25-9-2021-H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Χωρισμένο σε Τρία Μερη
Μέρος Τρίτον
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΕΙΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΗ ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ 1960
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ (πρόλογος του Δημ. Ι Μαγκριώτη)
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ολίγοι είναι εκείνοι στον σημερινό μας που ξέρουν τη σημασία και την αξία της προσευχής. Νομίζουν ότι είναι επαναλήψεις ορισμένων φράσεων ή τροπαρίων ή ορισμένες κινήσεις του σώματος. Προσευχή δεν είναι πράγμα εξωτερικό αλλ’ η επικοινωνία με τον Θεό. είναι κλειδί που μας έχει δώσει ο θεός δια να μας θέτει εις επικοινωνία με τον αόρατο κόσμο. Η προσευχή δεν είναι ευγλωττία αλλά ένθερμος προσπάθεια με το συναίσθημα της αδυναμίας μας. Δεν είναι ρητορικοί λόγοι αλλά κατάνυξης καρδιάς. Πολύ ωραία ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Η προσευχή είναι λιμήν εις τους χρειαζούμενους άγκυρα ασφαλής εις κυμαινομένους παρηγορία εις τους πενθούντας ασφάλεια εις τους πλουσίους ίασης εις τους αθενούντας φύλαξ εις τους υγιαίνοντας εν γένει δε ουδέν υπάρχει της προσευχής ισχυρότερον». Ο δε Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει: «Η προσευχή είναι σωφροσύνης φυλακτήριον παρθενίας σφραγίς θυμού παιδαγωγία τύφου κατακτήριον μνησικακίας καθάρσιου φθόνου καθαίρεσης ειρήνης ασφάλεια». Ω! εάν γνωρίζατε τι είναι να προσεύχεσθε! Ω! εάν ο Θεός σας έδιδε την χάριν ν’ αγαπάτε την προσευχή. Οποία γαλήνη εις την ψυχήν σας οποία αγάπη εις την καρδιά σας! οποία χαρά θα λάμπει εν τη εκφράσει του προσώπου σας έστω και αν τα δάκρυα εκ των οφθαλμών σας!» Αυτοί ήταν οι λόγοι που η βασίλισσα των Ελλήνων Όλγα κάποτε προς τον λαό της και προς εμάς σήμερα. Εξακολουθεί δε: «Ω! ναι! εάν γνωρίζετε πώς να προσεύχεσθε και εάν αγαπάτε την προσευχή πόσον καλή και χρήσιμος καρποφόρος και πολύτιμος θα ήταν η ζωή σας. τίποτα δεν ανυψώνει τόσο την ψυχή όσο η προσευχή.
Ο Θεός τόσο συγκαταβατικός προς την ψυχή όσο την ανυψώνει μετ’ αυτού εις τας χώρας του φωτός και της αγάπης και όταν η προσευχή τελειώσει η ψυχή επιστρέφει εις τα καθημερινά της καθήκοντα μάλλον πεφωτισμένη την διάνοια μάλλον πρόθυμος την θέληση. Είναι πεπληρωμένη υπό θείας αίγλης ην εκχέει αφθόνως εφ’ όλων οίτινες τη πλησιάζουν»
«Εάν θέλεις να ευδοκιμήσεις εν ταις σπουδές σου με την επιτυχία ήτις εξαγιάζει προσευχήθητι πριν αρχίσεις».
«Εάν θέλεις να ευδοκιμήσεις εν τι μετά των άλλων συναναστροφή προσευχήθητι πριν γίνεις οικείος αυτών»
«Τίποτε δεν καταπραΰνει και ηδύνει την ζωή τόσο όσο η προσευχή». «Προσευχή είναι το κλειδί όλων των ουρανίων θησαυρών και δι’ αυτής εισδύομε εν τω κέντρω της χαράς της δυνάμεως του οικτιρμού και της θείας Αγαθότητας…. Απολαμβάνομε πάσαν ευτυχία εξ όλων των περί ημάς όπως ο σπόγγος βυθιζόμενος εις την Θάλασσα απορροφά άνευ προσπάθειας τινάς το ύδωρ το οποίο τον περικυκλώνει…. Η χαρά εκείνη η δύναμης ο οίκτος και η αγαθότης καθίστανται ιδικά μας». Θα ήταν δύσκολο να βρει κανείς έναν ικανοποιητικό ορισμό της προσευχής. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως προσευχή είναι συνεργασία με τον Θεό. Είναι η συμμόρφωσης των επιθυμιών μας της θελήσεως μας και της ζωής μας με το Θεό. Είναι η συμμαχία μας με τον Ουράνιο Πατέρα δια την προσευχή και όχι η προσπάθεια μας να πείσουμε τον Θεό να κάμει το αρεστό σε μας. Είναι η συνάντησης της βουλής μας με την βουλή Του. Τι δε είναι βουλή παρά αυτό τούτο το είναι μας ολόκληρος ο ψυχικός μας κόσμος. Προσευχή λοιπόν είναι η εναρμόνισης της ζωής μας του εαυτού μας προς τον Θεό. Η προσευχή κουρδίζει το βιολί της ζωής μας ούτως ώστε να μη γίνεται παραφωνία. Η προσευχή κατορθώνει να καθαρίσει τόσο την ψυχή μας να εξαγιάσει τις πράξεις μας που στην πραγματικότητα δεν εξεύρουμε που τελειώνουν οι δικές μας επιθυμίες και που αρχίζουν οι επιθυμίες του Θεού για μας. Το θέλημα μας και το θέλημα Του γίνονται ένα. Εφ’ όσον οι επιθυμίες του Θεού και οι δικές μας είναι οι αυτές αποφάσεις μας συμφωνούν και η δύναμης του Θεού γίνεται δύναμης μας. Αλλ’ η δύναμης Του είναι παντοδυναμία. Ιδού λοιπόν! Χάνοντας την δική μας δύναμη μέσα στην παντοδυναμία Του γινόμαστε και εμείς παντοδύναμοι! Δια της προσευχής. Δεν είναι δυνατόν να μάθουμε την τέχνη της κατά Θεόν ζωής εάν δεν απαιτήσουμε την συνήθεια της προσευχής.
«Είναι αδύνατον να καταλάβουμε πως κατορθώνετε ότι
Κατορθώνετε εσείς οι χριστιανοί» είπαν μερικοί φοιτητές της κοινωνιολογίας σ’ ένα χριστιανό συμφοιτητή τους. Και βέβαια! Γιατί πίσω από τα κατορθώματα των χριστιανών είναι η προσευχή η κινητήριος δύναμης που ενισχύει τον χριστιανό αν και κοινός άνθρωπος να κάμνει εξαιρετικά πράγματα.
Ας ακούσουμε τον Χριστό: «Και εγώ σας λέγω Αιτείται και θέλει σας δοθεί ζητείτε και θέλετε ευρεί κρούετε και θέλει σας ανοιχθεί. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθεί. Και εάν τις εξ’ υμών είναι πατήρ και ο υιός αυτού ζητήσει άρτον μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον; Και εάν οψάριον μήπως αντί οψαρίου θέλει δώσει εις αυτόν όφιν; Η εάν ζητήσει ωόν μήπως θέλει δώσει εις αυτόν σκορπίον; Εάν λοιπόν σεις πονηροί όντες εξεύρετε να δίδετε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας πόσο μάλλον ο Πατήρ ο Ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;»(Λουκάς 11:9—13).
Εάν ο καθένας μας αντιλαμβανόταν την αξία και το προνόμιο της προσευχής! Οι μοντέρνοι άνθρωποι νομίζουν πως είναι πράγμα απαρχαιωμένο. Πόσοι είναι εκείνοι που προτού φάγουν προτού γευθούν τ’ αγαθά του Θεού κλίνουν τας κεφαλάς τους και λέγουν: «Από σου Θεέ μας προέρχεται πάσα δόσης αγαθή και παν δώρημα τέλειον». Πόσοι προσεύχονται προτού κατακληθούν;
Στο τραίνο μπήκαν αρκετοί κύριοι που φαίνεται ότι επέστρεψαν από το χαρτοπαίγνιο. Ήλθε η ώρα του ύπνου. Ένα αγοράκι προτού κατακλιθή γονάτισε στο διάδρομο φορώντας τις πιτζάμες του και άρχισε να προσεύχεται. Η πράξης αυτή του παιδιού κατέπληξε τους κοσμικούς κυρίους οι οποίοι μόλις αντελήφθησαν τι έκαμνε το παιδί κράτησαν απόλυτη σιωπή. Οι σκληρές καρδιές των μαλάκωσαν και τα μάτια τους γέμισαν δάκρυα. Ένας κύριος γύρισε προς το γονατιστό παιδάκι και είπε: «Θα ήθελα να μάθω τι έχει το αγοράκι αυτό που εγώ έχω χάσει!». Ο Μακένζη Κίνγκ επί πολλά έτη πρωθυπουργός του Καναδά λέγει: «Αντιμετωπίζω τα προβλήματα του γραφείου μου με πίστη και σταθερότητα όταν κάθε μέρα ξοδεύω λίγη ώρα με τον Θεό σε προσευχή».
Μια νέα κυριολεκτικά ράκος εις την υγεία της και προ πάντων
στα νεύρα της πήγε στο γιατρό της. Από το γραφείο του γιατρού έφυγε κατάπληκτη για την διάγνωση του γιατρού ο οποίος είπε: «Ιωάννα δεν ξέρω τι να κάμω για σένα». Καλλίτερα πήγαινε σπίτι γονάτισε και προσευχή σου». Μήπως άραγε και του δικού μας προβλήματος η διάγνωση δεν είναι αυτή; Η προσευχή είναι φάρμακο αποτελεσματικότατο.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Όλοι μπορούν να προσεύχονται αλλά τι το όφελος αν οι προσευχές τους δεν εισακούονται υπό του Θεού; ο ψαλμωδός έλεγε: «εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου ο Κύριος δεν θα ήθελεν ακούει». (Ψαλμός 66:18).
1/. Ο πρώτος όρος είναι η καθαρή καρδιά. «Οι καθαροί την καρδίαν θα ίδουν τον Θεόν» είπε ο Χριστός εις την επί του Όρους ομιλία Του. Οι Ισραηλίται κατά τον καιρόν του Ησαϊα παραπονιούνταν διότι προσεύχονταν και ο Θεός δεν του άκουγε. Τι έπαθε ο Θεός άραγε; Μήπως κουφάθηκε και δεν μπορεί να ακούσει; Ή το χέρι του μίκρυνε και δεν μπορεί να σώσει; Νόμιζαν ότι το σφάλμα ήταν με το Θεό. Αντί να εξετάσουν τους εαυτούς του κατηγορούσαν το Θεό. Ιδού όμως ποια απάντηση τους έδωσε ο Ησαϊας: Ιδού η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη ώστε να μη δύναται να σώσει ουδέ ωτίον το αυτού εβάρυνεν ώστε να μη δύναται να ακούσει αλλ’ οι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας δια να μη ακούει. Διότι αι χείρες σας είναι μεμολυσμέναι από αίματος και οι δάκτυλοί σας από ανομίας τα χείλη σας ελάλησαν ψεύδη η γλώσσα σας εμελέτησε κακία.
(Ησαϊας 59: 1—3).
Ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν μπορεί να έλθει εις επαφή με τον Θεό. Μόνο ένα είδος επαφής μπορεί να κάμει αυτός την προσευχή της μετανοίας την προσευχή του Τελώνου. «Κύριε ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Την προσευχή μετανοίας ο Θεός πάντοτε εισακούει όταν βέβαια γίνεται με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα. Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν πάντες οι άνθρωποι. Η προσευχή της μετανοίας είναι η πρώτη προσευχή στη ζωή του Χριστιανού. Καθίσταται δε ανάγκη
Διαρκώς να εξετάζουμε εαυτούς όσες φορές παρατηρούμε ότι
οι προσευχές μας δεν κινούν τον Θεό εις ενέργεια.
Ο Θεός είναι αδρανείς μόνο όταν αμαρτία κατοικεί μέσα στην καρδιά μας.
2/. Εις τις: (παροιμίας 28:9)ευρίσκομε τον δεύτερο όρο: «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούει τον νόμον και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα».
Προτού ομιλήσουμε εμείς εις τον Θεόν να μας ομιλήσει αυτό δε το κάμνει κυρίως δια του Λόγου Του δια της αγίας Γραφής. Ώστε η προσευχή εκείνου που δεν έμαθε να μελετά την Βίβλον δεν έχει πολλάς πιθανότητας να εισακουσθεί. Προσέξατε τι συνέβη κατά την εποχή του Προφήτου Ζαχαρία. « Έγινε λόγος Κυρίου προς τον Ζαχαρία. Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων λέγων: Κρίνετε κρίσιν αληθείας και κάμνετε έλεος και οικτιρμόν έκαστος προς τον αδελφόν αυτού και μη καταδυναστεύετε την χήραν και τον ορφανόν τον ξένον και τον πένητα και μηδείς από σας ας μη βούλεται κακόν κατά του αδελφού αυτού εν τη καρδία αυτού. Αλλ’ ηρνήθησαν να προσέξωσι και έστρεψαν νώτα απειθή και εβάρυναν τα ώτα αυτών δια να μη ακούσωσι. Ναι αυτοί έκαμον τας καρδίας αυτών αδάμαντα ώστε να μη ακούσωσι τον νόμον και τους λόγους τους οποίους ο Κύριος των Δυνάμεων εξαπέστειλε εν τω πνεύματι αυτού δια των προτέρων προφητών δια τούτο ήλθε οργή μεγάλη παρά του Κυρίου των δυνάμεων.
Όθεν καθώς αυτός έκραξε και αυτοί δεν εισήκουον ούτως αυτοί έκραζαν και εγώ δεν εισήκουον». (Ζαχαρίας ζ:5-8—13).
