25-9-2021 --Η ΤΕΛΕΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗΣ

(Του Κώστα Κουνάδη=1988)
-Αφιερώνω το παρόν στην αγαπημένη μου σύζυγο ΠΑΡΘΕΝΑ που τόσο μου συμπαραστάθηκε στη μακρά μου διακονία στο έργο του Κυρίου.
Πολύ την ευχαριστώ.
................................................
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
-Το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού που στηρίζεται στους επτά λόγους του Κυρίου από το Σταυρό αρχικά ήταν το υλικό μιας σειράς κηρυγμάτων που έγιναν από τον άμβωνα της ελληνικής Ευαγγελικής εκκλησίας Κέρκυρας την οποία με την χάρη του Κυρίου διακόνησα για πολλά χρόνια.
Αργότερα οι μελέτες αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Η φωνή του ευαγγελίου».
Κάπως δε τροποποιημένες και διασκευασμένες παρουσιάστηκαν κι από το ραδιόφωνο της Ν. Υόρκης όπου με τη χάρη του Κυρίου…….
Επειδή κατά γενική ομολογία οι μελέτες αυτές έχουν γίνει μια ευλογία Θεού σε πολλές ψυχές μια που καταπιάνονται με το βασικό αυτό θέμα της λύτρωσης μας που αφορά τον καθένα αποφάσισα να της παρουσιάσω με τη μορφή του βιβλίου αυτού.
-Η ευχή μου και η προσευχή μου είναι ο Κύριος να ευλογήσει αυτή τη μικρή προσπάθεια και να κάμει ώστε με τη μελέτη του βιβλίου αυτού πολλοί ν’ αποκτήσουν την πείρα της «Τέλειας Λύτρωσης»αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή μου και η πλήρης ικανοποίησης μου.
Είθε να αποβεί το μικρό αυτό βιβλίο σ’ ένα μέσο που θα συντελέσει στη δόξα του ευλογητού ονόματος του Κυρίου που με τη χάρη Του τόσα χρόνια υπηρετώ.
Ν. Υόρκη 15 Μαΐου 1987 Κώστας Κουνάδης
....................................
Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ
«Ο δε Ιησούς έλεγεν Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν».
(Λουκάς 23:34)
-Πάντοτε τα λόγια μεγάλων ανδρών προκαλούν το ενδιαφέρον όλων μας. Μάλιστα τα τελευταία τους λόγια. Κι αν αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους πόσο μάλλον πρέπει να συμβαίνει με τον κατ’ εξοχήν Μεγάλο τον Μεγαλύτερο στην πραγματικότητα άνθρωπο τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού;
Στο διάστημα της επιγείου ζωής Του ελάλησε καθώς ουδείς άλλος ποτέ. Μα και τα τελευταία Του λόγια από τον Σταυρό δεν έχουν το όμοιον τους. Αν το έργο για το οποίο ήλθε στον κόσμο μας είναι η λύτρωση μας τότε τα λόγια Του από τον σταυρό είναι εν συνόψει ολόκληρη η ιστορία της λυτρώσεως μας. Μ’ αυτό το πνεύμα λοιπόν ας πλησιάσουμε τον σταυρό του Χριστού όχι απλώς ως παρατηρητές ούτε ως απλοί δογματικοί μαθητές για να αυξήσουμε τις γνώσεις μας μα ως αμαρτωλοί που λαχταρούν να βρουν την λύτρωση τους κοντά σε Εκείνον που γι αυτούς έβαλε την ψυχή Του ως λύτρον και έχυσε το αίμα Του για να τους σώσει.
-Φρικτή είναι η αλήθεια η σκηνή της σταυρώσεως.
Οι Ευαγγελιστές μας την παρουσιάζουν με τα πιο σκοτεινά χρώματα. Και είναι η ευαγγελική αυτή διήγηση που ενέπνευσε τον Εθνικό μας ποιητή Ι. Πολέμη να βάλει αυτά τα λόγια στο στόμα του «Τυφλού προ του Σταυρού».
«Τι είν’ η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω; Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυό μαζί με κάποιον πλάνο. Ποιοι ναν’ οι δυό που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει; Κλέφτες φονιάδες άρπαγες κακούργοι ξακουσμένοι. Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους; Τους Φαρισαίους ρώτησε είναι δουλειά δική τους.
Θα πάω να δω….
Κατά το λόφο επάνω κόσμος περιγελάσματα κι’ οχλοβοή κι’ αντάρα χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα…»
Και μέσα στην «οχλοβοή» ακούγεται η ήρεμη φωνή του Ιησού
Χριστού που προσεύχεται και λέγει: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς διότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Και η προσευχή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεσιτεία για τη Λύτρωση μας από Εκείνον που είναι ο Μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Κι’ αυτή η μεσιτεία της λυτρώσεως είναι σύμφωνα με το εδάφιο μας αυτό εδώ.
-Α΄ Συνεχής
-Από τον χρόνο του ρήματος «έλεγεν» κι’ όχι «είπε» φανερώνεται ότι αυτά τα λόγια ο Χριστός δεν τα είπε μόνο μια φορά αλλά επανειλημμένως. Τα είπε φαίνεται όταν Τον μαστίγωσαν. Τα είπε όταν Τον ύψωσαν στο σταυρό και το σώμα Του κρεμάσθηκε μεταξύ Ουρανού και γης. Τα είπε ίσως πιο δυνατά όταν Τον χλεύαζαν και διαμοιράζονταν τα ιμάτια Του. Κι’ αυτήν την προσευχή της μεσιτείας για τη λύτρωση μας δεν την έκανε μόνο τότε από τον σταυρό αλλά εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να κάνει από το θρόνο Του «υπέρ πάντων». «Όθεν δύναται και να σώζει εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού. Ζων πάντοτε δια να μεσιτεύσει υπέρ πάντων». (Εβραίους ζ:25).
-Και μεσιτεύει όχι απλώς για τους δίκαιους αλλά για τους ενόχους όπως ήταν οι σταυρωτές Του για τους αμαρτωλούς. Όχι «εάν τις είναι δίκαιος» αλλά «εάν» τις αμαρτήσει έχομεν παράκλητον—προς τον Πατέρα τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών και ουχί μόνον περί των ημετέρων αλλά και περί όλου του κόσμου». (Α΄ Ιωάννου 2:1).
-Β΄ Καθολική
-«Συγχώρησον αυτούς» Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι άλλοι παρά οι σταυρωτές Του. ο ψαλμωδός τους περιγράφει ως εξής: «Ταύροι πολλοί με περικύκλωσαν ταύροι δυνατοί με περιστοίχισαν. Κύνες με περιεκύκλωσαν σύναξης πονηρευομένων με περιέκλεισεν…Σώσον με εκ στόματος λέοντος» (Ψαλμός 22:22—16—24—21 ). Είναι Γραμματείς και Φαρισαίοι. Είναι Ρωμαίοι στρατιώτες κι’ αξιωματικοί.
Αν ο Χριστός πέθανε «υπέρ πάντων» ο δίκαιος υπέρ ημών των αδίκων» τότε όλοι οι άνθρωποι μηδενός εξαιρουμένου συμμετείχαν με αντιπροσώπους στον θάνατον του Χριστού.
Ανάμεσα σ’ αυτούς ο καθένας μας πρέπει να αναζήσει τον εαυτόν του. Εξ’ αιτίας της αμαρτίας μας ο καθένας ένα καρφί έμπηξε στο σώμα του Ιησού. Και εμείς είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί του δράματος του Γολγοθά τότε δόξα να έχει το όνομα Του η προσευχή εκείνη αγκαλιάζει και εμάς.
«Πάτερ άφες αυτοίς». Ξεχνά τον εαυτό Του και προσεύχεται υπέρ των εχθρών Του. Αυτός κήρυξε «αγαπάτε τους εχθρούς σας και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας διώκουσιν» και να τώρα το ζει.
-Γ΄ Προσεκτική
-«Διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι». Ο Κύριος κοιτάζει να ιδεί κάτι υπέρ των σταυρωτών Του και δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά την άγνοια τους. Αυτό είναι το μόνο ελαφρυντικό τους. Μα δεν γνώριζαν πραγματικά τι έκαμαν. Δεν γνώριζε ο Ιούδας λ. χ. ότι «παρέδιδε αίμα αθώον;» Δεν ήξερε ο Πιλάτος ότι Αυτός ήταν δίκαιος; Δεν γνώριζαν οι Ιουδαίοι ότι αυτό που έπρατταν ήταν πραγματικά κακό; Ασφαλώς το ήξεραν. Αλλά δεν ήξεραν το βάθος του κακού που έκαναν ούτε ακριβώς ποιος ήταν Αυτός. Γι’ αυτό κι’ ο Πέτρος μετά την Πεντηκοστή αυτό το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησε απευθυνόμενος προς τα πλήθη της Ιερουσαλήμ. «και τώρα αδελφοί εξεύρω ότι επράξατε κατά άγνοιαν καθώς και οι άρχοντες σας….Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε δια να εξαλειφθώσι αι αμαρτίαι σας.(Πράξεις γ:17—19).
-Ο Απόστολος Παύλος το ίδιο επιχείρημα της αγνοίας επικαλείται για τον εαυτόν Του. «Και ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντα με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών ότι ενέκρινε πιστόν και έταξεν εις την διακονίαν εμέ τον όντα πρότερον βλάσφημον και διώκτην και υβριστήν. Ηλεήθην όμως διότι έπραξα εν απιστία. Αλλ’ υπερεπερίσευσεν η χάρης του Κυρίου ημών μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ
Ιησού».(Α΄ Τιμοθέου α:12—14).
-Δ΄ Πνευματική
-«Άφες». Αν και εξ’ αγνοίας όπως λέγει ο Χριστός Τον σταύρωσαν όμως αυτό δεν τους απαλλάσσει της ευθύνης. Άλλως η έκκλησή Του για συγχώρηση δεν θα είχε νόημα. Αν εμείς ούτε στα παιδιά μας δεν συγχωρούμε την απειρία και την άγνοια τους και ο ανθρώπινος νόμος δεν αθωώνει ένα ένοχο που έχει άγνοια των κειμένων νόμων πως είναι δυνατόν ο δίκαιος Θεός να μη αναγνωρίσει ευθύνη πραγματική έστω κι αν ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν γνωρίζει το βάθος της ενοχής του; Γι’ αυτό ο αμαρτωλός άνθρωπος πρώτα απ’ όλα χρειάζεται συγχώρηση.
