Iδού έρχομαι ταχέως !!!
16--Βιβλικό Μήνυμα
Τα φιλοσοφικά εκείνα συστήματα που, ή δεν παραδέχονται την ύπαρξη αμαρτίας, ή χαρακτηρίζουν την αμαρτία σαν απλή άσκηση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, είναι φυσικό να μην παραδέχονται την ύπαρξη πονηρών πνευμάτων που επιδρούν πάνω στον άνθρωπο. Εξάλλου η ανθρώπινη δεισιδαιμονία σε κάθε φυλή και κάθε αιώνα, εκτραχηλίστηκε σε τερατώδεις υπερβολές φαντασίας σχετικά με την ύπαρξη και δράση πονηρών πνευμάτων σε όλες τις φάσεις και τις λεπτομέρειες της ανθρώπινης ζωής. Η αλήθεια, δηλαδή η διδασκαλία της Αγίας Γραφής πάνω στο ζήτημα αυτό, βρίσκεται μεταξύ των δύο αυτών άκρων της φιλοσοφικής αρνήσεως και της δεισιδαίμονος υπερβολής.
Η Γραφή διδάσκει σαφώς ότι υπάρχουν πνεύματα πονηρά και τα ονομάζει δαιμόνια. Διδάσκει επίσης ότι υπάρχει αρχηγός των δαιμονίων αυτών ή άρχοντας, ένα πνεύμα μεγάλης δυνάμεως, που καλείται Διάβολος.
Η Ιστορία του ανθρώπου και της σωτηρίας του, που εκτυλίσσεται στον Λόγο του Θεού, είναι συνυφασμένη με μία άλλη ιστορία, την ιστορία πνευματικών εχθρών του Θεού, των οποίων η πρόσκαιρη δράση και η τελική καταστροφή παριστάνονται σαν ουσιώδη στοιχεία της αληθινής κατανοήσεως της ποινής της αμαρτίας και του σχεδίου της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. «Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός το Θεού, ίνα καταστρέψει τα έργα του Διαβόλου»(Α’Ιωάνν.γ’8).
Η δράση των πονηρών πνευμάτων από την δημιουργία του ανθρώπου μέχρι την συντέλεια της βασιλείας του σκότους, παριστάνεται στην Αγία Γραφή σαν ένας λόγος της θείας ευσπλαχνίας απέναντι στην ανθρώπινη αδυναμία. «Ο διάβολος ήτο απ’αρχής ανθρωποκτόνος»(Ιωαν. η’44). Μέσα στον επίγειο κόσμο διεξάγεται ακατάπαυστος αγώνας μεταξύ του καλού και του κακού μεταξύ δικαίων και πονηρών ανθρώπων. Αλλά πάνω από τον ορατό αυτό αγώνα, διεξάγεται άλλος αγώνας παλαιότερος και τρομακτικότερος, που δεν βλέπουμε, μεταξύ των επουρανίων δυνάμεων του Θεού και των πεπτωκότων αγγέλων, που επαναστάτησαν εναντίον του κυρίαρχου του σύμπαντος: ο επίγειος αγώνας είναι απλά ένα μικρό τμήμα ένα επεισόδιο της μεγάλης αυτής συγκρούσεως.