Από το έθνος μας γίνονται ακατάπαυστα προσευχές για την ανόρθωση μας και δια την επίζησιν μας. Πολλές φορές διερωτώμεθα γιατί ο Θεός δεν απαντά γιατί ο Θεός δεν ακούει την κραυγή της απογνώσεως μας. Άραγε εμείς ακούμε την κραυγή του Θεού. αφήνουμε τον Λόγον Του να εισδύσει σε κάθε γωνιά του έθνους μας και προ πάντων σε κάθε Ελληνική ψυχή; Ας μη παραπονιόμαστε ότι ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές μας. Άραγε εμείς ανήκουμε εις την τάξιν εκείνων των ανθρώπων προς τους οποίους απευθύνεται η υπόσχεσης Του; πόσες φορές οι γονείς λέγουν στο παιδί τους: «Αν μ’ ακούς και κάμεις ότι σου λέγω τότε εγώ θα κάμω το καθήκον μου απέναντί σου. ακριβώς το ίδιο λέγει και ο θεός σε μας. «άκουσε με και θα δεις τι θα κάμω για σένα». «Επειδή εγώ έκραζα και εσείς δεν με υπακούσατε εξέτεινα την χείρα μου και ουδείς πρόσεχε αλλά καταφρονείτε όλες τις συμβουλές μου και τους ελέγχους μου δεν δεχόσαστε για τούτο και εγώ θέλω επιγελάσει εις τον όλεθρο σας θέλω καταχαρεί όταν επέλθει ο φόβος σας…. τότε θέλουσι με επικαλεσθή αλλά δεν θέλω αποκριθεί επιμόνως θέλουσι με εκζητήσει αλλά δεν θέλουσι με ευρεί. Διότι μίσησαν την γνώσιν και τον φόβον του Κυρίου δεν εξέλεξαν». (Παροιμίες 1: 24—29).
3/. Δια να εισακούσει ο θεός τις προσευχές μας είναι ανάγκη να εισακούμε τις προσευχές εκείνων που έχουν ανάγκη από εμάς. «Όστις εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγή του πτωχού θέλει φωνάζει και αυτός και δεν θέλει εισακουσθεί». (Παροιμίες 21:13). Υπάρχει μία παροιμία που λέγει: « Ο Θεός βοηθάει εκείνους που βοηθούν τους άλλους».
Κάποτε οι Ινδίες μαστίζονταν από πείνα και θανατηφόρες ασθένειες. Οι άνθρωποι απέθνησκαν κατά χιλιάδες. Μια ιεραπόστολος παρατήρησε μερικούς Ινδούς να τοποθετούν έναν αποθνήσκοντα σύντροφο τους πάνω στη βεράντα ενός ακατοίκητου σπιτιού. Φοβήθηκαν μήπως κολλήσουν την ασθένεια κι έτσι τον εγκατέλειψαν αβοήθητο ενώ αυτοί έφυγαν απαρατήρητοι. Ο δυστυχής άνθρωπος υπέφερε τρομερά. κυλιόταν μέσα στην ακαθαρσία. Η ιεραπόστολος δεν μπορούσε ν’ ανοίξει το στόμα του να του δώσει φάρμακο ή φαγητό. Δεν μπορούσε να βρει άνδρες να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ακριβώς δίπλα στο σπίτι ήταν μια γέφυρα πάνω στην οποία ήταν μερικοί παχουλοί δυνατοί ασκητές ο οποίοι καθισμένοι μεγαλοφώνως επαναλάμβαναν ιερούς στοίχους.
Η ιεραπόστολος τους ρώτησε ποιοι ήταν. «Είμαστε άγιοι» απάντησαν. Τους παρακάλεσε να αφήσουν τις θέσης του να παύσουν να ψάλλουν και να τρέξουν να την βοηθήσουν να μεταφέρει τον ασθενή στο νοσοκομείο. Αυτοί αντί ν’ ανταποκριθούν εις την κραυγή της ανάγκης θύμωσαν και κραύγασαν: «εμείς είμαστε άγιοι άνθρωποι ποτέ μας δεν κάνουμε τίποτα για τους άλλους». Ιδού αγιοσύνη! Τέτοιας είναι η αγιοσύνη των ασκητών οι οποίοι μέσα στην αντίληψη τους ότι είναι ανώτεροι όλων των άλλων ανθρώπων δεν καταδέχονται
να κατέβουν από τον θρόνο της αγιοσύνης τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και να τους οδηγήσουν εις τον λιμένα της Σωτηρίας. Όταν οι Εβραίοι είδαν τον Χριστό να πλησιάζει τους λεπρούς για να τους θεραπεύσει απόρησαν εξεπλάγησαν. Τι γυρεύει ο άγιος μεταξύ των αμαρτωλών; Αλλοίμονο εάν ο Χριστός γινόταν μοναχός σε κάποιο βουνό. Αμφιβάλλω εάν η αδρανής αγιοσύνη είναι καθόλου αγιοσύνη. Όταν προσευχόμαστε παρακαλούμε τον Θεό να ενεργήσει. Αλλά προτού ενεργήσει Εκείνος είναι ανάγκη να ενεργήσουμε εμείς στην υπηρεσία Του και μέσα στην υπηρεσία των συνανθρώπων μας.
.................................................
ΕΝΑΤΕΝΙΖΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΑ ΜΗ ΒΛΕΠΟΜΕΝΑ
Ο απ. Παύλος γράφων προς του Κορινθίους λέγει: «Επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα μη βλεπόμενα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα αιώνια».(Β΄ Κορινθίους δ: 18).
Στον υλιστή αυτά φαίνονται παράξενα λόγια. Πως μπορεί κανείς να δει το μη ορατό; Εις τον πνευματικόν όμως άνθρωπον η διακήρυξης αυτή του Παύλου είναι λογικότατη διότι αναγνωρίζει την ύπαρξη δύο κόσμων του υλικού και του πνευματικού του πρόσκαιρου και του αιώνιου του ορατού και του αοράτου. Ο Παύλος τα βλεπόμενα θεωρούσε ως παροδικά τα δε αόρατα ως διαμένοντα.
Οι φυσιοδίφαι μας λέγουν ότι υπάρχει ένας μικρός υδρόβιος κάνθαρος ο οποίος έχει δύο ζευγάρια μάτια. Το ένα ζευγάρι διατηρεί από το νερό και το άλλο ζευγάρι κάτω από το νερό ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα συμβαίνοντα και στους εις δύο κόσμους. Έτσι και ο χριστιανός. Εκτός της φυσικής του οράσεως έχει πνευματική όραση δια της οποίας καθαρά μπορεί ν’ ατενίζει τα αιώνια. Τέτοια μάτια δεν έχουν πολλοί σ’ αυτόν τον κόσμο. Δίκαιο είχε ο Παύλος όταν έλεγε ότι «ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του θεού διότι είναι μωρία εις αυτόν και δεν δύναται να γνωρίσει αυτά διότι πνευματικός ανακρίνονται». (Α΄ Κορινθίους β:14). Των οποίων απίστων όντων ο θεός του κόσμου (διάβολος)τούτου
τύφλωσε τον νου δια να μη επιλάμψη ο εις αυτούς ο φωτισμός του Ευαγγελίου της δόξης του Χριστού όστις είναι εικών του Θεού» (Β΄ Κορινθίους δ:4).
4/.Δεν πρέπει όμως να εκπλητώμεθα για την ανικανότητα του κόσμου να διακρίνει τα πνευματικά πράγματα. Μήπως με τους φυσικούς μας οφθαλμούς είναι αδύνατον να δούμε κάθε τι που μπορεί να θεαθεί; Σε μια βροχερή ημέρα δεν μπορούμε να δούμε όλα εκείνα που ένας καλλιτέχνης ένας ζωγράφος μπορεί να ιδεί. Στον κήπο δεν βλέπουμε ότι ο φυσιολόγος. Στα μάρμαρα δεν βλέπουμε τις πιθανότητες που βλέπει ο γλύπτης. Ο μεγάλος γλύπτης Μιχαήλ Άγγελος κάποτε εργαζόταν πάνω
σ’ ένα κομμάτι μάρμαρο όταν κάποιος τον ρώτησε τι έκαμνε «βγάζω από το μάρμαρο τον άγγελο από το μάρμαρο» ήταν η απάντησης του. Το καλλιτεχνικό του μάτι μπορούσε να δει τις πιθανότητες που υπήρχαν στο όμορφο εκείνο μάρμαρο ενώ τα μάτια ενός απλού ανθρώπου δεν θα μπορούσαν να ιδούν τίποτε. Κάποιος πολύ ωραία κάποτε είπε ότι εκείνα τα πράγματα που βλέπουμε εξαρτώνται από τι είμεθα. Ας πάρουμε πχ ένα βουνό γεμάτο δένδρα. Το κοιτάζουν επτά άνθρωποι. Ο ένας είναι κυνηγός κι’ επομένως βλέπει το βουνό σαν κατάλληλο έδαφος για κυνήγι. Ένας άλλος είναι πιλότος αεροπλάνου κι’ επομένως βλέπει το βουνό ως εμπόδιο για την πτήση του και πρέπει να το υπερπηδήσει. Ο ξυλουργός βλέπει το βουνό ως περιέχον άφθονα ξύλα που μπορεί να προμηθευτεί. Ο φοιτητής το βουνό το βλέπει ως πηγή επιστημονικής έρευνας. Ο ανθρακωρύχος βλέπει τόνους του άνθρακος που νάναι κρυμμένα κάτω από το βουνό. Οι εκδρομέας και ο παραθεριστής βλέπουν το βουνό ως τόπον παραθερισμού και αναπαύσεως. Ο γεωργός βλέπει το βουνό ως έδαφος καλλιεργήσιμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το βουνό διαφορετικά. Το βουνό όμως είναι το ίδιο. Εις τι λοιπόν συνίσταται η διαφορά; Εις το τι είναι οι άνθρωποι που το κοιτάζουν. Ας πάρουμε τον ανατέλλοντα ήλιο. Τι βλέπουμε; Ο πνευματικός άνθρωπος βεβαίως βλέπει την δόξα του ουρανού ενώ ο φιλάργυρος ίσως βλέπει μόνο ένα μεγάλο στρογγυλό νόμισμα. Βλέπουμε εκείνο που είμαστε.
Δύο μαθηταί εστάλησαν να παρατηρήσουν προσεκτικά έναν
αγρό ένα δάσος κι’ ένα ρυάκι. Στην επιστροφή τους έπρεπε να πει ο καθένας ότι είδε. Η απάντησης του ενός ήταν: «δεν είδα τίποτα καινούργιο. Δεν βαριέσαι τα ίδια πράγματα βλέπει κανείς διαρκώς». Ο άλλος έδωσε την εξής λεπτομερή απάντηση: «Τα σύννεφα σήμερα έκαμαν τον ουρανό πιο σκοτεινό. Όταν σταμάτησα να δω τις εικόνες που σχημάτιζαν τα σύννεφα είδα ένα πουλί που πετούσε στη φωλιά του για να προστατεύσει τα μικρά του. από το ρυάκι έβγαινε μια ωραία μελωδία. Τα ψάρια έμοιαζαν με φωτεινές λαμπάδες μέσα στο νερό. Με κατέλαβε η επιθυμία να ακολουθήσω τα ίχνη των ζώων που εγκατέλειπαν το ρυάκι για να βρουν κατάλυμα στο δάσος». Τα δύο παιδιά πήγαν ακριβώς στα ίδια μέρη αλλ’ είδαν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η διαφορά έκειτο στα παιδιά.
Ερχόμενοι τώρα εις τα πνευματικά πράγματα βλέπουμε ότι συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Μερικοί δεν βλέπουν τίποτε το άξιον λόγου εις τον Χριστό ή την σωτηρία και αγία ζωή που Αυτός προσφέρει. Άραγε το σφάλμα που κείται; Εις τον Χριστό ή εις τον ενατενίζοντα τον Χριστό; το γεγονός ότι πολλοί δεν μπορούν να δουν τα αιώνια τα μη βλεπόμενα θα πεί ότι αυτά δεν υπάρχουν δεν είναι πραγματικά; Ο μύωψ μπορεί να ιδεί μέχρις ορισμένης αποστάσεως. Πέραν του ορίζοντος της οράσεως του δυνατόν να υπάρχει υψηλόν δένδρο αλλ’ επειδή αυτός δεν μπορεί να το ιδεί δεν θα πει ότι δεν υπάρχει. Τα εις τον ένα αόρατα είναι ορατά εις τον άλλον. Υπήρξαν άνθρωποι που έχουν την ικανότητα παρά του Θεού να ατενίζουν εις τα μη βλεπόμενα τα αιώνια «εν πίστη απέθανον ούτοι πάντες μη λαβόντας τας επαγγελίας αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης». (Εβραίους ια:13). Δια τον Μωϋσή λέγεται «ως βλέπων τον αόρατον
(τον ερχόμενο Χριστό )ενεκαρτέρησε». (Εβραίους ια:27). Δια να μπορέσει λοιπόν ο άνθρωπος να διακρίνει τα πνευματικά πράγματα πρέπει να είναι πνευματικός. «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν δεν δύναται να ίδει την βασιλείαν του Θεού».
(Ιωάννης γ:3). «Μακάριοι οι καθαροί την καρδία διότι αυτοί θέλουσι ιδεί τον Θεό».(Ματθαίος ε:8). Μόνο ο αναγεννηθείς άνθρωπος μπορεί να εισδύσει εις την αιωνιότητα και να ατενίσει τα αιώνια. Η καρδιά για να δει πρέπει να είναι καθαρά. Δεν εξεύρω αν ποτέ σας είχατε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε από κοντά την αλλαγή που λαμβάνει χώραν στον άνθρωπο που για πρώτη φορά δέχεται τον Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα. Η αλλαγή συνοψίζεται εις το του απ. Παύλου:»Ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα». «Τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης».
Ο μη σεσωσμένος χριστιανός δεν μπορεί να ιδεί πέραν της υλικής ευημερίας και του χρήματος. Ο Τολστόι μας διηγείται μια ωραία ιστορία για κάποιο Ρώσο που κληρονόμησε την περιουσία του πατρός του. η περιουσία συνίστατο ως επί το πλείστον από γην. Δεν ήταν ευχαριστημένος με την κληρονομηθείσα γη. Εσκέπτετο πως ν’ αποκτήσει περισσοτέραν. Μια μέρα ήλθε κάποιος μεγάλος γεωκτήμων ο οποίος προσέφερε εις τον νέον αυτόν όλη την γη γύρω στην οποία θα μπορούσε να περπατήσει μέσα σε μια μέρα. Του είπε όμως πως κατά την δύση του ήλιου πρέπει να επιστρέψει ακριβώς στο μέρος από το οποίο άρχισε την πορεία του. μόλις το άκουσε ο νέος πέταξε από το σακάκι του και άρχισε να τρέχει σαν τρελός μέσα στο χωράφι. Σχεδίαζε ότι θα μπορούσε σε μια μέρα να καλύψει περί τα εξ τετραγωνικά μίλια. Όταν όμως κάλυψε τα εξ μίλια κατελήφθη από απληστία και αποφάσισε να καλύψει εννέα μίλια και κατόπιν δώδεκα μίλια και κατόπιν δεκαπέντε. Μέχρι το μεσημέρι είχε καλύψει τις δύο πλευρές του τετραγώνου δηλαδή τριάντα μίλια. Έτρεξε ολοταχώς να καλύψει και τις άλλες πλευρές για να φθάσει εκεί όπου είχε ξεκινήσει πριν δύσει ο ήλιος. Η δύναμης του άρχισε να λιγοστεύει. Προσήλωσε το ένα μάτι στον ήλιο και το άλλο στο τέρμα του δρόμου του κι’ έτρεχε σαν τρελός. Τέλος ακριβώς τη στιγμή που έδυε ο ήλιος τελείωσε τα εξήντα μίλια κι έφθασε εκεί όπου είχε αρχίσει. Δεν βάσταξε όμως. Τότε ο γεωκτήμων που τον περίμενε αντικρύζων το πτώμα του φιλάργυρου Ρώσου είπε: «Του προσέφερα όλη τη γη που μπορούσε να καλύψει. Ιδού δεν μπόρεσε να καλύψει παραπάνω από ένα λάκκο δύο μέτρα μήκος και ¾ του μέτρου φάρδος». Με τα λόγια αυτά ο ξένος γενναιόδωρος γεωκτήμων αναχώρησε λέγων: «Κράτησα την υπόσχεσή μου». Εάν μπορούσε ο καθένας μας να καταλάβει πόσο πρόσκαιρα είναι τα γήινα πόσο δε αιώνια τα ουράνια! Παραπάνω από τον τάφο μας το σώμα μας δεν μπορεί να κατακτήσει.