-Ο Χριστός δεν λέγει «Πάτερ φώτισε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» γιατί ο απλώς φωτισμός δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να τους δείξει την πραγματική κόλαση. Αλλά κραύγασε: «Πάτερ συγχώρησον». Κι’ ενώ κραύγαζε έτσι οι πολύτιμες σταγόνες του αίματος Του που χυνόταν από τις πληγές Του έκαναν έκκληση κι’ εκείνες προς τον Θεό ο οποίος χωρίς αμφιβολία συγχώρησε. «Χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσης.
-Και γεννάται το ερώτημα: Αυτή η συγχώρησης για την οποία προσηύχετο ο Χρηστός έχει λάβει όντως χώρα μέσα στην καρδιά σου; αν ναι με την χάριν Αυτού ζήσε μέσα στο πνεύμα αυτής. Αν όμως όχι μπορείς ακόμη να μένεις αδιάφορος μπροστά σε μια τέτοια αγάπη που έδειξε για σένα ο Χριστός από τον σταυρό; Αν συναισθάνεσαι την αμαρτωλότητα σου ταπεινώσου μπροστά Του. Δεν θα σου το αρνηθεί. Και τότε ιδιαίτερα θα νιώσεις και συ όλο το βαθύ νόημα του πρώτου αυτού λόγου από τον σταυρό. «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν». Πράγμα που ολόψυχα σου εύχομαι.
........................................
Η Πείρα Της Λυτρώσεως
-«Και είπεν αυτώ. Αμήν σοι λέγω σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». (Λουκάς 23:43).
Ο Σταυρός του Χριστού είναι μέσον διαιρέσεως. Χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες
Σε μερικούς είναι «οσμή θανάτου δια θάνατον». Σε άλλους δε «Οσμή ζωής δια ζωήν». Άλλοι μεν στρέφονται στον Σταυρωμένο Χριστό εν μετανοία και πίστη και σώζονται όπως ο ληστής. Άλλοι όμως απομακρύνονται απ’ Αυτόν και χάνονται για πάντα όπως συνέβη με τον άλλον ληστή.
Στο προηγούμενο άρθρο της σειράς είπαμε ότι εκεί στον Γολγοθά όλοι μας πήραμε μέρος με τους διαφόρους αντιπροσώπους μας. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται ακόμη πιο έντονα στη σημερινή μας σκηνή με τους δύο ληστές. Ο ένας χάθηκε διότι δεν αναγνώρισε ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός. Δεν Τον εμπιστεύθηκε. Ο άλλος όμως σώθηκε. Μ’ αυτόν θα ασχοληθούμε. Και ιδιαίτερα με τα λόγια του Κυρίου μας προς αυτόν που πραγματικά εκφράζουν την πείρα της λυτρώσεως για την οποία Αυτός πέθανε. Η όλη αυτή ιστορία είναι ένα περιστατικό της σωστικής δυνάμεως του Χριστού. Κι’ αν ο θνήσκων Χριστός σώζει ετοιμοθάνατο ένα ληστή τι αλήθεια μπορεί να κάνει σήμερα που ζει βασιλεύει και μεσιτεύει υπέρ ημών; «Δύναται να σώζει εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεό δι’ αυτού.
-Αλλά προτού εξετάσουμε την έννοια του λόγου του Χριστού προς τον ληστή ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στον άνθρωπο στον οποίο τα λόγια αυτά απευθύνθηκαν. Ο άνθρωπος ήταν ο τελευταίος με τον οποίο επικοινωνεί ο Χριστός πάνω στη γη. Ο Χριστός εδώ κάτω ήταν «φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών». Και τέτοιος παρέμεινε μέχρι τέλους.
Και τέτοιος είναι ακόμη και σήμερα. Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ήταν:
-1/. Ένας αμαρτωλός κι όχι από τους συνήθεις. Όχι μόνο τον νόμο του Θεού αλλά και τον ανθρώπινο είχε παραβή. Ήταν ληστής. Τώρα πρέπει να πεθάνει για την αμαρτία του. στην περίπτωση του εφαρμόζεται ακριβώς και κατά γράμμα το της Γραφής «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος».
(Ρωμαίους β:23)
-Αναγνωρίζει ότι η καταδίκη του είναι δικαία. «Και ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσων επράξαμεν απολαμβάνουμε» έλεγε.
Κι’ αν ο Χριστός έσωσε αυτόν τον κακούργο το έκαμε για να δείξει πραγματικά την χάριν Του σε όλους ανεξαιρέτως τους
Ανθρώπους. Κανείς δεν αποκλείεται από το άπειρο έλεος του Χριστού όσο μεγάλη και αν είναι η παράβαση του. αποκλείεται μόνο εκείνος που με την σκληροκαρδία του και την έλλειψη μετανοίας αποκλείει ο ίδιος τον εαυτό του από την χάρι αυτή.
-2/. Ο άνθρωπος αυτός αν και αμαρτωλός ήταν ένας άνθρωπος που μόλις τώρα η συνείδησή του ξύπνησε. Πώς; Τι συνετέλεσε προς τούτο; Ίσως η επιγραφή που ήταν πάνω από τον χριστό. βασιλιά τον ονόμασε ο Πιλάτος. Και ως τοιούτον ο ληστής τον επικαλείται. Ίσως η συμπεριφορά του Χριστού από τον Σταυρό. Δεν άνοιγε το στόμα του παρά μόνο για να προσευχηθεί ή για να παρηγορήσει και ενισχύσει αδύνατους ανθρώπους.
-Αλλά εκείνο που πιο έντονα μίλησε στην καρδιά του ληστή ήταν η προσευχή του Χριστού «Πάτερ συγχώρησον αυτούς».
Ποιος ξέρει αν άλλοι άκουσαν την προσευχή αυτή. Ο ληστής όμως την άκουσε. Και τα λόγια του Χριστού καθώς είναι «πνεύμα και ζωή» ξύπνησαν και την νεκρή καρδιά του. και τότε είδε ότι:
-3/. Ήταν ένας άνθρωπος σε μεγάλη αθλιότητα. Είδε την κόλαση στην οποία βρισκόταν. Η αμαρτία του τον είχε πραγματικά βρει. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι νεκρός στις αμαρτίες του και στις παραβάσεις του όπως αυτή είναι η φρικτή πραγματικότης. Όμως όταν αρχίζει το φως του Ήλιου της δικαιοσύνης να πέφτει στα σκοτεινά διαμερίσματα της καρδιάς του το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται είναι η άθλια κατάσταση στην οποία εκ φύσεως βρίσκεται: Και αν αυτό συμβαίνει τότε συναισθάνεται:
-4/. Ότι είναι σε έσχατη ανάγκη. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. σε λίγο θα ερχόταν ο Ρωμαίος στρατιώτης και εάν δεν είχε στο μεταξύ πεθάνει θα του έδιδε την χαριστική βολή με το σπάσιμο των σκελών. Το λίγο όμως αυτό διάστημα ήταν αρκετό για τον Χριστό να τον σώσει. Ο άνθρωπος αυτός πίστευσε στον Χριστό. αλλιώς δεν θα έκανε ότι έκαμε. «Κύριε θυμήσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Στην προσευχή αυτή την τόσο σύντομη διακρίνουμε την πίστη αυτού του ανθρώπου. «Κύριε» τον ονομάζει. Βλέπει ότι Αυτός και πάνω στο Σταυρό δεν είναι ένας κοινός θνητός.
Είναι Κύριος. Είναι ο Κύριος που έχει βασιλεία μια βασιλεία. Τώρα μπορεί να υποφέρει σαν τους δύο κακούργους. Αλλά μετά ταύτα θα έχει την δόξα Του. Διακρίνουμε την ταπείνωση του. Θυμήσου εμένα λέει. Όπως ο Ιωσήφ μέσα στη φυλακή του είπε στον συγκρατούμενο του «Θυμήσου και μένα»
(Γένεσης 40:14) έτσι και ο ληστής αυτός. Και αν μετάνοια πραγματική δεν προηγηθεί και δεν ακολουθήσει ακράδαντη Σωτηρία αληθινή δεν μπορεί να γίνει. Αλλ’ ακριβώς γιατί προϋπήρξαν αυτές οι προϋποθέσεις στον ληστή το θαύμα της σωτηρίας του δια του Χριστού έλαβε πραγματικά χώρα.
Αυτό εκφράζουν τα λόγια του Χριστού: «Αληθώς -αληθώς σοι λέγω σήμερον μετ’ εμού θέλεις είσθαι εν τω παραδείσω».
Κι’ ενώ ο Χριστός σιωπά στις ύβρεις και στους εμπαιγμούς του όχλου απαντά στην προσευχή αυτού του ληστού. Τα λόγια του αυτά παρουσιάζουν όλο το βάθος της λυτρώσεως. Η οποία είναι:
-α/. Προσωπική λύτρωση. Σοι. Κανένας άλλος παρά μόνο αυτός που μετανόησε και Τον εμπιστεύθηκε πραγματικά. Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται ότι ο Θεός είναι τόσο αγαθός που δεν μπορεί παρά να σώσει όλους τους ανθρώπους. Στο τέλος λένε θα σωθεί και αυτός ο Σατανάς. Πόσο αβάσιμη είναι και πόσο επιπόλαια είναι αυτή η θεωρία της παγκόσμιας σωτηρίας το αποδείχνουν τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού προς τον ληστή. Κανείς άλλος δεν πρόκειται να σωθεί παρά μόνον ο αμαρτωλός άνθρωπος που μετανοεί και εμπιστεύεται πραγματικά τον Χριστό. Όστις δεν πιστεύει εις Αυτόν είναι είδη κεκριμένος. Και αν δεν μετανοήσετε Πάντες ομοίως θέλετε απολεσθεί.
