19—2—2017—ΚΥΡΙΑΚΗ
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ( Υπό Ανδρέα Τσαγκαλίδη
10
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος θανάτου –θανάτου δε σταυρού». (Φιλιππισίους β:6)
Ο θάνατος του Χριστού μνημονεύεται στην Καινή Διαθήκη 175φορές. Όλες οι μεγάλες διδασκαλίες της Γραφής σαν αμάραντα στεφάνια κατατέθηκαν υπό του Αγίου Πνεύματος
στα πόδια του Σταυρού.
Ο Σταυρός και ο Χριστός αντιπροσωπεύονται ως ένα διότι καρφώθηκαν μαζί. Το να κηρύττεις το Σταυρό είναι σαν να κηρύττεις τον Χριστό και Αυτόν εσταυρωμένον.
Το να καυχάσαι στο Σταυρό είναι σαν να καυχάσαι στη χάρη εκείνη η οποία δια του θανάτου έχει αθετήσει την αμαρτία και κατήργησε την έχθρα της ανθρώπινης καρδιάς.
(Εφεσίους β:16).
Ο θάνατος του Σταυρού είναι ο θάνατος της αμαρτίας που έφραζε το δρόμο του ανθρώπου προς τον Θεό και ο θάνατος του θανάτου που ήταν ο μισθός της αμαρτίας. Η φωνή μας χρειάζεται να αγιασθεί για να μιλήσει για ένα θάνατο όπως αυτόν. Διότι αυτός ήταν:
1/. Ένας θάνατος αισχύνης.
Για ληστεία και φόνο ο Ρωμαίος σκλάβος μαστιγωνόταν και σταυρωνόταν γυμνός. Ο Άγιος του Θεού που ελογίσθη μετά ανόμων είχε την ίδια μεταχείριση (Ιωάννης ιθ:23—24). «Έλαβον τα ιμάτια και έκαμον τέσσερα μερίδια εις έκαστον στρατιώτην εν μερίδιον… και επί τον ιματισμόν έβαλον κλήρον». Αυτοί τον μαστίγωσαν γυμνόν και τον εξέθεσαν στα μάτια των ανθρώπων αλλά τόσον βαθειά και ισχυρή ήταν η αγάπη Του για τους αμαρτωλούς και τόσο πολύ ευχαριστείτο στο θέλημα του Θεού ώστε υπέφερε το Σταυρό καταφρονήσας την αισχύνη.
(Εβραίους ιβ:2).
Ο σταυρωμένος επάνω στο ξύλο εθεωρείτο καταραμένος από τη γη και από τον ουρανό. Αυτό ήταν και γεγραμμένο: «Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Αυτός έφερε την αμαρτία και υπέφερε την αισχύνη διότι αμαρτία και αισχύνη είναι αδιαχώριστα. Είσαι τόσο αναίσχυντος για τις αμαρτίες σου ώστε να θέτεις Αυτόν σε φανερή αισχύνη; (Εβραίους ς:6)
Ω τι ντροπή να αισχύνεσαι(ντρέπεσαι) γι’ Αυτόν ο οποίος δεν αισχύνθηκε(ντράπηκε)να υποφέρει τον οδυνηρό και ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού για μας για να μας σώση α[π τη δύναμη και την ενοχή της αμαρτίας και από την αγωνία μιας αιωνίου αισχύνης (ντροπής). Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να θέση μια βαθύτερη σημασία στον ύμνο: «Δεν επαισχύνομαι Χριστέ να Σε ομολογώ».
2/. Ένας εκούσιος θάνατος.
Το θέλημα του Θεού ήταν γραμμένο στην καρδιά Του. με την καθημερινή και συνεχή υπακοή Του στο θέλημα αυτό έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου –θανάτου δε Σταυρού. Άκουσε τα λόγια Του γραμμένα στο κατά Ιωάννην ι:17—18: «Δια τούτο ο Πατήρ με αγαπά διότι εγώ βάλλω αυτήν απ’ εμαυτού. Εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν. Ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου».
Μπορεί να είναι αυτός ο θάνατος ενός μάρτυρος κατά συνήθη έννοια; Ο κόσμος έχει δει όχι και λίγους που είχαν τη δύναμη να την λάβουν πάλι πίσω. «Χαλάσατε τον Ναόν τούτον» είπε ο Ιησούς εννοώντας το σώμα Του «και εις τρεις ημέρας θα τον οικοδομήσω».
Είναι η γλώσσα ενός απλώς «καλού ανθρώπου» που είναι έτοιμος να υποφέρει θάνατο χάριν της αληθείας; Το γεγονός ότι αυτός είχε δύναμη να λάβει πίσω τη ζωή Του πάλι δίνει άπειρη αξία στο να την βάλει. Ο θάνατος Του δεν μπορούσε να είχε γλυκειά ευωδία στο Θεό σαν μια εξιλέωση για την αμαρτία εάν δεν ήταν ένας πρόθυμος και οικιοθελής θάνατος για το σκοπό αυτό.
Ο Απ. Παύλος έγραφε στους Κορινθίους: «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ότι πλούσιος ων επτώχευσε δια σας δια να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν Εκείνου». (Β΄ Κορινθίους η: 9).
Ο Εθελοντικός Του θάνατος είναι αδιαχώριστος από την Του ζωή. Η υποταγή Του ήταν «έως θανάτου» και έτσι η υποταγή Του και ο θάνατος Του ήταν μια προσφορά—μια θυσία η οποία θα έχει μια γλυκιά ευωδία στο Θεό για όλη την αιωνιότητα.
Υπάρχει καμιά γλυκιά ευωδία στην ψυχή σου χάριν της θυσίας;
ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
...............................