Φίλε αναγνώστα τι ζητείς εις την ζωή; Τι βλέπεις; Τα ορατά που είναι πρόσκαιρα ή τα αόρατα που είναι αιώνια; Η πίστης κάμνει το αόρατο πραγματικό. Η πίστις φέρνει τον αόρατο Χριστό και τον κάμνει πραγματικό και ορατό σωτήρα. Κάποιος μέθυσος μια μέρα πίστεψε στον Χριστό κι’ εσώθη. Ο ταβερνιάρης τον έβλεπε να περνά έξω από την ταβέρνα χωρίς όμως να μπαίνει μέσα όπως πρώτα. Επί τέλους μια μέρα θέλησε να τον φωνάξει και να τον ρωτήσει γιατί δεν σταματούσε πια στην ταβέρνα. «Τι συμβαίνει Γιάννη γιατί δεν μπαίνεις στην ταβέρνα πια; Περνάς απ’ έξω κι’ ούτε καλημέρα δεν μας λες». «Δεν σταματώ στην ταβέρνα πια γιατί ο σύντροφος μου που είναι πάντα μαζί μου δεν μπαίνει σε ταβέρνες. Κάθε φορά που περνώ είναι κι ο Χριστός μαζί μου «. Ο εις τους πολλούς αόρατος Χριστός για τον άνθρωπο αυτό κατέστη ο παντοτινός σύντροφος δια την ζωή αυτή και την μετέπειτα. Ο Χριστός εν τη καρδία σημαίνει αιώνιο ζωή. Όταν έχουμε ζωή δεν προσηλωνόμαστε εις τα πρόσκαιρα αλλ’ εις τα αιώνια. Άραγε έχεις αιώνια ζωή; Εάν όχι ζήτησε την από τον Χριστό.
................................................
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ΟΝ
ΘΕΛΟΜΕN ΝΑ ΙΔΩΜΕΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥN
Ο Χριστός φθάνει σχεδόν εις το τέλος της επιγείου Του διακονίας. Εισέρχεται εις τα Ιεροσόλυμα θριαμβευτικά αλλά η απόρριψης Tου από τον Ισραήλ εγγίζει. Την στιγμή που οι Εβραίοι τον απορρίπτουν τον ζητούν οι Εθνικοί οι Έλληνες. Γι’ αυτό διαβάζουμε εις το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (12: 20—21) «Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των μεταβαινόντων δια να προσκυνήσουν τη εορτή. Ούτοι λοιπόν ήλθον προς το Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και παρεκάλουν αυτόν λέγοντες: Κύριε θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν». Ασφαλώς θα είχαν ακούσει για τον Ιησού και θέλησαν να τον γνωρίσουν προσωπικός. Πολύ ωραία ο Λουκάς εις τας (Πράξεις των Αποστόλων 17:21). Περιγράφει το πνεύμα των Ελλήνων: «Πάντες δε οι Αθηναίοι και οι επιδημούντες ξένοι εις ουδέν άλλον ηυκαίρουν παρά εις το να λέγωσι και να ακούσωσι τι νεότερο».
Ο Έλλην είναι φύσει φιλομαθείς και θρήσκος. Εις την περίπτωση αυτήν ούτε η μάθησης ούτε η θρησκεία του τον επαρκούν. Ζητεί να γνωρίσει από τον Χριστό ο οποίος είναι ο μόνος ικανός να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Θα ήταν ευτύχημα αν κι εμείς οι σημερινοί Έλληνες μιμούμαστε τους προπάτορες μας εις την επιθυμία μας να ίδομε και να γνωρίσουμε τον Χριστό ως τον προσωπικό μας Σωτήρα. Δεν έρχονται
Δεν έρχονται κατ’ ευθείαν Εις τον Χριστό αλλά πηγαίνουν μέσω άλλου προσώπου του Φιλίππου. Εφοβούντο μήπως ο Χριστός Ήταν για τους Εβραίους μόνο; Γι’ αυτό ακριβώς και ο Φίλιππος δεν τους παίρνει κατ’ ευθείαν εις τον Χριστό αλλά πηγαίνει να συμβουλευτεί τον συναδέλφου του Ανδρέα. Νόμιζαν ότι η παραγγελία του Χριστού «Εις οδόν των Εθνών μη υπάγετε και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθετε»
(Ματθαίος 10:5).εξακολουθούσε να ισχύει. Στην πραγματικότητα όμως ο Χριστός είναι για όλο τον κόσμο για κάθε εθνικότητα για κάθε φυλή δεν είναι δε ανάγκη να μεσολαβούν άλλα πρόσωπα για να δούμε τον Χριστό. Αυτός μας λέγει ότι είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. (Α΄ Τιμοθέου 2:5). Το έργον του υπηρέτου του Χριστού είναι όπως το έργο του παρανύμφου τελειώνει όταν ο αμαρτωλός έλθει σε επαφή με τον νυμφίο τον Χριστό.
Θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησού η κραυγή του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρουσσώ κάποτε είπε: «Εάν δεν υπάρχει Θεός θα έπρεπε να εφεύρουμε ένα Θεό για να μην τρελαθούμε». Ο Ιώβ μέσα στην θλίψι και δοκιμασία αναφώνησε: «Είθε να ήξευρον που να εύρω αυτόν ήθελον υπάγει έως του θρόνου αυτού». Ο Πλάτων έλεγε: «Ευρισκόμεθα στην αναζήτηση ενός Θεού ή ενός θεόπνευστου ανθρώπου ο οποίος θα μας δείξει το καθήκον μας και θα εξαλείψει το σκοτάδι από τα μάτια μας».
.........................................................
ΔΙΑΤΙ Η ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
1/. Ένεκεν (εξ’ αιτίας) του τι ήτο και είναι ο Χριστός.
Δεν είναι απλούς άνθρωπος. Είναι θεάνθρωπος Τέλειος Θεός τέλειος άνθρωπος. Μοναδικός στον χαρακτήρα Του. Ο νους μας δεν μπορεί να Τον καταλάβει αλλ’ η καρδία μας μπορεί να Τον αισθανθεί. «Και αναντιρρήτως το μυστήριο της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθει εν σαρκί εδικαιώθη εν πνεύματι εφάνη εις αγγέλους εκηρύχθη εις τα έθνη επιστεύθη εις τον κόσμο ανελήφθη εν δόξη». (Α΄ Τιμοθέου 3:16). Η ενσάρκωσης του Θεού εν τω προσώπω του Χριστού είναι το μεγαλύτερο μυστήριο. Ο Λόγος σαρξ εγένετο. Ποιος μπορεί να παρακολουθήσει την ζωή του Χριστού ως ανθρώπου και να μη πέσει στα γόνατα του και να με τον Θωμά ; «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!» εάν ήτο απλούς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να
κάμει ότι έκαμε. Ένας Αιγύπτιος νέος ενώ διάβαζε την ιστορία της Σταυρώσεως του Χριστού σταμάτησε όταν ήλθε στο μέρος που ο Χριστός στον σταυρό πάνω φώναξε: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς διότι δεν εξεύρουν τι κάμνουν « Και αναφώνησε λέγων: « Άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κάμει μια τέτοια προσευχή για τους εχθρούς του».
Η κατανόησης της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού καθίσταται η βάσις της καταλλήλου κατανοήσεως της θείας Του φύσεως έργου. Προσέξατε! Ούτε μία γραμμή δεν έγραψε και όμως περισσότερα βιβλία εγράφησαν για το πρόσωπό Του παρά για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο φιλοσοφίας ή επιστήμη. Ούτε μία γραμμή μουσικής δεν συνέταξε αλλά για τ’ όνομά του εγράφησαν περισσότερα τεμάχια μουσικής και ύμνοι παρά για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο. Κάθε Κυριακή εκατομμύρια ακολούθων του Τον λατρεύουν ως πιστοί ακόλουθοι Του. και όμως κανένα δεν βίασε να Τον ακολουθήσει. Δεν νίκησε με το ξίφος του στο χέρι αλλά επάνω στο σταυρό θυσιαζόμενος για κείνους που επρόκειτο να σώσει. Αυτός δεν είχε που να κλείνει την κεφαλή του και όμως χιλιάδες ορφανά κοιμούνται σε ορφανοτροφεία που ιδρυθήκαν για την αγάπη του Χριστού. Με ποιόν να σε συγκρίνουμε Χριστέ μας; Με κανένα. Είσαι ο Κύριος του ουρανού και της γης. Είσαι ασύγκριτος γιατί είσαι ο Υιός του Θεού που ήλθε στον κόσμο μας τούτον να σκηνώσεις μεταξύ μας για λίγο καιρό για να μας φανερώσεις τον Πατέρα σου τον Θεό. έγινε άνθρωπος για να γίνουμε ημείς που πιστεύουμε σε Σένα παιδιά του Θεού. Τι έξοχο πράγμα! Τι έξοχο προνόμιο να μπορούμε εμείς να Σε πλησιάζουμε και να ζητούμε την γνωριμία σου. Γνωρίζοντας Σε γνωρίζουμε τον Θεόν. «Όστις εν μορφή Θεού υπάρχων δεν ενόμισεν αρπαγήν το να είναι ίσα με τον Θεόν αλλ’ εαυτόν εκκένωσε λαβών δούλου μορφήν γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους. Και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου –θανάτου δε σταυρού»(Φιλιππισίους 2:6—8). .
Αυτός γεννήθηκε από γυναίκα παρθένο χωρίς την ενέργειαν ανδρός. Υπερφυσική υπήρξε η γέννησης Του υπήρξε η ζωή Του και υπερφυσικός ο θάνατός Του. Εις την Αγίαν Γραφήν
Δεν ευρίσκουμε πουθενά να ονομάζεται απλώς «Υιός ανθρώπου».είναι πάντοτε «Ο Υιός του ανθρώπου». Είναι μοναδικός. Είναι Υιός εκ φύσεως. Ενώ εμείς απλώς υιοθετούμεθα εις την οικογένεια του Θεού. εάν θέλουμε σοφία δεν στρεφόμαστε στον σοφόν Σολομώντα αλλ’ εις την ενσάρκωση της σοφίας τον Χριστόν. Εάν θέλουμε συμπάθεια δεν στρεφόμαστε εις τον Ιερεμία αν και επονομάσθει ο κλαίων προφήτης αλλ’ εις τον Χριστόν η προσωποποίησης του οίκτου της ευσπλαχνίας και της συμπάθειας όστις περασθείς κατά πάντα δύναται να βοηθήσει και ημάς τους πειραζομένους. Εάν θέλουμε παράδειγμα ζήλου δεν θα το βρούμε εις τον τολμηρό Πέτρο ούτε εις τον ατρόμητο Παύλο αλλ’ εις τον ίδιο τον Χριστό ο οποίος είπε: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε». Εάν θέλουμε υπόδειγμα αγάπης δεν θα προστρέξουμε στον μαθητή της αγάπης τον Ιωάννη αλλ’ εις τον ίδιο τον Κύριο της αγάπης τον Χριστό όστις ενώ εμείς είμαστε εχθροί Του μας αγάπησε μέχρι θανάτου. Πραγματικά η μόνη λογική λύσης του Χριστού ως ανθρώπου είναι η αναγνώρισης Του ως Θεού.
Ακούστε Τον: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου εγώ είμαι ο άρτος της ζωής εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή. Αυτά που θέλεις άνθρωπε τα έχω – έλθετε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι κι εγώ θέλω σας αναπαύσει». Όπως οι κουρασμένοι Έλληνες τότε βρήκαν ανάπαυση και σωτηρία στον Χριστό κι’ εμείς σήμερα αν Τον εμπιστευθούμε γιατί Αυτός είναι ο ίδιος χθες σήμερον και εις τον αιώνα.
2/. Οι Έλληνες της εποχής του Χριστού δεν ζήτησαν να Τον ιδούν μόνο ένεκεν (εξ’ αιτίας) του ότι Αυτός ήταν ο μοναδικός Θεάνθρωπος αλλά κι’ ένεκεν(εξ’ αιτίας) του τι ο Χριστός κάμνει δια τον άνθρωπο. Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη του Χριστού διότι τα ταμεία τους είναι γεμάτα χρυσό. Μία εφημερίδα προσέφερε ένα βραβείο σ’ εκείνον που θα έδιδε τον καλλίτερο ορισμό του χρήματος. Ιδού ο ορισμός του βραβευθέντος: « Το χρήμα είναι ο παγκόσμιος προμηθευτής οποιουδήποτε πράγματος εκτός της ευτυχίας και το διαβατήριο για οποιοδήποτε μέρος εκτός του ουρανού». Είθε αυτό να το γράψουμε βαθειά μέσα στην καρδιά μας και να ρυθμίσουμε την ζωή μας καταλλήλως. Ας ζητήσουμε όχι πλέον τον χρυσόν αλλά τον Χριστόν διότι ο πρώτος παρέρχεται ο δε δεύτερος είναι αιώνιος.