-β/. Άμεση λύτρωση. «Σήμερον» Από την στιγμή εκείνη που ο ληστής επεκαλέσθη τον Χριστό να γίνει Σωτήρας του απέκτησε την πείρα της λυτρώσεως. Και όταν αναχωρούσε από τον κόσμο αυτό όπως συνέβη αμέσως θα πήγαινε στη χαρά του Κυρίου του.
-γ/. Αιώνια λύτρωση. «Έση». Και θα είσαι μαζί μου για πάντα. Ο Χριστός είναι ο αιώνιος Θεός. Είναι ο Αυτός χθες και σήμερα και στους αιώνες. Δεν αλλάζει. Γι’ αυτό και τα δώρα Του που προσφέρει στον αμαρτωλό άνθρωπο ιδίως εκείνα που σχετίζονται με την λύτρωση του αιώνια είναι. Αυτός «δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσην» (Εβραίους 9: 12»
-δ/. Ουράνια Λύτρωση. «Εν τω παραδείσω». Η Γραφή πολλές φορές συνταυτίζει τον Ουρανό την παρουσία του Θεού με τον Παράδεισο. Ότι χάσαμε στον Πρώτο Αδάμ το βρίσκουμε πολύ περισσότερο στον δεύτερο Αδάμ στον Χριστό. Χάσαμε ένα επίγειο παράδεισο της Εδέμ. Κληρονομούμε ένα Ουράνιο. Ο Χριστός πήρε αυτόν τον θνήσκοντα ληστή στον παράδεισο της απείρου ευχαριστήσεως και χαράς. Εκεί είναι που θα πάρει όλους που με πίστη έχουν δεχθεί για τον εαυτό τους το λυτρωτικό Του έργο.
-ε/. Συντροφευτική λύτρωση. «Μετ’ Εμού». Αυτή είναι η ευτυχία του Ουρανού. Να δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Χριστό. Εκείνον που αγαπά η ψυχή μας και του οποίου και μόνον το πρόσωπο είναι χορτασμός ευφροσύνης τερπνότητες είναι δια παντός εν τη δεξιά Του. Να καθίσουμε μαζί Του. Να συμμετάσχομε στη δόξα Του. Και αν ο Παράδεισος έχει νόημα για τους πιστούς τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο Χριστός θα είναι εκεί. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος λαχταρούσε να αναχωρήσει από εδώ και να είναι με τον Χριστό το οποίο ήταν πολύ καλύτερον (Φιλιππησίους α:24).
-Στ/. Βεβαία Λύτρωση. «Αμήν» σημαίνει επιβεβαίωση όρκο του Θεού υπόσχεση Θεού. ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μας λέει ότι ο Θεός δίδων επαγγελίαν την (υπόσχεση)εις τον Αβραάμ επειδή δεν είχε να ομόσει (ορκιστεί) μγαλύτερον(από τον εαυτό Του ο Θεός) ώμοσε (ορκίστηκε)λέγων : «Βεβαίως ευλογών θέλω σε ευλογήσει και πληθύνων θέλω σε πληθήνει…»Και ο Θεός θέλων να δείξει περισσότερον προς τους κληρονόμους της επαγγελίας (υπόσχεσης) το αμετάθετον (αυτό που δεν μετατίθεται) της βουλής αυτού (βουλή αυτό που σχεδίασε ή που σκέφτηκε) μετεχειρίσθη μέσον τον όρκον ώστε δια δύο πραγμάτων αμετάθετων εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός να έχουμε ισχυράν παρηγορίαν οι καταφεύγοντες εις το να κρατήσουμε την προκείμενη (που ξανανοίγεται μπροστά μας) ελπίδα.(Εβραίους ς:13—18).
-Κι’ όπως ο Θεός «μετεχειρίσθει τον όρκο» για να αποδείξει το αμετάθητον(αυτό που δεν μετατίθεται σε άλλον) της βουλής Αυτού (αυτό που σχεδίασε ο ίδιος)έτσι και στην προκειμένη περίπτωση ο Χριστός χρησιμοποίησε το «Αμήν» για να βεβαιώσει με όρκον Θεού τόσον στον ληστή όσο και κάθε μετανοούντα και πιστεύοντα αμαρτωλό άνθρωπον ότι η λύτρωση αυτή που Εκείνος εξασφάλισε με το τίμιο αίμα Του είναι πραγματική αιωνία βεβαία ασφαλής και η οποία ποτέ δεν μπορεί να χαθεί.
-Κι’ αν ο Θεός σε βεβαιώνει με Αυτό το ευλογημένο «Αμήν» για την αιώνια λύτρωση σου εν Χριστώ Ιησού γιατί εσύ να αμφιβάλεις και να ζεις μια δύσθυμη ζωή; Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος να ψευσθή ούτε υιός ανθρώπου να μεταμεληθεί. Αυτός είπε και θα το εκτελέσει. Είναι πιστός ο υποσχεθείς. Γι’ αυτό ταπεινώσου μπροστά Του. ζήτησε το έλεος Του και την χάρη Του. Και δεν θα σου τα αρνηθεί. Αλλά τουναντίον θα βεβαιώσει και σένα όπως τον ληστή. «Αμήν σοι λέγω Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Πράγμα που σου το εύχομαι ολοψύχως.
....................................
Η Πρακτική Όψη Της Λυτρώσεως
-Οι επτά λόγοι του Χριστού από τον Σταυρό που μελετούμε σήμερα αγκαλιάζουν ολόκληρη τη λύτρωση μας που ο Χριστός με το αίμα Του εξασφάλισε για μας. Κι’ αν ο πρώτος λόγος όπως είδαμε εκφράζει τη μεσιτεία του Χριστού για τη λύτρωση μας ο δεύτερος την πείρα της λυτρώσεως μας ο τρίτος που θα μελετήσουμε σήμερα μας παρουσιάζει την πρακτική όψη της λυτρώσεως μας ενώ ακόμη είμαστε στον κόσμο αυτό.
Ας πάμε λοιπόν κι εμείς νοερά την ώρα αυτή κάτω από τον Σταυρό. Ας φέρουμε για μια ακόμη φορά μπροστά μας εκείνη τη φριχτή σκηνή. Και ας ακούσουμε τα λόγια Εκείνου που τη φορά αυτή στρέφονται σε πρόσωπα που Τον αγαπούν κι αυτός τα αγαπά κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο. Τον τρίτο λόγο του Χριστού τον βρίσκουμε στο Ευαγγέλιο του ( Ιωάννη ιθ:26—27). Να τι διαβάζουμε «Όταν είδε ο Ιησούς τη μητέρα του και τον μαθητή που αγαπούσε να στέκεται κοντά της είπε στη μητέρα Του
«Γυναίκα να ο γυιός σου». Έπειτα είπε στο μαθητή «Να η μητέρα σου». και απ’ εκείνη την ώρα την πήρε ο μαθητής στο σπίτι του».
Στη σκηνή αυτή ξεχωρίζουν τρία πρόσωπα που το καθένα κάτι έχει να μας πει. Είναι η μητέρα ο μαθητής κι’ ο ίδιος ο Χριστός. Και το καθένα κάτι έχει να πει. Ας ακούσουμε. Και:
-Α/.—Από τη μητέρα. Γι’ αυτήν διαβάζουμε: «Ίστατο δε πλησίον εις τον σταυρόν του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού». Τον συνοδεύει ως το θάνατο. Ενώ οι άλλοι μαθητές εκτός του Ιωάννου τον έχουν εγκαταλείψει η μακαρία Μαρία μαζί με τις άλλες γυναίκες παραμένουν κοντά Του. καθώς φέρνουμε μπροστά μας τη σκηνή αυτή είναι εύκολο να μαντέψουμε.
-α/.—Τον πόνο της μητέρας εκείνης. Τα βασανιστήρια του παιδιού της ήταν δικά της μαρτύρια. Η μητρική καρδιά είχε αληθινά σπάσει με τις πληγές Εκείνου. Η ρομφαία όπως της το είχε προείπει ο γέρο Συμεών είχε ξεσχίσει τη μητρική της ψυχή. Πάντοτε είναι σκληρό για μια μάννα να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Μα να το βλέπει να πεθαίνει με τέτοιο επώδυνο θάνατο και μάλιστα μια μητέρα σαν την ευλογημένη Μαρία κι’ ένα γυιό σαν τον Χριστό είναι κάτι το αληθινά φρικτό που καμιά άλλη καρδιά δεν μπορεί να νιώσει τον πόνο της. Και μέσα στον πόνο εκείνο ακούγεται σαν βάλσαμο παρηγοριάς η φωνή του Παιδιού της «Γύναι ιδού ο υιός Σου». Έτσι στη σκηνή αυτή έχουμε.
-β/.—Και τη μητρική στοργή. Ιδού ο γυιός σου. με άλλα λόγια ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός Εγώ φεύγω. Τόσο καιρό φρόντισα για σένα σαν γυιός προς μητέρα. Κι’ εσύ έδειξες σαν μάννα ποικιλοτρόπως τη στοργή σου. Μα αν εγώ φεύγω δεν σε αφήνω μόνη. Σε εμπιστεύομαι στη φροντίδα του αγαπημένου μου μαθητή στον Ιωάννη. Στο εξής αυτό θα είναι γυιός σου. Αυτός θα σε φροντίζει. Και συ τη μητρική σου στοργή σ’ αυτόν θα τη δείχνεις. Σ’ αυτόν θα αφοσιωθείς. Έτσι θα γεμίσει το κενό της καρδιάς σου. Να λοιπόν ο γυιός σου. Δείξε του την αγάπη σου. Και πιστεύω ότι η ευλογημένη εκείνη γυναίκα πραγματικά το έκαμε. Εδώ όμως βλέπουμε Και
......................................
