25-9-2021-
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Χωρισμένο σε Τρία Μερη
Μέρος Δεύτερον
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΕΙΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΗ ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ 1960
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ (πρόλογος του Δημ. Ι Μαγκριώτη)
Β΄ έκδοσης «Ο ΛΟΓΟΣ» Εμμανουήλ Μπενάκη 28-Αθήναι
Μέρος Πρώτο
ΕΙΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΗ ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ 1960
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ (πρόλογος του Δημ. Ι Μαγκριώτη)
Β΄ έκδοσης «Ο ΛΟΓΟΣ» Εμμανουήλ Μπενάκη 28-Αθήναι
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3ον
ΔΙΑΤΙ ΗΛΘΕΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Εις ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ
Η μεγαλυτέρα μάζα των ανθρώπων σήμερα αγνοεί τον πραγματικό σκοπό της ελεύσεως του Χριστού εις τον κόσμο. Πολλοί νομίζουν ότι ο Χριστός ήλθε για να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα να διασκεδάζουμε και να γλεντούμε. Πολλά εκατομμύρια κόσμου εορτάζουν τα Χριστούγεννα πόσοι όμως ξέρουν γιατί ήλθε ο Χριστός;
Ο Χριστός ομιλών εις τον Νικόδημο του λέγει: «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιον αυτού εις τον κόσμον δια να κρίνει τον κόσμο αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού»
(Ιωάννης γ:37). Στην πραγματικότητα στον κόσμο άξιζε κρίσις αλλ’ ο Θεός αντί κρίσεως έφερεν σωτηρίαν. Η αγάπη του Θεού ήταν τόσο μεγάλη για τον άνθρωπο ώστε έστειλε τον Υιόν Του την πρώτην φοράν δια να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ιθ:30). Αντί κρίσεως σωτηρία! Τι μεγάλο θαύμα οποία σπλάχνα στοργής! Κατά τον τότε καιρόν η προς τον Θεόν εκτίμησης και αφοσίωσης είχε εξαφανιστεί. Η αμαρτία είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να μεσολαβήσει μεταξύ Θεού και ανθρώπων παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός εν τω προσώπω του Υιού Του - του Ιησού Χριστού «διότι είναι εις Θεός εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων Χριστός Ιησούς όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων». (Α΄ Τιμοθέου β:5—6 ).
Η Γραφή πολύ καθαρά διδάσκει τα δύο σπουδαία δόγματα του Χριστιανισμού την κρίσιν και την σωτηρίαν. Επίσης διδάσκει ότι ο Χριστός είναι ο μόνος ο οποίος κατέστη Σωτήρ και ο μόνος ο οποίος θα γίνει κριτής εκείνων που τον απέρριψαν ως Σωτήρα. Πόσες φορές ο γονεύς είναι πρόθυμος να συγχωρήσει το παιδάκι του αν αυτό αναγνωρίσει το σφάλμα του και ζητήσει συγχώρηση. Αν όχι συνήθως το τιμωρεί. Ώστε η απαίτησης του Χριστού από μας είναι πολύ λογική.
Δεν μας κρίνει πριν μας δώσει την ευκαιρία που μας δίδεται είμαστε πλέον υπεύθυνοι για την κατάστασιν μας. Κάποιος μόλις μπορεί και κρατιέται από έναν επικίνδυνο βράχο. Σε λιγάκι εξεύρει ότι θα κρημνισθεί και θα σκοτωθεί. Η μόνη ελπίς είναι κάποιος από τον δρόμο να του ρίξει ένα σχοινί για να σωθεί. Το σχοινί ρίχνεται αλλ’ ο φίλος μας επιμένει ότι ο βράχος πάνω στον οποίο στηρίζεται είναι αρκετά δυνατός και δεν δέχεται ν’ αρπάξει το σχοινί. Σε λιγάκι όμως κρημνίζεται και γίνεται κομμάτια. Ποιος φταίει; Κανένας άλλος εκτός από τον εαυτόν του. Ηρνήθη να πιάσει το μέσο που θα τον έσωζε. Έτσι και στα πνευματικά πράγματα. Ο απ. Παύλος μας λέγει ότι είναι πάντες υπό αμαρτίαν ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις δεν υπάρχει τις έχων σύνεση δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν δεν υπάρχει ουδέ εις (Ρωμαίους γ:9—12). «Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού»
(Ρωμαίους γ:23). Ιδού λοιπόν αι διακηρύξεις της Βίβλου ότι όλοι είμεθα αμαρτωλοί άνομοι. Τι γίνεται σ’ εκείνον που παραβαίνει τον νόμο της πολιτείας; Δύο είναι οι πιθανότητες. Η ν’ ανακαλυφθεί ή να κατορθώσει να την αποκρύψει από τα μάτια της αστυνομίας. Το γεγονός όμως είναι ότι η παράβαση του νόμου είτε ανακαλυφθεί είτε όχι είναι τιμωρητέα. Επειδή ο άνθρωπος ο νόμος του ανθρώπου και τα μέσα που χρησιμοποιεί δια την εφαρμογή του νόμου είναι τόσο ατελή γι αυτό σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια που παραβαίνουν τον νόμο και ποτέ δεν συλλαμβάνονται. Κανείς όμως δεν μπορεί να κρυφθεί από τον Θεό. αυτός είναι παντογνώστης και πάνσοφος εξεύρει κι’ αυτούς ακόμη τους διαλογισμούς μας.»Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδιά». (Ψαλμός μδ:21).
Φίλε μη προσπαθείς να κρύψεις εξωτερικά της θρησκείας με ορισμένες καλές πράξεις να τυφλώσεις τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που όλη τους την ζωή κλέβουν και στο τέλος για να καθησυχάσουν δήθεν την συνείδηση τους κτίζουν ένα νοσοκομείο ή ορφανοτροφείο. Οποία απάτη! Ο Θεός βέβαια ευαρεστείται και μας προτρέπει να κάμνωμε καλά έργα ας μη νομίζουμε όμως ότι αυτά μπορούν να μας σώσουν. Ο μόνος που μπορεί να μας σώσει είναι ο Χριστός. Αυτός που αντί να μας κρίνει όπως μας αξίζει τείνει το σπλαχνικό του χέρι και μας προτείνει να το πιάσουμε αν θέλομε να σωθούμε. Αυτός πέθανε αντί για μας. Άφησε την κρίσι του Θεού να πέσει επάνω Του για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού. η αμαρτία δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Κάποτε έπρεπε να κριθεί προτού ο Χριστός μας σώσει. Ιδού τι διακηρύττει ο Παύλος για το ζήτημα αυτό. «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως δια της πίστεως εν τω αίματι αυτού προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού δια την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων δια της μακροθυμίας του Θεού προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ δια να είναι Αυτός δίκαιος και να δικαιώνει τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν.(Ρωμαίους γ:23—26).
Η πρώτη έλευσης του Χριστού εις τον κόσμον έκαμε την σωτηρίαν του ανθρώπου δυνατή. Πρέπει όμως ο κάθε άνθρωπος να την λάβει αν θέλει να σωθεί. Η σωτηρία είναι απολύτως δωρεάν. Κανείς δεν μπορεί να την αγοράσει με χρήματα ή με καλά έργα. Τα καλά έργα όμως πρέπει να ακολουθήσουν την σωτηρία ως απόδειξης της πίστεως εις τους συνανθρώπους μας. Μόνο απ’ Εκείνον εναντίον του οποίου αμαρτήσαμε μπορούμε να ζητήσουμε την συγχώρηση και από κανένα άλλον άνθρωπο. «Όστις πιστεύει εις Αυτόν (τον Χριστόν) δεν κρίνεται όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού»(Ιωάννης γ:18). Δια τον πιστεύοντα εις τον Χριστόν δεν υπάρχει ουδεμία κατάκρισης(Ρωμαίουςη:1). Ο απιστών όμως είναι ήδη κεκριμένος διότι είναι «εκ φύσεως τέκνον οργής». (Εφεσίους β:3). Δεν υπάρχει ουδέτερον έδαφος. Είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις. Ιδού Κυριακήν κατόπιν Κυριακής διαβάζεις τα κηρύγματα αυτά που σε προτρέπουν δια του Λόγου του Θεού να δεχθείς τον Χριστό ως Σωτήρα σου και όμως συ διαρκώς τον απορρίπτεις. Μη περιμένεις να σε κρίνει ο Θεός. Δεν είναι ανάγκη να περιμένεις τη μεγάλη και τρομερή εκείνη ημέρα. Συ από τώρα κρίνεις τον εαυτόν σου από την στάση που λαμβάνεις απέναντι του Χριστού. Η μόνη σου ευκαιρία ο μόνος τρόπος ν’ απαλλαγής από την κρίσιν του Χριστού είναι να δεχθείς την σωτηρία Του δια του αίματος που έχυσε στον Γολγοθά για τις αμαρτίες σου. όταν η σωτηρία προηγηθεί της κρίσεως τότε η κρίσις για σένα ως τέκνο του Θεού δεν θα είναι η ημέρα τιμωρίας. Από σένα εξαρτάται να εκλέξεις τώρα προτού γίνει πολύ αργά. ΑΜΗΝ
....................................
ΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Απεχθανόμεθα τους σταυρώσαντας τον Χριστό. Νομίζουμε ότι οι Εβραίοι ήταν εκείνοι που τον σταύρωσαν. Πόσο εκπληττόμεθα όταν δούμε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν οι Εβραίοι που σταύρωσαν τον Χριστό αλλ’ οι αμαρτίες του ανθρώπινου γένους οι δικές μας αμαρτίες. Συ κι’ εγώ σταυρώσαμε τον Χριστό. Υπάρχουν ιδιαιτέρως τέσσερις αμαρτίες που αναφέρονται στην Γραφή ως αι αναβάσασαι τον Χριστό επί του Σταυρού.
1/. Η πρώτη είναι φθόνος. «Επειδή ήξευρεν ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν οι αρχιερείς»(Μάρκος ιε:10).
2/.Η Δευτέρα είναι φιλαργυρία. «Τότε υπήγεν εις των
δώδεκα ο λεγόμενος Ιούδας ο Ισκαριώτης προς τους αρχιερείς και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσετε και εγώ θέλω σας παραδώσει Αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρία δια να παραδώσει Αυτόν».
(Ματθαίος κστ:14—16).
3/. Η Τρίτη αμαρτία είναι η συκοφαντία! Κακολογία! «Τότε εσηκώθει άπαν το πλήθος αυτών και έφεραν αυτόν προς τον Πιλάτο. Και ήρχισαν να κατηγορώσιν Αυτόν λέγοντες: Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον Καίσαρα λέγοντα εαυτόν ότι είναι ο Χριστός βασιλεύς».(Λουκάς κγ:1—2).
4/. Η τέταρτη είναι η αμαρτία της Ανθρωπαρεσκείας. «Ο Πιλάτος λοιπόν θέλων να κάμει εις τον όχλον το αρεστόν απέλυσεν εις αυτούς τον Βαραββάν και παρέδωκε τον Ιησού αφού εμαστίγωσεν αυτόν δια να σταυρωθεί».(Μάρκος ιε:15).
Αι αμαρτίαι αυταί δεν ήσαν κοιναί εις την εποχή του Χριστού μόνο αλλά και σήμερα. Ποιος είναι εκείνος από ημάς που δεν μπορεί να πει ότι είναι απόλυτα ελεύθερος από τον φθόνο την αγάπη προς το χρήμα την καταλαλιά και ανθρωπαρέσκειαν;
«Ο αναμάρτητος τον λίθον πρώτος βαλέτω». Υποκείμενοι εις τας αμαρτίας αυτάς κατατάσσομε τους εαυτούς μα με τους φονεύσαντας τον Χριστό. Γινόμεθα και ημείς σταυρωταί του Υιού του Θεού. Η απέχθεια και το μίσος μας λοιπόν δια τους σταυρωτές του Χριστού πρέπει δίκαια να στραφεί και εναντίον του εαυτού μας οποτεδήποτε φθονούμε τον πλησίον μας σταυρώνουμε εκ νέου τον χρηστό. Οποτεδήποτε δεικνύομε αδυναμία προς το χρήμα θυσιάζουμε την συνείδηση μας και την αλήθεια δίκαια γινόμεθα ένα με τον Ιούδα. οποτεδήποτε κακολογούμε ένα τρίτο πρόσωπο αναλαμβάνουμε το έργον των Γραμματέων και Φαρισαίων. Οποτεδήποτε προτιμούμε να ευχαριστήσουμε εις τον Θεόν παίρνουμε στα χέρια μας το μαστίγιο του Πιλάτου και μαστιγώνουμε τον Χριστό. ποιος από εμάς θέλει να συγκαταλεχθεί με τους σταυρωτές του Χριστού; Ας εξετάσουμε μία προς μία τις αμαρτίες αυτές τις οποίες διαπράττοντες γινόμαστε σταυρωτές του Υιού του Θεού.
...............................................
Ο ΦΘΌΝΟΣ
«Δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν οι αρχιερείς». Ήταν ακόμη πολύ πρωί όταν οι αρχιερείς συνεβουλεύθησαν μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλου του συνεδρίου και δέσαντες τον Ιησούν έφεραν και παρέδωκαν εις τον Πιλάτο. Επακολούθησε συνομιλία του Πιλάτου με τον Χριστό. εν τέλει ο Πιλάτος υποκύπτει εις την κοινή γνώμη του λαού αθωώνει τον κακούργο Βαραββά και καταδικάζει τον αθώον Ιησού. Πίσω από την απόφαση του Πιλάτου ήταν η θέλησης ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φθόνος των θρησκευτικών λειτουργών της εποχής εκείνης των αρχιερέων. Η φωνή του όχλου του έλεγε:»Σταύρωσον –σταύρωσον αυτόν» δεν ήταν φωνή της προσωπικής κρίσεως και αποφάσεως του καθενός κοινού ανθρώπου που αποτελούσε τον όχλο. Ήταν η εξωτερίκευσης του φθόνου των αρχιερέων. Αυτοί ήταν οι υπεύθυνοι για την μεγάλη αυτή αδικία. Μεγάλη είναι η δύναμης της οργανωμένης θρησκείας. Πολλές φορές κάμνει απερίγραπτα κακά. Μπροστά στα εκκλησιαστικό σκήπτρο υποκλίνεται η κρατική δικαιοσύνη και υποτάσσεται τυφλά ο κοινός νους και η θέλησης του κοινού λαού. Η εκκλησιαστική δύναμης στα χέρια ανθρώπων αναγεννημένων ανιδιοτελών στα χέρια εκείνων που έμαθαν να θέτουν την αλήθεια την δικαιοσύνη και την δόξα του θεού υπεράνω των προσωπικών των συμφερόντων μπορεί να συντελέσει εις την κοινωνική και πνευματική ανύψωση του λαού. Ο θεός όμως να λυπηθεί την εκκλησία εκείνη της οποίας οι αρχιερείς είναι φθονεροί και των οποίων ο φθόνος σταυρώνει τον Χριστό. «Δια φθόνον παρέδωκαν Αυτόν οι αρχιερείς».
...........................................................
ΔΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΕΦΘΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Η κυρία αιτία του φθόνου προήρχετο από το γεγονός ότι η διδασκαλία των ήταν διάφορος της διδασκαλίας του Χριστού. Νόμιζαν ότι ο Χριστός θα εγίνετο βασιλεύς και τότε τι θα εγίνετο εις αυτούς;
Ποία θα ήτο η τύχη των; Υπήρχε κίνδυνος να χάσουν την θέσιν της αρχιεροσύνης των. Ήλθε ο αρχιερεύς Χριστός και έκαμε όλους εκείνους που πίστευσαν εις Αυτόν βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα Αυτού.(Αποκάλυψης 1:6). Φθονούσαν το μέρος αυτό της διδασκαλίας του Χριστού που ανύψωνε τον αναγεννημένον άνθρωπον εις το αξίωμα και το προνόμιο του ιερέως και κατεβίβαζε τους αρχιερείς εις το ίδιο επίπεδο με τους άλλους πιστούς. Αυτό ο αρχιερείς δεν μπορούσαν να το χωνεύσουν. Αυτό θα έκαμνε τους ανθρώπους να παύσουν να τους υπακούουν τυφλά. Και βέβαια φθονούσαν και φθονούν τον Χριστό οι αρχιερείς διότι οι πραγματικοί ακόλουθοι του Χριστού διακηρύττουν με τον συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής « Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν όστις διήλθεν τους Ουρανούς Ιησούν τον Υιόν του Θεού ας κρατώμεν την ομολογία. Διότι δεν έχομε αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζομε λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»(Εβραίους δ:14—16).
Ενώπιον του θείου Αρχιερέως οι άνθρωποι αρχιερείς χάνουν την προγενέστερα των αξίαν. Οι αρχιερείς φθονούν τον Χριστόν διότι Αυτός καταργεί το σύστημα εκείνο που τους θεοποιούσε σχεδόν μπροστά στο λαό. Η διατήρησης του εκκλησιαστικού των συστήματος σήμαινε την προστασία της ατομικής τους ευημερίας. Τα ελατήρια του φθόνου ποτέ δεν είναι αγνά. Ο φθόνος είναι επικίνδυνος όταν κατακτά την καρδιά κάποιου που έχει θέσιν υπεύθυνη στην κοινωνία.
Πως ήταν δυνατόν οι αρχιερείς ν’ αγαπήσουν τον Ιησού ο οποίος έλεγε.»Επί της καθέδρας του Μωϋσέως κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα κι αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε κατά τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι. Διότι δένουν φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουν επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσι όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά. Πράττουν δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και
Μεγαλύνουν τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσιν τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζονται υπό των ανθρώπων Ραββί-Ραββί!»
(Ματθαίος 23: 2—8). Αντί αι καυστικαί αυταί παρατηρήσεις του Χριστού να τους κάμουν να μετανοήσουν τους έκαμαν να Τον φθονήσουν. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό. δεν μπορούσαν να βλέπουν Αυτόν να υψώνεται και αυτοί να ελαττούνται.