Για την γένεση της βασιλείας του πονηρού η Γραφή δεν μας παρέχει καμία αφήγηση. Η γραφική ιστορία αρχίζει με την δημιουργία του ανθρώπου και μόνο μετά από αυτό μας δείχνει πώς ο άνθρωπος αρχικά ήλθε σε επαφή με μία πονηρή και ανθρωποκτόνο δύναμη, ανώτερη και ισχυρότερη από αυτόν. Αλλά στην Παλαιά Διαθήκη, η δύναμη αυτή δεν περιγράφεται παρά μόνο αμυδρά. Ο όφις στον παράδεισο της Εδέμ, παριστάνει πολύ αόριστα την πονηρή πνευματική δύναμη που επιζητά τον όλεθρο του ανθρώπου. Μόλις στο βιβλίο του Ιώβ βλέπουμε τον σατανά σαν προσωπικότητα, σαν πνεύμα που περιτρέχει την γη και που μπορεί να πειράξει, να βλάψει, να καταστρέψει. Αλλά στην Κ.Διαθήκη είναι πολύ σαφέστεροι οι ιεροί συγγραφείς σε ό,τι αφορά τον Σατανά. Ευθύς στην αρχή της βιογραφίας του Ιησού Χριστού οι Ευαγγελιστές, παραστατικότατα αφηγούνται πώς πειράστηκε από τον Πονηρό στην έρημο, πώς ο διάβολος διέστρεψε τις ρήσεις των ιερών γραφών και καυχήθηκε ότι εξουσιάζει πάνω σε όλους τους λαούς και τα κράτη της γης. Και στα λοιπά μέρη της βιογραφίας του Ιησού οι Ευαγγελιστές Τον παριστάνουν σαν να περικυκλώνεται από πονηρά πνεύματα τα οποία διαρκώς εξέβαλλέ από τις ανθρώπινες υπάρξεις στις οποίες είχαν στήσει την φωλιά τους.
Από την Γραφή μαθαίνουμε ότι εκτός από τον άνθρωπο υπάρχουν και άλλα πνευματικά πλάσματα του Θεού. Αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού, όντα άγια και άϋλα(1) ανώτερα από τον άνθρωπο(2), πνεύματα λειτουργικά που εκτελούν τις διαταγές του Θεού(3), και που τον λατρεύουν συνεχώς (Αποκαλ. ε’11). Επίσης η Γραφή μας πληροφορεί, ότι μερικοί από τους αγγέλους «δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον»(Ιούδα 6). Αυτοί λέγονται «άγγελοι αμαρτήσαντες»(Β’ Πέτρου β’4), δαίμονες «πνεύματα ακάθαρτα ή πονηρά»«αρχαί, εξουσίαι, κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου, πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. Σ’12). Πότε ξέπεσαν από την αγιότητα και ποια ήταν η φύση της αμαρτίας τους, δεν μας λέει η Γραφή, εικάζεται όμως ότι η αμαρτία τους ήταν η υπερηφάνεια(4).
Πολλοί υποθέτουν ότι ο Σατανάς κινήθηκε σε αποστασία εναντίον του Θεού από την φιλοδοξία του να γίνει κυρίαρχος της γης και του ανθρώπινου γένους. Σχετικά όμως με αυτό δεν έχουμε καμία θετική πληροφορία στις σελίδες της Γραφής.
Οτι από τους πεσμένους αγγέλους, ένας είναι ανώτερος των άλλων την δύναμη την εξουσία και την νοημοσύνη διδάσκεται σαφώς. Αυτός λέγεται: Σατανάς ή Σατάν, (εχθρός ή αντίδικος) διάβολος ήτοι διαβάλλων, πονηρός, Ο άρχων των δαιμονίων, άρχων της εξουσίας του αέρος, θεός του κόσμου τούτου, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Πειράζων, Εξολοθρευτής, Αρχαίος Οφις Δράκων. Παριστάνεται σαν τον μεγάλο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου, ο προαγωγός κάθε κακίας και αντίπαλος κάθε αγαθού: Είναι δε προσωπικότητα και όχι απλώς προσωποποίηση του κακού, όπως σοφίστηκαν οι ορθολογιστές.
Οι υπόλοιποι πεσμένοι άγγελοι ή δαίμονες είναι οπαδοί και όργανα του Σατανά. Δεν είναι πνεύματα πονηρών ανθρώπων που έχουν πεθάνει, όπως μερικοί φαντάστηκαν.
Οσον αφορά στην δύναμη και την δράση των πονηρών αυτών πνευμάτων, η Γραφή διδάσκει ότι είναι πολυάριθμοι και δρουν στην υλική φύση και στις ψυχές των ανθρώπων.
Υπόκεινται όμως σε περιορισμούς.
Α)Δεν μπορούν να δράσουν χωρίς την άδεια του Θεού.