-γ/.—την ταπείνωση της. Αν και μητέρα του πιο ευλογημένου γυιού που υπήρξε ποτέ του Χριστού όμως δεν το θεωρεί υποτιμητικό να πάει να μείνει με το μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς. Η ίδια η Μαρία άλλοτε είχε ψάλει ότι ο Κύριος επέβλεψε εις την ταπείνωση της δούλης Του. και να που τώρα κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο το ζει. Από την ταπεινή εκείνη θέση προσκαλεί τον καθένα μας να τη μιμηθούμε. Αν το παράδειγμα της ο καθένας μας ακολουθούσε πόσες παρεξηγήσεις θα αποφεύγοντας και πόσο κερδισμένοι θα είμασταν.
Αυτά λοιπόν και πολλά περισσότερα μπορούμε να μάθουμε από την ευλογημένη Μαρία καθώς στέκει μπροστά στο σταυρό του Γολγοθά. Αλλά στην σκηνή εκείνη έχουμε Και.
-Β/.—Τον μαθητή τον Ιωάννη. Σ’ αυτόν στρεφόμενος ο Χριστός του λέει «Ιδού η μήτηρ σου. Να η μάννα σου». Ο Ιωσήφ προ πολλού φαίνεται να είχε πεθάνει. Σε ποιόν λοιπόν να εμπιστευθεί ο Χριστός τη μητέρα Του; σε ποιόν άλλον παρά σε κείνον που ο Ιησούς αγαπούσε κι ο Ιωάννης ανταποκρινόταν με τον ίδιο τρόπο. «Να η μάννα σου. Εμπιστεύομαι Ιωάννη τη φροντίδα της σε σένα. Να είσαι ε’ αυτήν ένας γυιός που θα την χειραγωγεί και θα την φροντίζει»
Οποία τιμή αυτή για τον Ιωάννη να φροντίζει για την μητέρα του δασκάλου του. Εκείνοι που αγαπούν πραγματικά τον Χριστό και ξέρουν ότι κι Αυτός τους αγαπά θα είναι πολύ ευτυχισμένοι όταν έχουν μια ευκαιρία να κάνουν κάποια υπηρεσία γι Αυτόν και τους δικούς Του. Να σκουπίσουν μερικά δάκρυα. Να επουλώσουν διάφορες πληγές. Αυτό είναι το καθήκον του κάθε πραγματικού και συνειδητού Χριστιανού. Κι’ αυτή είναι η πρακτική όψη της λύτρωσης που ο Χριστός με το αίμα Του μας έχει εξασφαλίσει. Αν στην πρακτική εκδήλωση της αγάπης δεν καταλήγει η σωτηρία που λέμε ότι έχουμε κατά χάρη είναι πολύ αμφίβολο κατά πόσο έχει πραγματικά λάβει χώρα μέσα μας το θαύμα της αναγεννήσεως. Είθε λοιπόν με τα έργα μας να δείχνουμε πάντοτε την πίστη μας. Η πίστη που σώζει είναι εκείνη που με αγάπη ενεργείται.
Την έχεις; Αυτό έχει σημασία. Αλλά ας δούμε Και.
-Γ/.—Τον ίδιο το Χριστό καθώς λέει τα λόγια αυτά.»Γύναι να ο γυιός σου. Ιωάννη να η μητέρα σου». Τι μας αποκαλύπτουν τα λόγια αυτά του Κυρίου μας για τον ίδιο τον εαυτό Του; μας φανερώνουν:
-α/.—Την πρόνοια Του. για πολλά χρόνια φαίνεται ότι αυτός φροντίζει για την κατά σάρκα μητέρα Του. Μα τώρα; Θα την αφήσει; Όχι βέβαια. Κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο προνοεί γι’ αυτήν. Στους πόνους Του επάνω εκείνη θυμάται. Για κείνη φροντίζει. Γι’ αυτό και την αναθέτει στον Ιωάννη. Μα μόνο για την μητέρα Του προνόησε ο Κύριος; Όχι βέβαια. Την ίδια αμέριστη αγάπη και φροντίδα δείχνει και για κάθε άλλο δικό Του πρόσωπο. Την ίδια φροντίδα δείχνει και σε σένα αρκεί συ να έχεις γίνει δια πίστεως δικός Του μαθητής. Είσαι;
-β/.—Τη σωτηρία του. « Γύναι λέει να ο γυιός σου». Τόσο καιρό ήταν η κατά σάρκα μητέρα Του. Τώρα όμως αυτή η οικογενειακή σχέση παύει. Στο εξής θα Τον βλέπει όχι ως τον γυιό της αλλά ως Κύριον της ως τον Λυτρωτήν της ως τον Σωτήρα της. Έτσι θα μπορούν να βρουν την εφαρμογή τους τα λόγια της Παρθένου Μαρίας «Μεγαλύνει η ψυχή μου Τον Κύριον και αγαλλίασε το πνεύμα μου εις τον Θεόν τον—Σωτήρα μου» (Λουκάς α:46—47).
Κι’ ο Χριστός με τη θυσία του σταυρού έσωσε και τη μητέρα Του ακόμη και σένα. Ας έλθει λοιπόν στο Χριστό ο πιο ελεεινός και τρισάθλιος άνθρωπος όπως ο ληστής ο Χριστός είναι σε θέση να τον αναγεννήσει και να τον πάρει μαζί Του στον παράδεισο.
-Ας έλθει όμως σ’ Αυτόν και ο πιο ηθικός άνθρωπος όπως η ευλογημένη εκείνη γυναίκα η Μαρία και κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστός θα σώσει κι’ αυτόν. Σ’ αυτούς όλους γιατί να μη συγκαταλεγείς και συ φίλε μου; Στο εύχομαι.
...........................................
Το Τίμημα Της Λυτρώσεως Μας
-Συνεχίζοντας τη μελέτη μας πάνω στον τελευταίο λόγο του Χριστού από το σταυρό που όλοι μαζί μας παρουσιάζουν την τέλεια λύτρωση μας που ο Χριστός με τη θυσία του σταυρού μας εξασφάλισε θα ήθελα να δούμε σήμερα το τίμημα της
Λυτρώσεως μας. Αυτό μας δίδεται με τον τέταρτον κατά σειρά λόγον του Χριστού από το σταυρό «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες»; (Ματθαίος κζ:46). Αν μπορέσουμε να συλλάβουμε το κόστος της λυτρώσεως μας τόσο πολύ περισσότερο θα μπορούμε να εκτιμήσουμε την τόσο μεγάλη σωτηρία που έχουμε εν Χριστώ.
Αν πάμε λοιπόν νοερώς ως το Γολγοθά κι’ ας ακούσουμε με αυτά της ψυχής μας για μια ακόμη φορά τον λόγον αυτόν
«Ελοΐ—Ελοΐ λαμά σαβαχθανί». «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες».
-Έχουν περάσει τρεις ολόκληρες οδυνηρές ώρες επάνω στο Σταυρό. Το παράξενο και υπερφυσικό σκοτάδι έχει καλύψει τους γύρω λόφους. Μέσα στο μεγαλείο της σιωπής συντελείται το έργο της λύτρωσης μας. Και τη σιωπή εκείνη γύρω από το σταυρό τη διέκοψε η εναγώνια κραυγή του Χριστούμε τον λόγον «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» Τα λόγια αυτά εκφράζουν τον μεγάλο πόνο της ψυχής του Κυρίου μας.
Ναι τρομερά ήταν τα βάσανα του σταυρού. Οι σωματικοί πόνοι ήταν κάτι το φρικτό. Μα ποιος μπορεί να βυθομετρήσει τον ψυχικό πόνο που δοκίμαζε την ώρα εκείνη ο Χριστός καθώς εκτελούσε το έργο της λυτρώσεως μας;
Όσα και να πούμε εμείς δεν μπορούμε να περιγράψουμε τον μεγάλο εκείνο πόνο της ψυχής Του που ένιωθε ο Δίκαιος για μας. Στα λόγια αυτά «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες» μπορούμε να παρατηρήσουμε.
-Α/.—Μια θαυμαστή ομολογία.
-Αν και περνά μια περίοδο πόνων και τελείας εγκατάλειψης όμως έχει τη δύναμη να στραφεί κατά ιδιαίτερο τρόπο στον Πατέρα Του και να πει «Θεέ μου Θεέ μου». Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας εκφράζει.
-α/.—Την υπακοή Του. αυτός μας λέγει η Αγία Γραφή έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου – θανάτου δε σταυρού. Αν βρίσκεται κρεμασμένος μεταξύ γης και Ουρανού τούτο ήταν το αποτέλεσμα της υπακοής Του στην ουράνια εντολή που είχε πάρει για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Δες λοιπόν φίλε μου πως ο Χριστός ξεπλήρωσε την αποστολή Του όταν αντιμετωπίζοντας τη δικαιοσύνη του Θεού ως ο μοναδικός αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας έκραξε «Θεέ μου Θεέ μου». Δεν είναι αλήθεια θαυμαστός στην υπακοή Του στο θείο θέλημα;
Με τα λόγια αυτά ο Κύριος μας εκφράζει και.
-β/.—Την αληθινή Του πίστη.
-Ο Χριστός την ώρα αυτή που λέει τα λόγια αυτά αισθάνεται εγκαταλελειμμένος. Δεν βλέπει το Θεό να είναι κοντά Του. Νιώθει ότι έχει απομακρυνθεί. Βρίσκεται ο Χριστός μέσα στο σκοτάδι της κολάσεως. Κι’ όμως πίστευε στο Λόγο του Θεού που είχε πει: «Δεν θα αφήσεις την ψυχήν μου στον άδη». Δεν αισθανόταν τον Θεό Πατέρα Του κοντά Του. Δεν τον έβλεπε. Το πίστευε όμως. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθυνόμενος λέει μέσα στην αγωνία του σταυρού. «Θεέ μου Θεέ μου»! Δεν είναι θαυμαστή η πίστη Του αυτή; Πόσο ανάγκη την έχουμε κι’ εμείς. Βέβαια όταν όλα είναι λαμπερά και ρόδινα εύκολα λέει ένας ότι πιστεύει. Μα αν όλα είναι μαύρα και ανάποδα όπως συνέβη εκεί στο Γολγοθά κι’ εξακολουθείς να εμπιστεύεσαι στο Θεό αυτό θα πει ότι έχεις μια ανώτερη πίστη. Και αυτήν ακριβώς είχε ο Κύριος μας καθώς έλεγε «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες».