Ας αποβάλλουμε τον φθόνο από την καρδιά μας. Ένας Ρωμαίος πολίτης γνωστός δια τον φθόνον του. όταν κάποιος φίλος του μια μέρα τον είδε σκυθρωπό αναφώνησε: «Είτε κάποιο κακό του συνέβη είτε κάποιο πολύ καλό συνέβη σε κάποιον άλλον». Η πρόοδος του Χριστού που δεν είχε που να κλίνει την κεφαλήν διήγειρε τον φθόνο των αρχιερέων. Ένας κεραμεύς φθόνησε κάποιον πλύστη ο οποίος διαρκώς προόδευε. Δια να τον βλάψει ο κεραμεύς έπεισε τον βασιλέα να διατάξει τον πλύστη να πλύνει έναν από τους ελέφαντες του μέχρι να γίνει άσπρος δια να γίνει και βασιλεύς λευκού ελέφαντος. Ο πλύστης όμως πολύ έξυπνος απάντησε στον βασιλέα ότι ήταν απαίτησης της τέχνης του δια να πλύνει κάτι καλά θα έπρεπε να το τοποθετήσει σε κατάλληλο και ευρύχωρο σκεύος. Τότε ο βασιλεύς εστράφη εις τον κεραμέα και τον διέταξε να κατασκευάσει ένα τέτοιο σκεύος για ελέφαντα. Το ετοίμασε αλλά μόλις ο ελέφαντας πάτησε το πόδι του το σκεύος κατεθρυμματίσθη. Ξανάκανε το σκεύος αλλ’ εις μάτην. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κεραμεύς ετιμωρήθη από τον βασιλέα δια την ανικανότητα του. πήγε να ανοίξει τον τάφο άλλου αλλ’ ανακάλυψε στο τέλος ότι ο τάφος ήταν για τον ίδιο. Αυτό είναι το κατόρθωμα του φθόνου. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό αλλά στον σταυρό ο Χριστός ενίκησε τον φθόνο τον θάνατο εξιλέωσε τον άνθρωπο που δέχεται το καθαρτήριο αίμα που έχυσε επ’ αυτού.
.......................................................
Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Η φιλαργυρία κατέκτησε την καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη.
«Τότε υπήγεν εις των δώδεκα ο λεγόμενος Ιούδας ο Ισκαριώτης προς τους αρχιερείς και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσητε κι εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν δια να παραδώσει αυτόν»(Ματθαίος 26:14—16). Μη νομίσετε προς στιγμήν ότι το χρήμα είναι κακόν αφ’ εαυτού. Σήμερα είναι το σύμβολον της αμοιβής του μόχθου της ανθρώπινης εργασίας. Η εργασία χωρίς χρήμα θα ήταν άχαρη. Το να προσπαθεί κανείς να κάμνει «χρυσόν» δεν είναι αμάρτημα να κάμνει όμως «χρυσό» εις βάρος του Χριστού είναι τρομερόν αμάρτημα. Κάθε τίμιος άνθρωπος έχει απόλυτο δικαίωμα να κάμνει χρήματα. Τούτο διαφέρει τελείως από την αμαρτία της φιλαργυρίας. Άλλο να κάμνει κανείς χρήματα και άλλο να τα’ αγαπά περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Το αντικείμενο της αγάπης μας πρέπει να είναι πρόσωπα και όχι πράγματα. Όταν ο άνθρωπος αγαπά το χρήμα περισσότερο απ’ ότι αγαπά τον Θεόν και τους συνανθρώπους του και θυσιάζει την ευημερία των άλλων δια την απόκτηση του χρήματος τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ονομαστεί φιλάργυρος και να καταταχθεί με τον Ιούδα ως ο σταυρωτής του Χριστού. Το χρήμα είναι δημιουργός απείρου καλού αλλ’ είναι και επικίνδυνο πολύ επικίνδυνο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο που το κατέχει. Ίσως εάν το χρήμα ευρίσκετο εις διαφορετικά χέρια να καθίστατο μεγάλα ευλογία αλλά δυστυχώς οι κατέχοντες αυτό τουλάχιστον η πλειονότης έχει αναπτύξει το ψυχολογικό σύμπλεγμα της φιλαργυρίας και όλοι εξεύρομε ότι η φιλαργυρία είναι ρίζα πάντων των κακών.
Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα. Ένας κτίστης ή εργολάβος αναλαμβάνει να κτίσει ένα σπίτι. Είναι φιλάργυρος. Η τιμιότης του επιτρέπει ένα ορισμένο κέρδος αλλ’ αυτός θέλει να κερδίσει περισσότερα. Το σπίτι κτίζεται η εμφάνισης του είναι καλή αλλ’ όχι και η ποιότητα. Η σταθερότητα και η ασφάλεια εξαρτώνται όχι από το φαινόμενο και την εξωτερική ωραιότητα αλλά από την ποιότητα των υλικών. Σε λίγο καιρό όλως απροσδόκητα η στέγη πέφτει και σκοτώνει ένα ή περισσότερα μέλη της αθώας εκείνης οικογένειας. Ποιος είναι ο φονεύς εις την περίπτωση αυτή. Ποιος είναι ο Ιούδας;
Ο ζαχαροπλάστης έχει μερικά γλυκά που έμειναν από την προηγούμενη ημέρα. Εξεύρει ότι η πώλησης των είναι επικίνδυνος δια την υγεία και την ζωή του κοινού. Από το άλλο μέρος αγαπά το χρήμα τόσο πολύ που δεν θέλει με κανένα τρόπο να θυσιάσει τα κέρδη του. Το χρήμα πρέπει να ρεύσει μέσα στο ταμείο του άσχετα αν τούτο γίνει εις βάρος της ζωής των άλλων. Πωλεί τα γλυκίσματα και το αποτέλεσμα είναι η δηλητηρίασης τόσων προσώπων. Καμιά φορά οι τοιούτοι φονείς οι τοιούτοι Ιούδαι συλλαμβάνονται αλλά τις περισσότερες φορές ξεφεύγουν από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτοί είναι οι Ιούδαι του εμπορικού κόσμου. Δυστυχώς ο κόσμος μας είναι γεμάτος απ’ αυτούς γι’ αυτό είναι και ταλαίπωρος. Η φιλαργυρία μας σταυρώνει τον Χριστό. τον θανατώνει. Χωρίς τον Χριστό η ευτυχία είναι αδύνατος. Πολλά είναι τα παραδείγματα του είδους αυτού. Πάρτε τον εργοστασιάρχη που κατασκευάζει πλοία. Έχει ατσάλι κατωτέρας ποιότητας που αν το χρησιμοποιήσει θα διπλασιάσει το κέρδος του. Η φιλαργυρία του ρίχνει στον βυθό της Θάλασσας πάμπολλους επιβάτες του πλοίου. Κανείς δεν εξεύρει γιατί το πλοίο βυθίστηκε. Το βύθισε η φιλαργυρία του εργοστασιάρχη. Οι σημερινοί Ιούδαι μπορούν να σκοτώσουν περισσότερους του ενός. Το όπλο αυτό στα χέρια του σημερινού ανθρώπου έχει καταντήσει επικυνδινωδέστατο. Δεν είναι ανάγκη να επαναφέρουμε τον Χριστό εις την γη για να Τον σταυρώσουμε. Ο ίδιος είπε: «Αληθώς σας λέγω καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου εις εμέ εκάμετε». Εάν με τη φιλαργυρία μας καταχρώμεθα τον εργάτη ή τον εργοδότη μας καταχρώμεθα τον Χριστό. Οτιδήποτε κάμομε εις βάρος της ευημερίας του πλησίον μας κατεβάζει εις το χαμηλό επίπεδο του Ιούδα του προδότη του Χριστού.
Η φιλαργυρία έκαμε τον Ιούδα να προδώσει τον Χριστό. Ας εξετάσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του μήπως και εμείς υποκείμεθα εις το ίδιο αμάρτημα. Τι να τον κάμομε τον χρυσό χωρίς τον Χριστό; Όταν όμως τον χρυσό μας τον βάλουμε στα χέρια του Χριστού η προκύπτουσα ευλογία είναι μεγάλη. Εις την καρδιά εκείνου που κατοικεί ο Χριστός είναι αδύνατον ο χρυσός να καταλάβει την πρώτη θέση. Πολύ δύσκολο όμως
Για τον Χριστό να κολλήσει σ’ εκείνου την καρδιά που έχει κατακτηθεί από τον χρυσό. Στην καρδιά του Ιούδα δεν έχει λάβει χώραν το θαύμα της αναγεννήσεως. Πως ήτο δυνατόν άνθρωπος αναγεννημένος σεσωσμένος δια της θείας χάριτος να πάει στους αρχιερείς και να τους πει: «Τι θέλετε μη δώσητε και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν;» Αδύνατον. Ο Χριστός ποτέ δεν είχε βασιλεύσει στην καρδιά του Ιούδα.
Προσέξτε και πάλι την στάση των αρχιερέων. Ήσαν πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Ήξεραν την αδυναμία της ανθρώπινης ψυχής. Έπρεπε να βρουν κάποιο τρόπο να πραγματοποιήσουν την διακαή επιθυμία του φθόνου των. Το μέσον ήταν το χρήμα και η αγάπη του Ιούδα για το χρήμα. Προηγουμένως καταχράστηκαν την άγνοια του λαού για να πλουτίσουν το ταμείο τους. τώρα έχουν την χρηματική ευχέρεια να πληρώσουν τα χρήματα αυτά που ίσως πήραν με την διαβεβαίωση προς εκείνους από τους οποίους τα πήραν ότι οι ψυχές των συγγενών των θα μεταφέρονταν εις τόπο αναπαύσεως και ειρήνης. Αυτά τα χρήματα που ήταν η πληρωμή για αντιγραφικές προσευχές χρησιμοποιούνται τώρα δια να κορέσουν(χορτάσουν) την φιλαργυρία του Ιούδα εκείνο λοιπόν που πραγματικά σταύρωσε τον Χριστό ήταν το εκκλησιαστικό χρήμα το χρήμα των αρχιερέων. Το χρήμα που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς ιερούς χρησιμοποιήθηκε για να σταυρώσει τον Χριστό.
Πολλές φορές όταν μας παρουσιάζεται κάποιο έργο να κάμομε φαίνεται πως αυτομάτως η πρώτη ερώτηση που κάνομε είναι η εξής: «Τι θα μπορέσω να κερδίσω. Τι θα βγάλω;» Η φιλαργυρία είναι κληρονομιά του προπατορικού μας αμαρτήματος. Ανώτερος είναι εκείνος ο άνθρωπος που αντί να πει: «Τι θα κερδίσω; Λέγει: «Κατά πόσον θα ωφελήσω τον πλησίον μου κάνοντας το έργο αυτό;» εξεύρω μερικούς που αυτοκαλούνται χριστιανοί μάλιστα κάμνουν και τους κήρυκες. Για ν’ αποκτήσουν χρυσό πωλούν αλκοολικά ποτά νικοτίνη πράγματα που δηλητηριάζουν τον οργανισμό του ανθρώπου. Βυθίζουν οικογένειες μέσα στην δυστυχία κάνοντας χρυσό και κατόπιν θέλουν να φέρουν τον Χριστό στις οικογένειες αυτές με τον ίδιο χρυσό που τις βύθισε στη φτώχεια και την απελπισία.
Υπάρχουν δυστυχώς εκκλησίες οι οποίες σταυρώνουν τον Χριστό το Σαββατόβραδο και την Κυριακή επιχειρούν να τον λατρεύσουν. Το Σάββατο στο υπόγειο της εκκλησίας μεθούν και χορεύουν ίσως για να μαζέψουν χρήματα για κάποιο εκκλησιαστικό σκοπό την δε Κυριακή στον «ναό του Θεού» πάνω από το μπαρ ο κληρικός ευλογεί τα χρήματα αυτά. Οποία απάτη οποίον αίσχος οποία προδοσία του Χριστού! Ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εκείνο το οποίο χρειάζεται ο αυτοκαλούμενος χριστιανικός κόσμος της εποχής μας είναι ένας ατρόμητος Χρυσόστομος που από το χρήμα δεν δεσμεύεται για το χρήμα δεν θυσιάζει την αλήθεια του Ευαγγελίου με το χρήμα δεν πωλεί συγχωροχάρτια αλλά για τον Χριστό θυσιάζει και θυσιάζεται.
Ο μόνος που είναι ικανός να φονεύσει την αμαρτία της φιλαργυρίας από μέσα στην καρδιά μας είναι Εκείνος τον οποίο ο άνθρωπος σταύρωσε με την φιλαργυρία του ο Αιώνιος Υιός του Θεού ο Ιησούς Χριστός. Η σταύρωσή Του είναι ο θρίαμβος Του και όχι η ήττα Του. Είναι η πηγή της ανθρώπινης σωτηρίας. Μπορεί να γίνει και η πηγή της δικής σου σωτηρίας αν δεχθείς το εξιλαστήριο αίμα που ο Χριστός έχυσε για σένα.
................................................
ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ
Αυτή είναι η Τρίτη κατά σειρά αμαρτία σταύρωσε τον Χριστό. Είναι κοινή αλλά τρομερή. Ο Πέτρος Τον είχε αρνηθεί. Οι άνδρες οι κρατούντες τον Ιησού ενέπαιζαν αυτόν δέροντες και περικαλύψαντες Αυτόν λέγοντες Προφήτευσον τις είναι όστις σε εκτύπησε; Και όλα αυτά βλασφημούντες έλεγον εις Αυτόν. Και καθώς έγινε ημέρα συνήχθη το πρεσβυτέριο του λαού αρχιερείς τε και γραμματείς και ανεβίβασαν Αυτόν εις το συνέδριο λέγοντες Συ είσαι ο Χριστός; Ειπέ προς ημάς. Είπε δε προς αυτούς. Εάν σας είπω δεν θέλετε πιστεύσει εάν δε και ερωτήσω δεν θέλετε μοι αποκριθεί ουδέ θέλετε με απολύσει. Από του νυν θέλει είσθε ο Υιός του ανθρώπου καθήμενος εκ δεξιών της δυνάμεως του Θεού. είπον δε πάντες. Συ λοιπόν είσαι ο Υιός του Θεού; ο δε είπε προς αυτούς Σεις λέγετε ότι
εγώ είμαι. Οι δε είπον τι χρείαν έχομεν πλέον μαρτυρίας διότι ημείς αυτοί ηκούσαμεν από του στόματος αυτού. Τότε εσηκώθει άπαν το πλήθος αυτών και έφεραν Αυτόν προς τον Πιλάτον. Από τα στόματα αυτών ο Πιλάτος περίμενε να ακούσει τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες θα καταδίκαζε ή θα αθώωνε τον Ιησού. Ποιες ήταν οι κατηγορίες του πλήθους; Προηγουμένως Τον ρώτησαν δύο ερωτήσεις: Συ είσαι ο Χριστός; Συ λοιπόν είσαι ο Υιός του Θεού; κατάλαβαν βέβαια ότι ο Ιησούς ήταν και τα δύο(αμφότερα). Ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας ο κεχρισμένος του Θεού ο Χριστός και Υιός του Θεού. εάν προσέφεραν αυτές τις δύο κατηγορίες θα ήταν αληθείς κατήγοροι αλλ’ επειδή ήξεραν ότι ο Χριστός δεν μπορούσε να καταδικαστεί επειδή απλώς αξιούσε την υπερφυσική Του υπόσταση και προέλευση προτίμησαν να προστρέξουν στην αμαρτία της συκοφαντίας. Όχι μόνο οι ανήκοντες εις το Ιουδαϊκό συνέδριο συκοφάντησαν τον Χριστό αλλά και το πλήθος. Μέσα στον όχλο που δεν έχει την δυνατότητα να νικήσει με ειρηνικά και αληθή επιχειρήματα η συκοφαντία είναι το μεγαλύτερο όπλο. Εκείνος που δεν μπορεί να φθάσει στο υψηλό επίπεδο του άλλου και δεν έμαθε να χαίρεται για την πρόοδο του άλλου αλλά τον φθονεί θα επιχειρήσει με κάθε δόλιο τρόπο με την συκοφαντία να τον κατεβάσει να τον ξευτελίσει. Κάνοντας αυτό νομίζει πως εξυψώνει τον εαυτό του. έρχεται ο φίλος μας κ. Χ. και αρχίζουμε να μιλούμε. Είναι φυσικό στον άνθρωπο να μιλά μάλλον για πρόσωπα παρά για πράγματα. Έξαφνα αναφέρει το όνομα κάποιου άλλου γνωστού. Τον επαινεί. Εξαιρεί τις αρετές του. εγώ του λέγω: «αγαπητέ Χ να ήξευρες όσα εξεύρω εγώ γι’ αυτόν να δούμε αν θα μιλούσες έτσι!» Τι κάμνω τη στιγμή εκείνη; Μήπως δεν σταυρώνω το τρίτο αυτό πρόσωπο που είναι το θέμα της συζητήσεως μας; Όλοι μας σταυρώνουμε τους συναδέλφους μας. Όλοι μας πάσχομε από το φοβερό αυτό αμάρτημα. Με την συκοφαντία μας θανατώνουμε τον γείτονα μας με την ελπίδα ότι έτσι θα ζήσουμε εμείς καλύτερα. Οποία απάτη όμως. Η συκοφαντία κατόρθωσε κι σταύρωσε τον Χριστό δεν τον κράτησε όμως μέσα (εντός) του τάφου.
