εκείνη γραμμή που τον έζωνε από παντού και τον χώριζε από τους αγαπητούς του! γύρισε τα μάτια του προς τα νοτιοανατολικά και σκέφθηκε ότι κάπου εκεί κάτω ήταν η Ιερουσαλήμ η πόλης η αγία που ήταν γι’ αυτόν τόσο γεμάτη από ιερές αναμνήσεις. Και γύρισε τα μάτια του προς βορειοανατολικά και σκέφθηκε ότι εκεί μακριά ήταν η Έφεσος και ήταν εκεί η Εκκλησία της οποίας αυτός εχρημάτισε ποιμήν και ήταν εκεί άνθρωποι που τους αγαπούσε και τους είχε υπηρετήσει και είχε μοιραστή μαζί τους την εν Χριστώ ζωή. Ίσως εκείνη τη στιγμή η Εκκλησία της Εφέσου να είχε τη λατρεία της ενώ αυτός ήταν στο ξεροβούνι της Πάτμου μονάχος του μακριά από τη συντροφιά των δικών του.
Και ξαφνικά εκεί στον ορίζοντα πάνω από τη γαλάζια γραμμή ανέτειλε το όραμα. Και είδε ο Ιωάννης το νέο ουρανό και τη νέα Γη. Και στο νέο αυτό ουρανό θάλασσα εξορία χωρισμός δεν υπήρχαν αλλά ήταν εκεί «Η πόλης του Θεού του ζώντος η επουράνιος Ιερουσαλήμ και μυριάδες αγγέλων η πανήγυρης και η Εκκλησία των πρωτοτόκων των καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς» (Εβραίους 12:22-23). Εδώ κάτω περιστάσεις που είναι υπεράνω του θελήματος μας χωρίζουν πολλές φορές απ’ αλλήλων τους χριστιανούς. Και δυστυχώς πολλές φορές όχι μόνο κατά σώμα αλλά και κατά το πνεύμα. Εκεί όμως στον ουρανό η θάλασσα του χωρισμού θα στερέψει. Εκεί όλοι όσοι αγαπούν το Χριστό θα είναι μαζί γιατί θα τους ενώνει η παρουσία του Χριστού.================
Ένας μεγάλος ιεροκήρυξ της παρελθούσης γενεάς που με τα κηρύγματα του και τα βιβλία του οικοδόμησε και έθρεψε πολλές χιλιάδες χριστιανών διηγείται ότι ένα Καλοκαίρι παραθέριζε σε ένα ψαράδικο χωριό κι εκεί γνώρισε μια χαροκαμένη γυναίκα που ο άνδρας της και τα δύο παιδιά της είχαν πνιγεί. Μια μέρα συνομιλούσαν οι δυό τους για τη ζωή του ουρανού και ρώτησε ο ιεροκήρυξ τη γυναίκα ποιο πράγμα στη ζωή του ουρανού όπως τη φανταζόταν προκαλούσε την πιο μεγάλη της ευχαρίστηση. Και δεν παραξενεύτηκε καθόλου όταν εκείνη του απάντησε: «Και θάλασσα δεν θα υπάρχει πλέον». Η θάλασσα που την πότισε τα πιο πικρά ποτήρια της ζωής της η θάλασσα αυτή θα στερέψει και εκεί στην παρουσία του Θεού θα συναντήσουμε τους αγαπητούς μας και δεσμοί που εδώ κάτω συνήψαμε θα ανασυνδεθούν εκεί επάνω σε μια ατμόσφαιρά άφθαστης χαράς.
````````````````````````````````````````
Και νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί.Υπάρχει ένας ωραίος μύθος κατά τον οποίο ένας από τους λυτρωμένους του Κυρίου που μόλις είχε φθάσει στη χώρα του φωτός πήρε από ένα αρχάγγελο την εντολή να εκτελέσει για τον Κύριο ένα ορισμένο έργο. Με χαρά ο λυτρωμένος του Κυρίου άκουσε για το έργο που ο Κύριος του ανέθεσε και αμέσως είπε: «Τρέχω κύριε. Ο ήλιος βλέπω είναι στο μεσουράνημα του ακόμα. Τρέχω λοιπόν να προφτάσω να τελειώσω το έργο αυτό πριν νυχτώσει πριν κλείσουν οι δώδεκα μαργαριταρένιες πύλες της ουρανίου πόλεως». Τον κοίταξε ο αρχάγγελος και χαμογέλασε.
«Άνθρωπε μου του είπε ξέχασες! Εδώ βρίσκεσαι σε μια χώρα που ποτέ δεν νυχτώνει. Οι πύλες αυτής της πόλεως ποτέ δεν κλείνουν γιατί νύχτα δεν υπάρχει εδώ».