Στα λόγια όμως αυτά δεν παρατηρούμε μόνο ομολογία έχουμε και.
-Β/.— μια σκληρή πραγματικότητα. «Με εγκατέλειπες». Ο -Θεός να εγκαταλείψει το Θεό; Ω! μυστήριο μυστηρίων! Το πεπερασμένο μυαλό μας δεν μπορεί να φθάσει στα βάθη του μυστηρίου αυτού. Αυτή όμως είναι η φρικτή πραγματικότητα. Και είναι πολύ σκληρή.
-Υπέφερε ο Άγιος πολλά από τους εχθρούς Του. Υπέφερε πολλά από εκείνους που ήλθε να σώσει. Υπέφερε πολλά από κι’ από τους ίδιους τους μαθητές Του όταν όλοι τον εγκατέλειψαν και μάλιστα στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής Του. Αλλά για όλα αυτά δεν άνοιξε το στόμα Του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλα αυτά ήταν παθήματα που υποφέρονταν. Μα να υποφέρει ψυχικά έτσι όπως εκφράζεται με τα λόγια αυτά «Θεέ μου Θεέ μου…»είναι κάτι που ξεπερνά κάθε δυνατό όριο. Αυτό ήταν κυρίως το εσωτερικό Του πάθος.
Κι’ αυτό ήταν εκείνο που πίεζε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο την καρδιά Του.
-Ο Θεός όπως μας αποκαλύπτεται στις ιερές Γραφές είναι απείρως άγιος. Οι οφθαλμοί Του είναι καθαρότεροι ώστε να βλέπει πονηρά και δεν δύναται να επιβλέπει στην ανομία. Πώς να την αντικρύσει έστω και στον αγαπημένο Του γυιό που κι’ αν ακόμη ο ίδιος δεν γνώρισε αμαρτία έγινε όμως αμαρτία για μας; Έτσι ο Θεός απέστρεψε τρόπο τινά το πρόσωπο Του από τον γυιό της αγάπης Του. αυτή η αποστροφή ήταν θεία εγκατάλειψη. Τη στιγμή εκείνη φαινόταν σαν να μη είχε Θεό. Η παρουσία Του είχε τραβηχτεί. Και ήταν φυσικό. Η παρουσία του Θεού δεν μπορεί να είναι στην κόλαση. Τίνα κοινωνία έχει το φως με το σκότος. Τη στιγμή εκείνη ο ευλογημένος Υιός του Θεού ο Χριστός καθώς ήταν φορτωμένος την αμαρτία του κόσμου και βρισκόταν σταυρωμένος στο ξύλο της αισχύνης(ντροπής) έγινε ο καταραμένος καθώς είναι γραμμένο «επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου» (Γαλάτας γ:13). Πως λοιπόν να μη κραυγάσει «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες»;
-Έχουμε λοιπόν εδώ μια σκληρή πραγματικότητα. Δεν σε συγκινεί φίλε μου η αγάπη αυτή που έχει ο Χριστός για σένα όπως εκδηλώθηκε στο σταυρό του Γολγοθά;
Αλλά εδώ έχουμε ακόμη.
-Γ/.— Και μια δυνατή απάντηση-Μπορεί ο Χριστός από το σταυρό να διατύπωσε αυτό το εναγώνιο ερώτημα «Γιατί με εγκατέλειπες;»
Φαινομενικά δεν πήρε απάντηση. Όμως αν ανοίξουμε την Καινή Διαθήκη σε διάφορα μέρη θα τη βρούμε. Αν Εκείνος εγκαταλείφθηκε τούτο έγινε:
-α/.— Εξ’ αιτίας της ενοχής του ανθρώπου.
Πέθανε ο δίκαιος υπέρ ημών των αδίκων. Τις αμαρτίες μας Αυτός βάσταξε στο άγιο σώμα Του επί του ξύλου του Σταυρού. Πέθανε για την αμαρτία μας κατά τας Γραφάς. Πιστεύεις τούτο; Έτσι Εκείνος εγκαταλείφθηκε.
-β/.— Για να μπορεί να σώσει εσένα και μένα από την αιώνια κόλαση και να μας κάνει παιδιά και κληρονόμους του Θεού.
Και τέλος
-γ/.— Εγκαταλείφθηκε Αυτός για να μη εγκαταλειφθούμε εμείς ποτέ.
-Για τη θυσία Του εκείνη δεν θα πρέπει να Του πεις φίλε μου ένα ευχαριστώ; Κι’ Αυτόν τον φίλο των αμαρτωλών τον Χριστόν που σε αγάπησε τόσο πολύ δεν θα ήθελες να κάνεις δικό σου φίλο; Κάνε το και πίστεψε με ότι ποτέ δεν θα μετανιώσεις.
Στο εύχομαι.
..................................
Ο Αγώνας Της Λυτρώσεως: «Διψώ»
-Αν όπως είδαμε σε προηγούμενη μελέτη μας ο προηγούμενος λόγος Του «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» εξέφραζε το κόστος της λυτρώσεως μας ο σημερινός που είναι ο συντομότερος απ’ όλους μόνο μια λέξη «διψώ» παρουσιάζει τον αγώνα της λυτρώσεως που ανέλαβε Εκείνος. Όπως μετά τη μάχη που έδωσε στην έρημο κατά των δυνάμεων του σκότους πείνασε έτσι τώρα αφού έκανε το έργο της λυτρώσεως δίψασε. Κι’ ενώ στην αρχή της σταυρώσεως αρνήθηκε να πιει το ναρκωτικό που έδιδαν σ’ όλους τους καταδίκους ξύδι και χολή για να μπορέσει έτσι να γευθεί όλο τον πόνο της σταυρώσεως τώρα καθώς το έργο εκείνο έχει συντελεστή και ο πυρετός έκαιε τον λάρυγγα Του φώναξε «Διψώ».
Βέβαια ο Ιωάννης δια Πνεύματος Αγίου μας λέει ότι αυτόν τον Λόγον τον είπε ο Κύριος Ιησούς για να πληρωθεί η Γραφή. Αλλά πουθενά δεν βρίσκουμε ακριβώς αυτή την κραυγή. Μόνο το νόημα της έχουμε. Έτσι διαβάζουμε στο βιβλίο των Ψαλμών.(ψαλμός 22:15). «Η δύναμης μου εξηράνθη ως όστρακον και η γλώσσα μου εκολλήθη εις τον λάρυγγά μου».
«Ητόνισα κράζων ο λάρυγξ μου εξηράνθη απέκαμον οι οφθαλμοί μου από του να περιμένω τον Θεόν μου».
(Ψαλμός 69:21).
-Πέρα όμως απ’ αυτήν τη φυσική δίψα υπήρχε και η πνευματική Του. Προηγουμένως μέσα στους πόνους Του και την αγωνία Του φώναξε ο Άγιος «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» Και τώρα με το συναίσθημα αυτό ακόμη στην καρδιά Του φωνάζει «Διψώ». Και τα λόγια αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ηχώ εκείνη που έλεγε ο ψαλμωδός (Ψαλμός 42:1). «Καθώς επιποθεί η έλαφος τους ρύακας των υδάτων ούτως η ψυχή μου σε επιποθεί Θεέ. Διψά η ψυχή μου τον Θεό τον Θεό τον ζώντα. Πότε θέλω ελθεί και θέλω φανεί ενώπιον του Θεού;»
-Εκείνος που είναι η πηγή των ζώντων υδάτων και προσκάλεσε όλους που διψούν να στραφούν σ’ Αυτόν και να πιούν. Εκείνος που είπε στη Σαμαρείτισσα «Πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου θέλει διψήσει πάλιν όστις όμως πιει εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν θέλει γείνει εν αυτώ πηγή αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον»
(Ιωάννης 4:13—14). Εκείνος που ήλθε να σβήσει τη δίψα όλων μας τώρα μέσα σε τέλεια αδυναμία κραυγάζει «Διψώ».
-Είναι αντίφαση; Φαινομενική. Τέτοιες έχουμε πολλές. Εκείνος λ.χ. που δημιούργησε το σύμπαν εδώ κάτω δεν είχε που να κλίνη την κεφαλή. Εκείνος που χόρτασε τόσους ανθρώπους όμως ο Ίδιος έγινε πτωχός που πλούτισε τόσους ανθρώπους ο Ίδιος έγινε πτωχός κατά πάντα. Και εκείνος που δίδει δωρεάν το ύδωρ της ζωής διψά. Παράξενο και όμως αληθινό. Δίψασε φυσικώς και πνευματικώς για να ξεδιψάσουμε εμείς.
-Έτσι τεθέντων των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι η κραυγή εκείνη «Διψώ» ήταν.
Α΄/.—Η κραυγή του αντικαταστάτου μας. Αυτός έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς Του που ήλθε να λυτρώσει. Έπρεπε να πειρασθεί κατά πάντα κθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτία βέβαια. Κι’ αν τώρα φωνάζει «Διψώ» τούτο ήταν γιατί πήρε τη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου. Πρέπει ως εκ τούτου να υποστεί την ποινή της αμαρτίας του ασεβούς ανθρώπου. Η δίψα η έλλειψης δηλαδή ικανοποιήσεως ο βαθύς πόθος της καρδιάς για κάτι που δεν έχει και για το οποίο υποφέρει αληθινά είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας σε κάθε ασεβή άνθρωπο. Και σύμφωνα με τη διδασκαλία του ίδιου του Κυρίου μας η δίψα να είναι το αιώνιο αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου όπως τόσο καθαρά φαίνεται στην ιστορία του πλούσιου και του Λαζάρου «Και εν τω άδη—ο Πλούσιος—υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού και αυτός φωνάξας είπε «Πάτερ Αβραάμ ελέησον με και πέμψον τον Λάζαρον δια να βάψει το άκρον του δακτύλου αυτού εις το ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη»
Λουκάς 16:23—24).