Προσέξτε παρακαλώ μία προς μία τις συκοφαντίες του
πλήθους. « Και άρχισαν να κατηγορώσιν αυτόν λέγοντες: Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον καίσαρα λέγοντα εαυτόν ότι είναι ο Χριστός βασιλεύς». Κατηγόρησαν τον Χριστό ως υποσκάπτοντα την εθνική ευημερία τους και ως εμποδίζοντα την οικονομική ευστάθεια του έθνους. Με άλλα λόγια ως προδότη της πατρίδας του και ως κλέπτη του κρατικού ταμείου. Η μεν πρώτη κατηγορία αφορούσε τους Ιουδαίους η δε δευτέρα τους Ρωμαίους κυβερνήτες. Οι κατήγοροι του Χριστού ήσαν πολύ έξυπνοι. Ήξεραν τι να πουν στον Πιλάτο τον εκπρόσωπο του Ρωμαίου κατακτητή. Ήταν καθήκον του να προστατεύσει το Ιουδαϊκό έθνος από κάθε αναβρασμό εθνικό και να συλλέγει τους φόρους. Έτσι λοιπόν για τον Χριστό είπαν ότι δεν είναι πατριώτης ότι είναι κλέπτης διότι λέγει στους άλλους να μη πληρώσουν φόρους. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Όταν μερικοί δεν συμφωνούν μαζί μας σε ορισμένες θρησκευτικές δοξασίες αντί να μας αντιμετωπίσουν με Γραφικά επιχειρήματα εκτοξεύουν εναντίον μας κατηγόριες ανύπαρκτες και ψευδείς ότι δεν ήμαστε Έλληνες ότι επιχειρούμε την διάσπαση του Ελληνισμού και άλλα πολλά εξ’ ίσου ανόητα με εκείνα που ο όχλος έλεγε κατά του Χριστού. Πόσο χαμηλά κατέρχονται(κατεβαίνουν) οι τοιούτοι! Η συκοφαντία δεν ξέρει όρια δεν ξέρει που να σταματήσει. Ίσως ν’ αρχίζει με ένα δράμι(γραμμάριο) αλήθειας αλλά το δράμι (γραμμάριο)αυτό της αλήθειας χάνεται μέσα στο καντάρι (ζυγαριά) της ψευδούς φαντασίας. Συκοφαντία και φαντασία περπατούν σφιχτά αγκαλιασμένες. Είναι δίδυμες αδελφές. Όπως η φαντασία δεν ξέρει τέλος και η συκοφαντία. Είθε ο Θεός να μας απαλλάξει από το τρομερό αυτό αμάρτημα.
.....................................................
Η ΑΝΘΡΩΠΑΡΕΣΚΕΙΑ
Πρόκειται περί της απολύσεως του Βαραββά ή του Χριστού. Ένας από τους δύο έπρεπε να ελευθερωθεί. Ο Πιλάτος είχε πιστοποιήσει ότι ο Χριστός ήταν αθώος.
Οι κατηγόριες του όχλου αποδείχτηκαν αστήρικτες κατηγόριες. Εσκέφθη όμως ο Πιλάτος τι θα έλεγε ο όχλος τι θα έκαμνε εν περιπτώσει που αυτός θα πήγαινε κατά της κοινής γνώμης; Ασφαλώς θα γινόταν μεγάλη ταραχή η οποία υπήρχε κίνδυνος να εκτοπίσει τον Πιλάτο από την σπουδαία του θέση. Για να περνώ καλά πρέπει να τάχω καλά με τον κοσμάκη θα συλλογίστηκε ασφαλώς ο Πιλάτος. Έτσι συλλογίζονται πολλοί άλλοι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέται. Υπάρχει τελεία αδιαφορία για την αλήθεια για την δικαιοσύνη. Εις τις χριστιανικές εκκλησίες σήμερα οι ποιμένες βλέπουν πολλά τα άτοπα πολλά τα’ αντιχριστιανικά πολλά τα’ ανήθικα! Πόσοι όμως έχουν το θάρρος να νικήσουν την αμαρτία της ανθρωπαρέσκειας και να πουν το άσπρο – άσπρο και το μαύρο – μαύρο; «Ο Πιλάτος λοιπόν θέλων να κάμει στον όχλο το αρεστό απέλυσε εις αυτούς τον Βαραββά και παρέδωκε τον Ιησού αφού μαστίγωσε Αυτόν δια να σταυρωθεί»
(Μάρκος ιε:15). Ιδού άνθρωποι που διοικούσαν τότε οι δε σημερινοί μας κυβερνήται εις όλα τα επίπεδα της ζωής δεν είναι καθόλου καλύτεροι. Θέλουν να κάμουν εις τον όχλον το αρεστόν. Η ανθρωπαρέσκεια είναι αμαρτία άραγε; Και βέβαια διότι σταύρωσε τον Χριστό.
Αγαπητέ μου αναγνώστη μη προτιμήσεις να ευχαριστήσεις τον κόσμο τους συγγενείς τους φίλους σου σταυρώνοντας τον Χριστό αποδεχόμενος Αυτόν ως τον προσωπικό σου Σωτήρα κατατάσσεις τον κόσμο ως εχθρόν σου.
Κάποια κόρη ήλθε εις τον ιεροκήρυκα της και του είπε: «Μα αιδεσιμότατε όταν δεχθώ τον Χριστό πρέπει ν’ αφήσω τον κόσμο». Μη φοβάσαι της είπε ο ιεροκήρυξ «δεν θα είναι ανάγκη για σένα ν’ αφήσεις τον κόσμο μόνος του θα σε αφήσει». Και πραγματικά ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνην επί την γην δεν ήλθον να βάλω ειρήνην αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθα να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφη κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου δεν είναι άξιος εμού. Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέσει την ζωήν αυτού δι εμέ θέλει εύρη αυτήν».(Ματθαίος ι:34—39).
Η απόρριψης της αμαρτίας της ανθρωπαρέσκειας σημαίνει την επώμισιν (στους ώμους) του σταυρού του Χριστού. Είθε ο καθένας μας να εκλέξει τον Χριστό παρά την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας.
...............................................
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4ον
ΕΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ
Ο Ιησούς μόλις άφησε τα παιδιά αφού τα αγκάλιασε και τα
ευλόγησε. Εκείνη ακριβώς την ώρα που έβγαινε στο δρόμο συνέβη το ακόλουθο περιστατικό.
«Έδραμε τις και γονυπετής έμπροσθεν αυτού ηρώτα αυτόν Διδάσκαλε αγαθέ τι να κάμω για να κληρονομήσω ζωή αιώνιο; Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν. Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή ο Θεός. Τας εντολάς εξεύρεις «Μη μοιχεύσεις Μη φονεύσεις Μη κλέψεις Μη ψευδομαρτυρήσεις Μη αποστερήσεις Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα». Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτόν Διδάσκαλε ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου. Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν ηγάπησεν αυτόν και είπε προς αυτόν. Εν σοι λείπει. Ύπαγε πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ και ελθέ και ακολούθει μοι σηκώσας τον σταυρόν. Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον ανεχώρησε λυπούμενος διότι είχε κτήματα πολλά. Και περιβλέψας ο Ιησούς λέγει προς τους μαθητάς αυτού. Πόσον δυσκόλως θέλουσιν εισέλθει εις την βασιλείαν του Θεού οι έχοντες τα χρήματα». (Μάρκος 10:17—23). Αν και ο νέος αυτός εφύλαττε τας εντολάς εν τούτοις επιθύμει να λάβει αιώνιο ζωή. Γι’ αυτό σπεύδει εις συνάντηση του Ιησού όστις είναι ο μόνος ο οποίος προσφέρει αιώνιο ζωή. Πολλά είχε ακούσει για τον Χριστό ήθελε όμως να Τον γνωρίσει προσωπικός και για πάντα να λύσει τις απορίες που είχε. Εις την ζωή του νέου αυτού υπήρχαν καλά πράγματα δια τα οποία ήταν άξιος συγχαρητηρίων. Εφ’ όσον ήταν ελλιπής εις ένα μόνο πράγμα θα πει ότι στα άλλα όλα ήταν εν τάξει.
.................................................
ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
1/. Ο νέος αυτός δεν ήταν ελλιπής εις ηθικότητα.
Όταν ο Χριστός τον ρώτησε αν τηρεί τον νόμο χωρίς να διστάσει είπε: «Ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου». Εάν αυτή η αξίωσης δεν ήταν αληθής ο Χριστός καρδιογνώστης όπως ήταν θα το έλεγχε και θα τον ντρόπιαζε για το ψέμα του. Ενθυμείσθε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας; Όταν ο της είπε να πάει να φέρει τον άνδρα της αυτή αμέσως προσπάθησε να αποκρύψει την αμαρτωλή της ζωή και είπε: «δεν έχω άνδρα». Ο Ιησούς ήξευρε ότι αυτό δεν ήταν ορθό και αμέσως της αποκάλυψε ότι γνώριζε όλη της την ζωή λέγων: «Καλώς είπας ότι δεν έχω άνδρα διότι πέντε άνδρας έλαβες και εκείνος τον οποίον έχεις τώρα δεν είναι ανήρ σου τούτο αληθές είπας». Από το μάτι του Χριστού τίποτα δεν κρύβεται.
Σε συγχαίρουμε λοιπόν νέε μας για την ηθική σου για την τιμιότητα σου διότι είσαι πραγματικός κύριος αλλά σου λείπει ένα πράγμα.
2/. Δεν του έλειπε η εξωτερική θρησκεία. Ο Λουκάς μας λέγει ότι ο νέος αυτός ήτο άρχων το οποίο σημαίνει ότι ήτο μέλος του ανώτατου Ιουδαϊκού Εκκλησιαστικού Συνεδρίου του Σανχενδρείμ. Δεν ήταν δε εύκολο να γίνει κανείς μέλος του συνεδρίου αυτού. Έπρεπε να υπερέχει εις χαρακτήρα και εις θρησκευτικό ζήλο. Παρ’ όλον ότι ο άνθρωπος αυτό ήτο νέος κατόρθωσε ν’ ανέβει τόσο ψηλά σ’ ένα τόσο σπουδαίο εκκλησιαστικό αξίωμα. Άλλο μέρος του Συνεδρίου αυτού ήτο ο Νικόδημος ο οποίος ήλθε εις τον Χριστό την νύχτα. Αυτός ήταν γέρος. Δεν ήταν εύκολο κανείς στα νεανικά του χρόνια να καθίσει σ’ ένα τέτοιο συνέδριο. Απαιτείτε εξαιρετική ικανότης την οποίαν ο νέος μας είχε. Ούτε σήμερα δεν βλέπει κανείς μεγάλο εκκλησιαστικά αξιώματα να κατέχονται από νέους. Οι δεσπότες και πατριάρχες είναι συνήθως πρεσβύτεροι στην ηλικία. Παρ’ όλην όμως την ταχύτητα με την οποία ο νέος αυτός ανήλθε την κλίμακα της εκκλησιαστικής διακρίσεως ο Χριστός όταν τον αντίκρισε του είπε: «Εν σοι λείπει». Αυτό ασφαλώς θα τον καταλύπησε αλλά ήταν η αλήθεια κι’ έπρεπε να την μάθει επειδή αφορούσε το άτομο του. Ίσως και εμείς να ευρισκόμεθα εις την ίδια κατάσταση εις την οποία ευρίσκετο ο νέος της ιστορίας μας να είμαστε κατ’ εξοχήν θρήσκοι να μη αφήνουμε εορτή να μας φύγει να τηρούμε όλους τους εξωτερικούς τύπους να πηγαίνουμε στην εκκλησία τακτικά και μάλιστα να κατέχουμε εκκλησιαστικό αξίωμα μεγάλο ή μικρό. Ο Χριστός και σε μας τολμά να πει: «Και τι με τούτο; Παρ’ όλη την εξωτερική σου θρησκεία σου λείπει κάτι!».
3/. Δεν ήτο ελλιπής ευσεβείας. Ο Χριστός ήτο πρόσωπο άγνωστο εις αυτόν. Ποτέ δεν Τον είχε συναντήσει. Τον γνώριζε εκ φήμης μόνο. Και όμως μόλις Τον πλησιάζει γονυπετεί ενώπιον Του. Γονατίζομε μπροστά στα πρόσωπα που σεβόμεθα κι’ εκτιμούμε. Η πράξης λοιπόν του νέου μας πείθει περί του σεβασμού τον οποίο είχε για Χριστό. Ασφαλώς μπορούσε με την πράξει του αυτή να βρει τον μπελά του. αλλοίμονο αν τον έβλεπαν οι συνάδελφοί του εκκλησιαστικοί άρχοντες να υποκλίνεται εις τον Ιησού τον οποίο μισούσαν και προσπαθούσαν να φονεύσουν. Για φανταστείτε π.χ. έναν Καθολικό Καρδινάλιο να υποκλιθεί και να γονατίσει μπροστά σ’ ένα εκκλησιαστικό αρχηγό ξένου δόγματος. Θα τα εύρισκε σκούρα με τον Πάπα! Παρ’ όλον όμως τον κίνδυνο που υπήρχε εις την έκφραση του σεβασμού του προς τον Χριστό ο νέος αυτός δεν μπορούσε να κάμει διαφορετικά έκαμε εκείνο που τον διέτασσε η συνείδησης του ευρισκόμενος μπροστά στον Κύριο του ουρανού και της γης. Απέδωσε τον σεβασμό εκεί που ανήκε αψηφώντας τις συνέπειες. Όχι μόνον γονυπέτησε ενώπιον του Χριστού αλλά και τον προσφώνησε πολύ ευλαβώς:»Διδάσκαλε αγαθέ του λέγει: Ένας τίτλος μια τέτοια προσφώνησης σπανίως εδίδετο εις τους Ραβίνους υπό τον Ιουδαίων. Ώστε ο νέος αυτός απέδωσε εις τον Χριστόν μεγαλυτέρα τιμήν από εκείνη που ελάμβαναν οι εκκλησιαστικοί αρχηγοί του δόγματος του.
Κι’ αυτό ήταν επικίνδυνο γι’ αυτόν αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν άνθρωπος ευθύς που την αλήθεια την έλεγε αλήθεια την ημέρα –ημέρα και το φως –φως. Και όμως το γονυπέτημα του και η προσφώνησης του να κολακεύσουν τον Χριστό λέγει εις αυτόν «Εν σοι λείπει!». Ευσεβής ίσως να είσαι. Πολλές μετάνοιες με το γόνατο κεκλιμένο μπροστά στην εικόνα του Χριστού μετάνοιες να κάνεις νομίζοντας ότι με τούτο θα κερδίσεις την εύνοια και την σωτηρία του Χριστού σε σένα το θρήσκο: «Εν σοι λείπει!»
4/. Ο νέος αυτός ήτο ορθόδοξος. Ορθόδοξος θα πει εκείνος που κατά την αντίληψη του δοξάζει ορθά. Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ανήκε στο ορθόδοξο δόγμα των Γραμματέων και Φαρισαίων και όχι στην αίρεση των Σαδδουκαίων που δεν πίστευαν ούτε στους αγγέλους ούτε στα πνεύματα ούτε στην αθανασία της ψυχής ούτε στην αιώνια ζωή. Πως όμως το ξέρουμε ότι ο νέος ήταν ορθόδοξος; Από το γεγονός ότι ήρθε εις τον Χριστόν ζητώντας να λάβει αιώνιο ζωή. Εάν ήταν Σαδδουκαίος δεν θα επεδίωκε ένα τέτοιο πράγμα διότι δεν θα το πίστευε. Όχι κάθε άλλο παρά αιρετικός παρά ορθολογιστής ή σκεπτικιστής ήταν ο νέος της ιστορίας μας. Ήταν καμάρι της τότε ορθοδοξίας. Το «πιστεύω» της θρησκείας του το ήξευρε απ’ έξω και ανακατωτά. Και όμως παρ’ όλην την ορθοδοξία του ο Χριστός του είπε: «Εν σοι λείπει!».
5/. Δεν ήτο ελλιπής ειλικρινείας. Η αξίωσης του ότι ετήρει τας εντολάς ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη. Ο Χριστός του ανέφερε μόνο ολίγας : «Μη μοιχεύσης μη φονεύσης με ψευδομαρτυρήσεις». Αυταί ήσαν κάπως χονδραί και μεγάλαι αμαρτίαι. Αλλά προχωρεί και σε κάτι άλλο: «Μη αποστερήσεις»
Ποιος μεταξύ των αρχιερέων της εποχής εκείνης ακόμη και της σημερινής μπορεί να πει εν πάση ειλικρίνεια ότι πάντοτε και πάντα υπήρξε τηρητής της εντολής αυτής; Ελάχιστοι. Προσέξατε πως ο Χριστός ομίλησε περί αυτών εις τους όχλους και προς τους μαθητάς Αυτού. : «Επί της καθέδρας του Μωϋσέως εκάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε –φυλάττετε και πράττετε κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι. Διότι δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουσι επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσι όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσι αυτά. Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσι τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζονται υπό των ανθρώπων Ραββί-Ραββί…. Ουέ εις εσάς γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι κλείετε την βασιλεία των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων επειδή σεις δεν εισέρχεστε ουδέ τους εισερχομένους αφήνετε να εισέλθωσι. Ουέ εις εσάς γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι κατατρώγετε τας οικίας των χηρών και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς…. Ουέ εις εσάς…διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και πινακίου έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακαθαρσίας» (Ματθαίος κεφ: 23). Οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται είχαν εμποροποιήει την θρησκεία. Το μήκος των προσευχών εξαρτιόταν από πόσα χρήματα μπορούσαν οι «πιστοί ¨να πληρώσουν. Τον παράδεισο είχαν μονοπώλιο και τον πουλούσαν στη μαύρη αγορά. Μη νομίσετε ότι η μαύρη αγορά περιορίζεται μόνο στο εμπόριο εκτείνεται και μέσα σ’ αυτές τις σημερινές οργανωμένες εκκλησίες. Κάποιος είπε πως τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης είπαν εις τον χωλό έξω της ωραίας Πύλης «Αργύριον και χρυσίον ημείς δεν έχομεν αλλ’ ότι έχομεν τούτο σοι δίδομεν. Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου σηκώθητι και περιπάτει» (Πράξεις κεφ: γ).