«Και νύξ δεν θα είναι εκεί» (Αποκάλυψης 22:5). Εξαντλήθηκαν πια τα σκοτάδια της νύχτας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το τελευταίο σχεδόν πράγμα που μας λέγει ο Θεός για τον ουρανό αυτό είναι. Μας μίλησε στο βιβλίο της Αποκαλύψεως για τον ουρανό με την όμορφη γλώσσα του συμβολισμού. Μας μίλησε για τα κρυσταλλένια νερά του ποταμού που θα διαρρέει τη χώρα εκείνη. Μας μίλησε για τους χρυσαφένιους δρόμους και τις μαργαριταρένιες πύλες της.
Πολλών δυσάρεστων πραγμάτων σύμβολο είναι η νύχτα.
Είναι πρώτα το σύμβολο του Πόνου και της θλίψεως. Και ποιού ανθρώπου τη ζωή δεν την έχει σκοτεινιάσει αυτή η νύχτα; Το ξανά-αναφέραμε το χωρίο εκείνο από το βιβλίο του: (Ιώβ 5:7): «Ο άνθρωπος γεννάται δια την λύπην και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά». Όπως ένας νόμος υπάρχει που διδάσκει τους αετιδείς ν’ ανοίγουν τις φτερούγες τους και να πετούν ψηλά έτσι ο νόμος αδυσώπητος υπάρχει που γεμίζει του ανθρώπου τη ζωή μα θλίψι και δάκρυα. Δεν είχε δημιουργηθεί βέβαια του ανθρώπου η ζωή γι’ αυτό το σκοπό. Του ανθρώπου η ζωή δημιουργήθηκε για να είναι δέκτης χαράς. Η νύχτα του πόνου είναι ένας παρείσακτος και στην τελευταία εκείνη πράξη του ανθρώπινου δράματος θα αποσυρθεί πια εντελώς η νύχτα αυτή και θα αποκλεισθεί η δυνατότης του πόνου: «Και θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυ από των οφθαλμών αυτών… και πένθος και κραυγή και πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον»(Αποκάλυψης 21:4). Τη χαρά την αρμονία την ομορφιά της ζωής εκεί επάνω κανένα συννεφάκι δεν θα τη σακιάσει. Θα ξαναβρεί η καρδιά του ανθρώπου την όμορφη κατάσταση της ατάραχης ευτυχίας για την οποία την είχε δημιουργήσει ο Θεός.
Και μια άλλη κατάσταση συμβολίζει η νύχτα που
υπογραμμίζει ένα από τα χαρακτηριστικά της ζωής του ουρανού.
Είναι η νύχτα τουκόπου η νύχτα της εξαντλήσεως. Γέρνει στη δύση του ο ήλιος και αποσύρεται ο άνθρωπος κατάκοπος και στο σώμα και στην ψυχή. Δεν ήταν αυτό το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός τον έκανε τον άνθρωπο για να εργάζεται και η εργασία θα ήταν γι’ αυτόν πηγή ευλογίας και χαράς. Αλλά μεσολάβησε η περιπέτεια της αμαρτίας φύτρωσαν στη ζωή του ανθρώπου τα αγκάθια της κατάρας και προστέθηκε στην εργασία ο κόπος και ο κάματος κι’ έγινε η εργασία βάρος και φορτίο δυσβάστακτο.====================
Δεν θα καταργηθεί στη ζωή του ουρανού η εργασία. Θα ήταν δυστυχείς χωρίς εργασία ο άνθρωπος. Είναι χονδροειδής παραποίησης της πραγματικότητας και είναι αντιγραφική η εικόνα του ουρανού που τον παριστάνει σαν ένα τόπο ιεράς οκνηρίας. Κάθε άλλο! ο ουρανός θα είναι ο τόπος χαρούμενης εργασίας. «Ο Πατήρ Μου – είπε ο Χριστός – εργάζεται εως τώρα και Εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης 5:17). Η παραβολή των ταλάντων και η ανάθεσης στον καθένα από τους πιστούς εντολής επί ορισμένων πόλεων δεν μπορεί να αφήσει καμιά αμφιβολία.
