39
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Εις το προηγούμενο κεφάλαιο μελετήσαμε πέντε από τα καλά προτερήματα του νέου που ήλθε στον Χριστό.
Αυτά δε ήσαν η ηθικότης του η εξωτερική του θρησκεία η ευσέβεια του η ορθοδοξία του και η ειλικρίνεια του. Μπορούμε όμως να τον συγχαρούμε και δι’ άλλα πράγματα δια τα οποία δεν ήταν ελλιπής.
1/. Δεν ήταν ελλιπής ζήλου.—Η περιγραφή είναι: «έδραμε τις και γονυπετήσας έμπροσθεν αυτού(του Ιησού)ηρώτα αυτόν Διδάσκαλε αγαθέ τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον». (Μάρκου 10:17). Ο νέος έδραμε προς τον Χριστό. αυτό είναι χαρακτηριστικό του ζήλου τον οποίο είχε για να συναντήσει και συνομιλήσει με τον Χριστό. Ο Νικόδημος πήγε να δει τον Χριστό τη νύκτα αυτός όμως πήγε την ημέραΤρεχάτος.
Είδε
τον Χριστό να περπατά στο δρόμο μετά που είχε ευλογήσει τα παιδιά. Δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσει ποιος ήταν. Τα μάτια του όχλου αδιάκοπα Τον παρακολουθούσαν. Η ακοή του ονόματος Του έφθανε σε κάθε γωνιά της Παλαιστίνης. Προηγουμένως είχε λάβει χώραν συζήτησης περί του γάμου του διαζυγίου και της επανασυζεύξεως των διαζευγμένων. Όχλοι ήσαν συναθροισμένοι γύρω Του και τους εδίδασκε. Μετά την συζήτησι και προτού απολυθεί ο όχλος έφεραν τα παιδάκια να τα ευλογήσει. Αμέσως κατόπιν παρουσιάζεται περιπατών εις την οδόν όταν τον πλησίασε ο νέος της ιστορίας μας. Έτρεξε για να Τον προφθάση. Φοβήθηκε μήπως χάσει την ευκαιρία αυτή η οποία ίσως να ήταν μοναδική. Είχε τεράστιο ζήλο! Για φανταστείτε έναν αρχιερέα ένα μέλος του ανώτατου δικαστηρίου να σπρώχνει τον κόσμο για να συναντήσει τον κεκηρυγμένον κατ’ αυτούς εχθρό της οργανωμένης τους θρησκείας. Εχρειαζόταν θάρρος για να κάμει ένα τέτοιο πράγμα.
Τα βλέμματα του είχαν προσηλωθεί προς τον Χριστό κι’ έπειτα να Τον συναντήσει αμέσως. Α! πως και εμείς θα έπρεπε να τον μιμηθούμε τον νέο αυτόν εις το σημείο τούτο. Πόσοι από μας άραγε έχομε τον ίδιο ζήλο; Ποθούμε να συναντήσουμε τον Χριστό με τόση λαχτάρα για να πληροφορηθούμε πως μπορούμε να λάβουμε αιώνια ζωή; Συνήθως τρέχουμε για πολλά άλλα πράγματα σπανίως όμως για να πλησιάσουμε τον Χριστό. τρέχουμε εις τους χορούς εις τις διασκεδάσεις εις τα χαρτοπαίγνια εις τις εργασίες μας προς απόκτηση των υλικών αγαθών εις την συνάντηση συγγενών και φίλων μας αλλά πόσοι από εμάς τρέχουμε εις τον οίκο του Κυρίου για να προσευχηθούμε για να λατρεύσουμε τον Θεό εν Πνεύματι και αληθεία; Όλες σχεδόν οι εκκλησίες είναι άδειες. Πόσες φορές ρωτώ γνωστούς «Θα έλθετε εις την εκκλησία αύριο;» Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι «Αν δεν μου τύχη τίποτε άλλο!» Η βασιλεία του θεού εις την ζωή μας κατάντησε το τελευταίο πράγμα αντί να είναι το πρώτο. Τρέχουμε – τρέχουμε μοχθούμε τόσο για τα υλικά που δεν έχουμε δύναμη για τα πνευματικά. Ο νέος της ιστορίας μας δεν μας έμοιαζε. Ήταν ζηλωτής αλλά παρ’ όλο τον ζήλο του ο Χριστός του είπε: «εν σοι
λείπει».
