Iδού έρχομαι ταχέως !!!
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2003
Γυναίκες απέναντι στον καθρέφτη του θείου λόγου
Το καλύτερο δώρο για τα παιδιά μας
Τις μέρες των εορτών πολλοί γονείς θα φροντίσουν να χαρίσουν στα παιδιά τους πολλά και ακριβά δώρα. Περισσότερο, ίσως, εκείνοι που ελάχιστο χρόνο διαθέτουν για να καθίσουν δίπλα τους, να κουβεντιάσουν ή να παίξουν μαζί τους.
Αλλά τι έχει περισσότερο ανάγκη το παιδί; Σαν περάσουν τα χρόνια και γίνει έφηβος, τότε παραπονιόμαστε για το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε μας κι εκείνο. Πώς όμως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο; Είναι κάτι που άρχισε πολύ-πολύ νωρίς. Ίσως ακόμη από τότε που το βρέφος έπρεπε να θηλάσει. Για πολλά χρόνια οι διαφημίσεις των εταιρειών για γάλατα που δήθεν ήταν εξίσου καλά με το μητρικό, παρέσυραν πολλές μητέρες, ιδίως τις εργαζόμενες αλλά όχι μόνο αυτές, να μη μπουν στη διαδικασία του θηλασμού. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ενημέρωσης για τα πλεονεκτήματα εκείνου που έφτιαξε από την αρχή ο Δημιουργός μας, δηλαδή του μητρικού γάλακτος και του θηλασμού.
Είναι πια ξεκάθαρο, ότι ο αποκλειστικός θηλασμός για τους πρώτους έξι μήνες της ζωής αλλά και στη συνέχεια, με τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής, αποτελεί αναντικατάστατη συμβολή στην επιβίωση, υγεία, ανάπτυξη, διατροφή, κυρίως όμως στη συναισθηματική ευημερία των μικρών παιδιών.
Η συναισθηματική αποξένωση των παιδιών μας, λοιπόν, αρχίζει ήδη από την βρεφική ηλικία και, δυστυχώς, μεγαλώνει όταν στη συνέχεια τα αφήνουμε σε χέρια άλλων για να τα μεγαλώσουν, είτε πρόκειται για ξένες γυναίκες ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε γιαγιάδες. Πολλές φορές, μάλιστα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, τη μια βδομάδα το παιδί είναι με τη μία γιαγιά, ενώ την άλλη βρίσκεται με την άλλη, με δεδομένο ότι η κάθε μία χρησιμοποιεί διαφορετική παιδαγωγική μέθοδο και άλλους κανόνες, ώστε τα παιδιά μπερδεύονται στο τι είναι αποδεκτό από τους μεγάλους και τι όχι.
Βέβαια και ο πατέρας στην οικογένεια έχει σπουδαίο ρόλο να παίξει αλλά, δυστυχώς, λόγω των ατέλειωτων ωρών εργασίας, αυτός συνήθως είναι ο μεγάλος απών.
Δημιουργήσαμε ανύπαρκτες “ανάγκες”, ονομάζοντας ως αναγκαία πράγματα καθόλου απαραίτητα, και προσπαθώντας να τις ικανοποιήσουμε, βρεθήκαμε σ’ αυτή την ανεπίτρεπτη θέση. Το παράδοξο είναι ότι όλον αυτό τον αγώνα τον κάνουμε “για τα παιδιά μας”^ για να φάνε καλύτερα, να ντυθούν καλύτερα, να πάνε σε καλύτερο σχολείο, να μάθουν πολλές ξένες γλώσσες, μουσική, μπαλέτο, γυμναστική, κ.ά.π. με αποτέλεσμα όλο το χρόνο τους βρίσκονται σε επικοινωνία με άλλα άτομα, εκτός από εμάς τους γονείς τους.
Όταν τελικά σε κάποια ηλικία βλέπουμε άσχημες συμπεριφορές, διερωτόμαστε: «Μα εγώ δεν τους δίδαξα τέτοια πράγματα!» Και φυσικά δεν τους τα διδάξαμε εμείς, μήπως όμως τους τα δίδαξαν εκείνοι που τα εμπιστευθήκαμε; Και το χειρότερο, μήπως εμείς τελικά δεν τους διδάξαμε τίποτα, ή σχεδόν τίποτα;
Επειδή είμαστε χριστιανές, ας δούμε τι έχουν να πουν για το θέμα αυτό κάποια χωρία από το λόγο του Θεού.
Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε για την επαφή που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά τους και την ευθύνη που έχουν για τη μετάδοση του Νόμου του Θεού: «Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσι είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ και πλαγιάζων και εγειρόμενος» (Δευτ. 6/ς/7)
«Καθήμενος», προστάζει το ιερό κείμενο, κι αναρωτιέμαι, πόσο χρόνο καθόμαστε δίπλα τους; «και περιπατών εν τη οδώ» αλλά πώς να βρεθεί χρόνος για εξόδους, όταν ούτε μέσα στο σπίτι δεν καταφέρνουμε να συναντιόμαστε; «και πλαγιάζων», συνεχίζει, όμως δεν είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές τα παιδιά έχουν ήδη αποκοιμηθεί όταν εμείς πέφτουμε για ύπνο; «και εγειρόμενος», κι αυτό ίσως είναι το πιο δύσκολο από όλα αφού, με τα διαφορετικά ωράρια, είναι σχεδόν αδύνατο να συναντηθούμε το πρωί.
Επίσης ο Παύλος αναγνωρίζει με ευγνωμοσύνη τη μεγάλη σημασία που είχε η συμβολή της γιαγιάς και της μητέρας του Τιμόθεου στην ανάπτυξη και διαπαιδαγώγηση του συνεργάτη του, καθώς μαρτυρεί ότι «από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα» (Β~ Τιμ. 3/γ/15).
Αλλά ποιος θα διδάξει σήμερα τα Ιερά Γράμματα στο βρέφος, το παιδί και τον έφηβο; Διότι σοβαρότερο προκύπτει το ερώτημα, κατά πόσον οι γονείς αγαπούμε το θείο λόγο, ώστε να λαχταρούμε να μεταδώσουμε και στα παιδιά μας αυτή την αγάπη και εκτίμηση!
Ας μην πει κάποιος ότι απομακρυνθήκαμε από τις σκέψεις με τις οποίες ξεκινήσαμε, σχετικά με το θηλασμό, επειδή ο λόγος του Θεού παρομοιάζεται εύστοχα ως «γάλα».
Ο απόστολος Πέτρος συμβούλευε τους μαθητές του «επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι’ αυτού» (Α~ Πέτρ. 2/β/2), υπονοώντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύξηση χριστιανική χωρίς το γάλα των Αγίων Γραφών.
Ο Ψαλμωδός ομολογεί στον Θεό ότι «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν» (Ψαλμ. 8/η/2), αναγνωρίζοντας τη συμμετοχή ακόμη και των μικρών αυτών πλασμάτων στην υμνωδία του μεγαλείου του Θεού. [Τη φράση αυτή μνημόνευσε και ο Κύριος Ιησούς κατά τη θριαμβευτική Του είσοδο στα Ιεροσόλυμα (Ματθ. 21/κα/16)].
Αργότερα, καθώς τα παιδιά αναπτύσσονται, θα χρειαστεί να λάβουν και «στερεά τροφή» πάλι από τις άγιες σελίδες (Α~ Κορ. 3/γ/2), μα και σε αυτή τη διαδικασία, πάντα θα είναι πολύτιμη η στενή επαφή με τους γονείς, αφού το καλύτερο περιβάλλον γι’ αυτή την τροφοδοσία είναι η οικογένεια.
Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός καινούργιου χρόνου, θα ευχηθώ να αποφασίσουμε να σταθούμε περισσότερο δίπλα στα παιδιά μας, ακόμη και αν χρειάζονται θυσίες και αναθεωρήσεις κάποιων πραγμάτων που ως τώρα τα είχαμε σε προτεραιότητα. Αξίζει όσο τίποτε άλλο! Ας κάνουμε λοιπόν στα παιδιά μας το καλύτερο δώρο –τον χρόνο μας– εμποτίζοντάς τα με τα λόγια του Θεού. |