-Τώρα εάν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε διψάσει κάθε ένας από μας θα διψούσε για πάντα μακριά από τον Θεόν με μέγα χάσμα μεταξύ ημών και του Ουρανού. Αλλά Αυτός δίψασε. Πήρε όλη τη δίψα της κολάσεως που αλλιώς θα έπρεπε να την έχουμε εμείς αιωνίως. Πως λοιπόν να μη θαυμάσουμε αυτήν την ευλογημένη αντικατάσταση του δικαίου για τους αδίκους του Θεού για τον άνθρωπο του τελείου Χριστού για μας τους ενόχους αμαρτωλούς; Ας μεγαλύνουμε λοιπόν το όνομα του Λυτρωτού μας.
-Β΄/.—Η κραυγή του Νικητού.
-Ο Ιωάννης μας λέει πότε ο Χριστός είπε αυτό τον λόγο «Διψώ». Όταν ο Ιησούς εγνώριζε ότι τα πάντα ήδη ετελέσθησαν τότε ο Ιησούς έκραξε «διψώ». Στο Σταυρό επάνω έδωσε την πιο σκληρή μάχη. Και νίκησε. Η δίψα εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σημάδι της νίκης. Έδειξε έτσι πραγματικά είχε συντρίψει την κεφαλή του όφεως. Και τώρα ο εξαντλημένος νικητής στέκεται τρόπον τινά παράμερα για να ξαποστάσει βλέποντας το τελειωμένο Του έργο για το οποίο σε λίγο θα φωνάξει πάλι «Τετέλεσται». Και όταν είδε ότι είχε κερδίσει τη μάχη για τις ψυχές των χαμένων ανθρώπων σκέφθηκε για το καταπονημένο και διψασμένο σώμα Του.
Κι’ έτσι φώναξε «διψώ». Όπως ένας δρομέας την ώρα που τρέχει δεν μπορεί να σταματήσει για να ξαποστάσει παρά μόνο όταν φθάσει στο τέρμα νικητής και τότε αισθάνεται έντονα τη δίψα έτσι συνέβη και με Εκείνον. Όπως συνέβη στην παλαιά εποχή με τον Σαμψών που με την σιαγόνα του Όνου φόνευσε χιλίους άνδρας μετά «διψήσας σφόδρα εβόησε προς τον Κύριον και είπε Συ έδωκας δια χειρός του δούλου σου την μεγάλην ταύτην σωτηρίαν και τώρα να αποθάνω υπό δίψης; Και έσχισεν ο Θεός το κοίλωμα το εν Λεχί και εξήλθεν ύδωρ απ’ αυτού και αφού
έπιεν ανέλαβε το πνεύμα αυτού και ανεζωοποιήθη»
(Κριτές 15:14—18) έτσι ακριβώς με τον Κύριο μας Ιησούν.
Αφού «απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας παρεδειγμάτισε παρρησία θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού». (Κολοσσαείς β:15) εδίψασε ο Νικητής. Να λοιπόν σε Ποιόν να εμπιστευθούμε για την πραγμάτωση της τόσο μεγάλης σωτηρίας μας. Σε Κείνον που με το θάνατον Του έγινε του άρχοντος του θανάτου τουτέστι του διαβόλου.
(Εβραίους β:14—15).
-Γ/.— Η κραυγή του Κυρίου.
-Αν και το πάθος Του τελείωσε όμως τα λόγια Του αυτά ακόμη παραμένουν. Από το θρόνο Του τώρα στα δεξιά του Πατέρα τον ακούμε πάλι να λέει «Διψώ»
-α/.— Διψά για να σώσει ανθρώπους. Γι’ αυτό άλλωστε ήλθε. Όχι για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να βάλει την ψυχή Του λύτρον αντί πολλών. Ήλθε να ζητήσει να βρει και να σώσει το απολωλός.
-β/.— Διψά ακόμη για την αγάπη του λαού Του. Αυτός ότι ήταν δυνατόν να κάνει για τη σωτηρία μας το έκαμε. Και περιμένει από τους δικούς Του που λύτρωσε με το αίμα Του να φέρουν καρπό αλλά δυστυχώς παραμένουν άκαρποι. Κι’ όπως τότε όταν δίψασε του έδωσαν να πιει χολή αντί νερού έτσι και τώρα οι άνθρωποι Του προσφέρουν λύπην και πικρία αντί χαράς. Διψά ο Χριστός για ανθρώπους που χάριν αυτού θα αγαπούν αληθινά τους αδελφούς Του τους ελάχιστους. Γιατί «Διψασμένος ήμουν και με ποτίσατε». Έτσι εκεί που υπάρχουν καρδιές διψασμένες ιδίως για το ζωντανό νερό εκεί μας περιμένει ο Χριστός να Τον ξεδιψάσουμε.
-γ/.— Διψά ακόμη για μια στενή κοινωνία με τους δικούς Του.
-Γι’ αυτό στέκει «εις την θύραν και κρούει εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ.γ:20).
Δ΄/.— Είναι η κραυγή του πιστού. Αν Αυτός πήρε τελείως την θέση μας τώρα εμείς που έχουμε δεχθεί Αυτόν ως Σωτήρα και Λυτρωτή είναι ανάγκη το ίδιο να κάνουμε και μεις γι’ Αυτόν.
-α/.— Θα έχουμε μια βαθειά λαχτάρα γι’ Αυτόν.
Δεν θα μπορούμε να ησυχάσουμε μέχρις ότου ο Χριστός είναι τα πάντα εν πάσι μέσα μας.
-β/.— Όπως Εκείνος διψά για τη σωτηρία του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου έτσι θα πονούμε και εμείς.
-Κι’ αν έτσι διψάμε Εκείνος πραγματικά θα μας χρησιμοποιήσει για τη δόξα Του και θα ικανοποιήσει πλήρως αυτή την ιερή δίψα της καρδιάς μας.
-γ/.— Κι αν ο Κύριος μας διψά τόσο πολύ για να ιδεί μια αγία κατά πάντα διαγωγή σε μας που λύτρωσε με το τίμιο αίμα Του πόσο πιο πολύ θα πρέπει να έχουμε εμείς αυτήν την δίψα για την προσωπική μας τελειοποίηση; Όπως ο Απ. Παύλος έκαμε όταν δάμαζε το σώμα του και το δουλαγωγούσε μήπως εις άλλους κηρύξας αυτός θα έμενε αδόκιμος
(Α΄ Κορινθίους 9:27) έτσι θα κάνουμε κι’ εμείς.
-Υπάρχει αυτή η εσωτερική δόξα σε σένα φίλε αναγνώστα για μια τέτοια εσωτερική πνευματικά τελείωση; Μακάριος τότε είσαι. Γιατί εκείνος που είναι η πηγή των ζώντων υδάτων θα σε βοηθήσει ώστε η λαχτάρα σου αυτή να ικανοποιηθεί πλήρως. Κι’ αυτό στο εύχομαι ολοψύχως.
........................................
Η Τελεία Λύτρωσης: «Τετέλεσται».
-Τα δικά μας έργα συνήθως είναι ημιτελή. «Ούτος ο άνθρωπος ήρχισε αλλά δεν ηδυνήθη να τελειώσει». Μα Εκείνος ακριβώς γιατί ο ίδιος είναι τέλειος τέλεια κάνει τα έργα Του «Διψώ» τράβηξε την προσοχή μας στο πρόσωπο Του. αλλά μ’ αυτόν εδώ τραβά την προσοχή μας στο έργο Του. «Τετέλεσται»
Δεν είναι το συμπέρασμα γραμμένο με μεγάλα γράμματα κάτω από μια όμορφη βιογραφία. Είναι μάλλον το επινίκιο άσμα ενός θριαμβευτού. Όπως ο Μαραθωνοδρόμος των Αθηνών μετά τη μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών έτρεξε στας Αθήνας για να φέρει το άγγελμα της νίκης με το γνωστό εκείνο «νενικήκαμε» αν και έπεσε κάτω νεκρός έτσι στην περίπτωση αυτή εδώ. Προτού ο Χριστός να παραδώσει το Πνεύμα Του στον Πατέρα φώναξε αυτό το περίφημο «Τετέλεσται» για να βεβαιώσει πρώτα τον Πατέρα κατόπιν τις ίδιες τις δυνάμεις της κολάσεως και εν συνεχεία εμάς τους ίδιους ότι το έργο που είχε αναλάβει να κάνει για την λύτρωση του χαμένου και αμαρτωλού ανθρώπου το τελείωσε.
-Αλλά ας πλησιάσουμε περισσότερο στον σταυρό του Χριστού και ας προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε πιο βαθεία στο νόημα του λόγου αυτού «Τετέλεσται».
.....................................................
1/.—ΤΙ ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ;
-α/.—Η ζωή της ταπεινώσεως Του
Όλοι μας ξέρουμε ότι Αυτός «εταπεινώθη ως ουδείς άλλος ποτέ». Αν και πλούσιος έγινε πτωχός για να πλουτήσουμε εμείς με την πτωχείαν Εκείνου. Αν και προ αιώνων υπήρχε εν μορφή Θεού και δεν ενόμισε αρπαγή να είναι ίσα με τον Θεόν όμως Εαυτόν εκκένωσε (άδειασε) λαβών δούλου μορφήν γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσε εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου –θανάτου δε Σταυρού. (Φιλιππισίους β:6—8). Όμως αυτή η ταπείνωση που έφθασε στο κατακόρυφο της πάνω στο σταυρό μπορούσε τώρα να αποκτήσει την χαρά την προκειμένην (που βρίσκεται μπροστά Του) εις Αυτόν και την δόξαν που θα ακολουθούσε. Σ’ αυτήν την δόξα εισήλθε όταν το έργο Του εδώ τελείωσε.
-β/.— Οι προφητείες σχετικώς μ’ Αυτόν τελείωσαν.
Αυτός ήταν το υποσχεθέν σπέρμα της γυναικός που θα συνέτριβε την κεφαλήν του όφεως. Αυτός ήταν ο χτυπημένος βράχος της Ερήμου. Αυτός ήταν το χάλκινο φίδι. Αυτός ο ήταν ο άνθρωπος των θλίψεων και ο δόκιμος ασθενείας. Αυτός ήταν ο δίκαιος δούλος του Κυρίου πάνω στον οποίον Αυτός έθεσε την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήταν ο υποσχεθείς βασιλιάς που έρχεται επί πώλου Όνου και υιού υποζυγίου. Αυτές όμως οι προφητείες και πολλές άλλες ακόμα βρίσκουν την τελευταία εκπλήρωση τους όταν Αυτός ήταν σε θέση να κραυγάσει «Τετέλεσται».