Κανένας δεν διατείνεται να έχει σωθεί από κανένα άλλο πρόσωπο ή κανένα άλλο πράγμα εκτός του Ιησού Χριστού. Υπήρξαν μεγάλοι άνδρες που έζησαν πάνω στη γη αυτή αλλά κανένας τους δεν μπόρεσε να φέρει εκείνο που ο Χριστός έφερε δηλαδή την σωτηρία του ανθρώπου και ζωή αιώνιο. Εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν δοκιμάσει το θαύμα της αναγεννήσεως μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να μαρτυρήσουν δια της σωτηρίου χάρι του Χριστού. Δεν ακούμε κανένα να λέγει «Εγώ σώθηκα από τον Πλάτωνα από τον Σωκράτη από τον Πάπα από τον δεσπότη από τον Κομφούκιο από τον Βούδα». Αμέτρητα όμως στόματα άνοιξαν και ανοίγουν κάθε μέρα λέγοντας: «Δεν αισχύνομαι (ντρέπομαι) το ευαγγέλιο του Χριστού επειδή είναι δύναμης Θεού προς σωτηρία εις πάντα πιστεύοντα Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα».
(Ρωμαίους 1:16).
Είμαστε πρόθυμοι να κάμομε πολλά πειράματα εις πολλά πεδία της γνώσεως. Ένα είναι το πείραμα που δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε το πείραμα του Χριστού. Τον απορρίπτομε χωρίς να τον δοκιμάσουμε. Αυτό για μας είναι μοιραίο.
Ένας άπιστος μια νύκτα προσεκλήθη να ομιλήσει σε μια ομάδα χριστιανών. Οι χριστιανοί ήθελαν να του δώσουν την ευκαιρία ν’ αναπτύξει τις θεωρίες του και τις αντιρρήσεις του κατά του χριστιανισμού. Αφού ομίλησε επί μιαν σχεδόν ώρα προσκάλεσε οιονδήποτε χριστιανό ευρισκομένου μέσα στην αίθουσα να έλθει πάνω στον άμβωνα και να διαψεύσει ότι ο ίδιος είχε πει κατά του Χριστού. Μεγάλη σιωπή επικράτησε για λίγα λεπτά. Κανείς δεν εφαίνετο να τολμούσε ν’ αντικρούσει τα αντιχριστιανικά επιχειρήματα του άπιστου. Τέλος ένας γέρος που καθόταν σ’ ένα πισινό κάθισμα σηκώθηκε κι’ προχώρησε ν’ ανέβει στον άμβωνα. Στάθηκε μπροστά στο πλήθος και έβγαλε ένα πορτοκάλι από την τσέπη του. χωρίς να πει τίποτα άρχισε να το ξεφλουδίζει. Αυτό βέβαια φάνηκε πολύ παράξενο στο χριστιανικό ακροατήριο και στον άπιστο ομιλητή ο οποίος τον παρακίνησε να αναφέρει τι ήθελε να πει υπέρ του Χριστού. Το στόμα του όμως ούτε άνοιξε καθόλου. Ο άπιστος νεύριασε
και του είπε: «Μήπως ήταν ανάγκη να ανεβείς στον άμβωνα να ξεφλουδίσεις το πορτοκάλι σου και να σπαταλάς τώρα τον καιρό τόσον ανθρώπων;» Χωρίς απάντηση ο γέρος προχώρησε ξεφλουδίζοντας το πορτοκάλι. Επιτέλους τελείωσε και ο άπιστος νόμιζε ότι το παιχνίδι θα σταματούσε εκεί αλλά που! Νόμισε πως ο γέρος τα είχε χάσει. Εκείνος τη δουλειά του. αφού καθάρισε το πορτοκάλι άρχισε να το τρώγει. Αφού το έφαγε στράφηκε στον άπιστο και του είπε: «μπορείτε σας παρακαλώ κύριε να μου πείτε ποια γεύση είχε το πορτοκάλι που μόλις έφαγα; Ήταν γλυκό πικρό ξινό τι γεύση είχε; Θυμωμένος ο άπιστος απάντησε: «και που ξέρω εγώ σεις το φάγατε σεις το εξεύρετε». «Εν τάξει κύριε δοκιμάσατε τον Χριστό στην ζωή σας;» «Όχι» γιατί λοιπόν εκφέρετε γνώμη γι’ Αυτόν εφ’ όσον δεν γνωρίζετε;» κόκαλο ο φημισμένος άπιστος. Ντροπιασμένος κατέβηκε από τον άμβωνα τελείως ηττημένος. Όλα τα αντιχριστιανικά του επιχειρήματα κατέπεσαν.
Ομιλώ εξ’ ιδίας μου πείρας. Ο Χριστός είναι ο ικανός να σώσει εις το παντελές. Δοκιμάσατε Τον και θα ιδείτε ότι ο ζυγός Του είναι καλός και το φορτίον Του ελαφρό. Στον σταυρό Του θα βρείτε τελεία ανάπαυση εξιλασμό και ειρήνη της ψυχής. Δοκιμάσατε πειραματισθείτε τον Χριστό. δεν έχετε να χάσετε τίποτα. « Εάν εγώ υψωθώ υπεράνω της γης θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». (Ιωάννης 12:32) είπεν ο Χριστός. Αυτός είναι ο παγκόσμιος μαγνήτης. Ελκύει και την πιο αμαρτωλή καρδιά. Έχει την ικανότητα να ξεσκεπάζει όλα τα κρύφια της καρδιάς. Ο δυνατός μαγνήτης μπορεί να ελκύσει μέταλλα που βρίσκονται θαμμένα μέσα στη γη. Έτσι και ο Χριστός την καρδιά μας που είναι θαμμένη βαθειά μέσα στην αμαρτία στη σαπίλα στη λάσπη μπορεί να την ελκύσει αλλά και να την καθαρίσει και να την κάμει εύχρηστη στον κόσμο τούτο. Την καθαρή καρδιά ο Χριστός ενοικεί (κατοικεί) την κάμνει σπίτι Του. για φανταστείτε τι υπέροχο και ένδοξο προνόμιο είναι να έχει κανείς τον Χριστό τον βασιλέα των βασιλέων τον Κύριον των κυρίων μέσα στην καρδιά του. Αυτό είναι το μυστήριο του Χριστού ότι κατοικεί στις καρδιές εκείνων που Τον δέχονται. Φέρνει τον Θεό μέσα μας Τότε δεν ζούμε πια εμείς αλλ’ αυτός ζει μέσα μας δεν μιλούμε πια εμείς
αλλ’ Αυτός μιλά για μας.
« Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην… ζω δε ουχί πλέον εγώ αλλ’ ο Χριστός ζει εν εμοί κθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού όστις με ηγάπησε και παρέδοκεν εαυτόν υπέρ εμού»(Γαλάτας 2:20).
Μία μητέρα επισκέφθηκε τον υιό της στο Πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε. Προς μεγάλην της κατάπληξη είδε το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από άσεμνες εικόνες(φωτογραφίες). Δεν του είπε τίποτα απολύτως. Όταν πήγε στο σπίτι αγόρασε μια εικόνα του Χριστού την πακετάρισε και την έστειλε στον υιό της ως δώρον. Ύστερα από λίγο καιρό η μητέρα ξανά-επισκέφθηκε το παιδί της στο σχολείο. Προς μεγάλη της έκπληξη όταν μπήκε στο δωμάτιό του παρατήρησε ότι όλες οι άσεμνες εικόνες έλειπαν και ήταν μόνο η εικών του Χριστού. « Τι έγειναν οι άλλες εικόνες;» τον ρώτησε. Δεν μπορούσα να τις έχω και εκείνες και τον Χριστό. Έπρεπε να διαλέξω. Διάλεξα τον Χριστό. εκεί που μπαίνει ο Χριστός απ’ εκεί εκδιώκεται το κακό αυτομάτως. Μη λοιπόν σε απασχολεί πολύ το ζήτημα του πως η καρδιά σου θ’ απαλλαγεί από τις τόσες αμαρτίες και από τις τόσες αμαρτωλές έξης (επαναλαμβανόμενες κακές συνήθειες) . όταν μπει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου αυτή αυτομάτως από μαύρη σαν την πίσσα που είναι γίνεται λευκή σαν το χιόνι. Για να γίνει αυτό χρειάζεται κάποια χημική ουσία. Αυτή είναι το αίμα του Ιησού Χριστού το οποίον «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου 1:7). Η εφαρμογή του φαρμάκου αυτού επί της καρδίας σου γίνεται δια πίστεως
Εμπρός λοιπόν στην αντικατάσταση του εγώ υπό του Χριστού! Μέσα στο σκότος που ζούμε πως είναι δυνατόν να δούμε τον Χριστόν; Ο ίδιος είπε: «εγώ είμαι το φως του κόσμου». Να μη βγάλουμε πρώτα το σκοτάδι κι’ ύστερα να επιτρέψουμε στο φως να μπει ανοίγοντας τα παράθυρα είπε το παιδάκι στη μαμά του. μιλούσε όμως σαν παιδάκι! Πως μπορούσαν να αποβάλουν το σκοτάδι ή το ν’ αφήνουν το φως να το αντικαταστήσει; Σαν το παιδάκι αυτό είναι πολλοί ενήλικοι σήμερα. Ίσως κι εμείς στο συλλογισμό μας να είμαστε μωρά. Λέμε: «Δεν μπορώ να αφήσω τον Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά μου. Είναι λερωμένη. Πρέπει να την καθαρίσω πρώτα
Πριν να επιτρέψω στον Χριστό να μπει και να την κάμει κατοικητήριό Του». προσπαθούμε να βγάλουμε το σκοτάδι προτού επιτρέψουμε στο φως να μπει. Ο μόνος που θα μπορέσει ν’ αποβάλλει το σκοτάδι από την καρδιά μας είναι ο Χριστός το φως. Ας ανοίξουμε λοιπόν το παραθυράκι της καρδιάς μας.
................................................
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Στη ζωή του χριστιανού.--- Όταν ο Χριστός βρίσκεται εντός μας τότε οι άνθρωποι θα αντιληφθούν. Ένα πράγμα που είναι φωτεινό δεν μπορεί να κρυφτεί. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ο κόσμος επιθυμεί να ιδεί τα’ αποτελέσματα του Χριστού στη ζωή μας. Φωνάζουν οι άνθρωποι οι άπιστοι οι άνθρωποι οι άθεοι:»θέλουν να ιδούμε τον Χριστόν να περπατά στους δρόμους μας αλλά υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που πρέπει να κάμουν τους άλλους να βλέπουν τον Χριστό να περπατά να μιλά να εργάζεται το καλό να παρηγορεί τους τεθλιμμένους να θεραπεύει τους ασθενείς να επουλώνει τις πληγές των πληγωμένων. Υπάρχουν ή πρέπει να υπάρχουν χριστιανοί που να έχουν τον Χριστό. κάποτε ρώτησαν κάποιον Ινδό ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που τον έκαμνε να μη δεχθεί τον χριστιανισμό. «οι χριστιανοί με εμποδίζουν να ιδώ τον χριστό» ήταν η απάντησης του. ο άπιστος γείτονάς μας η γυναίκα μας τα παιδιά μας στέκονται μπροστά μα και λέγουν: «Θέλουμε να ιδούμε τον Χριστό στη ζωή σας!». Άραγε θα το κατορθώσουν;
Η αλήθεια είναι ότι τα έργα μας δεν μας σώζουν ότι τα έργα μας δεν είναι η βάσης της πίστεως αλλ’ η πίστης είναι βάσης των καλών έργων. Τα καλά έργα μας είναι η φανέρωσης εις τον έξω κόσμο της πίστεως μας εις τον Χριστόν. Μπορούμε να λέμε πως πιστεύουμε αλλά τι με τούτο;
Μια κόρη πίστεψε στο Χριστό τον δέχτηκε για Σωτήρα της και θέλησε να γίνει μέλος της εκκλησίας του μεγάλου Άγγλου ιεροκήρυκος Σπέρτζον. Η επιτροπή που την εξέτασε όσον αφορά την δογματική προκατάρτιση της κόρης ανακάλυψε ότι ήξευρε πολύ λίγα από τα χριστιανικά δόγματα.
Επί τέλους η κόρη βαρέθηκε να ακούει τις δύσκολες Θεολογικές ερωτήσεις της επιτροπής και τους είπε: «κύριοι ένα πράγμα ξέρω ότι πριν αναγεννηθώ δεν σκούπιζα κάτω από τα κρεβάτια και τις ντουλάπες αλλά τώρα σκουπίζω και τα μέρη που δεν φαίνονται στο σπίτι που δουλεύω.
Αμέσως μόλις άκουσε την μαρτυρίαν αυτή η επιτροπή ψήφισε να δεχθεί την κόρη στην εκκλησία. Δεν είναι το τι λέμε τόσο όσο το τι κάνουμε που φανερώνει τον Χριστό στον γύρω μας κόσμο.
Τελευταίως ένας κύριος τηλεφώνησε σ’ ένα ιεροκήρυκα και του είπε: «Είμαι εκείνος που γύρευες με το φανάρι». Προχώρησε λέγοντας το πόσο καλά ήξευρε τις Γραφές και ότι μπορούσε ν’ απαντήσει οιονδήποτε δύσκολη ερώτηση όσον αφορά την Αγίαν Γραφή. Του είπε πως ήξευρε σχεδόν όλη τη βίβλο απ’ έξω.
Την επομένη μέρα ο ίδιος κύριος τηλεφώνησε στον ιεροκήρυκα και του επανέλαβε τα ίδια πράγματα σχεδόν. Ο Ιεροκήρυξ δεν είπε τίποτα. Όταν όμως ο κύριος αυτός του τηλεφώνησε και Τρίτη φορά του είπε εις απάντηση της καυχησιολογίας του περί γνώσεως των Γραφών: «Δεν μ’ ενδιαφέρει πόση από τη Βίβλο ξέρεις απ’ έξω εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι πόσες διδαχές της Βίβλου ζεις στην καθημερινή σου ζωή. Ο κύριος αυτός έκτοτε δεν ενόχλησε τον ιεροκήρυκα.
............................................
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ
Ένας γέρος μαύρος ήθελε να γίνει μέλος σε μια πλούσια εκκλησία της αριστοκρατικής 5ης λεωφόρου της Νέας Υόρκης.
Ο Ιεροκήρυκας μη γνωρίζοντας τι δικαιολογία να βρει για να τον διώξει τον συμβούλευσε να πάει σπίτι του και να προσευχηθεί για το ζήτημα αυτό.
Σε λίγες μέρες ο μαύρος επέστρεψε στην εκκλησία και ο κήρυκας τον ρώτησε:»Ε τι αποφάσισες;» Ο μαύρος πολύ απλοϊκά του απάντησε: «Αιδεσιμότατε προσευχήθηκα και ξανά-προσευχήθηκα αλλ’ ο Κύριος μου είπε: «Γιάννη τι σκοτίζεσαι και στενοχωριέσαι. Κι’ εγώ που είμαι Θεός προσπαθώ εδώ και είκοσι χρόνια να μπω την Εκκλησία
Αυτή και δεν το κατόρθωσα». Κόκαλο ο Ιεροκήρυκας!
«Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εν τω ονόματί Μου ιδού είμαι κι’ εγώ εν τω μέσω αυτών» λέγει ο Χριστός. Βασιζόμενοι σ’ αυτό πολλοί σήμερα κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην Εκκλησία με την ελπίδα ότι θα συναντήσουν τον Χριστό. αλλά που να βρεθεί ο Χριστός! Προσπαθεί να μπει στις εκκλησίες που καλούνται χριστιανικές αλλά δεν Τον αφήνουμε. Φοβούμεθα μήπως μας χαλάσει τα κοσμικά σχέδιά μας. Εάν ο Χριστός μπει στους ναούς μας οι οποίοι κατέστησαν οίκο αναψυχής και εμπορίου χορού και διασκεδάσεων θ’ ανέτρεπε τα τραπέζια μας και θα έκαμνε φραγγέλιο να μας κυνηγήσει σε πλήρη δικαία αγανάκτησή του. Ο κόσμος έρχεται στις εκκλησίες σήμερα διότι έρχεται με την ελπίδα να ιδεί τον Χριστό αλλ’ ο Χριστός έχει εκδιωχθεί. Προσέξτε δεν μιλώ για καμιά εκκλησία ιδιαίτερα. Δεν είμαι κριτής των διαφόρων δογμάτων αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου μπροστά στο τι λαμβάνει χώραν γύρω μας μεταξύ όλων σχεδόν των δογμάτων. Και τι να πω περί άμβωνος του εικοστού αιώνος; Στην Νέα Υόρκη πριν λίγο καιρό κάποιος περιβόητος «χριστιανός»ιεροκήρυκας κήρυττε επί του θέματος: «Ο κίνδυνος του λατρεύειν τον Ιησούν». Ιδού λοιπόν ! πηγαίνουμε εις τις εκκλησίες της εποχής μας και ακούμε ότι είναι επικύνδινο να λατρεύουμε τον Κύριο μας. Αλλοίμονο. Βαίνομε προς τον Κρημνόν».
Ένας ιεροκήρυκας μια Κυριακή πρωί ανέβηκε όπως συνήθως στον άμβωνα του και βρήκε ένα χαρτάκι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα τα εξής: «ως εκκλησίασμα θέλουμε να δούμε τον Ιησούν». Αυτό τάραξε τον φιλοσοφούντα ιεροκήρυκα. Ήταν όμως ειλικρινής άνθρωπος και βαθειά μέσα στην καρδιά του είχε την επιθυμία να φανερώσει τον Χριστό κατά την ποιμαντορική του διακονία αλλά κατά τα φαινόμενα δεν το είχε πετύχει μέχρι τη στιγμή. Ως πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος δεν στράφηκε να κατηγορήσει το εκκλησίασμά του ως αγνώμον και μη εκτιμών την διακονία του. προσπάθησε να εξετάσει τον εαυτόν του. με μεγάλη του λύπη ανακάλυψε ότι τα μέλη της εκκλησίας του είχαν δίκαιο λέγοντας του ότι δεν φανέρωνε ότι δεν φανέρωνε τον Χριστό. Απομακρύνθηκε από την Εκκλησία του για λίγο καιρό γι’ αυτοεξέταση και πνευματική επικοινωνία με τον Θεό. επέστρεψε καινούργιος άνθρωπος. Μια μέρα στον άμβωνα του βρήκε ένα άλλο χαρτάκι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα τα εξής: «εχάρησαν λοιπόν οι μαθηταί ειδόντες τον Κύριον» (Ιωάννης 20:20)
Είθε να έλθει η ημέρα την οποία θα βλέπουμε σε κάθε άμβωνα τον Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον κηρυσσόμενον
..........................................
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
(Λουκάς ιδ: 16—24).
Ο Χριστός ήταν καλεσμένος στο τραπέζι ενός Φαρισαίου το σπίτι. Εκεί βλέποντας ότι λείπουν οι πτωχοί λείπουν οι φτωχοί έλαβε αφορμή να μιλήσει για τους φίλους των πτωχών τι μεγάλο μισθό θάχουν απ’ το Θεό στην ανάσταση των δικαίων.
«Όταν προσκαλείς λέγει στον Φαρισαίο για δείπνο ή γεύμα μη καλείς τους φίλους σου ούτε τους συγγενείς σου μηδέ τους πλουσίους γείτονας σου γιατί και αυτοί θα σε καλέσουν και θα σου ανταποδώσουν. Αλλά να καλείς τους πτωχούς αναπήρους χωλούς τυφλούς που δεν έχουν να στο ανταποδώσουν και γι’ αυτό θα είσαι μακάριος γιατί θα σου ανταποδοθεί στην ανάσταση των δικαίων». Ένας των συνδαιτυμόνων που άκουσε αυτά είπε: «Μακάριος όστις φάγει άρτον στην βασιλεία του Θεού». Και τότε ο Χριστός εις απάντηση είπε την παραβολή:
Ένας άνθρωπος λέγει έκαμε ένα μεγάλο δείπνο στο οποίο κάλεσε πολλούς. Έστειλε το δούλο του στην ώρα του δείπνου να τους πει: ελάτε τώρα όλα είναι έτοιμα. Οι προσκληθέντες πρόβαλαν διάφορες δικαιολογίες και δεν ήλθαν. Ο πρώτος είπε: αγόρασα έναν αγρό και πρέπει να πάω να το ιδώ. Πέντε ζεύγη βοδιών αγόρασα λέγει ο δεύτερος και πηγαίνω να τα δοκιμάσω. Και ο τρίτος δικαιολογήθηκε ότι είναι νιόπαντρος και δεν αδειάζει. Ο δούλος επέστρεψε άπρακτος τα ανέφερε όλα στον οικοδεσπότη ο οποίος οργίσθηκε και τον έστειλε να καλέσει όπου τους βρει τους πτωχούς ανάπηρους χωλούς τυφλούς και να τους φέρει στο σπίτι του. ο πιστός δούλος έτρεξε αμέσως και έκαμε σύμφωνα με την εντολή του κυρίου του. Αλλά και πάλιν υπήρχε χώρος. Ο οικοδεσπότης θέλει κι’ αυτός να συμπληρωθεί. Και διατάσσει τον δούλο του και πάλι:
Τρέξε του λέγει παντού και ανάγκασε τους να έλθουν ώστε να γεμίσει το σπίτι μου. Και τότε ο οικοδεσπότης είπε για τους πρώτους που αρνήθηκαν ότι κανείς απ’ αυτούς δεν θέλει γευθεί του δείπνου.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ
α/. το μεγάλο Δείπνο. Ο Θεός εν τη Παντοδυναμία και Αγάπη Του δημιούργησε το Σύμπαν στην άπειρη Του Σοφία και Αγάπη πραγματοποίησε το μεγαλειώδες σχέδιο της Σωτηρία του ανθρώπου δια του Υιού Του δια του οποίου λυτρωθήκαμε και δια του Αγίου Πνεύματος δια του οποίου αναγεννηθήκαμε ώστε όποιος πιστεύει εις τον Χριστό να γίνει παιδί του Θεού και κληρονόμος των Θείων ευλογιών.»…Ο Θεός ο ειπών να λάμψει φως εκ του σκότους είναι όστις έλαμψε εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμό της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού»
(Β΄ Κορινθίους δ:6 και Ιωάννης γ:16). Το μεγάλο τούτο κοσμοσωτήριο γεγονός να το διακηρύξει το Ευαγγέλιο ως χαρμόσυνο άγγελμα και ευτυχές γεγονός για κάθε άνθρωπο και το οποίο ο Χριστός εδώ το ονομάζει «Δείπνον». Και είναι «δείπνο» διότι είναι μια εορτή που δεν έχει ούτε λύπες ούτε στερήσεις αλλ’ όλο χαρά και πλούτος θείων ευλογιών και απείρων αγαθών τα οποία δια του Ευαγγελίου υπόσχεται ο Θεός εις τους πιστούς τους μετέχοντας του Δείπνου.
Το «Δείπνο» είναι μέγα γιατί το προσφέρει ο Μέγας Θεός γιατί είναι τόσο μεγάλο ώστε να υπάρχει αρκετός τόπος «για τον καθένα» «για όλους» και «για πάντοτε». Είναι μέγα γιατί χρειάστηκε για να γίνει ένα μεγάλο τίμημα κόστισε το τίμιο αίμα του Θεανθρώπου Χριστού «Ηξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε… δια φθαρτών αργυρίου ή χρυσίον αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού ως αμνού αμώμου και ασπίλου»
(Α΄ Πέτρος α:19). «…εις υπέρ πάντων απέθανε…»
(Β΄ Κορινθίους ε:14). Επίσης το Δείπνο είναι «έτοιμο» προπαρασκευασμένο. Το πνευματικό αυτό δείπνο του ευαγγελίου εμελετήθη μέσα στην καρδιά του Θεού προ καταβολής κόσμου(πριν γίνει ο κόσμος).Δια τούτο και ο Χριστός το τίμημα του Δείπνου καλείται «Το αρνίον το
Εσφαγμένον από καταβολής κόσμου». (Εφεσίους α:4)δηλαδή ο Χριστός μας ενεθυμήθη και πριν ακόμα γεννηθούμε. Πόσο τούτο μας συγκινεί και μας γεννά αίσθημα άπειρης ευγνωμοσύνης προς τον «αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα δια του αίματος του από των αμαρτωλών ημών» (αποκ.α:5).
β/. Η εγκάρδιος πρόσκλησης. «Έρχεσθε επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα». Κατά την παραβολή οι πρώτοι προσκληθέντες αρνήθηκαν προφασιζόμενοι μωρές και ανόητες δικαιολογίες ως εμπόδια. Τα αυτά δεν ήταν αμαρτωλά διότι δεν ήταν κακό που αγόρασε γη ή ζεύγη βοδιών ή που παντρεύτηκαν. Το κακό έγκειται εις το ότι νικήθηκαν από τα εμπόδια αυτά. Έδωσαν σ’ αυτά τόση μεγάλη αξία ώστε να τα θεωρήσουν σπουδαιότερα από την πρόσκληση του δείπνου έσφαλαν στην εκτίμηση που προτίμησαν την απόλαυση των υλικών πραγμάτων από τα πνευματικά κωφεύσαντες στην πρόσκληση που τους έκαμε ο Βασιλεύς των βασιλέων ο Θεός που τους προσφέρει το δείπνο της «Χάριτος» της αιωνιότητας. Αλλά τα δικαιώματα του Θεού επί της δημιουργίας υπερέχουν όλων των καθαρώς ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ίδιο δυστυχώς κάμνουν και σήμερα πολλοί οι οποίοι αν και προσκαλούμενοι να δεχτούν την εν Χριστώ λύτρωση αυτοί αφήνουν την ευκαιρία αμελώντας και προφασιζόμενοι ότι «δεν έχουν καιρό» «δεν αδειάζουν» «είναι απασχολημένοι»κλπ. Ενώ υπακούουν προθύμος σε κάθε άλλο εκτός από την πρόσκληση. «αλλ’ ….εάν….πάσα παράβασης και παρακοή έλαβεν διακαίαν μισθαποδοσίαν πως ημείς θέλομεν εκφύγει εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;» (Εβραίους β:2—3).
Αλλά τους πρώτους αρνηθέντας είναι δε αυτοί οι Ιουδαίοι οι οποίοι ευνοηθέντες υπό του Θεού περιφρόνησαν με επιπολαιότητα το δείπνο δεν τους μιμήθηκαν οι άλλοι οι οποίοι πρόθυμα προσήλθαν . και είναι αυτοί οι εθνικοί οι ειδωλολάτρες (μεταξύ των οποίων είμαστε και εμείς οι Έλληνες)
Οι οποίοι είχαν την πνευματική τυφλότητα και ψυχική αναπηρία και εις τους οποίους πιστεύσαντες έλαμψε το φως της αληθινής Θεογνωσίας και του Ευαγγελίου. Τώρα η πρόσκλησης απευθύνεται προς πάντας προς όλο τον κόσμο.
(Ματθαίος κη:19)διότι «είναι έτι τόπος» και «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή».
(Ρωμαίους ι:13).
Η πρόσκλησης απευθύνθηκε και προς σε σένα αγαπητέ μου. Σε καλεί ο Θεός να προσέλθεις εις το δείπνο. Στο δείπνο ο πνευματικός φτωχός γίνεται σοφός ο ψυχικός τυφλός βρίσκει το φως του ο ανάπηρος ηθικά θεραπεύεται και γίνεται σώος και ακέραιος. Η σοφία του Θεού σε καλεί εις το Δείπνο της και για σένα ετοίμασε το τραπέζι αυτής (της σοφίας). Έσφαξε τα σφάγια αυτής(της σοφίας)κέρασε τον οίνον αυτής(της σοφίας).
Απέστειλε τας θεραπαινίδας (υπηρεσίες) αυτής (της σοφίας) κηρύττει επί των υψηλών τόπων (υψηλοί τόποι ειδωλολατρίας) της πόλεως. « Όστις είναι άφρων ας στραφεί εδώ» και προς τους ενδεείς= (φτώχια πνευματική) φρενών λέγει προς αυτούς. Έλθετε φάγετε από του άρτου μου και πίετε από του οίνου μου τον οποίο εκέρασα. Αφήσατε την αφροσύνην και ζήσατε και κατευθυνθήτε εν τη οδώ της συνέσεως»
Παροιμίες θ:1—6 ).
Δόξα στον Κύριο ΑΜΗΝ.
..............................