Αλλά σήμερα στο Βατικανό ο όρος αντεστράφη. Εκεί όπως και αλλού μπορούν να πουν: «Αργύριον και χρυσίον ημείς έχομεν αλλά δεν μπορούμε να σου πούμε: εν τω ονόματι του Χριστού σηκώθητι και περιπάτει». Πως πραγματικά έχει καταντήσει ο κόσμος μας! Εις τι χαμηλό επίπεδο. Ακόμη και την δύσκολη στιγμή του θανάτου εκμεταλλευόταν διότι ο Χριστός τους κατηγορεί ως εισερχόμενους και κατατρώγοντας τας οικίας των χηρών. Σαν να μη έφθανε η θλίψις των και βρίσκονται εκείνοι που θα έπρεπε να τις παρηγορήσουν κι ‘ εξυψώσουν ηθικώς και οικονομικώς και κάμνουν το φορτίο τους βαρύτερο.
Ο νέος της ιστορίας μας αποτελούσε εξαίρεση. Δεν ήταν τέτοιος χαμένος. Ήταν ειλικρινής. Δεν αποστερούσε κανένα ούτε της ηθικής ούτε της οικονομικής του ακεραιότητας και ευημερίας. Αυτός έπραττε εκείνα που κήρυττε. Ήταν πλούσιος αλήθεια αλλά τα χρήματα φαίνεται απέκτησε εντίμως ή κληρονόμησε. Δεν εμποροποίησε την θρησκεία δεν πωλούσε προσευχές δεν ήταν υποκριτής αλλά ειλικρινέστατος περπατούσε σύμφωνα με το φως που είχε. Όταν είπε: «Διδάσκαλε ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου» δεν κοίταζε να δει αν ήταν μόνος του δεν προσπάθησε να μη τον ακούσουν εκείνοι που ήξεραν την ζωή του. Πόσες φορές εμείς είμαστε πρόθυμοι να κάμομε μεγάλες αξιώσεις και ισχυρισμούς και κομπασμούς της ηθικής μας ακεραιότητας αλλά συνήθως θέλομε να τις κάνομε σ’ εκείνους που δεν μας ξέρουν καλά που δεν είναι γνώσται της ιδιαιτέρας μας ζωής. Τον νέο μας ούτε οι φίλοι του ούτε ο Χριστός μπόρεσαν να διαψεύσουν ως μη τηρήσαντα τας προαναφερθείσας εντολάς.
«Εύγε νέε δια την ειλικρίνεια σου» θα του έλεγε ο Χριστός.
«αλλά σου λείπει ένα πράγμα ακόμη!»
..............................................
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ
Εις το προηγούμενο κεφάλαιο μελετήσαμε πέντε από τα καλά προτερήματα του νέου που ήλθε στον Χριστό.
Αυτά δε ήσαν η ηθικότης του η εξωτερική του θρησκεία η ευσέβεια του η ορθοδοξία του και η ειλικρίνεια του. Μπορούμε όμως να τον συγχαρούμε και δι’ άλλα πράγματα δια τα οποία δεν ήταν ελλιπής.
1/. Δεν ήταν ελλιπής ζήλου.—Η περιγραφή είναι: «έδραμε τις και γονυπετήσας έμπροσθεν αυτού(του Ιησού)ηρώτα αυτόν Διδάσκαλε αγαθέ τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον». (Μάρκου 10:17). Ο νέος έδραμε προς τον Χριστό. αυτό είναι χαρακτηριστικό του ζήλου τον οποίο είχε για να συναντήσει και συνομιλήσει με τον Χριστό. Ο Νικόδημος πήγε να δει τον Χριστό τη νύκτα αυτός όμως πήγε την ημέρα
Τρεχάτος. Είδε τον Χριστό να περπατά στο δρόμο μετά που είχε ευλογήσει τα παιδιά. Δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσει ποιος ήταν. Τα μάτια του όχλου αδιάκοπα Τον παρακολουθούσαν. Η ακοή του ονόματος Του έφθανε σε κάθε γωνιά της Παλαιστίνης. Προηγουμένως είχε λάβει χώραν συζήτησης περί του γάμου του διαζυγίου και της επανασυζεύξεως των διαζευγμένων. Όχλοι ήσαν συναθροισμένοι γύρω Του και τους εδίδασκε. Μετά την συζήτησι και προτού απολυθεί ο όχλος έφεραν τα παιδάκια να τα ευλογήσει. Αμέσως κατόπιν παρουσιάζεται περιπατών εις την οδόν όταν τον πλησίασε ο νέος της ιστορίας μας. Έτρεξε για να Τον προφθάση. Φοβήθηκε μήπως χάσει την ευκαιρία αυτή η οποία ίσως να ήταν μοναδική. Είχε τεράστιο ζήλο! Για φανταστείτε έναν αρχιερέα ένα μέλος του ανώτατου δικαστηρίου να σπρώχνει τον κόσμο για να συναντήσει τον κεκηρυγμένον κατ’ αυτούς εχθρό της οργανωμένης τους θρησκείας. Εχρειαζόταν θάρρος για να κάμει ένα τέτοιο πράγμα. Τα βλέμματα του είχαν προσηλωθεί προς τον Χριστό κι’ έπειτα να Τον συναντήσει αμέσως. Α! πως και εμείς θα έπρεπε να τον μιμηθούμε τον νέο αυτόν εις το σημείο τούτο. Πόσοι από μας άραγε έχομε τον ίδιο ζήλο; Ποθούμε να συναντήσουμε τον Χριστό με τόση λαχτάρα για να πληροφορηθούμε πως μπορούμε να λάβουμε αιώνια ζωή; Συνήθως τρέχουμε για πολλά άλλα πράγματα σπανίως όμως για να πλησιάσουμε τον Χριστό. τρέχουμε εις τους χορούς εις τις διασκεδάσεις εις τα χαρτοπαίγνια εις τις εργασίες μας προς απόκτηση των υλικών αγαθών εις την συνάντηση συγγενών και φίλων μας αλλά πόσοι από εμάς τρέχουμε εις τον οίκο του Κυρίου για να προσευχηθούμε για να λατρεύσουμε τον Θεό εν Πνεύματι και αληθεία; Όλες σχεδόν οι εκκλησίες είναι άδειες. Πόσες φορές ρωτώ γνωστούς «Θα έλθετε εις την εκκλησία αύριο;» Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι «Αν δεν μου τύχη τίποτε άλλο!» Η βασιλεία του θεού εις την ζωή μας κατάντησε το τελευταίο πράγμα αντί να είναι το πρώτο. Τρέχουμε – τρέχουμε μοχθούμε τόσο για τα υλικά που δεν έχουμε δύναμη για τα πνευματικά. Ο νέος της ιστορίας μας δεν μας έμοιαζε. Ήταν ζηλωτής αλλά παρ’ όλο τον ζήλο του ο Χριστός του είπε: «εν σοι
λείπει».
2/. Ο νέος αυτός ήταν σκεπτικός. Σαν παράδοξη πρότασης είναι αυτή γιατί η νεότης και η σκεπτικότης συνήθως δεν συμβαδίζουν. Οι νέοι μας σήμερα είναι επιπόλαιοι δεν κάθονται να σκεφθούν τις συνέπειες των πράξεων των. Εάν σκέπτονταν δεν θα έκαμναν ότι κάμνουν. Κάποιος είπε ότι κερδίζομε τη μισή μάχη όταν κατορθώσομε να πείσουμε τους ανθρώπους να σκέπτονται.
Ο νέος αυτός ήξερε να σκέπτεται. Μελέτησε προσεκτικά τον νόμο και προσπάθησε κατά δύναμη να τον τηρήσει. Συλλογίσθηκε όμως: εάν ο νόμος ήταν αρκετός τότε γιατί να έλθει ο Χριστός; Σκέφθηκε μήπως του έλειπε κάτι. Ο νόμος δεν μπορούσε να του προσφέρει αιώνια ζωή την οποία ο Χριστός προσέφερε. Τι έπρεπε να κάμει; Να εμείνει εις τον νόμο ή να προσέλθει εις τον Χριστό να μάθει εκείνο που δεν ήξευρε; Διάλεξε το δεύτερο και πολύ ορθά σαν σοφός που ήταν. Η έρευνα είναι σπουδαίο προτέρημα. Δεν ακολούθησε το παράδειγμα πολλών συναδέλφων του που κατηγορούσαν τον Χριστό ως απατεώνα ως διάβολο χωρίς να Τον ακούσουν χωρίς καν ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί Του. αυτό κάνουν πολλοί σήμερα. Χωρίς να μελετήσουν να γνωρίσουν εκφέρουν βεβιασμένη γνώμη. Είναι μεγάλη χάρις να σκέπτεται κανείς προτού αποφασίσει. «Τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κατέχετε». Το «πίστευε και μη ερεύνα» είναι σατανικό. Ερεύνησε και πίστευσε. Αυτό έκαμε ο νέος μας. Ήθελε να σχηματίσει προσωπική γνώμη για τον Χριστό και όχι απλώς να καταβροχθίσει τι του έλεγαν οι άλλοι περί Αυτού. Είχε αυτοδεδικαιομένον νου αλλ’ εκζητούσαν καρδίαν. Ας έχομε και νου και καρδιά ανοικτή για την αλήθεια που μας παρουσιάζεται από το στόμα του Χριστού.
3/. Δεν ήτο ελλιπής θελήσεως. «Τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον;» Ήταν πρόθυμος να κάμει οτιδήποτε του ζητείτο να υποστεί οιανδήποτε θυσία να καταβάλει κάποιο νενομισμένο ποσό για να αγοράσει την αιώνια ζωή. Ο καημένος νόμιζε ότι η σωτηρία της ψυχής αγοράζεται ενώ προσφέρεται τελείως δωρεάν. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα αλλά απλώς να δεχθούμε το έργο που ο Χριστός έκαμε για μας. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Κατά χάριν είθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας Θεού το δώρον ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθεί τις.(Εφεσίους 2:8—9). «Αλλ’ ότε εφανερώθει η Χρηστότης και η φιλανθρωπία του σωτήρος ημών Θεού ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών ίνα δικαιωθέντες δια της χάριτος εκείνου κληρονόμοι κατά την ελπίδα της αιωνίου ζωής». (Τίτος 3:4—7).
Άσχετο όμως αν η σωτηρία είναι δωρεάν. Υπάρχει ανάγκη θελήσεως εκ μέρους μα να σωθούμε. Ο Χριστός μπορεί να σώσει εκείνους μόνο που θέλουν να σωθούν. Σήμερα το πρωί διασχίζαμε την Αδριατική Θάλασσα με πλοίο διακρίναμε μια βαρκούλα με τέσσερις νέους που μας έδωσαν το σύνθημα ότι ήταν ναυαγοί. Αμέσως το πλοίο μας σταμάτησε και περίμενε τους ναυαγούς να μας πλησιάσουν. Στο πλοίο μας υπήρχε σωτηρία γι’ αυτούς αλλά έπρεπε οι ίδιοι να θέλουν να σωθούν. Εν μέρει πρέπει να κάμομε και εμείς. Ο Χριστός είναι πρόθυμος να μας σώσει «θυσιασθείς υπέρ ημών» πρέπει όμως και εμείς να δεχθούμε το δώρο αυτό της αιώνιας ζωής. Και όμως παρά την καλή θέληση του νέου να κάμει ή να δώσει για την σωτηρία του ο Χριστός του λέγει: «Εν σοι λείπει».
4/. Ο νέος αυτός ήταν ταπεινός. Ήταν γνωστό ότι ο Ιησούς δεν είχε που να κλίνει την κεφαλή. Γεννήθηκε μέσα στη φάτνη και μεγάλωσε στο φτωχικό σπίτι ενός μαραγκού. Εκουσίως (ήταν γνωστό σε όλους)πτώχευσε για να πλουτίσει εμάς με την χάριν Του. τουναντίον ο νέος της ιστορίας μας ήταν πλούσιος και είχε υψηλή θέση εις την κοινωνία και όμως συγκατανεύει να συναντηθεί με τον πτωχό Ναζωραίο. Η πραγματική μεγαλειότης είναι εκείνη που εξεύρει να ταπεινώνεται. Η ταπείνωσης είναι απαραίτητος όρος της συναντήσεως μας με τον Χριστό. Εάν «ο λαός μου» λέγει ο Θεός «επί τον οποίον εκλήθη το όνομα μου ταπεινώσωσιν εαυτούς και προσευχηθώσι και εκζητήσουν το πρόσωπον μου και επιστρέψωσιν από των οδών των πονηρών τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών και θεραπεύσει την γην αυτών» (Β΄ Χρονικών 7:14). Ο Θεός αντιτάσσεται εις τον υπερήφανο άνθρωπο τον απεχθάνεται τον ταπεινό όμως προσδέχεται. Με όλη όμως την ταπείνωση του νέου μα ο Χριστός του λέγει: «Εν σοι λείπει»
.............................................................
ΤΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΕΙΠΕ;
Ιδού τι του είπε ο Χριστός: «Εν σοι λείπει ύπαγε πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ και ελθέ και ακολούθει μοι σηκώσας τον σταυρόν» (Μάρκος 10:21). Αυτή δεν είναι γενική απαίτησης του Χριστού από εκείνους που θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Ο Χριστός ως καρδιογνώστης ήξευρε ποιος ήταν ο καλός μας νέος και τον πάτησε να ιδεί τι θα έκαμνε.
Μερικοί νομίζουν πως ειδωλολάτρης είναι μόνο εκείνος που κάμνει μια εικόνα ή ένα άγαλμα προσώπου ή ζώου ή πράγματος και το λατρεύει. Η αντίληψης αυτή είναι λανθασμένη. Είδωλο σημαίνει το πράγμα ή πρόσωπο που κατακτά απόλυτα την αγάπην και αφοσίωση μας. Εις την περίπτωση αυτήν το είδωλο του νέου ήταν ο πλούτος του και τα υπάρχοντά του. δεν ήταν αμάρτημα που είχε κτήματα χρήματα υπάρχοντα. Το αμάρτημα συνίστατο εις την θέση που είχε δώσει στα χρήματά του. τα είχε κάμει το είδωλο του. τα απέκτησε τιμίως αλλά τα χρήματα τον κατέκτησαν. Εφ’ όσον εμείς κατέχουμε αυτά είναι εν τάξει αλλ’ όταν εκείνα μας κατέχουν τότε αλλοίμονο γίνονται το είδωλό μας ο θεός μας. Μία από τις πρώτες εντολές του θεού ήταν: «Μη έχεις άλλους Θεούς πλην εμού… διότι εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος» (Έξοδος κεφ:20). Αυτό ακριβώς υπονοούσε ο Χριστός όταν είπε: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού». (Ματθαίος 10:37). Ακόμη και αυτοί οι γονείς μας τα απιδιά μας η σύζυγος ή ο σύζυγος μας μπορούν να γίνουν τα είδωλά μας που μπορούν να μας αποκλείσουν τον ουρανό. Το είδωλό μας πρέπει να είναι μόνον ο Θεός και κανένα άλλο πράγμα ή πρόσωπο. Οτιδήποτε παίρνει την θέση του θεού μας κατεβάζει στο χαμηλό επίπεδο
του ειδωλολάτρη. «Ύπαγε όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς». Τι ήθελε να πει μ’ αυτό ο Χριστός;
1/. Να εγκαταλείψεις το είδωλό σου. Εφόσον αυτά τα χρήματα δεν υπάρχει καλλίτερος τρόπος του να απαλλαγής από το να θέσεις τα υπάρχοντά σου σε καλή χρήση. Δίδοντας τα στους πτωχούς και τον εαυτό σου ωφελείς και τους άλλους ανακουφίζεις. Ακράδαντα πιστεύω ότι η ευτυχία και η χαρά που ο δίδων σπείρει μέσα στη δικιά του την καρδιά είναι απειράκις μεγαλυτέρα από την ευτυχία που δανείζει στον δυστυχισμένο συνάνθρωπο του. βοηθώντας άλλους βοηθούμε τους εαυτούς μας.
2/. Να σηκώσεις τον σταυρόν» Τον ειδωλοποιηθέντα πλούτον σου και τον σταυρό δεν θ’ αντέξεις να σηκώσεις ταυτόχρονα. Πρέπει να απαλλαγής του ενός για να σηκώσεις τον άλλον. Δεν λέγει ο Χριστός «σηκώσας τον σταυρόν στο» αλλά «σηκώσας τον σταυρόν». Όχι τον δικό σου αλλά τον σταυρό του Χριστού και τον σταυρό των συνανθρώπων σου. ο σταυρός τον οποίο καλούμεθα να σηκώσουμε είναι η τιμή της ποιότητας μας προς τον Χριστό. Ο δρόμος του Χριστού ασφαλώς είναι ελαφρότερος του βαρετού ειδώλου σου.
3/. Ακολούθει μοι. Όταν έχεις την αιώνιο ζωή δεν είναι ανάγκη να στηρίζεσαι στα υλικά σου αγαθά. Ακολούθει μοι όπου πάω. Εμπιστεύσου με σε κάθε βήμα της ζωής. Είμαι οδηγός ασφαλής λέγει ο Χριστός. Για να μπορέσουμε όμως να ακολουθήσουμε τον Χριστό πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από κάθε άλλο βάρος από κάθε αμαρτία και ν’ αφήσουμε το παράδειγμα Του να γίνει ο κανόνας της ζωής μας.
..........................................................
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ
Ήταν δύσκολη απαίτησης του Χριστού για τον νέο. Δεν μπορούσε να δει πως τα μη βλεπόμενα είναι επισφαλή και πρόσκαιρα. Την πίστη του δεν μπόρεσε να βάλει στα μη βλεπόμενα αλλά πιο πραγματικά από τα βλεπόμενα. Γι’ αυτό αναγινώσκομεν περί αυτού: «Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον ανεχώρησε λυπούμενος διότι είχε κτήματα πολλά». Η λύπη του σας βεβαιώ δεν ήταν στιγμιαία αλλά έμεινε μαζί του και σ’ όλη τη ζωή του και σ’ όλη την αιωνιότητα.
Έτσι ο νέος μας προτίμησε τα πρόσκαιρα παρά τα αιώνια. Άραγε ποια θα είναι η δική μας εκλογή και απόφαση φίλε αναγνώστα; Τα επίγεια παρέρχονται τα δε ουράνια μένουν εις τον αιώνα.
συνεχίζεται
....................................
