Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
1
Εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή...
Ιησούς Χριστός (Λουκάς 13/ιγ/3)
"Γιατί το επέτρεψε ο Θεός;
"...και απώλεσεν άπαντας"
Στο εξώφυλλο αυτού του τεύχους υπάρχει μια φωτογραφία από την τραγική γαμήλια τελετή σε πόλη του Ισραήλ, όπου υποχώρησε το πάτωμα της αίθουσας και οι συνδαιτυμόνες έπεσαν πάνω σε άλλους που γιόρταζαν στον κάτω όροφο, αφήνοντας πολλούς νεκρούς.
Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να πει, "Αμαρτωλοί ήταν γιΆ αυτό και τιμωρήθηκαν". Αλλά με ποιο δικαίωμα θα το έκανε; Θα μπορούσε μήπως να πει ότι οι νεκροί του συγκεκριμένου ατυχήματος ήταν πιο αμαρτωλοί από εκείνους που σώθηκαν; Και γιατί "η οργή του Θεού", όπως λένε, δεν ξεσπά σε τόσους άλλους τόπους ακολασίας παρά έπεσε σΆ αυτή την οικογενειακή γιορτή;
Μεγάλο ηθικό πρόβλημα για τον ανθρώπινο νου. Γιατί συνέβη; Πού ήταν ο Θεός; Γιατί δεν το απέτρεψε; Κι αυτό βέβαια δεν είναι παρά ένα μόνο παράδειγμα από τόσα και τόσα ανεξήγητα που συμβαίνουν καθημερινά. Όσο κάποιος βρίσκεται "έξω από τον χορό" είναι εύκολο να λέει "τις απόψεις του?", όταν όμως βρεθεί "μέσα στο μάτι του κυκλώνα", τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Κυρίως εκφράζονται δύο θέσεις: Η πρώτη λέει ότι ο Θεός τα ορίζει όλα (πεπρωμένο, κισμέτ, μοιρολατρία). Η άλλη υποστηρίζει ότι δεν αναμιγνύεται σε όλες τις λεπτομέρειες αυτής της ζωής. Τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς;
Είναι συνέπεια της αμαρτίας;
Από την πανανθρώπινη αυτή απορία δεν ξέφυγαν ούτε οι Μαθητές του Χριστού, που βλέποντας έναν εκ γενετής τυφλό, ρώτησαν τον Κύριο: "Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός;" (Ιωάν. 9/θ/1-3). Με άλλα λόγια για τους Απόστολους -όπως δυστυχώς συμβαίνει και με πολλούς σύγχρονους "μαθητές" του Χριστού- το να έρθει κάτι δυσάρεστο στη ζωή κάποιου οφείλεται σε αμαρτία είτε του ίδιου είτε των γονέων του, αφού "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα" κατά το κοινώς λεγόμενο.
Όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε αντίθετη γνώμη. Η απάντησή Του ήταν τόσο σαφής ώστε να μην αφήνει καμιά αντίρρηση: "Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού".
Βέβαια η τύφλωση του ανθρώπου εκείνου ήταν γεγονός, όπως γεγονός είναι και οι αναρίθμητες ανάλογες περιπτώσεις που συναντούμε γύρω μας και πολλοί άλλοι ζούμε προσωπικά: Παιδιά γεννιούνται με προβλήματα, ανίατες αρρώστιες ταλαιπωρούν συνανθρώπους μας, άλλοι αποκτούν αναπηρίες από ποικίλα ατυχήματα, οικογένειες απορφανίζονται... Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς.
Συμβαίνουν μόνο στους κακούς;
Ο Χριστός, όντας πρακτικός και ρεαλιστής διδάσκαλος, επικαλέστηκε δυο δυστυχήματα που έγιναν στις μέρες Του και μάλιστα μέσα στην ίδια την Ιερουσαλήμ. Το ένα όταν ο Πιλάτος διέταξε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν κάποιους Γαλιλαίους μέσα στο Ναό και, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο Κύριος, "έμιξε [το αίμα τους] με τας θυσίας αυτών". Το άλλο αφορούσε δεκαοκτώ ανθρώπους πάνω στους οποίους "έπεσεν ο πύργος εν τω Σιλωάμ, και εθανάτωσεν αυτούς" (Λουκ. 13/ιγ/1-5).
Προλαβαίνοντας την αναμενόμενη κι αυθόρμητη, αλλά όχι δίκαιη, κρίση των Μαθητών, έσπευσε να διευκρινίσει: "Νομίζετε ότι οι Γαλιλαίοι ούτοι ήσαν αμαρτωλοί υπέρ πάντας τους Γαλιλαίους, διότι έπαθον τοιαύτα; (?) ή νομίζετε ότι ούτοι ήσαν αμαρτωλοί υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ; Ουχί, σας λέγω".
Όταν ο Κύριος αποκλείει κάτι, ποιος θα μπορούσε να επιμένει για το αντίθετο, ακόμη και αν όλοι εμείς θα το θεωρούσαμε βέβαιο; Μαθαίνουμε λοιπόν από το στόμα του Χριστού ότι τα ατυχήματα και άλλα δεινοπαθήματα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ αποτέλεσμα κάποιας συγκεκριμένης "τιμωρίας".