H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΕΙΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΗ ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ 1960
ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΑΤΗ (πρόλογος του Δημ. Ι Μαγκριώτη)
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ολίγοι είναι εκείνοι στον σημερινό μας που ξέρουν τη σημασία και την αξία της προσευχής. Νομίζουν ότι είναι επαναλήψεις ορισμένων φράσεων ή τροπαρίων ή ορισμένες κινήσεις του σώματος. Προσευχή δεν είναι πράγμα εξωτερικό αλλ’ η επικοινωνία με τον Θεό. είναι κλειδί που μας έχει δώσει ο θεός δια να μας θέτει εις επικοινωνία με τον αόρατο κόσμο. Η προσευχή δεν είναι ευγλωττία αλλά ένθερμος προσπάθεια με το συναίσθημα της αδυναμίας μας. Δεν είναι ρητορικοί λόγοι αλλά κατάνυξης καρδιάς. Πολύ ωραία ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Η προσευχή είναι λιμήν εις τους χρειαζούμενους άγκυρα ασφαλής εις κυμαινομένους παρηγορία εις τους πενθούντας ασφάλεια εις τους πλουσίους ίασης εις τους αθενούντας φύλαξ εις τους υγιαίνοντας εν γένει δε ουδέν υπάρχει της προσευχής ισχυρότερον». Ο δε Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει: «Η προσευχή είναι σωφροσύνης φυλακτήριον παρθενίας σφραγίς θυμού παιδαγωγία τύφου κατακτήριον μνησικακίας καθάρσιου φθόνου καθαίρεσης ειρήνης ασφάλεια». Ω! εάν γνωρίζατε τι είναι να προσεύχεσθε! Ω! εάν ο Θεός σας έδιδε την χάριν ν’ αγαπάτε την προσευχή. Οποία γαλήνη εις την ψυχήν σας οποία αγάπη εις την καρδιά σας! οποία χαρά θα λάμπει εν τη εκφράσει του προσώπου σας έστω και αν τα δάκρυα εκ των οφθαλμών σας!» Αυτοί ήταν οι λόγοι που η βασίλισσα των Ελλήνων Όλγα κάποτε προς τον λαό της και προς εμάς σήμερα. Εξακολουθεί δε: «Ω! ναι! εάν γνωρίζετε πώς να προσεύχεσθε και εάν αγαπάτε την προσευχή πόσον καλή και χρήσιμος καρποφόρος και πολύτιμος θα ήταν η ζωή σας. τίποτα δεν ανυψώνει τόσο την ψυχή όσο η προσευχή.
Ο Θεός τόσο συγκαταβατικός προς την ψυχή όσο την ανυψώνει μετ’ αυτού εις τας χώρας του φωτός και της αγάπης και όταν η προσευχή τελειώσει η ψυχή επιστρέφει εις τα καθημερινά της καθήκοντα μάλλον πεφωτισμένη την διάνοια μάλλον πρόθυμος την θέληση. Είναι πεπληρωμένη υπό θείας αίγλης ην εκχέει αφθόνως εφ’ όλων οίτινες τη πλησιάζουν»
«Εάν θέλεις να ευδοκιμήσεις εν ταις σπουδές σου με την επιτυχία ήτις εξαγιάζει προσευχήθητι πριν αρχίσεις».
«Εάν θέλεις να ευδοκιμήσεις εν τι μετά των άλλων συναναστροφή προσευχήθητι πριν γίνεις οικείος αυτών»
«Τίποτε δεν καταπραΰνει και ηδύνει την ζωή τόσο όσο η προσευχή». «Προσευχή είναι το κλειδί όλων των ουρανίων θησαυρών και δι’ αυτής εισδύομε εν τω κέντρω της χαράς της δυνάμεως του οικτιρμού και της θείας Αγαθότητας…. Απολαμβάνομε πάσαν ευτυχία εξ όλων των περί ημάς όπως ο σπόγγος βυθιζόμενος εις την Θάλασσα απορροφά άνευ προσπάθειας τινάς το ύδωρ το οποίο τον περικυκλώνει…. Η χαρά εκείνη η δύναμης ο οίκτος και η αγαθότης καθίστανται ιδικά μας». Θα ήταν δύσκολο να βρει κανείς έναν ικανοποιητικό ορισμό της προσευχής. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως προσευχή είναι συνεργασία με τον Θεό. Είναι η συμμόρφωσης των επιθυμιών μας της θελήσεως μας και της ζωής μας με το Θεό. Είναι η συμμαχία μας με τον Ουράνιο Πατέρα δια την προσευχή και όχι η προσπάθεια μας να πείσουμε τον Θεό να κάμει το αρεστό σε μας. Είναι η συνάντησης της βουλής μας με την βουλή Του. Τι δε είναι βουλή παρά αυτό τούτο το είναι μας ολόκληρος ο ψυχικός μας κόσμος. Προσευχή λοιπόν είναι η εναρμόνισης της ζωής μας του εαυτού μας προς τον Θεό. Η προσευχή κουρδίζει το βιολί της ζωής μας ούτως ώστε να μη γίνεται παραφωνία. Η προσευχή κατορθώνει να καθαρίσει τόσο την ψυχή μας να εξαγιάσει τις πράξεις μας που στην πραγματικότητα δεν εξεύρουμε που τελειώνουν οι δικές μας επιθυμίες και που αρχίζουν οι επιθυμίες του Θεού για μας. Το θέλημα μας και το θέλημα Του γίνονται ένα. Εφ’ όσον οι επιθυμίες του Θεού και οι δικές μας είναι οι αυτές αποφάσεις μας συμφωνούν και η δύναμης του Θεού γίνεται δύναμης μας. Αλλ’ η δύναμης Του είναι παντοδυναμία. Ιδού λοιπόν! Χάνοντας την δική μας δύναμη μέσα στην παντοδυναμία Του γινόμαστε και εμείς παντοδύναμοι! Δια της προσευχής. Δεν είναι δυνατόν να μάθουμε την τέχνη της κατά Θεόν ζωής εάν δεν απαιτήσουμε την συνήθεια της προσευχής.
«Είναι αδύνατον να καταλάβουμε πως κατορθώνετε ότι
Κατορθώνετε εσείς οι χριστιανοί» είπαν μερικοί φοιτητές της κοινωνιολογίας σ’ ένα χριστιανό συμφοιτητή τους. Και βέβαια! Γιατί πίσω από τα κατορθώματα των χριστιανών είναι η προσευχή η κινητήριος δύναμης που ενισχύει τον χριστιανό αν και κοινός άνθρωπος να κάμνει εξαιρετικά πράγματα.
Ας ακούσουμε τον Χριστό: «Και εγώ σας λέγω Αιτείται και θέλει σας δοθεί ζητείτε και θέλετε ευρεί κρούετε και θέλει σας ανοιχθεί. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθεί. Και εάν τις εξ’ υμών είναι πατήρ και ο υιός αυτού ζητήσει άρτον μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον; Και εάν οψάριον μήπως αντί οψαρίου θέλει δώσει εις αυτόν όφιν; Η εάν ζητήσει ωόν μήπως θέλει δώσει εις αυτόν σκορπίον; Εάν λοιπόν σεις πονηροί όντες εξεύρετε να δίδετε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας πόσο μάλλον ο Πατήρ ο Ουράνιος θέλει δώσει Πνεύμα Άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;»(Λουκάς 11:9—13).
Εάν ο καθένας μας αντιλαμβανόταν την αξία και το προνόμιο της προσευχής! Οι μοντέρνοι άνθρωποι νομίζουν πως είναι πράγμα απαρχαιωμένο. Πόσοι είναι εκείνοι που προτού φάγουν προτού γευθούν τ’ αγαθά του Θεού κλίνουν τας κεφαλάς τους και λέγουν: «Από σου Θεέ μας προέρχεται πάσα δόσης αγαθή και παν δώρημα τέλειον». Πόσοι προσεύχονται προτού κατακληθούν;
Στο τραίνο μπήκαν αρκετοί κύριοι που φαίνεται ότι επέστρεψαν από το χαρτοπαίγνιο. Ήλθε η ώρα του ύπνου. Ένα αγοράκι προτού κατακλιθή γονάτισε στο διάδρομο φορώντας τις πιτζάμες του και άρχισε να προσεύχεται. Η πράξης αυτή του παιδιού κατέπληξε τους κοσμικούς κυρίους οι οποίοι μόλις αντελήφθησαν τι έκαμνε το παιδί κράτησαν απόλυτη σιωπή. Οι σκληρές καρδιές των μαλάκωσαν και τα μάτια τους γέμισαν δάκρυα. Ένας κύριος γύρισε προς το γονατιστό παιδάκι και είπε: «Θα ήθελα να μάθω τι έχει το αγοράκι αυτό που εγώ έχω χάσει!». Ο Μακένζη Κίνγκ επί πολλά έτη πρωθυπουργός του Καναδά λέγει: «Αντιμετωπίζω τα προβλήματα του γραφείου μου με πίστη και σταθερότητα όταν κάθε μέρα ξοδεύω λίγη ώρα με τον Θεό σε προσευχή».
Μια νέα κυριολεκτικά ράκος εις την υγεία της και προ πάντων
στα νεύρα της πήγε στο γιατρό της. Από το γραφείο του γιατρού έφυγε κατάπληκτη για την διάγνωση του γιατρού ο οποίος είπε: «Ιωάννα δεν ξέρω τι να κάμω για σένα». Καλλίτερα πήγαινε σπίτι γονάτισε και προσευχή σου». Μήπως άραγε και του δικού μας προβλήματος η διάγνωση δεν είναι αυτή; Η προσευχή είναι φάρμακο αποτελεσματικότατο.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Όλοι μπορούν να προσεύχονται αλλά τι το όφελος αν οι προσευχές τους δεν εισακούονται υπό του Θεού; ο ψαλμωδός έλεγε: «εάν εθεώρουν αδικίαν εν τη καρδία μου ο Κύριος δεν θα ήθελεν ακούει». (Ψαλμός 66:18).
1/. Ο πρώτος όρος είναι η καθαρή καρδιά. «Οι καθαροί την καρδίαν θα ίδουν τον Θεόν» είπε ο Χριστός εις την επί του Όρους ομιλία Του. Οι Ισραηλίται κατά τον καιρόν του Ησαϊα παραπονιούνταν διότι προσεύχονταν και ο Θεός δεν του άκουγε. Τι έπαθε ο Θεός άραγε; Μήπως κουφάθηκε και δεν μπορεί να ακούσει; Ή το χέρι του μίκρυνε και δεν μπορεί να σώσει; Νόμιζαν ότι το σφάλμα ήταν με το Θεό. Αντί να εξετάσουν τους εαυτούς του κατηγορούσαν το Θεό. Ιδού όμως ποια απάντηση τους έδωσε ο Ησαϊας: Ιδού η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη ώστε να μη δύναται να σώσει ουδέ ωτίον το αυτού εβάρυνεν ώστε να μη δύναται να ακούσει αλλ’ οι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας δια να μη ακούει. Διότι αι χείρες σας είναι μεμολυσμέναι από αίματος και οι δάκτυλοί σας από ανομίας τα χείλη σας ελάλησαν ψεύδη η γλώσσα σας εμελέτησε κακία.
(Ησαϊας 59: 1—3).
Ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν μπορεί να έλθει εις επαφή με τον Θεό. Μόνο ένα είδος επαφής μπορεί να κάμει αυτός την προσευχή της μετανοίας την προσευχή του Τελώνου. «Κύριε ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Την προσευχή μετανοίας ο Θεός πάντοτε εισακούει όταν βέβαια γίνεται με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα. Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν πάντες οι άνθρωποι. Η προσευχή της μετανοίας είναι η πρώτη προσευχή στη ζωή του Χριστιανού. Καθίσταται δε ανάγκη
Διαρκώς να εξετάζουμε εαυτούς όσες φορές παρατηρούμε ότι
οι προσευχές μας δεν κινούν τον Θεό εις ενέργεια.
Ο Θεός είναι αδρανείς μόνο όταν αμαρτία κατοικεί μέσα στην καρδιά μας.
2/. Εις τις: (παροιμίας 28:9)ευρίσκομε τον δεύτερο όρο: «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούει τον νόμον και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα».
Προτού ομιλήσουμε εμείς εις τον Θεόν να μας ομιλήσει αυτό δε το κάμνει κυρίως δια του Λόγου Του δια της αγίας Γραφής. Ώστε η προσευχή εκείνου που δεν έμαθε να μελετά την Βίβλον δεν έχει πολλάς πιθανότητας να εισακουσθεί. Προσέξατε τι συνέβη κατά την εποχή του Προφήτου Ζαχαρία. « Έγινε λόγος Κυρίου προς τον Ζαχαρία. Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων λέγων: Κρίνετε κρίσιν αληθείας και κάμνετε έλεος και οικτιρμόν έκαστος προς τον αδελφόν αυτού και μη καταδυναστεύετε την χήραν και τον ορφανόν τον ξένον και τον πένητα και μηδείς από σας ας μη βούλεται κακόν κατά του αδελφού αυτού εν τη καρδία αυτού. Αλλ’ ηρνήθησαν να προσέξωσι και έστρεψαν νώτα απειθή και εβάρυναν τα ώτα αυτών δια να μη ακούσωσι. Ναι αυτοί έκαμον τας καρδίας αυτών αδάμαντα ώστε να μη ακούσωσι τον νόμον και τους λόγους τους οποίους ο Κύριος των Δυνάμεων εξαπέστειλε εν τω πνεύματι αυτού δια των προτέρων προφητών δια τούτο ήλθε οργή μεγάλη παρά του Κυρίου των δυνάμεων.
Όθεν καθώς αυτός έκραξε και αυτοί δεν εισήκουον ούτως αυτοί έκραζαν και εγώ δεν εισήκουον». (Ζαχαρίας ζ:5-8—13).
Από το έθνος μας γίνονται ακατάπαυστα προσευχές για την ανόρθωση μας και δια την επίζησιν μας. Πολλές φορές διερωτώμεθα γιατί ο Θεός δεν απαντά γιατί ο Θεός δεν ακούει την κραυγή της απογνώσεως μας. Άραγε εμείς ακούμε την κραυγή του Θεού. αφήνουμε τον Λόγον Του να εισδύσει σε κάθε γωνιά του έθνους μας και προ πάντων σε κάθε Ελληνική ψυχή; Ας μη παραπονιόμαστε ότι ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές μας. Άραγε εμείς ανήκουμε εις την τάξιν εκείνων των ανθρώπων προς τους οποίους απευθύνεται η υπόσχεσης Του; πόσες φορές οι γονείς λέγουν στο παιδί τους: «Αν μ’ ακούς και κάμεις ότι σου λέγω τότε εγώ θα κάμω το καθήκον μου απέναντί σου. ακριβώς το ίδιο λέγει και ο θεός σε μας. «άκουσε με και θα δεις τι θα κάμω για σένα». «Επειδή εγώ έκραζα και εσείς δεν με υπακούσατε εξέτεινα την χείρα μου και ουδείς πρόσεχε αλλά καταφρονείτε όλες τις συμβουλές μου και τους ελέγχους μου δεν δεχόσαστε για τούτο και εγώ θέλω επιγελάσει εις τον όλεθρο σας θέλω καταχαρεί όταν επέλθει ο φόβος σας…. τότε θέλουσι με επικαλεσθή αλλά δεν θέλω αποκριθεί επιμόνως θέλουσι με εκζητήσει αλλά δεν θέλουσι με ευρεί. Διότι μίσησαν την γνώσιν και τον φόβον του Κυρίου δεν εξέλεξαν». (Παροιμίες 1: 24—29).