ΔΙΑΤΙ ΗΛΘΕΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Εις ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ
Η μεγαλυτέρα μάζα των ανθρώπων σήμερα αγνοεί τον πραγματικό σκοπό της ελεύσεως του Χριστού εις τον κόσμο. Πολλοί νομίζουν ότι ο Χριστός ήλθε για να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα να διασκεδάζουμε και να γλεντούμε. Πολλά εκατομμύρια κόσμου εορτάζουν τα Χριστούγεννα πόσοι όμως ξέρουν γιατί ήλθε ο Χριστός;
Ο Χριστός ομιλών εις τον Νικόδημο του λέγει: «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιον αυτού εις τον κόσμον δια να κρίνει τον κόσμο αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού»
(Ιωάννης γ:37). Στην πραγματικότητα στον κόσμο άξιζε κρίσις αλλ’ ο Θεός αντί κρίσεως έφερεν σωτηρίαν. Η αγάπη του Θεού ήταν τόσο μεγάλη για τον άνθρωπο ώστε έστειλε τον Υιόν Του την πρώτην φοράν δια να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ιθ:30). Αντί κρίσεως σωτηρία! Τι μεγάλο θαύμα οποία σπλάχνα στοργής! Κατά τον τότε καιρόν η προς τον Θεόν εκτίμησης και αφοσίωσης είχε εξαφανιστεί. Η αμαρτία είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να μεσολαβήσει μεταξύ Θεού και ανθρώπων παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός εν τω προσώπω του Υιού Του - του Ιησού Χριστού «διότι είναι εις Θεός εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων Χριστός Ιησούς όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων». (Α΄ Τιμοθέου β:5—6 ).
Η Γραφή πολύ καθαρά διδάσκει τα δύο σπουδαία δόγματα του Χριστιανισμού την κρίσιν και την σωτηρίαν. Επίσης διδάσκει ότι ο Χριστός είναι ο μόνος ο οποίος κατέστη Σωτήρ και ο μόνος ο οποίος θα γίνει κριτής εκείνων που τον απέρριψαν ως Σωτήρα. Πόσες φορές ο γονεύς είναι πρόθυμος να συγχωρήσει το παιδάκι του αν αυτό αναγνωρίσει το σφάλμα του και ζητήσει συγχώρηση. Αν όχι συνήθως το τιμωρεί. Ώστε η απαίτησης του Χριστού από μας είναι πολύ λογική.
Δεν μας κρίνει πριν μας δώσει την ευκαιρία που μας δίδεται είμαστε πλέον υπεύθυνοι για την κατάστασιν μας. Κάποιος μόλις μπορεί και κρατιέται από έναν επικίνδυνο βράχο. Σε λιγάκι εξεύρει ότι θα κρημνισθεί και θα σκοτωθεί. Η μόνη ελπίς είναι κάποιος από τον δρόμο να του ρίξει ένα σχοινί για να σωθεί. Το σχοινί ρίχνεται αλλ’ ο φίλος μας επιμένει ότι ο βράχος πάνω στον οποίο στηρίζεται είναι αρκετά δυνατός και δεν δέχεται ν’ αρπάξει το σχοινί. Σε λιγάκι όμως κρημνίζεται και γίνεται κομμάτια. Ποιος φταίει; Κανένας άλλος εκτός από τον εαυτόν του. Ηρνήθη να πιάσει το μέσο που θα τον έσωζε. Έτσι και στα πνευματικά πράγματα. Ο απ. Παύλος μας λέγει ότι είναι πάντες υπό αμαρτίαν ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις δεν υπάρχει τις έχων σύνεση δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν δεν υπάρχει ουδέ εις (Ρωμαίους γ:9—12). «Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού»
(Ρωμαίους γ:23). Ιδού λοιπόν αι διακηρύξεις της Βίβλου ότι όλοι είμεθα αμαρτωλοί άνομοι. Τι γίνεται σ’ εκείνον που παραβαίνει τον νόμο της πολιτείας; Δύο είναι οι πιθανότητες. Η ν’ ανακαλυφθεί ή να κατορθώσει να την αποκρύψει από τα μάτια της αστυνομίας. Το γεγονός όμως είναι ότι η παράβαση του νόμου είτε ανακαλυφθεί είτε όχι είναι τιμωρητέα. Επειδή ο άνθρωπος ο νόμος του ανθρώπου και τα μέσα που χρησιμοποιεί δια την εφαρμογή του νόμου είναι τόσο ατελή γι αυτό σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια που παραβαίνουν τον νόμο και ποτέ δεν συλλαμβάνονται. Κανείς όμως δεν μπορεί να κρυφθεί από τον Θεό. αυτός είναι παντογνώστης και πάνσοφος εξεύρει κι’ αυτούς ακόμη τους διαλογισμούς μας.»Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδιά». (Ψαλμός μδ:21).
Φίλε μη προσπαθείς να κρύψεις εξωτερικά της θρησκείας με ορισμένες καλές πράξεις να τυφλώσεις τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που όλη τους την ζωή κλέβουν και στο τέλος για να καθησυχάσουν δήθεν την συνείδηση τους κτίζουν ένα νοσοκομείο ή ορφανοτροφείο. Οποία απάτη! Ο Θεός βέβαια ευαρεστείται και μας προτρέπει να κάμνωμε καλά έργα ας μη νομίζουμε όμως ότι αυτά μπορούν να μας σώσουν. Ο μόνος που μπορεί να μας σώσει είναι ο Χριστός. Αυτός που αντί να μας κρίνει όπως μας αξίζει τείνει το σπλαχνικό του χέρι και μας προτείνει να το πιάσουμε αν θέλομε να σωθούμε. Αυτός πέθανε αντί για μας. Άφησε την κρίσι του Θεού να πέσει επάνω Του για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού. η αμαρτία δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Κάποτε έπρεπε να κριθεί προτού ο Χριστός μας σώσει. Ιδού τι διακηρύττει ο Παύλος για το ζήτημα αυτό. «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως δια της πίστεως εν τω αίματι αυτού προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού δια την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων δια της μακροθυμίας του Θεού προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ δια να είναι Αυτός δίκαιος και να δικαιώνει τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν.(Ρωμαίους γ:23—26).
Η πρώτη έλευσης του Χριστού εις τον κόσμον έκαμε την σωτηρίαν του ανθρώπου δυνατή. Πρέπει όμως ο κάθε άνθρωπος να την λάβει αν θέλει να σωθεί. Η σωτηρία είναι απολύτως δωρεάν. Κανείς δεν μπορεί να την αγοράσει με χρήματα ή με καλά έργα. Τα καλά έργα όμως πρέπει να ακολουθήσουν την σωτηρία ως απόδειξης της πίστεως εις τους συνανθρώπους μας. Μόνο απ’ Εκείνον εναντίον του οποίου αμαρτήσαμε μπορούμε να ζητήσουμε την συγχώρηση και από κανένα άλλον άνθρωπο. «Όστις πιστεύει εις Αυτόν (τον Χριστόν) δεν κρίνεται όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού»(Ιωάννης γ:18). Δια τον πιστεύοντα εις τον Χριστόν δεν υπάρχει ουδεμία κατάκρισης(Ρωμαίουςη:1). Ο απιστών όμως είναι ήδη κεκριμένος διότι είναι «εκ φύσεως τέκνον οργής». (Εφεσίους β:3). Δεν υπάρχει ουδέτερον έδαφος. Είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις. Ιδού Κυριακήν κατόπιν Κυριακής διαβάζεις τα κηρύγματα αυτά που σε προτρέπουν δια του Λόγου του Θεού να δεχθείς τον Χριστό ως Σωτήρα σου και όμως συ διαρκώς τον απορρίπτεις. Μη περιμένεις να σε κρίνει ο Θεός. Δεν είναι ανάγκη να περιμένεις τη μεγάλη και τρομερή εκείνη ημέρα. Συ από τώρα κρίνεις τον εαυτόν σου από την στάση που λαμβάνεις απέναντι του Χριστού. Η μόνη σου ευκαιρία ο μόνος τρόπος ν’ απαλλαγής από την κρίσιν του Χριστού είναι να δεχθείς την σωτηρία Του δια του αίματος που έχυσε στον Γολγοθά για τις αμαρτίες σου. όταν η σωτηρία προηγηθεί της κρίσεως τότε η κρίσις για σένα ως τέκνο του Θεού δεν θα είναι η ημέρα τιμωρίας. Από σένα εξαρτάται να εκλέξεις τώρα προτού γίνει πολύ αργά. ΑΜΗΝ
....................................
ΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Απεχθανόμεθα τους σταυρώσαντας τον Χριστό. Νομίζουμε ότι οι Εβραίοι ήταν εκείνοι που τον σταύρωσαν. Πόσο εκπληττόμεθα όταν δούμε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν οι Εβραίοι που σταύρωσαν τον Χριστό αλλ’ οι αμαρτίες του ανθρώπινου γένους οι δικές μας αμαρτίες. Συ κι’ εγώ σταυρώσαμε τον Χριστό. Υπάρχουν ιδιαιτέρως τέσσερις αμαρτίες που αναφέρονται στην Γραφή ως αι αναβάσασαι τον Χριστό επί του Σταυρού.
1/. Η πρώτη είναι φθόνος. «Επειδή ήξευρεν ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν οι αρχιερείς»(Μάρκος ιε:10).
2/.Η Δευτέρα είναι φιλαργυρία. «Τότε υπήγεν εις των
δώδεκα ο λεγόμενος Ιούδας ο Ισκαριώτης προς τους αρχιερείς και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσετε και εγώ θέλω σας παραδώσει Αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρία δια να παραδώσει Αυτόν».
(Ματθαίος κστ:14—16).
3/. Η Τρίτη αμαρτία είναι η συκοφαντία! Κακολογία! «Τότε εσηκώθει άπαν το πλήθος αυτών και έφεραν αυτόν προς τον Πιλάτο. Και ήρχισαν να κατηγορώσιν Αυτόν λέγοντες: Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον Καίσαρα λέγοντα εαυτόν ότι είναι ο Χριστός βασιλεύς».(Λουκάς κγ:1—2).
4/. Η τέταρτη είναι η αμαρτία της Ανθρωπαρεσκείας. «Ο Πιλάτος λοιπόν θέλων να κάμει εις τον όχλον το αρεστόν απέλυσεν εις αυτούς τον Βαραββάν και παρέδωκε τον Ιησού αφού εμαστίγωσεν αυτόν δια να σταυρωθεί».(Μάρκος ιε:15).
Αι αμαρτίαι αυταί δεν ήσαν κοιναί εις την εποχή του Χριστού μόνο αλλά και σήμερα. Ποιος είναι εκείνος από ημάς που δεν μπορεί να πει ότι είναι απόλυτα ελεύθερος από τον φθόνο την αγάπη προς το χρήμα την καταλαλιά και ανθρωπαρέσκειαν;
«Ο αναμάρτητος τον λίθον πρώτος βαλέτω». Υποκείμενοι εις τας αμαρτίας αυτάς κατατάσσομε τους εαυτούς μα με τους φονεύσαντας τον Χριστό. Γινόμεθα και ημείς σταυρωταί του Υιού του Θεού. Η απέχθεια και το μίσος μας λοιπόν δια τους σταυρωτές του Χριστού πρέπει δίκαια να στραφεί και εναντίον του εαυτού μας οποτεδήποτε φθονούμε τον πλησίον μας σταυρώνουμε εκ νέου τον χρηστό. Οποτεδήποτε δεικνύομε αδυναμία προς το χρήμα θυσιάζουμε την συνείδηση μας και την αλήθεια δίκαια γινόμεθα ένα με τον Ιούδα. οποτεδήποτε κακολογούμε ένα τρίτο πρόσωπο αναλαμβάνουμε το έργον των Γραμματέων και Φαρισαίων. Οποτεδήποτε προτιμούμε να ευχαριστήσουμε εις τον Θεόν παίρνουμε στα χέρια μας το μαστίγιο του Πιλάτου και μαστιγώνουμε τον Χριστό. ποιος από εμάς θέλει να συγκαταλεχθεί με τους σταυρωτές του Χριστού; Ας εξετάσουμε μία προς μία τις αμαρτίες αυτές τις οποίες διαπράττοντες γινόμαστε σταυρωτές του Υιού του Θεού.
...............................................
Ο ΦΘΌΝΟΣ
«Δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν οι αρχιερείς». Ήταν ακόμη πολύ πρωί όταν οι αρχιερείς συνεβουλεύθησαν μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλου του συνεδρίου και δέσαντες τον Ιησούν έφεραν και παρέδωκαν εις τον Πιλάτο. Επακολούθησε συνομιλία του Πιλάτου με τον Χριστό. εν τέλει ο Πιλάτος υποκύπτει εις την κοινή γνώμη του λαού αθωώνει τον κακούργο Βαραββά και καταδικάζει τον αθώον Ιησού. Πίσω από την απόφαση του Πιλάτου ήταν η θέλησης ο θρησκευτικός φανατισμός και ο φθόνος των θρησκευτικών λειτουργών της εποχής εκείνης των αρχιερέων. Η φωνή του όχλου του έλεγε:»Σταύρωσον –σταύρωσον αυτόν» δεν ήταν φωνή της προσωπικής κρίσεως και αποφάσεως του καθενός κοινού ανθρώπου που αποτελούσε τον όχλο. Ήταν η εξωτερίκευσης του φθόνου των αρχιερέων. Αυτοί ήταν οι υπεύθυνοι για την μεγάλη αυτή αδικία. Μεγάλη είναι η δύναμης της οργανωμένης θρησκείας. Πολλές φορές κάμνει απερίγραπτα κακά. Μπροστά στα εκκλησιαστικό σκήπτρο υποκλίνεται η κρατική δικαιοσύνη και υποτάσσεται τυφλά ο κοινός νους και η θέλησης του κοινού λαού. Η εκκλησιαστική δύναμης στα χέρια ανθρώπων αναγεννημένων ανιδιοτελών στα χέρια εκείνων που έμαθαν να θέτουν την αλήθεια την δικαιοσύνη και την δόξα του θεού υπεράνω των προσωπικών των συμφερόντων μπορεί να συντελέσει εις την κοινωνική και πνευματική ανύψωση του λαού. Ο θεός όμως να λυπηθεί την εκκλησία εκείνη της οποίας οι αρχιερείς είναι φθονεροί και των οποίων ο φθόνος σταυρώνει τον Χριστό. «Δια φθόνον παρέδωκαν Αυτόν οι αρχιερείς».
...........................................................
ΔΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΕΦΘΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Η κυρία αιτία του φθόνου προήρχετο από το γεγονός ότι η διδασκαλία των ήταν διάφορος της διδασκαλίας του Χριστού. Νόμιζαν ότι ο Χριστός θα εγίνετο βασιλεύς και τότε τι θα εγίνετο εις αυτούς;
Ποία θα ήτο η τύχη των; Υπήρχε κίνδυνος να χάσουν την θέσιν της αρχιεροσύνης των. Ήλθε ο αρχιερεύς Χριστός και έκαμε όλους εκείνους που πίστευσαν εις Αυτόν βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα Αυτού.(Αποκάλυψης 1:6). Φθονούσαν το μέρος αυτό της διδασκαλίας του Χριστού που ανύψωνε τον αναγεννημένον άνθρωπον εις το αξίωμα και το προνόμιο του ιερέως και κατεβίβαζε τους αρχιερείς εις το ίδιο επίπεδο με τους άλλους πιστούς. Αυτό ο αρχιερείς δεν μπορούσαν να το χωνεύσουν. Αυτό θα έκαμνε τους ανθρώπους να παύσουν να τους υπακούουν τυφλά. Και βέβαια φθονούσαν και φθονούν τον Χριστό οι αρχιερείς διότι οι πραγματικοί ακόλουθοι του Χριστού διακηρύττουν με τον συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής « Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν όστις διήλθεν τους Ουρανούς Ιησούν τον Υιόν του Θεού ας κρατώμεν την ομολογία. Διότι δεν έχομε αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζομε λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»(Εβραίους δ:14—16).
Ενώπιον του θείου Αρχιερέως οι άνθρωποι αρχιερείς χάνουν την προγενέστερα των αξίαν. Οι αρχιερείς φθονούν τον Χριστόν διότι Αυτός καταργεί το σύστημα εκείνο που τους θεοποιούσε σχεδόν μπροστά στο λαό. Η διατήρησης του εκκλησιαστικού των συστήματος σήμαινε την προστασία της ατομικής τους ευημερίας. Τα ελατήρια του φθόνου ποτέ δεν είναι αγνά. Ο φθόνος είναι επικίνδυνος όταν κατακτά την καρδιά κάποιου που έχει θέσιν υπεύθυνη στην κοινωνία.
Πως ήταν δυνατόν οι αρχιερείς ν’ αγαπήσουν τον Ιησού ο οποίος έλεγε.»Επί της καθέδρας του Μωϋσέως κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα κι αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε κατά τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι. Διότι δένουν φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουν επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσι όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά. Πράττουν δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και
Μεγαλύνουν τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσιν τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζονται υπό των ανθρώπων Ραββί-Ραββί!»
(Ματθαίος 23: 2—8). Αντί αι καυστικαί αυταί παρατηρήσεις του Χριστού να τους κάμουν να μετανοήσουν τους έκαμαν να Τον φθονήσουν. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό. δεν μπορούσαν να βλέπουν Αυτόν να υψώνεται και αυτοί να ελαττούνται.