Δεν έπαυσε η δημιουργία ούτε θα παύσει ποτέ. Στο έργο αυτό συμπαραστάτες και βοηθούς Του θα έχει ο Κύριος τους λυτρωμένους Του. και ο βαθμός συμμετοχής τους στο έργο αυτό και ιδιαίτερος τομέας του έργου στο οποίο ο καθένας τους θα κληθεί να ασχοληθεί θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας τους χρησιμοποίησε τις ευκαιρίες υπηρεσίας που του έδωσε ο Θεός εδώ κάτω και καλλιέργησε τα τάλαντα με τα οποία τον προίκισε. Από τις παραβολές του Κυρίου μας σαφώς προκύπτει ότι το βραβείο για την πιστή εκτέλεση των καθηκόντων μας εδώ κάτω θα είναι ένας ευρύτερος κύκλος υπεύθυνης υπηρεσίας στη ζωή μας εκεί πάνω.
Με το σώμα το πνευματικό της αναστάσεως με την προσωπικότητα τους ολοκληρωμένη και πάλι και προσαρμοσμένη στις συνθήκες της νέας εκείνης ζωής θα αναλάβουν εργασία οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Μικροί δημιουργοί θα γίνουν στο εργαστήριο του σύμπαντος και μέσα από τα χέρια τους θα βγουν δημιουργήματα ομορφιάς αρμονίας και δυνάμεως. Τότε για πρώτη φορά θα γνωρίσει ο άνθρωπος την πραγματική ομορφιά της εργασίας γιατί θα λείψει η κόπωσης και θα λείψει ο μόχθος. Δεν θα περιμένει τότε ο άνθρωπος πότε θα νυχτώσει για να ξεκουραστεί αλλά θα είναι η ζωή του όμορφη χαρούμενη μεγάλη μέρα δημιουργικής εργασίας. Νύχτα κόπου και εξαντλήσεως δεν θα υπάρχει πλέον.
Και θα σβήσει για πάντα η νύχτα της αμαρτίας.Φυσικά όλες οι νύχτες στη ζωή του ανθρώπου σ’ αυτή τη νύχτα έχουν την πηγή τους. Αν έλειπε η νύχτα της αμαρτίας νύχτα πόνου δακρύων και θλίψεως δεν θα υπήρχε. Αλλά ήλθε η νύχτα της αμαρτίας και σκέπασε με τη μαυρίλα της ολόκληρη την ανθρώπινη ζωή. Και δεν υπάρχει νύχτα μαύρη απ’ αυτή. Είναι η νύχτα της καρδιάς. Είναι η νύχτα της αποξενώσεως του ανθρώπου από το Θεό. είναι η νύχτα που το σκοτάδι της κρύβει από τον άνθρωπο το δρόμο για το σπίτι του Πατέρα και περιπλανάτε ο άνθρωπος έξω στην ερημιά μακριά από του Πατέρα την αγάπη και τη φιλία.
Δεν ξέρω αν σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή υπάρχει έκφρασης πιο θλιβερή από εκείνη με την οποία περιγράφει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του πως ο Ιούδας άφησε το ανώγειο για να πάει να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στους αρχιερείς και να παραδώσει τον διδάσκαλο. Λέγει ο (Ιωάννης 13:30): «Λαβών δε εκείνος το ψωμίον εξήλθεν ευθύς ήτο δε νυξ».
Οριστικά και για πάντα θα διαλυθεί αυτή η νύχτα εκεί επάνω. Και καρδιές που τις έθλιψε και τις τυράννησε το σκοτάδι της νύχτας της αμαρτίας θα γνωρίσουν το γλυκό φως μιας
καινούργιας αυγής που ούτε την ανάμνηση πλέον της αμαρτίας δεν θα έχει. Είχε απαλλαγή ο πιστός εκεί κάτω μια για πάντα από την ποινή της αμαρτίας όταν δέχτηκε τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Απαλλασσόταν κάθε μέρα με τη χάρι του Ιησού Χριστού από τη δύναμη της αμαρτίας στον αγώνα της ζωής. Και επιτέλους εδώ επάνω απηλλάγη οριστικά κι’ απ’ αυτή την παρουσία της αμαρτίας. Αποτραβήχτηκε για πάντα ζωή του η απαίσια αυτή νύχτα.
«Ιδού κάμνω νέα τα πάντα»(Αποκάλυψης 20:5). Ένα καινούργιο σπίτι για το λυτρωμένο άνθρωπο. Μια καινούργια ασύλληπτης ωραιότητος σφαίρα ζωής. Μια απαλλαγμένη από πόνο από κόπο από δάκρυα μια ζωή ελεύθερη από σκοτεινά ερωτηματικά.μια ζωή βασιλείας πλάι στο θρόνο του Χριστού. Μια ζωή χαρούμενη υπηρεσίας μέσα στο άπειρο της δημιουργίας του Θεού. Μια ζωή που θ’ αγκαλιάσει με το ανέσπερο ιλαρό φως της όλους τους λυτρωμένους του Κυρίου.
````````````````````
...................