3/. Δια να εισακούσει ο θεός τις προσευχές μας είναι ανάγκη να εισακούμε τις προσευχές εκείνων που έχουν ανάγκη από εμάς. «Όστις εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγή του πτωχού θέλει φωνάζει και αυτός και δεν θέλει εισακουσθεί». (Παροιμίες 21:13). Υπάρχει μία παροιμία που λέγει: « Ο Θεός βοηθάει εκείνους που βοηθούν τους άλλους».
Κάποτε οι Ινδίες μαστίζονταν από πείνα και θανατηφόρες ασθένειες. Οι άνθρωποι απέθνησκαν κατά χιλιάδες. Μια ιεραπόστολος παρατήρησε μερικούς Ινδούς να τοποθετούν έναν αποθνήσκοντα σύντροφο τους πάνω στη βεράντα ενός ακατοίκητου σπιτιού. Φοβήθηκαν μήπως κολλήσουν την ασθένεια κι έτσι τον εγκατέλειψαν αβοήθητο ενώ αυτοί έφυγαν απαρατήρητοι. Ο δυστυχής άνθρωπος υπέφερε τρομερά. κυλιόταν μέσα στην ακαθαρσία. Η ιεραπόστολος δεν μπορούσε ν’ ανοίξει το στόμα του να του δώσει φάρμακο ή φαγητό. Δεν μπορούσε να βρει άνδρες να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ακριβώς δίπλα στο σπίτι ήταν μια γέφυρα πάνω στην οποία ήταν μερικοί παχουλοί δυνατοί ασκητές ο οποίοι καθισμένοι μεγαλοφώνως επαναλάμβαναν ιερούς στοίχους.
Η ιεραπόστολος τους ρώτησε ποιοι ήταν. «Είμαστε άγιοι» απάντησαν. Τους παρακάλεσε να αφήσουν τις θέσης του να παύσουν να ψάλλουν και να τρέξουν να την βοηθήσουν να μεταφέρει τον ασθενή στο νοσοκομείο. Αυτοί αντί ν’ ανταποκριθούν εις την κραυγή της ανάγκης θύμωσαν και κραύγασαν: «εμείς είμαστε άγιοι άνθρωποι ποτέ μας δεν κάνουμε τίποτα για τους άλλους». Ιδού αγιοσύνη! Τέτοιας είναι η αγιοσύνη των ασκητών οι οποίοι μέσα στην αντίληψη τους ότι είναι ανώτεροι όλων των άλλων ανθρώπων δεν καταδέχονται
να κατέβουν από τον θρόνο της αγιοσύνης τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και να τους οδηγήσουν εις τον λιμένα της Σωτηρίας. Όταν οι Εβραίοι είδαν τον Χριστό να πλησιάζει τους λεπρούς για να τους θεραπεύσει απόρησαν εξεπλάγησαν. Τι γυρεύει ο άγιος μεταξύ των αμαρτωλών; Αλλοίμονο εάν ο Χριστός γινόταν μοναχός σε κάποιο βουνό. Αμφιβάλλω εάν η αδρανής αγιοσύνη είναι καθόλου αγιοσύνη. Όταν προσευχόμαστε παρακαλούμε τον Θεό να ενεργήσει. Αλλά προτού ενεργήσει Εκείνος είναι ανάγκη να ενεργήσουμε εμείς στην υπηρεσία Του και μέσα στην υπηρεσία των συνανθρώπων μας.
.................................................
ΕΝΑΤΕΝΙΖΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΑ ΜΗ ΒΛΕΠΟΜΕΝΑ
Ο απ. Παύλος γράφων προς του Κορινθίους λέγει: «Επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα μη βλεπόμενα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα αιώνια».(Β΄ Κορινθίους δ: 18).
Στον υλιστή αυτά φαίνονται παράξενα λόγια. Πως μπορεί κανείς να δει το μη ορατό; Εις τον πνευματικόν όμως άνθρωπον η διακήρυξης αυτή του Παύλου είναι λογικότατη διότι αναγνωρίζει την ύπαρξη δύο κόσμων του υλικού και του πνευματικού του πρόσκαιρου και του αιώνιου του ορατού και του αοράτου. Ο Παύλος τα βλεπόμενα θεωρούσε ως παροδικά τα δε αόρατα ως διαμένοντα.
Οι φυσιοδίφαι μας λέγουν ότι υπάρχει ένας μικρός υδρόβιος κάνθαρος ο οποίος έχει δύο ζευγάρια μάτια. Το ένα ζευγάρι διατηρεί από το νερό και το άλλο ζευγάρι κάτω από το νερό ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα συμβαίνοντα και στους εις δύο κόσμους. Έτσι και ο χριστιανός. Εκτός της φυσικής του οράσεως έχει πνευματική όραση δια της οποίας καθαρά μπορεί ν’ ατενίζει τα αιώνια. Τέτοια μάτια δεν έχουν πολλοί σ’ αυτόν τον κόσμο. Δίκαιο είχε ο Παύλος όταν έλεγε ότι «ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του θεού διότι είναι μωρία εις αυτόν και δεν δύναται να γνωρίσει αυτά διότι πνευματικός ανακρίνονται». (Α΄ Κορινθίους β:14). Των οποίων απίστων όντων ο θεός του κόσμου (διάβολος)τούτου
τύφλωσε τον νου δια να μη επιλάμψη ο εις αυτούς ο φωτισμός του Ευαγγελίου της δόξης του Χριστού όστις είναι εικών του Θεού» (Β΄ Κορινθίους δ:4).
4/.Δεν πρέπει όμως να εκπλητώμεθα για την ανικανότητα του κόσμου να διακρίνει τα πνευματικά πράγματα. Μήπως με τους φυσικούς μας οφθαλμούς είναι αδύνατον να δούμε κάθε τι που μπορεί να θεαθεί; Σε μια βροχερή ημέρα δεν μπορούμε να δούμε όλα εκείνα που ένας καλλιτέχνης ένας ζωγράφος μπορεί να ιδεί. Στον κήπο δεν βλέπουμε ότι ο φυσιολόγος. Στα μάρμαρα δεν βλέπουμε τις πιθανότητες που βλέπει ο γλύπτης. Ο μεγάλος γλύπτης Μιχαήλ Άγγελος κάποτε εργαζόταν πάνω
σ’ ένα κομμάτι μάρμαρο όταν κάποιος τον ρώτησε τι έκαμνε «βγάζω από το μάρμαρο τον άγγελο από το μάρμαρο» ήταν η απάντησης του. Το καλλιτεχνικό του μάτι μπορούσε να δει τις πιθανότητες που υπήρχαν στο όμορφο εκείνο μάρμαρο ενώ τα μάτια ενός απλού ανθρώπου δεν θα μπορούσαν να ιδούν τίποτε. Κάποιος πολύ ωραία κάποτε είπε ότι εκείνα τα πράγματα που βλέπουμε εξαρτώνται από τι είμεθα. Ας πάρουμε πχ ένα βουνό γεμάτο δένδρα. Το κοιτάζουν επτά άνθρωποι. Ο ένας είναι κυνηγός κι’ επομένως βλέπει το βουνό σαν κατάλληλο έδαφος για κυνήγι. Ένας άλλος είναι πιλότος αεροπλάνου κι’ επομένως βλέπει το βουνό ως εμπόδιο για την πτήση του και πρέπει να το υπερπηδήσει. Ο ξυλουργός βλέπει το βουνό ως περιέχον άφθονα ξύλα που μπορεί να προμηθευτεί. Ο φοιτητής το βουνό το βλέπει ως πηγή επιστημονικής έρευνας. Ο ανθρακωρύχος βλέπει τόνους του άνθρακος που νάναι κρυμμένα κάτω από το βουνό. Οι εκδρομέας και ο παραθεριστής βλέπουν το βουνό ως τόπον παραθερισμού και αναπαύσεως. Ο γεωργός βλέπει το βουνό ως έδαφος καλλιεργήσιμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το βουνό διαφορετικά. Το βουνό όμως είναι το ίδιο. Εις τι λοιπόν συνίσταται η διαφορά; Εις το τι είναι οι άνθρωποι που το κοιτάζουν. Ας πάρουμε τον ανατέλλοντα ήλιο. Τι βλέπουμε; Ο πνευματικός άνθρωπος βεβαίως βλέπει την δόξα του ουρανού ενώ ο φιλάργυρος ίσως βλέπει μόνο ένα μεγάλο στρογγυλό νόμισμα. Βλέπουμε εκείνο που είμαστε.
Δύο μαθηταί εστάλησαν να παρατηρήσουν προσεκτικά έναν
αγρό ένα δάσος κι’ ένα ρυάκι. Στην επιστροφή τους έπρεπε να πει ο καθένας ότι είδε. Η απάντησης του ενός ήταν: «δεν είδα τίποτα καινούργιο. Δεν βαριέσαι τα ίδια πράγματα βλέπει κανείς διαρκώς». Ο άλλος έδωσε την εξής λεπτομερή απάντηση: «Τα σύννεφα σήμερα έκαμαν τον ουρανό πιο σκοτεινό. Όταν σταμάτησα να δω τις εικόνες που σχημάτιζαν τα σύννεφα είδα ένα πουλί που πετούσε στη φωλιά του για να προστατεύσει τα μικρά του. από το ρυάκι έβγαινε μια ωραία μελωδία. Τα ψάρια έμοιαζαν με φωτεινές λαμπάδες μέσα στο νερό. Με κατέλαβε η επιθυμία να ακολουθήσω τα ίχνη των ζώων που εγκατέλειπαν το ρυάκι για να βρουν κατάλυμα στο δάσος». Τα δύο παιδιά πήγαν ακριβώς στα ίδια μέρη αλλ’ είδαν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η διαφορά έκειτο στα παιδιά.
Ερχόμενοι τώρα εις τα πνευματικά πράγματα βλέπουμε ότι συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Μερικοί δεν βλέπουν τίποτε το άξιον λόγου εις τον Χριστό ή την σωτηρία και αγία ζωή που Αυτός προσφέρει. Άραγε το σφάλμα που κείται; Εις τον Χριστό ή εις τον ενατενίζοντα τον Χριστό; το γεγονός ότι πολλοί δεν μπορούν να δουν τα αιώνια τα μη βλεπόμενα θα πεί ότι αυτά δεν υπάρχουν δεν είναι πραγματικά; Ο μύωψ μπορεί να ιδεί μέχρις ορισμένης αποστάσεως. Πέραν του ορίζοντος της οράσεως του δυνατόν να υπάρχει υψηλόν δένδρο αλλ’ επειδή αυτός δεν μπορεί να το ιδεί δεν θα πει ότι δεν υπάρχει. Τα εις τον ένα αόρατα είναι ορατά εις τον άλλον. Υπήρξαν άνθρωποι που έχουν την ικανότητα παρά του Θεού να ατενίζουν εις τα μη βλεπόμενα τα αιώνια «εν πίστη απέθανον ούτοι πάντες μη λαβόντας τας επαγγελίας αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης». (Εβραίους ια:13). Δια τον Μωϋσή λέγεται «ως βλέπων τον αόρατον
(τον ερχόμενο Χριστό )ενεκαρτέρησε». (Εβραίους ια:27). Δια να μπορέσει λοιπόν ο άνθρωπος να διακρίνει τα πνευματικά πράγματα πρέπει να είναι πνευματικός. «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν δεν δύναται να ίδει την βασιλείαν του Θεού».
(Ιωάννης γ:3). «Μακάριοι οι καθαροί την καρδία διότι αυτοί θέλουσι ιδεί τον Θεό».(Ματθαίος ε:8). Μόνο ο αναγεννηθείς άνθρωπος μπορεί να εισδύσει εις την αιωνιότητα και να ατενίσει τα αιώνια. Η καρδιά για να δει πρέπει να είναι καθαρά. Δεν εξεύρω αν ποτέ σας είχατε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε από κοντά την αλλαγή που λαμβάνει χώραν στον άνθρωπο που για πρώτη φορά δέχεται τον Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα. Η αλλαγή συνοψίζεται εις το του απ. Παύλου:»Ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα». «Τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης».
Ο μη σεσωσμένος χριστιανός δεν μπορεί να ιδεί πέραν της υλικής ευημερίας και του χρήματος. Ο Τολστόι μας διηγείται μια ωραία ιστορία για κάποιο Ρώσο που κληρονόμησε την περιουσία του πατρός του. η περιουσία συνίστατο ως επί το πλείστον από γην. Δεν ήταν ευχαριστημένος με την κληρονομηθείσα γη. Εσκέπτετο πως ν’ αποκτήσει περισσοτέραν. Μια μέρα ήλθε κάποιος μεγάλος γεωκτήμων ο οποίος προσέφερε εις τον νέον αυτόν όλη την γη γύρω στην οποία θα μπορούσε να περπατήσει μέσα σε μια μέρα. Του είπε όμως πως κατά την δύση του ήλιου πρέπει να επιστρέψει ακριβώς στο μέρος από το οποίο άρχισε την πορεία του. μόλις το άκουσε ο νέος πέταξε από το σακάκι του και άρχισε να τρέχει σαν τρελός μέσα στο χωράφι. Σχεδίαζε ότι θα μπορούσε σε μια μέρα να καλύψει περί τα εξ τετραγωνικά μίλια. Όταν όμως κάλυψε τα εξ μίλια κατελήφθη από απληστία και αποφάσισε να καλύψει εννέα μίλια και κατόπιν δώδεκα μίλια και κατόπιν δεκαπέντε. Μέχρι το μεσημέρι είχε καλύψει τις δύο πλευρές του τετραγώνου δηλαδή τριάντα μίλια. Έτρεξε ολοταχώς να καλύψει και τις άλλες πλευρές για να φθάσει εκεί όπου είχε ξεκινήσει πριν δύσει ο ήλιος. Η δύναμης του άρχισε να λιγοστεύει. Προσήλωσε το ένα μάτι στον ήλιο και το άλλο στο τέρμα του δρόμου του κι’ έτρεχε σαν τρελός. Τέλος ακριβώς τη στιγμή που έδυε ο ήλιος τελείωσε τα εξήντα μίλια κι έφθασε εκεί όπου είχε αρχίσει. Δεν βάσταξε όμως. Τότε ο γεωκτήμων που τον περίμενε αντικρύζων το πτώμα του φιλάργυρου Ρώσου είπε: «Του προσέφερα όλη τη γη που μπορούσε να καλύψει. Ιδού δεν μπόρεσε να καλύψει παραπάνω από ένα λάκκο δύο μέτρα μήκος και ¾ του μέτρου φάρδος». Με τα λόγια αυτά ο ξένος γενναιόδωρος γεωκτήμων αναχώρησε λέγων: «Κράτησα την υπόσχεσή μου». Εάν μπορούσε ο καθένας μας να καταλάβει πόσο πρόσκαιρα είναι τα γήινα πόσο δε αιώνια τα ουράνια! Παραπάνω από τον τάφο μας το σώμα μας δεν μπορεί να κατακτήσει.
