Iδού έρχομαι ταχέως !!!
02
ΑΝΑΛΥΣΗ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ
1 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού. 2 Επαινώ δε υμάς ότι πάντα μου μέμνησθε και καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδόσεις κατέχετε. 1 Να με μιμείστε όπως και εγώ (μιμούμαι) τον Χριστό. 2 Σας επαινώ λοιπόν επειδή σε όλα με θυμάστε και κρατάτε τις παραδόσεις όπως σας τις παρέδωσα.
Αν και υπάρχει διχογνωμία κατά πόσον τα χωρία αυτά ορθά έχουν καταχωρηθεί σαν πρώτα του κεφαλαίου 11/ια ή θα έπρεπε να είναι τα τελευταία του προηγουμένου κεφαλαίου, εντούτοις, όποιο από τα δύο κι αν δεχτούμε, διόλου δεν επηρεάζει τα θέματα που αναπτύσσονται στο κεφάλαιο 11/ια, δηλαδή (α) του καλύμματος κεφαλής και (β) του αναμνηστικού Δείπνου του Κυρίου. Αντίθετα, με το να τα περιλαμβάνει ο Παύλος μέσα στην ίδια μεγάλη περικοπή όπου ζητάει από τους αναγνώστες του να γίνουν μιμητές του, μαρτυρεί ότι και τα δύο είναι θέματα εξίσου σημαντικά και σοβαρά, τα οποία επιπλέον συγκαταλέγει στις "παραδόσεις" που ο ίδιος τους είχε παραδώσει, και τις οποίες -όπως γράφει και γι’ αυτό τους επαινεί- οι Κορίνθιοι κρατούσαν στη μνήμη τους και συνήθως εφάρμοζαν με πιστότητα.
3 Θέλω δε υμάς ειδέναι ότι παντός ανδρός η κεφαλή ο Χριστός εστίν, κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός. 3 Θέλω λοιπόν να ξέρετε ότι η εξουσία πάνω σε κάθε άντρα είναι ο Χριστός, και εξουσία πάνω σε κάθε (παντρεμένη) γυναίκα είναι ο άντρας (της), και εξουσία πάνω στον Χριστό είναι ο Θεός.
Καθώς ο Απόστολος εισηγείται το θέμα του καλύμματος κεφαλής κατά τη δημόσια προσευχή, κρίνει κατάλληλο να το συνδυάσει με τις σχέσεις που υπάρχουν (α) ανάμεσα στον Θεό και τον Χριστό (μόνο θεία), (β) ανάμεσα στον Χριστό και τον άντρα (θεία και ανθρώπινη), και (γ) ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα του (μόνο ανθρώπινη)! Αντίθετα όμως σήμερα υπάρχει τάση σε πολλούς εκκλησιαστικούς κύκλους, να θεωρούν το ζήτημα αυτό όχι μόνο ως "δευτερεύον", "επουσιώδες" και "προαιρετικό" αλλά και "ανάξιο λόγου".
Η λέξη "κεφαλή" που υπάρχει στο αρχαίο κείμενο εδώ, αναφέρεται στην αρχή, την εξουσία που ισχύει πάνω από κάθε κλιμάκιο ιεραρχίας, ξεκινώντας από την κορυφή, που είναι ο Θεός, μέχρι και το χαμηλότερο ανθρώπινο κλιμάκιο, που είναι τα τέκνα (Κολ. 3/γ/20).
Μία περικοπή από την Παλαιά Διαθήκη είναι ενδεικτική στο σημείο αυτό, και αξίζει να την προσέξουμε. Γράφει λοιπόν ο Προφήτης: "Διότι η κεφαλή της Συρίας είναι η Δαμασκός, και η κεφαλή της Δαμασκού ο Ρεσίν" (Ησ. 7/ζ/8). Ποια άλλη είναι η έννοια αυτού του χωρίου αν όχι ότι η Δαμασκός ήταν ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ (κεφαλή της Συρίας) και συνεπώς πηγή κάθε εξουσίας στη Συρία^ και ότι ο Ρασίν ήταν ΒΑΣΙΛΙΑΣ (κεφαλή της Δαμασκού) που βασίλευε από αυτή την πόλη;
..............
TYXIKOS-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -- 2000--TYXIKOS
03
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αν ίσως είναι ηθικό προνόμιο του ανθρώπου το να επιλέξει την "κεφαλή" του, δηλαδή την εξουσία στην οποία θα υπακούει, εκείνοι που επέλεξαν στη ζωή τους ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό, πρέπει να καταλάβουν ότι, ταυτόχρονα, αποδέχονται και όλα τα άλλα κλιμάκια της θείας ιεραρχίας που παρατέθηκαν παραπάνω, και έτσι έχουν υποχρέωση ν’ ανταποκριθούν στις προβλεπόμενες υποχρεώσεις ανάλογα με το φύλο τους.
4 Πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων κατά κεφαλής έχων καταισχύνει την κεφαλήν αυτού^
5 Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα ακατακαλύπτω τη κεφαλή καταισχύνει την κεφαλήν αυτής^ εν γαρ εστιν και το αυτό τη εξυρημένη. 4 Κάθε άντρας που προσεύχεται ή προφητεύει, αν έχει καλυμμένο το κεφάλι του, ντροπιάζει την εξουσία που έχει πάνω του. 5 Και κάθε γυναίκα που προσεύχεται ή προφητεύει με ακάλυπτο το κεφάλι (της), ντροπιάζει την εξουσία που έχει πάνω της^ επειδή είναι το ίδιο με εκείνη που είναι ξυρισμένη.