Ας αποβάλλουμε τον φθόνο από την καρδιά μας. Ένας Ρωμαίος πολίτης γνωστός δια τον φθόνον του. όταν κάποιος φίλος του μια μέρα τον είδε σκυθρωπό αναφώνησε: «Είτε κάποιο κακό του συνέβη είτε κάποιο πολύ καλό συνέβη σε κάποιον άλλον». Η πρόοδος του Χριστού που δεν είχε που να κλίνει την κεφαλήν διήγειρε τον φθόνο των αρχιερέων. Ένας κεραμεύς φθόνησε κάποιον πλύστη ο οποίος διαρκώς προόδευε. Δια να τον βλάψει ο κεραμεύς έπεισε τον βασιλέα να διατάξει τον πλύστη να πλύνει έναν από τους ελέφαντες του μέχρι να γίνει άσπρος δια να γίνει και βασιλεύς λευκού ελέφαντος. Ο πλύστης όμως πολύ έξυπνος απάντησε στον βασιλέα ότι ήταν απαίτησης της τέχνης του δια να πλύνει κάτι καλά θα έπρεπε να το τοποθετήσει σε κατάλληλο και ευρύχωρο σκεύος. Τότε ο βασιλεύς εστράφη εις τον κεραμέα και τον διέταξε να κατασκευάσει ένα τέτοιο σκεύος για ελέφαντα. Το ετοίμασε αλλά μόλις ο ελέφαντας πάτησε το πόδι του το σκεύος κατεθρυμματίσθη. Ξανάκανε το σκεύος αλλ’ εις μάτην. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κεραμεύς ετιμωρήθη από τον βασιλέα δια την ανικανότητα του. πήγε να ανοίξει τον τάφο άλλου αλλ’ ανακάλυψε στο τέλος ότι ο τάφος ήταν για τον ίδιο. Αυτό είναι το κατόρθωμα του φθόνου. Ο φθόνος σταύρωσε τον Χριστό αλλά στον σταυρό ο Χριστός ενίκησε τον φθόνο τον θάνατο εξιλέωσε τον άνθρωπο που δέχεται το καθαρτήριο αίμα που έχυσε επ’ αυτού.
.......................................................
Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Η φιλαργυρία κατέκτησε την καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη.
«Τότε υπήγεν εις των δώδεκα ο λεγόμενος Ιούδας ο Ισκαριώτης προς τους αρχιερείς και είπε: Τι θέλετε να μοι δώσητε κι εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν δια να παραδώσει αυτόν»(Ματθαίος 26:14—16). Μη νομίσετε προς στιγμήν ότι το χρήμα είναι κακόν αφ’ εαυτού. Σήμερα είναι το σύμβολον της αμοιβής του μόχθου της ανθρώπινης εργασίας. Η εργασία χωρίς χρήμα θα ήταν άχαρη. Το να προσπαθεί κανείς να κάμνει «χρυσόν» δεν είναι αμάρτημα να κάμνει όμως «χρυσό» εις βάρος του Χριστού είναι τρομερόν αμάρτημα. Κάθε τίμιος άνθρωπος έχει απόλυτο δικαίωμα να κάμνει χρήματα. Τούτο διαφέρει τελείως από την αμαρτία της φιλαργυρίας. Άλλο να κάμνει κανείς χρήματα και άλλο να τα’ αγαπά περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Το αντικείμενο της αγάπης μας πρέπει να είναι πρόσωπα και όχι πράγματα. Όταν ο άνθρωπος αγαπά το χρήμα περισσότερο απ’ ότι αγαπά τον Θεόν και τους συνανθρώπους του και θυσιάζει την ευημερία των άλλων δια την απόκτηση του χρήματος τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ονομαστεί φιλάργυρος και να καταταχθεί με τον Ιούδα ως ο σταυρωτής του Χριστού. Το χρήμα είναι δημιουργός απείρου καλού αλλ’ είναι και επικίνδυνο πολύ επικίνδυνο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο που το κατέχει. Ίσως εάν το χρήμα ευρίσκετο εις διαφορετικά χέρια να καθίστατο μεγάλα ευλογία αλλά δυστυχώς οι κατέχοντες αυτό τουλάχιστον η πλειονότης έχει αναπτύξει το ψυχολογικό σύμπλεγμα της φιλαργυρίας και όλοι εξεύρομε ότι η φιλαργυρία είναι ρίζα πάντων των κακών.
Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα. Ένας κτίστης ή εργολάβος αναλαμβάνει να κτίσει ένα σπίτι. Είναι φιλάργυρος. Η τιμιότης του επιτρέπει ένα ορισμένο κέρδος αλλ’ αυτός θέλει να κερδίσει περισσότερα. Το σπίτι κτίζεται η εμφάνισης του είναι καλή αλλ’ όχι και η ποιότητα. Η σταθερότητα και η ασφάλεια εξαρτώνται όχι από το φαινόμενο και την εξωτερική ωραιότητα αλλά από την ποιότητα των υλικών. Σε λίγο καιρό όλως απροσδόκητα η στέγη πέφτει και σκοτώνει ένα ή περισσότερα μέλη της αθώας εκείνης οικογένειας. Ποιος είναι ο φονεύς εις την περίπτωση αυτή. Ποιος είναι ο Ιούδας;
Ο ζαχαροπλάστης έχει μερικά γλυκά που έμειναν από την προηγούμενη ημέρα. Εξεύρει ότι η πώλησης των είναι επικίνδυνος δια την υγεία και την ζωή του κοινού. Από το άλλο μέρος αγαπά το χρήμα τόσο πολύ που δεν θέλει με κανένα τρόπο να θυσιάσει τα κέρδη του. Το χρήμα πρέπει να ρεύσει μέσα στο ταμείο του άσχετα αν τούτο γίνει εις βάρος της ζωής των άλλων. Πωλεί τα γλυκίσματα και το αποτέλεσμα είναι η δηλητηρίασης τόσων προσώπων. Καμιά φορά οι τοιούτοι φονείς οι τοιούτοι Ιούδαι συλλαμβάνονται αλλά τις περισσότερες φορές ξεφεύγουν από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτοί είναι οι Ιούδαι του εμπορικού κόσμου. Δυστυχώς ο κόσμος μας είναι γεμάτος απ’ αυτούς γι’ αυτό είναι και ταλαίπωρος. Η φιλαργυρία μας σταυρώνει τον Χριστό. τον θανατώνει. Χωρίς τον Χριστό η ευτυχία είναι αδύνατος. Πολλά είναι τα παραδείγματα του είδους αυτού. Πάρτε τον εργοστασιάρχη που κατασκευάζει πλοία. Έχει ατσάλι κατωτέρας ποιότητας που αν το χρησιμοποιήσει θα διπλασιάσει το κέρδος του. Η φιλαργυρία του ρίχνει στον βυθό της Θάλασσας πάμπολλους επιβάτες του πλοίου. Κανείς δεν εξεύρει γιατί το πλοίο βυθίστηκε. Το βύθισε η φιλαργυρία του εργοστασιάρχη. Οι σημερινοί Ιούδαι μπορούν να σκοτώσουν περισσότερους του ενός. Το όπλο αυτό στα χέρια του σημερινού ανθρώπου έχει καταντήσει επικυνδινωδέστατο. Δεν είναι ανάγκη να επαναφέρουμε τον Χριστό εις την γη για να Τον σταυρώσουμε. Ο ίδιος είπε: «Αληθώς σας λέγω καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου εις εμέ εκάμετε». Εάν με τη φιλαργυρία μας καταχρώμεθα τον εργάτη ή τον εργοδότη μας καταχρώμεθα τον Χριστό. Οτιδήποτε κάμομε εις βάρος της ευημερίας του πλησίον μας κατεβάζει εις το χαμηλό επίπεδο του Ιούδα του προδότη του Χριστού.
Η φιλαργυρία έκαμε τον Ιούδα να προδώσει τον Χριστό. Ας εξετάσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του μήπως και εμείς υποκείμεθα εις το ίδιο αμάρτημα. Τι να τον κάμομε τον χρυσό χωρίς τον Χριστό; Όταν όμως τον χρυσό μας τον βάλουμε στα χέρια του Χριστού η προκύπτουσα ευλογία είναι μεγάλη. Εις την καρδιά εκείνου που κατοικεί ο Χριστός είναι αδύνατον ο χρυσός να καταλάβει την πρώτη θέση. Πολύ δύσκολο όμως
Για τον Χριστό να κολλήσει σ’ εκείνου την καρδιά που έχει κατακτηθεί από τον χρυσό. Στην καρδιά του Ιούδα δεν έχει λάβει χώραν το θαύμα της αναγεννήσεως. Πως ήτο δυνατόν άνθρωπος αναγεννημένος σεσωσμένος δια της θείας χάριτος να πάει στους αρχιερείς και να τους πει: «Τι θέλετε μη δώσητε και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν;» Αδύνατον. Ο Χριστός ποτέ δεν είχε βασιλεύσει στην καρδιά του Ιούδα.
Προσέξτε και πάλι την στάση των αρχιερέων. Ήσαν πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Ήξεραν την αδυναμία της ανθρώπινης ψυχής. Έπρεπε να βρουν κάποιο τρόπο να πραγματοποιήσουν την διακαή επιθυμία του φθόνου των. Το μέσον ήταν το χρήμα και η αγάπη του Ιούδα για το χρήμα. Προηγουμένως καταχράστηκαν την άγνοια του λαού για να πλουτίσουν το ταμείο τους. τώρα έχουν την χρηματική ευχέρεια να πληρώσουν τα χρήματα αυτά που ίσως πήραν με την διαβεβαίωση προς εκείνους από τους οποίους τα πήραν ότι οι ψυχές των συγγενών των θα μεταφέρονταν εις τόπο αναπαύσεως και ειρήνης. Αυτά τα χρήματα που ήταν η πληρωμή για αντιγραφικές προσευχές χρησιμοποιούνται τώρα δια να κορέσουν(χορτάσουν) την φιλαργυρία του Ιούδα εκείνο λοιπόν που πραγματικά σταύρωσε τον Χριστό ήταν το εκκλησιαστικό χρήμα το χρήμα των αρχιερέων. Το χρήμα που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς ιερούς χρησιμοποιήθηκε για να σταυρώσει τον Χριστό.
Πολλές φορές όταν μας παρουσιάζεται κάποιο έργο να κάμομε φαίνεται πως αυτομάτως η πρώτη ερώτηση που κάνομε είναι η εξής: «Τι θα μπορέσω να κερδίσω. Τι θα βγάλω;» Η φιλαργυρία είναι κληρονομιά του προπατορικού μας αμαρτήματος. Ανώτερος είναι εκείνος ο άνθρωπος που αντί να πει: «Τι θα κερδίσω; Λέγει: «Κατά πόσον θα ωφελήσω τον πλησίον μου κάνοντας το έργο αυτό;» εξεύρω μερικούς που αυτοκαλούνται χριστιανοί μάλιστα κάμνουν και τους κήρυκες. Για ν’ αποκτήσουν χρυσό πωλούν αλκοολικά ποτά νικοτίνη πράγματα που δηλητηριάζουν τον οργανισμό του ανθρώπου. Βυθίζουν οικογένειες μέσα στην δυστυχία κάνοντας χρυσό και κατόπιν θέλουν να φέρουν τον Χριστό στις οικογένειες αυτές με τον ίδιο χρυσό που τις βύθισε στη φτώχεια και την απελπισία.
Υπάρχουν δυστυχώς εκκλησίες οι οποίες σταυρώνουν τον Χριστό το Σαββατόβραδο και την Κυριακή επιχειρούν να τον λατρεύσουν. Το Σάββατο στο υπόγειο της εκκλησίας μεθούν και χορεύουν ίσως για να μαζέψουν χρήματα για κάποιο εκκλησιαστικό σκοπό την δε Κυριακή στον «ναό του Θεού» πάνω από το μπαρ ο κληρικός ευλογεί τα χρήματα αυτά. Οποία απάτη οποίον αίσχος οποία προδοσία του Χριστού! Ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εκείνο το οποίο χρειάζεται ο αυτοκαλούμενος χριστιανικός κόσμος της εποχής μας είναι ένας ατρόμητος Χρυσόστομος που από το χρήμα δεν δεσμεύεται για το χρήμα δεν θυσιάζει την αλήθεια του Ευαγγελίου με το χρήμα δεν πωλεί συγχωροχάρτια αλλά για τον Χριστό θυσιάζει και θυσιάζεται.
Ο μόνος που είναι ικανός να φονεύσει την αμαρτία της φιλαργυρίας από μέσα στην καρδιά μας είναι Εκείνος τον οποίο ο άνθρωπος σταύρωσε με την φιλαργυρία του ο Αιώνιος Υιός του Θεού ο Ιησούς Χριστός. Η σταύρωσή Του είναι ο θρίαμβος Του και όχι η ήττα Του. Είναι η πηγή της ανθρώπινης σωτηρίας. Μπορεί να γίνει και η πηγή της δικής σου σωτηρίας αν δεχθείς το εξιλαστήριο αίμα που ο Χριστός έχυσε για σένα.
................................................
ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ
Αυτή είναι η Τρίτη κατά σειρά αμαρτία σταύρωσε τον Χριστό. Είναι κοινή αλλά τρομερή. Ο Πέτρος Τον είχε αρνηθεί. Οι άνδρες οι κρατούντες τον Ιησού ενέπαιζαν αυτόν δέροντες και περικαλύψαντες Αυτόν λέγοντες Προφήτευσον τις είναι όστις σε εκτύπησε; Και όλα αυτά βλασφημούντες έλεγον εις Αυτόν. Και καθώς έγινε ημέρα συνήχθη το πρεσβυτέριο του λαού αρχιερείς τε και γραμματείς και ανεβίβασαν Αυτόν εις το συνέδριο λέγοντες Συ είσαι ο Χριστός; Ειπέ προς ημάς. Είπε δε προς αυτούς. Εάν σας είπω δεν θέλετε πιστεύσει εάν δε και ερωτήσω δεν θέλετε μοι αποκριθεί ουδέ θέλετε με απολύσει. Από του νυν θέλει είσθε ο Υιός του ανθρώπου καθήμενος εκ δεξιών της δυνάμεως του Θεού. είπον δε πάντες. Συ λοιπόν είσαι ο Υιός του Θεού; ο δε είπε προς αυτούς Σεις λέγετε ότι
εγώ είμαι. Οι δε είπον τι χρείαν έχομεν πλέον μαρτυρίας διότι ημείς αυτοί ηκούσαμεν από του στόματος αυτού. Τότε εσηκώθει άπαν το πλήθος αυτών και έφεραν Αυτόν προς τον Πιλάτον. Από τα στόματα αυτών ο Πιλάτος περίμενε να ακούσει τις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες θα καταδίκαζε ή θα αθώωνε τον Ιησού. Ποιες ήταν οι κατηγορίες του πλήθους; Προηγουμένως Τον ρώτησαν δύο ερωτήσεις: Συ είσαι ο Χριστός; Συ λοιπόν είσαι ο Υιός του Θεού; κατάλαβαν βέβαια ότι ο Ιησούς ήταν και τα δύο(αμφότερα). Ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας ο κεχρισμένος του Θεού ο Χριστός και Υιός του Θεού. εάν προσέφεραν αυτές τις δύο κατηγορίες θα ήταν αληθείς κατήγοροι αλλ’ επειδή ήξεραν ότι ο Χριστός δεν μπορούσε να καταδικαστεί επειδή απλώς αξιούσε την υπερφυσική Του υπόσταση και προέλευση προτίμησαν να προστρέξουν στην αμαρτία της συκοφαντίας. Όχι μόνο οι ανήκοντες εις το Ιουδαϊκό συνέδριο συκοφάντησαν τον Χριστό αλλά και το πλήθος. Μέσα στον όχλο που δεν έχει την δυνατότητα να νικήσει με ειρηνικά και αληθή επιχειρήματα η συκοφαντία είναι το μεγαλύτερο όπλο. Εκείνος που δεν μπορεί να φθάσει στο υψηλό επίπεδο του άλλου και δεν έμαθε να χαίρεται για την πρόοδο του άλλου αλλά τον φθονεί θα επιχειρήσει με κάθε δόλιο τρόπο με την συκοφαντία να τον κατεβάσει να τον ξευτελίσει. Κάνοντας αυτό νομίζει πως εξυψώνει τον εαυτό του. έρχεται ο φίλος μας κ. Χ. και αρχίζουμε να μιλούμε. Είναι φυσικό στον άνθρωπο να μιλά μάλλον για πρόσωπα παρά για πράγματα. Έξαφνα αναφέρει το όνομα κάποιου άλλου γνωστού. Τον επαινεί. Εξαιρεί τις αρετές του. εγώ του λέγω: «αγαπητέ Χ να ήξευρες όσα εξεύρω εγώ γι’ αυτόν να δούμε αν θα μιλούσες έτσι!» Τι κάμνω τη στιγμή εκείνη; Μήπως δεν σταυρώνω το τρίτο αυτό πρόσωπο που είναι το θέμα της συζητήσεως μας; Όλοι μας σταυρώνουμε τους συναδέλφους μας. Όλοι μας πάσχομε από το φοβερό αυτό αμάρτημα. Με την συκοφαντία μας θανατώνουμε τον γείτονα μας με την ελπίδα ότι έτσι θα ζήσουμε εμείς καλύτερα. Οποία απάτη όμως. Η συκοφαντία κατόρθωσε κι σταύρωσε τον Χριστό δεν τον κράτησε όμως μέσα (εντός) του τάφου.