Β)Η ενέργειά τους πρέπει να είναι μέσα στα όρια των νόμων της φύσεως.
Γ) Δεν μπορούν να περιορίσουν την ελευθερία και την ευθύνη του ανθρώπου. Ο Αυγουστίνος λέει πολύ εύστοχα, σχετικά με τον Σατανά:«Κρατεί εκουσίους, δεν εξαναγκάζει ακουσίους». Ομως η δύναμή του είναι πολύ μεγάλη. Παγιδεύει τους ανθρώπους (Β’Τιμ.β’26) και ενεργεί στις καρδιές των υιών της απειθείας (Εφεσ. β’2). Οι Χριστιανοί προτρέπονται να αγρυπνούν εναντίον των μεθοδειών του και να ανθίστανται εναντίον του, οπλισμένοι με την πανοπλία του Θεού (Εφεσ. ς’11).
Εξάλλου πολλή πνευματική ζημιά προέκυψε μεταξύ των ανθρώπων από την υπερβολική δεισιδαιμονία ή τον φόβο των πονηρών πνευμάτων. Στους δαίμονες όχι μόνο αποδίδονταν φυσικές καταστροφές, όπως λ.χ. θύελλες, πυρκαγιές, επιδημίες, κλπ αλλά θεωρούνταν και ότι σύναπταν συμβάσεις ή συμφωνίες με τους ανθρώπους. Κατήντησε να πιστεύουν ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορούσε να προικιστεί με υπεράνθρωπη δύναμη σε αντάλλαγμα την πώληση της ψυχής του. Και πάνω στην πλάνη αυτή βασίστηκαν αναρίθμητοι διωγμοί για μαγεία και φαρμακεία, που υπήρξαν το όνειδος των Χριστιανικών κοινωνιών τον 17ο και 18ο αιώνα . Οι πιο πολύ μορφωμένοι άνδρες της Ευρώπης, έπεσαν σε αυτήν την δεισιδαιμονία που θανάτωσε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο χιλιάδες αθώων ανδρών και γυναικών και παιδιών ακόμα.
Το πνευματικό φως που από τότε διαχύθηκε ολοένα και περισσότερο στον πολιτισμένο κόσμο με την κυκλοφορία και την επίδραση της Αγίας Γραφής κατέλυσαν την παχυλή αυτή πλάνη και κατέστησαν τους ανθρώπους λογικότερους. Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής για τα πονηρά πνεύματα αποτελεί όπως είπαμε στην αρχή, την ορθή και μεσαία οδό μεταξύ των ανθρώπινων ακροτήτων του ορθολογισμού αφενός και της δεισιδαιμονίας αφετέρου.
Εκείνο το οποίο πρώτα απ’ όλα διδάσκει η Αγία Γραφή σε σχέση με τα πονηρά πνεύματα είναι αυτό: ότι υπάρχει αντιστάθμισμα: η ύπαρξη και δράση των αγαθών πνευμάτων ήτοι των αγγέλων του Θεού. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ και ο άγγελοι του πολεμούν εναντίον του Δράκοντα και των αγγέλων του και τελικά θα τους νικήσουν (Αποκ.ιβ’7, Ιούδα 9). Ενώ αφενός διαβάζουμε ότι «δεν είναι η πάλη μας εναντίον εις σάρκα και αίμα αλλ’ εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις
Σημειώσεις
(1) « Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα»(Ψαλμ.ρδ’4)
(2) «Οι άγγελοι μεγαλείτεροι όντες εις ισχύν και δύναμιν» (Β’ Πέτρου β’ 11). «Σύ έκαμας τον άνθρωπον ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων» (Ψαλμ. η’5).
(3) «Ευλογείτε τον Κύριον άγγελοι αυτού δυνατοί εν ισχύι οι εκτελούντες τον λόγον αυτού… λειτουργοί αυτού εκτελούντες το θέλημα αυτού»(Ψαλμ ργ’ 20,21).
(4) Α’ Τιμοθέου γ’ 6:«δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του Διαβόλου»
…………………………
