27-3-2018-----ΤΟ ΣΚΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ (*) ΥΠΟ ΑΙΔ. ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ Δ. Θ.

Τι ήταν το καταπέτασμα;

03

Και για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται είναι ανάγκη να ξέρουμε τι ήταν αυτό το καταπέτασμα. Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια κουρτίνα όπως αυτές που τοποθετούνται για να χωρίσουν δύο χώρους τον ένα από τον άλλο.

  Ήταν μια πολύ χοντρή κουρτίνα φτιαγμένη από υφαντό μετάξι και στολισμένη με χρυσό και ασήμι.

  Το μήκος της ήταν 20 περίπου μέτρακαι 10  μέτρατο φάρδος. Το πάχος της ήταν σαν το πάχος της παλάμης,του ανθρώπου και αποτελούνταν από 72 τετράγωναραμμένα όλα σ’ ένα σύνολο.

 Και για να κινήσουν την κουρτίνα αυτή για να την ανοίξουν χρειάζονταν 300 ιερείς. Τόσο βαριά ήταν η κουρτίνα αυτή!

…….

 Το καταπέτασμα το έσκισε το χέρι του Θεού.

  Δε σκίστηκε το καταπέτασμα αυτό από το σεισμό που έγινε.  Δεν ήταν αποτέλεσμα φυσικού γεγονότος αλλά ήταν σκίσιμο με το χέρι του ίδιου του Θεού.

Σκίστηκε από πάνω ως κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω. Δεν ήταν άνθρωποι δεν ήταν ιερείς δεν ήταν κάποιος που άρχισε να σκίζει το καταπέτασμα αυτό από κάτω προς τα πάνω, αλλά το χέρι του Θεού απο πάνω προς τα κάτω για να συμβολίσει κάτι το πνευματικό.

  Πίσω από το καταπέτασμα ήταν τα λεγόμενα άγια των αγίων. Μόνο μια φορά το χρόνο ο αρχιερέας έμπαινε μέσα στα άγια των αγίων. Έφερνε μαζί του το αίμα του άμωμου αρνιού κι εκεί ο Θεός αποδεχόταν τη θυσία για το λυτρωμό και τη σωτηρία των Εβραίων. Το πάχος του καταπετάσματος συμβόλιζε τη δυσκολία που είχαν οι κοινοί άνθρωποι να πλησιάζουν το Θεό. 

Και τι γινόταν; Όταν έμπαινε ο αρχιερέας μέσα στα άγια των αγίων μέσω της κουρτίνας αυτής μόνο μια φορά το χρόνο διαλυόταν το σκοτάδι το απόλυτο σκοτάδι που βρισκόταν στα άγια των αγίων. Δεν επιτρεπόταν φως. Το σκοτάδι αυτό   διαλυόταν με το θυμιατό του αρχιερέα που είχε στο χέρι του. 

  Εμείς δε βρισκόμαστε πια μέσα στο σκοτάδι αλλά βρισκόμαστε στο φς του Χριστού ο Οποίος όταν ήρθε  στον κόσμο τούτο διακήρυξε και είπε:

‘Εγώ είμαι το φως του κόσμου». Και μπήκε ο Αρχιερέας μας ο Χριστός μια για πάντα στα άγια των αγίων για να διαλύσει το σκοτάδι ,όχι με το κάρβουνο αναμμένο του θυμιατού αλλά με το φως το αληθινό που είναι ο Ίδιος.

   Διαλυόταν λοιπόν το σκοτάδι εκείνο με το κάρβουνο του θυμιατού του αρχιερέα που έκαμνε λύτρωση για τις δικές του και του λαού τις αμαρτίες. Προσπαθήστε να μεταφερθείτε νοερά για λίγο κοντά σ’ εκείνους που στεκόταν μπροστά στο καταπέτασμα την 9^η λεγομένη ώρα ή στις 3 η ώρα το απόγευμα της Παρασκευής εκείνης που σταυρώθηκε ο Κύριος μας. Φανταστείτε την έκπληξη τους καθώς είδαν το καταπέτασμα τη μεγάλη εκείνη περικαλλή κουρτίνα να τρέμει να σκίζεται στη μέση και να ανοίγει χωρίς κανείς να την ανοίξει.

                         Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ

………….………….