-γ/.— Ο νόμος ετελείωσε.
Αυτόν τον εξεπλήρωσε πλήρως τόσον τον τελετουργικόν όσο και τον ηθικόν. Στο πρόσωπο Του ο νόμος βρήκε το τέλος του
(Ρωμαίους 10:4). Γι’ αυτό «Ελθών ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μεγαλυτέρας και τελειωτέρας σκηνής ουχί χειροποιήτου τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευή ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθε και άπαξ (μία και για πάντα) εις τα άγια αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβραίους θ:11).
-δ/.—Το έργο της λυτρώσεως για το οποίο ειδικώς ήλθε.
Η κυρία αποστολή του Χριστού δεν ήταν να μας δώσει την καλύτερη διδασκαλία αν και αυτό πράγματι συνέβη γιατί «Ελάλησε ως ουδείς άλλος ποτέ». Ούτε ήταν να κάμει θαύματα και να καταπλήξει τον κόσμο αν και αυτό συνέβη όταν «έκτασης κατέλαβε άπαντας και εδόξαζον τον Θεόν και επλήσθησαν φόβου λέγοντες ότι είδομεν παράδοξα σήμερον».(Λουκάς ε:26). Αλλά η κυρία Του αποστολή ήταν η λύτρωση μας η σωτηρία μας. Αυτός δεν ήλθε να υπηρετηθεί αλλά να υπηρετήσει και να βάλλει την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών. Αυτό λοιπόν το έργο τώρα το ετελείωσε όταν είπε
«Τετέλεσται»
-ε/.—η Θυσία περί αμαρτίας κι’ αυτή ετελείωσε.
Εκείνη την ώρα ήταν η ώρα της βραδινής προσφοράς. Σε λίγο θα ακουγόταν η σάλπιγγα από το ναό ότι η θυσία εκείνη ετελείωσε. Αλλά προτού η σάλπιγγα ηχήσει η φωνή του Χριστού ακούστηκε από το σταυρό. «Τετέλεσται». Αυτός «δια του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερε εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν για να καθαρίσει την συνείδηση σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύεται τον ζώντα Θεόν». (Εβραίους θ:24). Στο εξής όλες οι θυσίες θα έπαυαν γιατί δεν θα χρειάζονται πλέον. Την στιγμή που Εκείνος με μια προσφορά άπαξ γινομένης ετελειοποίησε διαπαντός τους αγιαζομένους.
-Έτσι η λύτρωση που εξασφάλισε ο Χριστός για μας είναι μια τέλεια μια ολοκληρωμένη λύτρωση. Τίποτα δεν μπορούμε να της προσθέσουμε. Τίποτα δεν μπορούμε να της αφαιρέσουμε. Είναι τέλεια. Καλούμεθα ως εκ τούτου να την δεχθούμε όπως είναι.
2/.—ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ
ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;
-α/.— Ο αμαρτωλός άνθρωπος που με πίστη και μετάνοια στρέφει στο Χριστό παίρνει πράγματι απ’ Αυτόν αυτήν ακριβώς την τελεία λύτρωση. Μια φορά Ο Ευαγγελιστής Εβενέζερ Γούτεν είχε στήσει μια σκηνή όπου έκανε διάφορες συναθροίσεις με κήρυγμα του Ευαγγελίου. Μετά από αρκετές ημέρες ήθελε να πάει αλλού και έτσι μάζευε τη σκηνή του. Καθώς όμως τη μάζευε ήλθε κάποιος νέος με την ερώτηση: «Τι να κάνω για να σωθώ;» Και αφού ο ιεροκήρυξ εκείνος του είπε «Τώρα είναι πολύ αργά» «γιατί» ρώτησε πάλι ο νέος «μήπως γιατί μαζεύεις τη σκηνή σου και έτσι δεν έχεις ευκαιρία να με βοηθήσεις στο σημείο αυτό;» «Όχι» απάντησε ο εργάτης του Ευαγγελίου. Αν σου είπα ότι είναι πολύ αργά για τη σωτηρία σου τούτο οφείλεται στον λόγο που μου είπες—τι να κάνω για να σωθώ; Δεν ξέρεις ότι ήταν αναγκαίο για την σωτηρία σου έγινε και μάλιστα ετελείωσε όταν ο Χριστός φώναξε «Τετέλεσται;» Τι περισσότερο θέλεις; Δεν έχεις τίποτα να κάνεις παρά να πέσεις στα γόνατα και με πίστη να δεχθείς σαν δώρο αυτό το τελειωμένο έργο της λυτρώσεως. Έτσι θα σωθείς και συ.
-β/.—Μας παρέχει την διαβεβαίωση του τελικού μας θριάμβου. Το τετέλεσται αυτό ηχεί σαν σάλπιγγα νίκης στ’ αυτιά μας. Αυτός μ’ αυτό το θαυμαστό τετέλεσται συνέτριψε την κεφαλή του όφεως και έτσι μας υπόσχεται ότι ο ίδιος πάλι θα υποτάξει τον σατανά υπό τας πόδας των αγίων.
(Ρωμαίους ις:20).
-γ/.—Έχουμε την υπόσχεση της ολοκληρώσεως του έργου Του μέσα μας.
Αυτός τελείωσε το έργο Του για μας πάνω στο σταυρό όταν είπε «Τετέλεσται» και προσφέρεται ο Ίδιος να ολοκληρώσει το έργο Του που άρχισε μέσα μας. Αυτός σαν τον καλό ποιμένα όταν βρει το χαμένο προβατάκι του το βάζει στον ώμο Του και δεν ησυχάζει παρά μόνο όταν το φέρει τελικά στο σπίτι τότε θα καλέσει τους γείτονας Του να συγχαρούν μαζί Του για το χαμένο αρνάκι που βρέθηκε.
................................
-3/.—ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΘΩΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ
«ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ;»
-α/.—Σ’ αυτό το έργο της τελείας λυτρώσεως μας καλούμεθα πάντοτε να στηριζόμαστε.
-β/.—Με τη χάρι Του όπως Αυτός κι’ εμείς καλούμεθα το έργο μας οιοδήποτε κι’ αν είναι αυτό να το τελειώσουμε. Πρέπει σαν αρχή μας να έχουμε εκείνο που είπε ο Απ. Παύλος «Δεσμά και θλίψεις με περιμένουσι δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου ως να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς και την διακονίαν μου την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού να κηρύξω το Ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού» (Πράξεις κ:24).
-γ/.— Μπορούμε να τελειώσουμε το έργο μας γιατί ο Χριστός τελείωσε το δικό Του. Κι’ αν Εκείνος ενίκησε θα νικήσουμε κι’ εμείς. Και αν Εκείνος έφερε το έργο σε πέρας όπως το έφερε θα το φέρουμε κι εμείς. Και αν Εκείνος έφερε το έργο σε πέρας όπως το έφερε θα το φέρουμε κι εμείς. Κι’ όταν πια θα έχουμε φθάσει στο τέρμα της επιγείου ζωής μας θα ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν μας και μαζί με τον ήρωα εκείνο της πίστεως τον Παύλον θα μπορούμε να πούμε. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην τον δρόμον ετελείωσα την πίστην διετήρησα. Του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». (Β΄ Τιμοθέου δ:7—8).
...............................
Το Τέρμα Της Λυτρώσεως
«Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα Μου».
(Λουκάς κγ:46)
-Ο λόγος αυτός όπως και οι προηγούμενοι δείχνει κάποια διαφορετική όψη της λυτρώσεως που ο Χριστός κέρδισε για μας από το Σταυρό. Είναι δε το επιστέγασμα όλων των λόγων που είπε.
-Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα Μου».
-Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήξερε τον Λόγο του Θεού την Παλαιά Διαθήκη. Μέσα στο πνεύμα της συνεχώς ζούσε. Αν και ο Ίδιος ήταν πηγαίος και ελάλησε ούτως ως ουδείς άλλος ποτέ όμως πάντοτε αντλούσε τη διδασκαλία Του και τα επιχειρήματα Του από τις σελίδες αυτού του αγίου Βιβλίου. Το ίδιο έκαμε και πάνω στο Σταυρό. Οι περισσότεροι λόγοι Του ήταν η εκπλήρωση των διαφόρων προφητειών που αφορούσαν το πρόσωπο Του. Κι’ αυτός εδώ ήταν από τον (Ψαλμό 31:5) με κάποια μικρή παραλλαγή. Έτσι ο Χριστός πέθανε με τα λόγια της Γραφής στο στόμα Του.
-Στον έβδομο αυτό λόγο έχουμε να παρατηρήσουμε τρία πράγματα.
-1/.—Ο προσωπικός Θεός «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα Μου».
-Κάθε άνθρωπος μέσα στη ζωή κάποτε έρχεται αντιμέτωπος με την ιδέα του Θεού. Καταπιάνεται δε πολύ συχνά με τη λύση του προβλήματος αυτού. Θέλει να δώσει διάφορες απαντήσεις όσον αφορά το ερώτημα του περί υπάρξεως και του χαρακτήρος του Θεού.
Οι διάφοροι άνθρωποι με το λογικό τους ή τη φιλοσοφία τους με ποικίλους τρόπους απήντησαν στο ερώτημα της υπάρξεως και του χαρακτήρος του Θεού. Πολλοί είπαν «Δεν υπάρχει Θεός» και καυχιόνται για την ανακάλυψη τους αυτή. Αλλά μέσα στην Αγία Γραφή ξέρουμε ποιος άνθρωπος φθάνει στο συμπέρασμα αυτό ο άφρων.