«»»»»»«»»»»»»»»«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
HΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ
40
2/. Ο νέος αυτός ήταν σκεπτικός. Σαν παράδοξη πρότασης είναι αυτή γιατί η νεότης και η σκεπτικότης συνήθως δεν συμβαδίζουν. Οι νέοι μας σήμερα είναι επιπόλαιοι δεν κάθονται να σκεφθούν τις συνέπειες των πράξεων των. Εάν σκέπτονταν δεν θα έκαμναν ότι κάμνουν. Κάποιος είπε ότι κερδίζομε τη μισή μάχη όταν κατορθώσομε να πείσουμε τους ανθρώπους να σκέπτονται.
Ο νέος αυτός ήξερε να σκέπτεται. Μελέτησε προσεκτικά τον νόμο και προσπάθησε κατά δύναμη να τον τηρήσει. Συλλογίσθηκε όμως: εάν ο νόμος ήταν αρκετός τότε γιατί να έλθει ο Χριστός; Σκέφθηκε μήπως του έλειπε κάτι. Ο νόμος δεν μπορούσε να του προσφέρει αιώνια ζωή την οποία ο Χριστός προσέφερε. Τι έπρεπε να κάμει; Να εμείνει εις τον νόμο ή να προσέλθει εις τον Χριστό να μάθει εκείνο που δεν ήξευρε; Διάλεξε το δεύτερο και πολύ ορθά σαν σοφός που ήταν.
Η έρευνα είναι σπουδαίο προτέρημα. Δεν ακολούθησε το παράδειγμα πολλών συναδέλφων του που κατηγορούσαν τον Χριστό ως απατεώνα ως διάβολο χωρίς να Τον ακούσουν χωρίς καν ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί Του. αυτό κάνουν πολλοί σήμερα. Χωρίς να μελετήσουν να γνωρίσουν εκφέρουν βεβιασμένη γνώμη. Είναι μεγάλη χάρις να σκέπτεται κανείς προτού αποφασίσει. «Τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κατέχετε». Το «πίστευε και μη ερεύνα» είναι σατανικό. Ερεύνησε και πίστευσε. Αυτό έκαμε ο νέος μας. Ήθελε να σχηματίσει προσωπική γνώμη για τον Χριστό και όχι απλώς να καταβροχθίσει τι του έλεγαν οι άλλοι περί Αυτού. Είχε αυτοδεδικαιομένον νου αλλ’ εκζητούσαν καρδίαν. Ας έχομε και νου και καρδιά ανοικτή για την αλήθεια που μας παρουσιάζεται από το στόμα του Χριστού.
3/. Δεν ήτο ελλιπής θελήσεως. «Τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον;» Ήταν πρόθυμος να κάμει οτιδήποτε του ζητείτο να υποστεί οιανδήποτε θυσία να καταβάλει κάποιο νενομισμένο ποσό για να αγοράσει την αιώνια ζωή. Ο καημένος νόμιζε ότι η σωτηρία της ψυχής αγοράζεται ενώ προσφέρεται τελείως δωρεάν. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα αλλά απλώς να δεχθούμε το έργο που ο Χριστός έκαμε για μας. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Κατά χάριν είθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας Θεού το δώρον ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθεί τις
.(Εφεσίους 2:8—9). «Αλλ’ ότε εφανερώθει η Χρηστότης και η φιλανθρωπία του σωτήρος ημών Θεού ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών ίνα δικαιωθέντες δια της χάριτος εκείνου κληρονόμοι κατά την ελπίδα της αιωνίου ζωής». (Τίτος 3:4—7).
Άσχετο όμως αν η σωτηρία είναι δωρεάν. Υπάρχει ανάγκη θελήσεως εκ μέρους μα να σωθούμε. Ο Χριστός μπορεί να σώσει εκείνους μόνο που θέλουν να σωθούν. Σήμερα το πρωί διασχίζαμε την Αδριατική Θάλασσα με πλοίο διακρίναμε μια βαρκούλα με τέσσερις νέους που μας έδωσαν το σύνθημα ότι ήταν ναυαγοί.
Αμέσως το πλοίο μας σταμάτησε και περίμενε τους ναυαγούς να μας πλησιάσουν. Στο πλοίο μας υπήρχε σωτηρία γι’ αυτούς αλλά έπρεπε οι ίδιοι να θέλουν να σωθούν. Εν μέρει πρέπει να κάμομε και εμείς. Ο Χριστός είναι πρόθυμος να μας σώσει «θυσιασθείς υπέρ ημών» πρέπει όμως και εμείς να δεχθούμε το δώρο αυτό της αιώνιας ζωής. Και όμως παρά την καλή θέληση του νέου να κάμει ή να δώσει για την σωτηρία του ο Χριστός του λέγει: «Εν σοι λείπει».
...........