Προσέξτε παρακαλώ μία προς μία τις συκοφαντίες του
πλήθους. « Και άρχισαν να κατηγορώσιν αυτόν λέγοντες: Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον καίσαρα λέγοντα εαυτόν ότι είναι ο Χριστός βασιλεύς». Κατηγόρησαν τον Χριστό ως υποσκάπτοντα την εθνική ευημερία τους και ως εμποδίζοντα την οικονομική ευστάθεια του έθνους. Με άλλα λόγια ως προδότη της πατρίδας του και ως κλέπτη του κρατικού ταμείου. Η μεν πρώτη κατηγορία αφορούσε τους Ιουδαίους η δε δευτέρα τους Ρωμαίους κυβερνήτες. Οι κατήγοροι του Χριστού ήσαν πολύ έξυπνοι. Ήξεραν τι να πουν στον Πιλάτο τον εκπρόσωπο του Ρωμαίου κατακτητή. Ήταν καθήκον του να προστατεύσει το Ιουδαϊκό έθνος από κάθε αναβρασμό εθνικό και να συλλέγει τους φόρους. Έτσι λοιπόν για τον Χριστό είπαν ότι δεν είναι πατριώτης ότι είναι κλέπτης διότι λέγει στους άλλους να μη πληρώσουν φόρους. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Όταν μερικοί δεν συμφωνούν μαζί μας σε ορισμένες θρησκευτικές δοξασίες αντί να μας αντιμετωπίσουν με Γραφικά επιχειρήματα εκτοξεύουν εναντίον μας κατηγόριες ανύπαρκτες και ψευδείς ότι δεν ήμαστε Έλληνες ότι επιχειρούμε την διάσπαση του Ελληνισμού και άλλα πολλά εξ’ ίσου ανόητα με εκείνα που ο όχλος έλεγε κατά του Χριστού. Πόσο χαμηλά κατέρχονται(κατεβαίνουν) οι τοιούτοι! Η συκοφαντία δεν ξέρει όρια δεν ξέρει που να σταματήσει. Ίσως ν’ αρχίζει με ένα δράμι(γραμμάριο) αλήθειας αλλά το δράμι (γραμμάριο)αυτό της αλήθειας χάνεται μέσα στο καντάρι (ζυγαριά) της ψευδούς φαντασίας. Συκοφαντία και φαντασία περπατούν σφιχτά αγκαλιασμένες. Είναι δίδυμες αδελφές. Όπως η φαντασία δεν ξέρει τέλος και η συκοφαντία. Είθε ο Θεός να μας απαλλάξει από το τρομερό αυτό αμάρτημα.
.....................................................
Η ΑΝΘΡΩΠΑΡΕΣΚΕΙΑ
Πρόκειται περί της απολύσεως του Βαραββά ή του Χριστού. Ένας από τους δύο έπρεπε να ελευθερωθεί. Ο Πιλάτος είχε πιστοποιήσει ότι ο Χριστός ήταν αθώος.
Οι κατηγόριες του όχλου αποδείχτηκαν αστήρικτες κατηγόριες. Εσκέφθη όμως ο Πιλάτος τι θα έλεγε ο όχλος τι θα έκαμνε εν περιπτώσει που αυτός θα πήγαινε κατά της κοινής γνώμης; Ασφαλώς θα γινόταν μεγάλη ταραχή η οποία υπήρχε κίνδυνος να εκτοπίσει τον Πιλάτο από την σπουδαία του θέση. Για να περνώ καλά πρέπει να τάχω καλά με τον κοσμάκη θα συλλογίστηκε ασφαλώς ο Πιλάτος. Έτσι συλλογίζονται πολλοί άλλοι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέται. Υπάρχει τελεία αδιαφορία για την αλήθεια για την δικαιοσύνη. Εις τις χριστιανικές εκκλησίες σήμερα οι ποιμένες βλέπουν πολλά τα άτοπα πολλά τα’ αντιχριστιανικά πολλά τα’ ανήθικα! Πόσοι όμως έχουν το θάρρος να νικήσουν την αμαρτία της ανθρωπαρέσκειας και να πουν το άσπρο – άσπρο και το μαύρο – μαύρο; «Ο Πιλάτος λοιπόν θέλων να κάμει στον όχλο το αρεστό απέλυσε εις αυτούς τον Βαραββά και παρέδωκε τον Ιησού αφού μαστίγωσε Αυτόν δια να σταυρωθεί»
(Μάρκος ιε:15). Ιδού άνθρωποι που διοικούσαν τότε οι δε σημερινοί μας κυβερνήται εις όλα τα επίπεδα της ζωής δεν είναι καθόλου καλύτεροι. Θέλουν να κάμουν εις τον όχλον το αρεστόν. Η ανθρωπαρέσκεια είναι αμαρτία άραγε; Και βέβαια διότι σταύρωσε τον Χριστό.
Αγαπητέ μου αναγνώστη μη προτιμήσεις να ευχαριστήσεις τον κόσμο τους συγγενείς τους φίλους σου σταυρώνοντας τον Χριστό αποδεχόμενος Αυτόν ως τον προσωπικό σου Σωτήρα κατατάσσεις τον κόσμο ως εχθρόν σου.
Κάποια κόρη ήλθε εις τον ιεροκήρυκα της και του είπε: «Μα αιδεσιμότατε όταν δεχθώ τον Χριστό πρέπει ν’ αφήσω τον κόσμο». Μη φοβάσαι της είπε ο ιεροκήρυξ «δεν θα είναι ανάγκη για σένα ν’ αφήσεις τον κόσμο μόνος του θα σε αφήσει». Και πραγματικά ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνην επί την γην δεν ήλθον να βάλω ειρήνην αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθα να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφη κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου δεν είναι άξιος εμού. Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέσει την ζωήν αυτού δι εμέ θέλει εύρη αυτήν».(Ματθαίος ι:34—39).
Η απόρριψης της αμαρτίας της ανθρωπαρέσκειας σημαίνει την επώμισιν (στους ώμους) του σταυρού του Χριστού. Είθε ο καθένας μας να εκλέξει τον Χριστό παρά την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας.
...............................................
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4ον
ΕΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ
Ο Ιησούς μόλις άφησε τα παιδιά αφού τα αγκάλιασε και τα
ευλόγησε. Εκείνη ακριβώς την ώρα που έβγαινε στο δρόμο συνέβη το ακόλουθο περιστατικό.
«Έδραμε τις και γονυπετής έμπροσθεν αυτού ηρώτα αυτόν Διδάσκαλε αγαθέ τι να κάμω για να κληρονομήσω ζωή αιώνιο; Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν. Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή ο Θεός. Τας εντολάς εξεύρεις «Μη μοιχεύσεις Μη φονεύσεις Μη κλέψεις Μη ψευδομαρτυρήσεις Μη αποστερήσεις Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα». Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτόν Διδάσκαλε ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου. Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν ηγάπησεν αυτόν και είπε προς αυτόν. Εν σοι λείπει. Ύπαγε πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ και ελθέ και ακολούθει μοι σηκώσας τον σταυρόν. Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον ανεχώρησε λυπούμενος διότι είχε κτήματα πολλά. Και περιβλέψας ο Ιησούς λέγει προς τους μαθητάς αυτού. Πόσον δυσκόλως θέλουσιν εισέλθει εις την βασιλείαν του Θεού οι έχοντες τα χρήματα». (Μάρκος 10:17—23). Αν και ο νέος αυτός εφύλαττε τας εντολάς εν τούτοις επιθύμει να λάβει αιώνιο ζωή. Γι’ αυτό σπεύδει εις συνάντηση του Ιησού όστις είναι ο μόνος ο οποίος προσφέρει αιώνιο ζωή. Πολλά είχε ακούσει για τον Χριστό ήθελε όμως να Τον γνωρίσει προσωπικός και για πάντα να λύσει τις απορίες που είχε. Εις την ζωή του νέου αυτού υπήρχαν καλά πράγματα δια τα οποία ήταν άξιος συγχαρητηρίων. Εφ’ όσον ήταν ελλιπής εις ένα μόνο πράγμα θα πει ότι στα άλλα όλα ήταν εν τάξει.
.................................................
ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
1/. Ο νέος αυτός δεν ήταν ελλιπής εις ηθικότητα.
Όταν ο Χριστός τον ρώτησε αν τηρεί τον νόμο χωρίς να διστάσει είπε: «Ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου». Εάν αυτή η αξίωσης δεν ήταν αληθής ο Χριστός καρδιογνώστης όπως ήταν θα το έλεγχε και θα τον ντρόπιαζε για το ψέμα του. Ενθυμείσθε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας; Όταν ο της είπε να πάει να φέρει τον άνδρα της αυτή αμέσως προσπάθησε να αποκρύψει την αμαρτωλή της ζωή και είπε: «δεν έχω άνδρα». Ο Ιησούς ήξευρε ότι αυτό δεν ήταν ορθό και αμέσως της αποκάλυψε ότι γνώριζε όλη της την ζωή λέγων: «Καλώς είπας ότι δεν έχω άνδρα διότι πέντε άνδρας έλαβες και εκείνος τον οποίον έχεις τώρα δεν είναι ανήρ σου τούτο αληθές είπας». Από το μάτι του Χριστού τίποτα δεν κρύβεται.
Σε συγχαίρουμε λοιπόν νέε μας για την ηθική σου για την τιμιότητα σου διότι είσαι πραγματικός κύριος αλλά σου λείπει ένα πράγμα.
2/. Δεν του έλειπε η εξωτερική θρησκεία. Ο Λουκάς μας λέγει ότι ο νέος αυτός ήτο άρχων το οποίο σημαίνει ότι ήτο μέλος του ανώτατου Ιουδαϊκού Εκκλησιαστικού Συνεδρίου του Σανχενδρείμ. Δεν ήταν δε εύκολο να γίνει κανείς μέλος του συνεδρίου αυτού. Έπρεπε να υπερέχει εις χαρακτήρα και εις θρησκευτικό ζήλο. Παρ’ όλον ότι ο άνθρωπος αυτό ήτο νέος κατόρθωσε ν’ ανέβει τόσο ψηλά σ’ ένα τόσο σπουδαίο εκκλησιαστικό αξίωμα. Άλλο μέρος του Συνεδρίου αυτού ήτο ο Νικόδημος ο οποίος ήλθε εις τον Χριστό την νύχτα. Αυτός ήταν γέρος. Δεν ήταν εύκολο κανείς στα νεανικά του χρόνια να καθίσει σ’ ένα τέτοιο συνέδριο. Απαιτείτε εξαιρετική ικανότης την οποίαν ο νέος μας είχε. Ούτε σήμερα δεν βλέπει κανείς μεγάλο εκκλησιαστικά αξιώματα να κατέχονται από νέους. Οι δεσπότες και πατριάρχες είναι συνήθως πρεσβύτεροι στην ηλικία. Παρ’ όλην όμως την ταχύτητα με την οποία ο νέος αυτός ανήλθε την κλίμακα της εκκλησιαστικής διακρίσεως ο Χριστός όταν τον αντίκρισε του είπε: «Εν σοι λείπει». Αυτό ασφαλώς θα τον καταλύπησε αλλά ήταν η αλήθεια κι’ έπρεπε να την μάθει επειδή αφορούσε το άτομο του. Ίσως και εμείς να ευρισκόμεθα εις την ίδια κατάσταση εις την οποία ευρίσκετο ο νέος της ιστορίας μας να είμαστε κατ’ εξοχήν θρήσκοι να μη αφήνουμε εορτή να μας φύγει να τηρούμε όλους τους εξωτερικούς τύπους να πηγαίνουμε στην εκκλησία τακτικά και μάλιστα να κατέχουμε εκκλησιαστικό αξίωμα μεγάλο ή μικρό. Ο Χριστός και σε μας τολμά να πει: «Και τι με τούτο; Παρ’ όλη την εξωτερική σου θρησκεία σου λείπει κάτι!».
3/. Δεν ήτο ελλιπής ευσεβείας. Ο Χριστός ήτο πρόσωπο άγνωστο εις αυτόν. Ποτέ δεν Τον είχε συναντήσει. Τον γνώριζε εκ φήμης μόνο. Και όμως μόλις Τον πλησιάζει γονυπετεί ενώπιον Του. Γονατίζομε μπροστά στα πρόσωπα που σεβόμεθα κι’ εκτιμούμε. Η πράξης λοιπόν του νέου μας πείθει περί του σεβασμού τον οποίο είχε για Χριστό. Ασφαλώς μπορούσε με την πράξει του αυτή να βρει τον μπελά του. αλλοίμονο αν τον έβλεπαν οι συνάδελφοί του εκκλησιαστικοί άρχοντες να υποκλίνεται εις τον Ιησού τον οποίο μισούσαν και προσπαθούσαν να φονεύσουν. Για φανταστείτε π.χ. έναν Καθολικό Καρδινάλιο να υποκλιθεί και να γονατίσει μπροστά σ’ ένα εκκλησιαστικό αρχηγό ξένου δόγματος. Θα τα εύρισκε σκούρα με τον Πάπα! Παρ’ όλον όμως τον κίνδυνο που υπήρχε εις την έκφραση του σεβασμού του προς τον Χριστό ο νέος αυτός δεν μπορούσε να κάμει διαφορετικά έκαμε εκείνο που τον διέτασσε η συνείδησης του ευρισκόμενος μπροστά στον Κύριο του ουρανού και της γης. Απέδωσε τον σεβασμό εκεί που ανήκε αψηφώντας τις συνέπειες. Όχι μόνον γονυπέτησε ενώπιον του Χριστού αλλά και τον προσφώνησε πολύ ευλαβώς:»Διδάσκαλε αγαθέ του λέγει: Ένας τίτλος μια τέτοια προσφώνησης σπανίως εδίδετο εις τους Ραβίνους υπό τον Ιουδαίων. Ώστε ο νέος αυτός απέδωσε εις τον Χριστόν μεγαλυτέρα τιμήν από εκείνη που ελάμβαναν οι εκκλησιαστικοί αρχηγοί του δόγματος του.
Κι’ αυτό ήταν επικίνδυνο γι’ αυτόν αλλά δεν τον ένοιαζε. Ήταν άνθρωπος ευθύς που την αλήθεια την έλεγε αλήθεια την ημέρα –ημέρα και το φως –φως. Και όμως το γονυπέτημα του και η προσφώνησης του να κολακεύσουν τον Χριστό λέγει εις αυτόν «Εν σοι λείπει!». Ευσεβής ίσως να είσαι. Πολλές μετάνοιες με το γόνατο κεκλιμένο μπροστά στην εικόνα του Χριστού μετάνοιες να κάνεις νομίζοντας ότι με τούτο θα κερδίσεις την εύνοια και την σωτηρία του Χριστού σε σένα το θρήσκο: «Εν σοι λείπει!»
4/. Ο νέος αυτός ήτο ορθόδοξος. Ορθόδοξος θα πει εκείνος που κατά την αντίληψη του δοξάζει ορθά. Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ανήκε στο ορθόδοξο δόγμα των Γραμματέων και Φαρισαίων και όχι στην αίρεση των Σαδδουκαίων που δεν πίστευαν ούτε στους αγγέλους ούτε στα πνεύματα ούτε στην αθανασία της ψυχής ούτε στην αιώνια ζωή. Πως όμως το ξέρουμε ότι ο νέος ήταν ορθόδοξος; Από το γεγονός ότι ήρθε εις τον Χριστόν ζητώντας να λάβει αιώνιο ζωή. Εάν ήταν Σαδδουκαίος δεν θα επεδίωκε ένα τέτοιο πράγμα διότι δεν θα το πίστευε. Όχι κάθε άλλο παρά αιρετικός παρά ορθολογιστής ή σκεπτικιστής ήταν ο νέος της ιστορίας μας. Ήταν καμάρι της τότε ορθοδοξίας. Το «πιστεύω» της θρησκείας του το ήξευρε απ’ έξω και ανακατωτά. Και όμως παρ’ όλην την ορθοδοξία του ο Χριστός του είπε: «Εν σοι λείπει!».
5/. Δεν ήτο ελλιπής ειλικρινείας. Η αξίωσης του ότι ετήρει τας εντολάς ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη. Ο Χριστός του ανέφερε μόνο ολίγας : «Μη μοιχεύσης μη φονεύσης με ψευδομαρτυρήσεις». Αυταί ήσαν κάπως χονδραί και μεγάλαι αμαρτίαι. Αλλά προχωρεί και σε κάτι άλλο: «Μη αποστερήσεις»
Ποιος μεταξύ των αρχιερέων της εποχής εκείνης ακόμη και της σημερινής μπορεί να πει εν πάση ειλικρίνεια ότι πάντοτε και πάντα υπήρξε τηρητής της εντολής αυτής; Ελάχιστοι. Προσέξατε πως ο Χριστός ομίλησε περί αυτών εις τους όχλους και προς τους μαθητάς Αυτού. : «Επί της καθέδρας του Μωϋσέως εκάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε –φυλάττετε και πράττετε κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι. Διότι δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουσι επί τους ώμους των ανθρώπων δεν θέλουσι όμως ουδέ δια του δακτύλου αυτών να κινήσωσι αυτά. Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών και αγαπώσι τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζονται υπό των ανθρώπων Ραββί-Ραββί…. Ουέ εις εσάς γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι κλείετε την βασιλεία των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων επειδή σεις δεν εισέρχεστε ουδέ τους εισερχομένους αφήνετε να εισέλθωσι. Ουέ εις εσάς γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι κατατρώγετε τας οικίας των χηρών και τούτο επί προφάσει ότι κάμνετε μακράς προσευχάς…. Ουέ εις εσάς…διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και πινακίου έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακαθαρσίας» (Ματθαίος κεφ: 23). Οι άνθρωποι αυτοί φαίνεται είχαν εμποροποιήει την θρησκεία. Το μήκος των προσευχών εξαρτιόταν από πόσα χρήματα μπορούσαν οι «πιστοί ¨να πληρώσουν. Τον παράδεισο είχαν μονοπώλιο και τον πουλούσαν στη μαύρη αγορά. Μη νομίσετε ότι η μαύρη αγορά περιορίζεται μόνο στο εμπόριο εκτείνεται και μέσα σ’ αυτές τις σημερινές οργανωμένες εκκλησίες. Κάποιος είπε πως τότε ο Πέτρος και ο Ιωάννης είπαν εις τον χωλό έξω της ωραίας Πύλης «Αργύριον και χρυσίον ημείς δεν έχομεν αλλ’ ότι έχομεν τούτο σοι δίδομεν. Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου σηκώθητι και περιπάτει» (Πράξεις κεφ: γ).
Αλλά σήμερα στο Βατικανό ο όρος αντεστράφη. Εκεί όπως και αλλού μπορούν να πουν: «Αργύριον και χρυσίον ημείς έχομεν αλλά δεν μπορούμε να σου πούμε: εν τω ονόματι του Χριστού σηκώθητι και περιπάτει». Πως πραγματικά έχει καταντήσει ο κόσμος μας! Εις τι χαμηλό επίπεδο. Ακόμη και την δύσκολη στιγμή του θανάτου εκμεταλλευόταν διότι ο Χριστός τους κατηγορεί ως εισερχόμενους και κατατρώγοντας τας οικίας των χηρών. Σαν να μη έφθανε η θλίψις των και βρίσκονται εκείνοι που θα έπρεπε να τις παρηγορήσουν κι ‘ εξυψώσουν ηθικώς και οικονομικώς και κάμνουν το φορτίο τους βαρύτερο.