-Μα αν πολλά και παράδοξα συμπεράσματα υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων όσον αφορά την προσωπικότητα του Θεού για τον Κύριο μας όμως Ιησούν που είχε αποστολή να μας φανερώσει τον Θεό που ο Ίδιος ο Θεός φανερωθείς εν σαρκί ο Θεός είναι προσωπικός. Αν δεν ήταν δεν θα μπορούσε να πει «εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι προσωπικός. Φυσικά ο Θεός όπως αποκαλύπτεται είναι Πνεύμα. Και ως Πνεύμα «σάρκα και οστέα δεν έχει». Αν χρησιμοποιείται αυτή η ανθρωπομορφική γλώσσα είναι ακριβώς για να μας δώσει να καταλάβουμε σε γλώσσα ανθρώπινη την προσωπικότητα του Θεού. Εφ’ όσον δε υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται εκουσίως ή ακουσίως βεβαιώνουν ότι ο Θεός είναι προσωπικός. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να προσευχηθεί σε μια αφηρημένη και απρόσωπη δύναμη.
-2/.—Ο Θεός Πατέρας. «Πάτερ».
Έτσι Τον απεκάλυψε σε μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και είναι το πιο γλυκό όνομα του Θεού. αυτός είναι «ο Πατήρ» του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτός είναι και δικός μας Πατέρας αν έχουμε δεχθεί δια πίστεως τον Χριστό ως προσωπικό μας Σωτήρα. Διότι «όσοι εδέχθησαν Αυτόν εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού. Εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού». (Ιωάννου α:12).
-3/.—Ο Χριστός ο Υιός του Θεού. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Μέσα στο πνεύμα της λέξεως «Πάτερ» έζησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός ευθύς εξ αρχής της επιγείου ζωής Του. Ακόμη δωδεκαετή Τον ακούμε να λέγει «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου» (Λουκάς β:49). Και αν οι εχθροί Του τον οδήγησαν στο σταυρό τούτο ήταν γιατί ήταν γιατί «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν ίσον με τον Θεόν κάμνων τον εαυτόν» (Ιωάννης ε:18).
«Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών πρέπει να αποθάνη διότι έκαμεν εαυτόν Υιόν του Θεού» (Ιωάννης ιθ:7)
-Κι’ ενώ πιο μπροστά καθώς εξέτιε την ποινή μας μέσα στην αγωνία Του φώναξε «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες» τώρα που το έργο Του έχει πια συντελεστή ακούγεται να κραυγάζει. «Πάτερ» Με τον τρόπον αυτόν βεβαίωσε ακόμη και την μαρτυρία των στρατιωτών ότι «αληθώς Θεού Υιός ήτο Ούτος».(Ματθαίος κζ:54).
-Ήταν Υιός του Θεού κατά τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι είμεθα εμείς. Εμείς είμαστε «Υιοί του Θεού»κατά χάρι Εκείνος όμως είναι Ο Υιός Του Θεού και όπως οι Ιουδαίοι το κατάλαβαν τούτο σημαίνει ότι είναι «ίσος με τον Θεόν».
4/.—Την τελεία ανθρωπότητα του Χριστού. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα μου» Ο Χριστός είχε ανθρώπινο σώμα και μπορούσε να πονέσει και να πεθάνει πάνω στο Σταυρό. Είχε και ψυχή που κατ’ Αυτόν ήταν περίλυπος μέχρι θανάτου. Είχε και Πνεύμα που μπορούσε να παραδώσει στον Πατέρα Του. Μόνο ένας τέτοιος Χριστός τέλειος κατά πάντα άνθρωπος και τέλειος κατά πάντα Θεός μπορούσε να κάνει τέτοιο έργο σωτηρίας για τον καθένα μας.
5/.—Η Εμπιστοσύνη Του. Όπως ένα παιδί εμπιστεύεται στον πατέρα του έτσι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός παραδίδει το πνεύμα Του στον Πατέρα Του. Με την πράξη Του αυτή γίνεται ένα ζωντανό παράδειγμα εμπιστοσύνης σε μας που τόσο ανάγκη έχουμε σήμερα μέσα στις διάφορες αντιξοότητες της ζωής.
-6/.—Η επιστροφή Του στον Πατέρα. «Εις χείρας Σου παραδίδω το Πνεύμα μου». Αυτός από τον Θεόν ήλθε για να κάνει ένα έργο σωτηρίας και λυτρώσεως για τον καθένα μας. Κι’ αφού το έργο αυτό ετελείωσε όταν φώναξε «Τετέλεσται» τώρα επιστρέφει εκεί. «Εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού δια να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα»
(Ιωάννης ιγ:1).
-7/.—Προσφορά του τελειωμένου Του έργου.«Παραδίδω».
Ο Χριστός χρησιμοποίησε αυτά τα λόγια υπό μια ιδιαίτερη έννοια για τον εαυτόν Του ως του μόνου Μεσίτου μας μεταξύ ημών και του Θεού πάνω στο Σταυρό όπως ο προφήτης το είχε προαναγγείλει (Ησαϊας νγ:10).Και τώρα με τα λόγια αυτά Αυτός σαν ιερέας και θύμα συγχρόνως βάζει τα χέρια Του πάνω στη θυσία αυτή όπως οι Ισραηλίτες κατά το πάλαι (παλιά)και την προσφέρει στον Θεό. Την παραδίδω την ψυχήν μου που έβαλα ως λύτρον αντί πολλών στα χέρια Σου Πάτερ. Δέξαι τη ζωή μου αντί της ζωής και της ψυχής των αμαρτωλών ανθρώπων για τους οποίους πέθανα. Κι’ έτσι τώρα εμείς που έχουμε γνωρίσει τον Χριστόν ως προσωπικό μας Σωτήρα «είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος αυτού άπαξ γινομένης. Διότι Αυτός αφού προσέφερε μιαν Θυσίαν υπέρ αμαρτιών εκάθισε δια παντός εν τη δεξιά του Θεού».
(Εβραίους ι:10—12).
8/.—Εμπιστοσύνη στο Χριστό για την λύτρωση μας. Στον (Ψαλμό 31:5) απ’ όπου ο Χριστός πήρε αυτόν τον τελευταίο λόγο Του διαβάζουμε «Εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου. Συ με ελύτρωσας Κύριε ο Θεός της αληθείας». «Συ με ελύτρωσας». Αυτή η φράση δεν είναι αλήθεια μια καλή αιτία να μας κάνει όλους να παραδοθούμε τελείως στον Χριστό με πίστη και εμπιστοσύνη για την τελεία λύτρωση μας; Ότι ήταν αναγκαίο για τη σωτηρία μας ο Χριστός το πραγματοποίησε όταν πέθανε Αυτός ο δίκαιος υπέρ των αδίκων. Τίποτε δεν έμεινε για να κάνουμε εμείς. Όλα τα έκαμε Εκείνος. Γι’ αυτό είναι και σε θέση να απευθύνει την πρόσκληση σε όλους και να πει «Έλθετε εις τους γάμους διότι πάντα είναι ήδη έτοιμα».
-Για να πραγματοποιηθεί όμως το θαύμα της σωτηρίας στην πείρα του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι ανάγκη να έλθει στο Χριστό. Να εμπιστευθεί τελείως σ’ Αυτόν. Και μέσα από την καρδιά Του να πει «Εις χείρας Σου Παραδίδομαι. Σε Σένα παραδίδω το πνεύμα μου την ψυχή μου διότι Συ με ελύτρωσες.
Κύριε Θεέ της αληθείας. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Το δέχομαι». Συμβαίνει αυτό και σε σένα φίλε αναγνώστα;
-9/.—Εμπιστοσύνη την ώρα των δυσκολιών. Έρχονται πολλές φορές διάφορες περιστάσεις και δοκιμασίες τόσο έντονες
που κάποτε μας βυθίζουν μέσα στο τέλμα της αθυμίας. Μέσα στην κατάσταση εκείνη διερωτώμαι—«Γιατί είσαι περίλυπος ψυχή μου και γιατί ταράσσεσαι εντός μου;» (Ψαλμός μγ:5). Τι πρέπει να κάνουμε τότε; Την απάντηση μας την δίδει ο ίδιος ο Κύριος μας με το παράδειγμα Του. «Πάτερ εις χείρας Σου παραδίδω το πνεύμα μου». «Έλπισον επί τον Θεόν» προσθέτει ο ψαλμωδός. «Ώστε και πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού ας εμπιστεύονται τας εαυτόν ψυχάς εις Αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία» όπως λέγει ο Πέτρος.
(Α΄ Πέτρου δ: 19).
10/.—Εμπιστοσύνη την ώραν του θανάτου. Πικρή είναι η στιγμή εκείνη. Αλλά αναπόφευκτη. Μα αν έχεις εμπιστευθεί τον Θεό ως τον πατέρα σου όταν δέχθηκες τον Χριστό ως Σωτήρα σου θα Τον εμπιστευθείς και την ώρα του θανάτου.
Με πλήρη ηρεμία τότε και συ θα μπορείς να επαναλάβεις τα λόγια του Κυρίου σου «Πάτερ εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου»βέβαιος ων για το που πηγαίνεις καθώς φεύγεις από τον κόσμοαυτόν. Δεν πας στο άγνωστο αλλά πηγαίνεις στο σπίτι του Πατέρα. Στην αγκαλιά Του για να είσαι και συ «μέσα στον κόλπο του Αβραάμ» «στον παράδεισο» «μαζί με τον Χριστό».
-Τι ευλογημένο τέρμα έχει αυτή η ένδοξη λύτρωση που ο Χριστός εξασφάλισε για μας πάνω στο Σταυρό! Λένε ότι ο αριθμός επτά μέσα στην ιερή γλώσσα της Αγίας Γραφής είναι το σύμβολο της τελειότητος. Κι’ αν αυτό είναι αληθινό τότε οι επτά λόγοι του Χριστού από τον Σταυρό που αποτελούν τις επτά όψεις της λυτρώσεως που είδαμε δημιουργούν την πιο τέλεια και την πιο ολοκληρωμένη λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Κι’ αν με την χάρη του Κυρίου βρήκες και συ την λύτρωση σου ευχαρίστησε Αυτόν που εσφάγει για να αγοράσει και σένα και να σε καταστήσει βασιλιά και ιερέα στον Θεόν Αυτού. Αμήν