Χωρίς ίχνος περιορισμού για το προνόμιο της προσευχής ή το χάρισμα της προφητείας, εντούτοις γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα και τίθεται ζήτημα για τον αν ο αδελφός ή η αδελφή επιτρέπεται ή πρέπει να φέρουν κάλυμμα στο κεφάλι τους. Ο Παύλος επεκτείνει τη σκέψη του και, παραλληλίζοντας με το κεφάλι του ανθρώπινου σώματος την "κεφαλή" της εξουσίας, προχωρεί να συζητήσει τον τρόπο της δημόσιας προσευχής των πιστών ανάλογα με το φύλο τους.
Αν ήμασταν εμείς στη θέση του Παύλου, με τον τρόπο που σκεφτόμαστε σήμερα, θα επικεντρώναμε ασφαλώς την προσοχή μας στην προσευχή (στο περιεχόμενό της, σε ποιο πρόσωπο θα απευθύνεται, ποια στάση πρέπει να έχει ο προσευχόμενος, αν πρέπει να γίνεται έκφωνα κ.λπ.) ενώ για την προφητεία θα ελέγχαμε κατά πόσο θα συμφωνεί με τις Άγιες Γραφές, (αν θα αναφέρεται σε μελλοντικά γεγονότα ή σε επίκαιρα θέματα και τα παρόμοια). Ο θεόπνευστος συγγραφέας, εντούτοις, δεν κρίνει άσκοπο ν’ ασχοληθεί με δύο άλλα θέματα, δηλαδή, (α) αν ο αδελφός ή η αδελφή έχουν μακριά ή κοντά μαλλιά και (β) αν έχουν ή όχι κάλυμμα στο κεφάλι τους. Τα δύο αυτά σημεία, που εμείς θα τα θεωρούσαμε ανάξια συζητήσεως, ο Θεός τα προβάλλει έντονα και εκτενώς.
Ευθύς εξ αρχής και με τρόπο σαφή και απόλυτο, ορίζεται ότι υπάρχει πρόβλημα με τον άντρα που προσεύχεται ή προφητεύει "αν έχει καλυμμένο το κεφάλι του (κατά κεφαλής έχων)"[1]επειδή με τον τρόπο αυτό "ντροπιάζει την εξουσία που έχει επάνω του (την κεφαλήν αυτού)". Ενώ η λέξη "κεφαλή" θα μπορούσε και στη δεύτερη περίπτωση να εννοηθεί απλά ως το "κεφάλι" του, εξαιτίας εκείνων που προηγούνται στο εδ. 3 ανάγεται στην εξουσία και, αφού η εξουσία (κεφαλή) του άντρα είναι ο Χριστός, συνεπώς εκείνος που προσεύχεται ή προφητεύει με σκεπασμένο κεφάλι καταισχύνει τον Χριστό.[2]
Κατά ανάλογο τρόπο και η γυναίκα που προσεύχεται ή προφητεύει δημόσια "με ακάλυπτο το κεφάλι (ακατακαλύπτω τη κεφαλή), ντροπιάζει την εξουσία που έχει πάνω της", δηλαδή τον σύζυγό της, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να "είναι στέφανος εις τον άνδρα αυτής", αφού η ενάρετη γυναίκα "φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής" και "ο ανήρ αυτής γνωρίζεται εν ταις πύλαις, όταν κάθηται μεταξύ των πρεσβυτέρων του τόπου" (Παρ. 12/ιβ/4, 31/λα/12,23).
Είναι σημαντικό να τονιστεί εδώ ότι το κάλυμμα της κεφαλής δεν ζητείται να το φορούν όλα ανεξαιρέτως τα θήλεα -όπως συνηθίζουν κάποιοι θρησκευτικοί κύκλοι- αλλά μόνον οι παντρεμένες γυναίκες. Είναι βασικό να καταλάβουμε ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ζητήθηκε από τις γυναίκες να φορούν κάλυμμα κεφαλής κατά την δημόσια προσευχή ή προφητεία, είναι η απόδοση τιμής στην "κεφαλή" τους, δηλαδή στον άντρα τους, και τίποτε άλλο.[3] [4]
Η πρακτική να καταισχύνει (ντροπιάζει) κάποιος το κεφάλι του, δηλαδή να ταπεινώνεται, δεν ήταν άγνωστη στην παλιά εποχή, τότε που οι άνθρωποι συχνότατα έριχναν στο κεφάλι τους στάχτη ή κούρευαν τα μαλλιά τους σε ένδειξη μετάνοιας και πένθους. Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει, "θέλουσι κραυγάσει με την φωνήν αυτών επί σε, και θέλουσι βοήσει πικρά, και ρίψει χώμα επί τας κεφαλάς αυτών, και κατακυλισθή εν τη σποδώ" (Ιεζ. 27/κζ/30, πρβλ. Εσθήρ 4/δ/1, Δαν. 9/θ/3, Ιώβ 42/μβ/6 κ.λπ.).
SYNEXIZETAI
...........
...........