Ο νέος της ιστορίας μας αποτελούσε εξαίρεση. Δεν ήταν τέτοιος χαμένος. Ήταν ειλικρινής. Δεν αποστερούσε κανένα ούτε της ηθικής ούτε της οικονομικής του ακεραιότητας και ευημερίας. Αυτός έπραττε εκείνα που κήρυττε. Ήταν πλούσιος αλήθεια αλλά τα χρήματα φαίνεται απέκτησε εντίμως ή κληρονόμησε. Δεν εμποροποίησε την θρησκεία δεν πωλούσε προσευχές δεν ήταν υποκριτής αλλά ειλικρινέστατος περπατούσε σύμφωνα με το φως που είχε. Όταν είπε: «Διδάσκαλε ταύτα πάντα εφύλαξα εκ νεότητος μου» δεν κοίταζε να δει αν ήταν μόνος του δεν προσπάθησε να μη τον ακούσουν εκείνοι που ήξεραν την ζωή του. Πόσες φορές εμείς είμαστε πρόθυμοι να κάμομε μεγάλες αξιώσεις και ισχυρισμούς και κομπασμούς της ηθικής μας ακεραιότητας αλλά συνήθως θέλομε να τις κάνομε σ’ εκείνους που δεν μας ξέρουν καλά που δεν είναι γνώσται της ιδιαιτέρας μας ζωής. Τον νέο μας ούτε οι φίλοι του ούτε ο Χριστός μπόρεσαν να διαψεύσουν ως μη τηρήσαντα τας προαναφερθείσας εντολάς.
«Εύγε νέε δια την ειλικρίνεια σου» θα του έλεγε ο Χριστός.
«αλλά σου λείπει ένα πράγμα ακόμη!»
..............................................
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ
Εις το προηγούμενο κεφάλαιο μελετήσαμε πέντε από τα καλά προτερήματα του νέου που ήλθε στον Χριστό.
Αυτά δε ήσαν η ηθικότης του η εξωτερική του θρησκεία η ευσέβεια του η ορθοδοξία του και η ειλικρίνεια του. Μπορούμε όμως να τον συγχαρούμε και δι’ άλλα πράγματα δια τα οποία δεν ήταν ελλιπής.
1/. Δεν ήταν ελλιπής ζήλου.—Η περιγραφή είναι: «έδραμε τις και γονυπετήσας έμπροσθεν αυτού(του Ιησού)ηρώτα αυτόν Διδάσκαλε αγαθέ τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον». (Μάρκου 10:17). Ο νέος έδραμε προς τον Χριστό. αυτό είναι χαρακτηριστικό του ζήλου τον οποίο είχε για να συναντήσει και συνομιλήσει με τον Χριστό. Ο Νικόδημος πήγε να δει τον Χριστό τη νύκτα αυτός όμως πήγε την ημέρα
Τρεχάτος. Είδε τον Χριστό να περπατά στο δρόμο μετά που είχε ευλογήσει τα παιδιά. Δεν ήταν ανάγκη να ρωτήσει ποιος ήταν. Τα μάτια του όχλου αδιάκοπα Τον παρακολουθούσαν. Η ακοή του ονόματος Του έφθανε σε κάθε γωνιά της Παλαιστίνης. Προηγουμένως είχε λάβει χώραν συζήτησης περί του γάμου του διαζυγίου και της επανασυζεύξεως των διαζευγμένων. Όχλοι ήσαν συναθροισμένοι γύρω Του και τους εδίδασκε. Μετά την συζήτησι και προτού απολυθεί ο όχλος έφεραν τα παιδάκια να τα ευλογήσει. Αμέσως κατόπιν παρουσιάζεται περιπατών εις την οδόν όταν τον πλησίασε ο νέος της ιστορίας μας. Έτρεξε για να Τον προφθάση. Φοβήθηκε μήπως χάσει την ευκαιρία αυτή η οποία ίσως να ήταν μοναδική. Είχε τεράστιο ζήλο! Για φανταστείτε έναν αρχιερέα ένα μέλος του ανώτατου δικαστηρίου να σπρώχνει τον κόσμο για να συναντήσει τον κεκηρυγμένον κατ’ αυτούς εχθρό της οργανωμένης τους θρησκείας. Εχρειαζόταν θάρρος για να κάμει ένα τέτοιο πράγμα. Τα βλέμματα του είχαν προσηλωθεί προς τον Χριστό κι’ έπειτα να Τον συναντήσει αμέσως. Α! πως και εμείς θα έπρεπε να τον μιμηθούμε τον νέο αυτόν εις το σημείο τούτο. Πόσοι από μας άραγε έχομε τον ίδιο ζήλο; Ποθούμε να συναντήσουμε τον Χριστό με τόση λαχτάρα για να πληροφορηθούμε πως μπορούμε να λάβουμε αιώνια ζωή; Συνήθως τρέχουμε για πολλά άλλα πράγματα σπανίως όμως για να πλησιάσουμε τον Χριστό. τρέχουμε εις τους χορούς εις τις διασκεδάσεις εις τα χαρτοπαίγνια εις τις εργασίες μας προς απόκτηση των υλικών αγαθών εις την συνάντηση συγγενών και φίλων μας αλλά πόσοι από εμάς τρέχουμε εις τον οίκο του Κυρίου για να προσευχηθούμε για να λατρεύσουμε τον Θεό εν Πνεύματι και αληθεία; Όλες σχεδόν οι εκκλησίες είναι άδειες. Πόσες φορές ρωτώ γνωστούς «Θα έλθετε εις την εκκλησία αύριο;» Η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι «Αν δεν μου τύχη τίποτε άλλο!» Η βασιλεία του θεού εις την ζωή μας κατάντησε το τελευταίο πράγμα αντί να είναι το πρώτο. Τρέχουμε – τρέχουμε μοχθούμε τόσο για τα υλικά που δεν έχουμε δύναμη για τα πνευματικά. Ο νέος της ιστορίας μας δεν μας έμοιαζε. Ήταν ζηλωτής αλλά παρ’ όλο τον ζήλο του ο Χριστός του είπε: «εν σοι
λείπει».
2/. Ο νέος αυτός ήταν σκεπτικός. Σαν παράδοξη πρότασης είναι αυτή γιατί η νεότης και η σκεπτικότης συνήθως δεν συμβαδίζουν. Οι νέοι μας σήμερα είναι επιπόλαιοι δεν κάθονται να σκεφθούν τις συνέπειες των πράξεων των. Εάν σκέπτονταν δεν θα έκαμναν ότι κάμνουν. Κάποιος είπε ότι κερδίζομε τη μισή μάχη όταν κατορθώσομε να πείσουμε τους ανθρώπους να σκέπτονται.
Ο νέος αυτός ήξερε να σκέπτεται. Μελέτησε προσεκτικά τον νόμο και προσπάθησε κατά δύναμη να τον τηρήσει. Συλλογίσθηκε όμως: εάν ο νόμος ήταν αρκετός τότε γιατί να έλθει ο Χριστός; Σκέφθηκε μήπως του έλειπε κάτι. Ο νόμος δεν μπορούσε να του προσφέρει αιώνια ζωή την οποία ο Χριστός προσέφερε. Τι έπρεπε να κάμει; Να εμείνει εις τον νόμο ή να προσέλθει εις τον Χριστό να μάθει εκείνο που δεν ήξευρε; Διάλεξε το δεύτερο και πολύ ορθά σαν σοφός που ήταν. Η έρευνα είναι σπουδαίο προτέρημα. Δεν ακολούθησε το παράδειγμα πολλών συναδέλφων του που κατηγορούσαν τον Χριστό ως απατεώνα ως διάβολο χωρίς να Τον ακούσουν χωρίς καν ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί Του. αυτό κάνουν πολλοί σήμερα. Χωρίς να μελετήσουν να γνωρίσουν εκφέρουν βεβιασμένη γνώμη. Είναι μεγάλη χάρις να σκέπτεται κανείς προτού αποφασίσει. «Τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κατέχετε». Το «πίστευε και μη ερεύνα» είναι σατανικό. Ερεύνησε και πίστευσε. Αυτό έκαμε ο νέος μας. Ήθελε να σχηματίσει προσωπική γνώμη για τον Χριστό και όχι απλώς να καταβροχθίσει τι του έλεγαν οι άλλοι περί Αυτού. Είχε αυτοδεδικαιομένον νου αλλ’ εκζητούσαν καρδίαν. Ας έχομε και νου και καρδιά ανοικτή για την αλήθεια που μας παρουσιάζεται από το στόμα του Χριστού.
3/. Δεν ήτο ελλιπής θελήσεως. «Τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον;» Ήταν πρόθυμος να κάμει οτιδήποτε του ζητείτο να υποστεί οιανδήποτε θυσία να καταβάλει κάποιο νενομισμένο ποσό για να αγοράσει την αιώνια ζωή. Ο καημένος νόμιζε ότι η σωτηρία της ψυχής αγοράζεται ενώ προσφέρεται τελείως δωρεάν. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα αλλά απλώς να δεχθούμε το έργο που ο Χριστός έκαμε για μας. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Κατά χάριν είθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας Θεού το δώρον ουχί εξ έργων δια να μη καυχηθεί τις.(Εφεσίους 2:8—9). «Αλλ’ ότε εφανερώθει η Χρηστότης και η φιλανθρωπία του σωτήρος ημών Θεού ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών ίνα δικαιωθέντες δια της χάριτος εκείνου κληρονόμοι κατά την ελπίδα της αιωνίου ζωής». (Τίτος 3:4—7).
Άσχετο όμως αν η σωτηρία είναι δωρεάν. Υπάρχει ανάγκη θελήσεως εκ μέρους μα να σωθούμε. Ο Χριστός μπορεί να σώσει εκείνους μόνο που θέλουν να σωθούν. Σήμερα το πρωί διασχίζαμε την Αδριατική Θάλασσα με πλοίο διακρίναμε μια βαρκούλα με τέσσερις νέους που μας έδωσαν το σύνθημα ότι ήταν ναυαγοί. Αμέσως το πλοίο μας σταμάτησε και περίμενε τους ναυαγούς να μας πλησιάσουν. Στο πλοίο μας υπήρχε σωτηρία γι’ αυτούς αλλά έπρεπε οι ίδιοι να θέλουν να σωθούν. Εν μέρει πρέπει να κάμομε και εμείς. Ο Χριστός είναι πρόθυμος να μας σώσει «θυσιασθείς υπέρ ημών» πρέπει όμως και εμείς να δεχθούμε το δώρο αυτό της αιώνιας ζωής. Και όμως παρά την καλή θέληση του νέου να κάμει ή να δώσει για την σωτηρία του ο Χριστός του λέγει: «Εν σοι λείπει».
4/. Ο νέος αυτός ήταν ταπεινός. Ήταν γνωστό ότι ο Ιησούς δεν είχε που να κλίνει την κεφαλή. Γεννήθηκε μέσα στη φάτνη και μεγάλωσε στο φτωχικό σπίτι ενός μαραγκού. Εκουσίως (ήταν γνωστό σε όλους)πτώχευσε για να πλουτίσει εμάς με την χάριν Του. τουναντίον ο νέος της ιστορίας μας ήταν πλούσιος και είχε υψηλή θέση εις την κοινωνία και όμως συγκατανεύει να συναντηθεί με τον πτωχό Ναζωραίο. Η πραγματική μεγαλειότης είναι εκείνη που εξεύρει να ταπεινώνεται. Η ταπείνωσης είναι απαραίτητος όρος της συναντήσεως μας με τον Χριστό. Εάν «ο λαός μου» λέγει ο Θεός «επί τον οποίον εκλήθη το όνομα μου ταπεινώσωσιν εαυτούς και προσευχηθώσι και εκζητήσουν το πρόσωπον μου και επιστρέψωσιν από των οδών των πονηρών τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών και θεραπεύσει την γην αυτών» (Β΄ Χρονικών 7:14). Ο Θεός αντιτάσσεται εις τον υπερήφανο άνθρωπο τον απεχθάνεται τον ταπεινό όμως προσδέχεται. Με όλη όμως την ταπείνωση του νέου μα ο Χριστός του λέγει: «Εν σοι λείπει»
.............................................................
ΤΙ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΕΙΠΕ;
Ιδού τι του είπε ο Χριστός: «Εν σοι λείπει ύπαγε πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ και ελθέ και ακολούθει μοι σηκώσας τον σταυρόν» (Μάρκος 10:21). Αυτή δεν είναι γενική απαίτησης του Χριστού από εκείνους που θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Ο Χριστός ως καρδιογνώστης ήξευρε ποιος ήταν ο καλός μας νέος και τον πάτησε να ιδεί τι θα έκαμνε.
Μερικοί νομίζουν πως ειδωλολάτρης είναι μόνο εκείνος που κάμνει μια εικόνα ή ένα άγαλμα προσώπου ή ζώου ή πράγματος και το λατρεύει. Η αντίληψης αυτή είναι λανθασμένη. Είδωλο σημαίνει το πράγμα ή πρόσωπο που κατακτά απόλυτα την αγάπην και αφοσίωση μας. Εις την περίπτωση αυτήν το είδωλο του νέου ήταν ο πλούτος του και τα υπάρχοντά του. δεν ήταν αμάρτημα που είχε κτήματα χρήματα υπάρχοντα. Το αμάρτημα συνίστατο εις την θέση που είχε δώσει στα χρήματά του. τα είχε κάμει το είδωλο του. τα απέκτησε τιμίως αλλά τα χρήματα τον κατέκτησαν. Εφ’ όσον εμείς κατέχουμε αυτά είναι εν τάξει αλλ’ όταν εκείνα μας κατέχουν τότε αλλοίμονο γίνονται το είδωλό μας ο θεός μας. Μία από τις πρώτες εντολές του θεού ήταν: «Μη έχεις άλλους Θεούς πλην εμού… διότι εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος» (Έξοδος κεφ:20). Αυτό ακριβώς υπονοούσε ο Χριστός όταν είπε: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ δεν είναι άξιος εμού». (Ματθαίος 10:37). Ακόμη και αυτοί οι γονείς μας τα απιδιά μας η σύζυγος ή ο σύζυγος μας μπορούν να γίνουν τα είδωλά μας που μπορούν να μας αποκλείσουν τον ουρανό. Το είδωλό μας πρέπει να είναι μόνον ο Θεός και κανένα άλλο πράγμα ή πρόσωπο. Οτιδήποτε παίρνει την θέση του θεού μας κατεβάζει στο χαμηλό επίπεδο
του ειδωλολάτρη. «Ύπαγε όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς». Τι ήθελε να πει μ’ αυτό ο Χριστός;
1/. Να εγκαταλείψεις το είδωλό σου. Εφόσον αυτά τα χρήματα δεν υπάρχει καλλίτερος τρόπος του να απαλλαγής από το να θέσεις τα υπάρχοντά σου σε καλή χρήση. Δίδοντας τα στους πτωχούς και τον εαυτό σου ωφελείς και τους άλλους ανακουφίζεις. Ακράδαντα πιστεύω ότι η ευτυχία και η χαρά που ο δίδων σπείρει μέσα στη δικιά του την καρδιά είναι απειράκις μεγαλυτέρα από την ευτυχία που δανείζει στον δυστυχισμένο συνάνθρωπο του. βοηθώντας άλλους βοηθούμε τους εαυτούς μας.
2/. Να σηκώσεις τον σταυρόν» Τον ειδωλοποιηθέντα πλούτον σου και τον σταυρό δεν θ’ αντέξεις να σηκώσεις ταυτόχρονα. Πρέπει να απαλλαγής του ενός για να σηκώσεις τον άλλον. Δεν λέγει ο Χριστός «σηκώσας τον σταυρόν στο» αλλά «σηκώσας τον σταυρόν». Όχι τον δικό σου αλλά τον σταυρό του Χριστού και τον σταυρό των συνανθρώπων σου. ο σταυρός τον οποίο καλούμεθα να σηκώσουμε είναι η τιμή της ποιότητας μας προς τον Χριστό. Ο δρόμος του Χριστού ασφαλώς είναι ελαφρότερος του βαρετού ειδώλου σου.
3/. Ακολούθει μοι. Όταν έχεις την αιώνιο ζωή δεν είναι ανάγκη να στηρίζεσαι στα υλικά σου αγαθά. Ακολούθει μοι όπου πάω. Εμπιστεύσου με σε κάθε βήμα της ζωής. Είμαι οδηγός ασφαλής λέγει ο Χριστός. Για να μπορέσουμε όμως να ακολουθήσουμε τον Χριστό πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από κάθε άλλο βάρος από κάθε αμαρτία και ν’ αφήσουμε το παράδειγμα Του να γίνει ο κανόνας της ζωής μας.
..........................................................
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ
Ήταν δύσκολη απαίτησης του Χριστού για τον νέο. Δεν μπορούσε να δει πως τα μη βλεπόμενα είναι επισφαλή και πρόσκαιρα. Την πίστη του δεν μπόρεσε να βάλει στα μη βλεπόμενα αλλά πιο πραγματικά από τα βλεπόμενα. Γι’ αυτό αναγινώσκομεν περί αυτού: «Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον ανεχώρησε λυπούμενος διότι είχε κτήματα πολλά». Η λύπη του σας βεβαιώ δεν ήταν στιγμιαία αλλά έμεινε μαζί του και σ’ όλη τη ζωή του και σ’ όλη την αιωνιότητα.
Έτσι ο νέος μας προτίμησε τα πρόσκαιρα παρά τα αιώνια. Άραγε ποια θα είναι η δική μας εκλογή και απόφαση φίλε αναγνώστα; Τα επίγεια παρέρχονται τα δε ουράνια μένουν εις τον αιώνα.
συνεχίζεται
....................................