Φίλε αναγνώστα τι ζητείς εις την ζωή; Τι βλέπεις; Τα ορατά που είναι πρόσκαιρα ή τα αόρατα που είναι αιώνια; Η πίστης κάμνει το αόρατο πραγματικό. Η πίστις φέρνει τον αόρατο Χριστό και τον κάμνει πραγματικό και ορατό σωτήρα. Κάποιος μέθυσος μια μέρα πίστεψε στον Χριστό κι’ εσώθη. Ο ταβερνιάρης τον έβλεπε να περνά έξω από την ταβέρνα χωρίς όμως να μπαίνει μέσα όπως πρώτα. Επί τέλους μια μέρα θέλησε να τον φωνάξει και να τον ρωτήσει γιατί δεν σταματούσε πια στην ταβέρνα. «Τι συμβαίνει Γιάννη γιατί δεν μπαίνεις στην ταβέρνα πια; Περνάς απ’ έξω κι’ ούτε καλημέρα δεν μας λες». «Δεν σταματώ στην ταβέρνα πια γιατί ο σύντροφος μου που είναι πάντα μαζί μου δεν μπαίνει σε ταβέρνες. Κάθε φορά που περνώ είναι κι ο Χριστός μαζί μου «. Ο εις τους πολλούς αόρατος Χριστός για τον άνθρωπο αυτό κατέστη ο παντοτινός σύντροφος δια την ζωή αυτή και την μετέπειτα. Ο Χριστός εν τη καρδία σημαίνει αιώνιο ζωή. Όταν έχουμε ζωή δεν προσηλωνόμαστε εις τα πρόσκαιρα αλλ’ εις τα αιώνια. Άραγε έχεις αιώνια ζωή; Εάν όχι ζήτησε την από τον Χριστό.
................................................
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ΟΝ
ΘΕΛΟΜΕN ΝΑ ΙΔΩΜΕΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥN
Ο Χριστός φθάνει σχεδόν εις το τέλος της επιγείου Του διακονίας. Εισέρχεται εις τα Ιεροσόλυμα θριαμβευτικά αλλά η απόρριψης Tου από τον Ισραήλ εγγίζει. Την στιγμή που οι Εβραίοι τον απορρίπτουν τον ζητούν οι Εθνικοί οι Έλληνες. Γι’ αυτό διαβάζουμε εις το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (12: 20—21) «Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των μεταβαινόντων δια να προσκυνήσουν τη εορτή. Ούτοι λοιπόν ήλθον προς το Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και παρεκάλουν αυτόν λέγοντες: Κύριε θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν». Ασφαλώς θα είχαν ακούσει για τον Ιησού και θέλησαν να τον γνωρίσουν προσωπικός. Πολύ ωραία ο Λουκάς εις τας (Πράξεις των Αποστόλων 17:21). Περιγράφει το πνεύμα των Ελλήνων: «Πάντες δε οι Αθηναίοι και οι επιδημούντες ξένοι εις ουδέν άλλον ηυκαίρουν παρά εις το να λέγωσι και να ακούσωσι τι νεότερο».
Ο Έλλην είναι φύσει φιλομαθείς και θρήσκος. Εις την περίπτωση αυτήν ούτε η μάθησης ούτε η θρησκεία του τον επαρκούν. Ζητεί να γνωρίσει από τον Χριστό ο οποίος είναι ο μόνος ικανός να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Θα ήταν ευτύχημα αν κι εμείς οι σημερινοί Έλληνες μιμούμαστε τους προπάτορες μας εις την επιθυμία μας να ίδομε και να γνωρίσουμε τον Χριστό ως τον προσωπικό μας Σωτήρα. Δεν έρχονται
Δεν έρχονται κατ’ ευθείαν Εις τον Χριστό αλλά πηγαίνουν μέσω άλλου προσώπου του Φιλίππου. Εφοβούντο μήπως ο Χριστός Ήταν για τους Εβραίους μόνο; Γι’ αυτό ακριβώς και ο Φίλιππος δεν τους παίρνει κατ’ ευθείαν εις τον Χριστό αλλά πηγαίνει να συμβουλευτεί τον συναδέλφου του Ανδρέα. Νόμιζαν ότι η παραγγελία του Χριστού «Εις οδόν των Εθνών μη υπάγετε και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθετε»
(Ματθαίος 10:5).εξακολουθούσε να ισχύει. Στην πραγματικότητα όμως ο Χριστός είναι για όλο τον κόσμο για κάθε εθνικότητα για κάθε φυλή δεν είναι δε ανάγκη να μεσολαβούν άλλα πρόσωπα για να δούμε τον Χριστό. Αυτός μας λέγει ότι είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. (Α΄ Τιμοθέου 2:5). Το έργον του υπηρέτου του Χριστού είναι όπως το έργο του παρανύμφου τελειώνει όταν ο αμαρτωλός έλθει σε επαφή με τον νυμφίο τον Χριστό.
Θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησού η κραυγή του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρουσσώ κάποτε είπε: «Εάν δεν υπάρχει Θεός θα έπρεπε να εφεύρουμε ένα Θεό για να μην τρελαθούμε». Ο Ιώβ μέσα στην θλίψι και δοκιμασία αναφώνησε: «Είθε να ήξευρον που να εύρω αυτόν ήθελον υπάγει έως του θρόνου αυτού». Ο Πλάτων έλεγε: «Ευρισκόμεθα στην αναζήτηση ενός Θεού ή ενός θεόπνευστου ανθρώπου ο οποίος θα μας δείξει το καθήκον μας και θα εξαλείψει το σκοτάδι από τα μάτια μας».
.........................................................
ΔΙΑΤΙ Η ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
1/. Ένεκεν (εξ’ αιτίας) του τι ήτο και είναι ο Χριστός.
Δεν είναι απλούς άνθρωπος. Είναι θεάνθρωπος Τέλειος Θεός τέλειος άνθρωπος. Μοναδικός στον χαρακτήρα Του. Ο νους μας δεν μπορεί να Τον καταλάβει αλλ’ η καρδία μας μπορεί να Τον αισθανθεί. «Και αναντιρρήτως το μυστήριο της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθει εν σαρκί εδικαιώθη εν πνεύματι εφάνη εις αγγέλους εκηρύχθη εις τα έθνη επιστεύθη εις τον κόσμο ανελήφθη εν δόξη». (Α΄ Τιμοθέου 3:16). Η ενσάρκωσης του Θεού εν τω προσώπω του Χριστού είναι το μεγαλύτερο μυστήριο. Ο Λόγος σαρξ εγένετο. Ποιος μπορεί να παρακολουθήσει την ζωή του Χριστού ως ανθρώπου και να μη πέσει στα γόνατα του και να με τον Θωμά ; «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!» εάν ήτο απλούς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να
κάμει ότι έκαμε. Ένας Αιγύπτιος νέος ενώ διάβαζε την ιστορία της Σταυρώσεως του Χριστού σταμάτησε όταν ήλθε στο μέρος που ο Χριστός στον σταυρό πάνω φώναξε: «Πάτερ συγχώρησον αυτούς διότι δεν εξεύρουν τι κάμνουν « Και αναφώνησε λέγων: « Άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κάμει μια τέτοια προσευχή για τους εχθρούς του».
Η κατανόησης της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού καθίσταται η βάσις της καταλλήλου κατανοήσεως της θείας Του φύσεως έργου. Προσέξατε! Ούτε μία γραμμή δεν έγραψε και όμως περισσότερα βιβλία εγράφησαν για το πρόσωπό Του παρά για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο φιλοσοφίας ή επιστήμη. Ούτε μία γραμμή μουσικής δεν συνέταξε αλλά για τ’ όνομά του εγράφησαν περισσότερα τεμάχια μουσικής και ύμνοι παρά για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο. Κάθε Κυριακή εκατομμύρια ακολούθων του Τον λατρεύουν ως πιστοί ακόλουθοι Του. και όμως κανένα δεν βίασε να Τον ακολουθήσει. Δεν νίκησε με το ξίφος του στο χέρι αλλά επάνω στο σταυρό θυσιαζόμενος για κείνους που επρόκειτο να σώσει. Αυτός δεν είχε που να κλείνει την κεφαλή του και όμως χιλιάδες ορφανά κοιμούνται σε ορφανοτροφεία που ιδρυθήκαν για την αγάπη του Χριστού. Με ποιόν να σε συγκρίνουμε Χριστέ μας; Με κανένα. Είσαι ο Κύριος του ουρανού και της γης. Είσαι ασύγκριτος γιατί είσαι ο Υιός του Θεού που ήλθε στον κόσμο μας τούτον να σκηνώσεις μεταξύ μας για λίγο καιρό για να μας φανερώσεις τον Πατέρα σου τον Θεό. έγινε άνθρωπος για να γίνουμε ημείς που πιστεύουμε σε Σένα παιδιά του Θεού. Τι έξοχο πράγμα! Τι έξοχο προνόμιο να μπορούμε εμείς να Σε πλησιάζουμε και να ζητούμε την γνωριμία σου. Γνωρίζοντας Σε γνωρίζουμε τον Θεόν. «Όστις εν μορφή Θεού υπάρχων δεν ενόμισεν αρπαγήν το να είναι ίσα με τον Θεόν αλλ’ εαυτόν εκκένωσε λαβών δούλου μορφήν γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους. Και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου –θανάτου δε σταυρού»(Φιλιππισίους 2:6—8). .
Αυτός γεννήθηκε από γυναίκα παρθένο χωρίς την ενέργειαν ανδρός. Υπερφυσική υπήρξε η γέννησης Του υπήρξε η ζωή Του και υπερφυσικός ο θάνατός Του. Εις την Αγίαν Γραφήν
Δεν ευρίσκουμε πουθενά να ονομάζεται απλώς «Υιός ανθρώπου».είναι πάντοτε «Ο Υιός του ανθρώπου». Είναι μοναδικός. Είναι Υιός εκ φύσεως. Ενώ εμείς απλώς υιοθετούμεθα εις την οικογένεια του Θεού. εάν θέλουμε σοφία δεν στρεφόμαστε στον σοφόν Σολομώντα αλλ’ εις την ενσάρκωση της σοφίας τον Χριστόν. Εάν θέλουμε συμπάθεια δεν στρεφόμαστε εις τον Ιερεμία αν και επονομάσθει ο κλαίων προφήτης αλλ’ εις τον Χριστόν η προσωποποίησης του οίκτου της ευσπλαχνίας και της συμπάθειας όστις περασθείς κατά πάντα δύναται να βοηθήσει και ημάς τους πειραζομένους. Εάν θέλουμε παράδειγμα ζήλου δεν θα το βρούμε εις τον τολμηρό Πέτρο ούτε εις τον ατρόμητο Παύλο αλλ’ εις τον ίδιο τον Χριστό ο οποίος είπε: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε». Εάν θέλουμε υπόδειγμα αγάπης δεν θα προστρέξουμε στον μαθητή της αγάπης τον Ιωάννη αλλ’ εις τον ίδιο τον Κύριο της αγάπης τον Χριστό όστις ενώ εμείς είμαστε εχθροί Του μας αγάπησε μέχρι θανάτου. Πραγματικά η μόνη λογική λύσης του Χριστού ως ανθρώπου είναι η αναγνώρισης Του ως Θεού.
Ακούστε Τον: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου εγώ είμαι ο άρτος της ζωής εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή. Αυτά που θέλεις άνθρωπε τα έχω – έλθετε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι κι εγώ θέλω σας αναπαύσει». Όπως οι κουρασμένοι Έλληνες τότε βρήκαν ανάπαυση και σωτηρία στον Χριστό κι’ εμείς σήμερα αν Τον εμπιστευθούμε γιατί Αυτός είναι ο ίδιος χθες σήμερον και εις τον αιώνα.
2/. Οι Έλληνες της εποχής του Χριστού δεν ζήτησαν να Τον ιδούν μόνο ένεκεν (εξ’ αιτίας) του ότι Αυτός ήταν ο μοναδικός Θεάνθρωπος αλλά κι’ ένεκεν(εξ’ αιτίας) του τι ο Χριστός κάμνει δια τον άνθρωπο. Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη του Χριστού διότι τα ταμεία τους είναι γεμάτα χρυσό. Μία εφημερίδα προσέφερε ένα βραβείο σ’ εκείνον που θα έδιδε τον καλλίτερο ορισμό του χρήματος. Ιδού ο ορισμός του βραβευθέντος: « Το χρήμα είναι ο παγκόσμιος προμηθευτής οποιουδήποτε πράγματος εκτός της ευτυχίας και το διαβατήριο για οποιοδήποτε μέρος εκτός του ουρανού». Είθε αυτό να το γράψουμε βαθειά μέσα στην καρδιά μας και να ρυθμίσουμε την ζωή μας καταλλήλως. Ας ζητήσουμε όχι πλέον τον χρυσόν αλλά τον Χριστόν διότι ο πρώτος παρέρχεται ο δε δεύτερος είναι αιώνιος.
Κανένας δεν διατείνεται να έχει σωθεί από κανένα άλλο πρόσωπο ή κανένα άλλο πράγμα εκτός του Ιησού Χριστού. Υπήρξαν μεγάλοι άνδρες που έζησαν πάνω στη γη αυτή αλλά κανένας τους δεν μπόρεσε να φέρει εκείνο που ο Χριστός έφερε δηλαδή την σωτηρία του ανθρώπου και ζωή αιώνιο. Εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν δοκιμάσει το θαύμα της αναγεννήσεως μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να μαρτυρήσουν δια της σωτηρίου χάρι του Χριστού. Δεν ακούμε κανένα να λέγει «Εγώ σώθηκα από τον Πλάτωνα από τον Σωκράτη από τον Πάπα από τον δεσπότη από τον Κομφούκιο από τον Βούδα». Αμέτρητα όμως στόματα άνοιξαν και ανοίγουν κάθε μέρα λέγοντας: «Δεν αισχύνομαι (ντρέπομαι) το ευαγγέλιο του Χριστού επειδή είναι δύναμης Θεού προς σωτηρία εις πάντα πιστεύοντα Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα».
(Ρωμαίους 1:16).
Είμαστε πρόθυμοι να κάμομε πολλά πειράματα εις πολλά πεδία της γνώσεως. Ένα είναι το πείραμα που δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε το πείραμα του Χριστού. Τον απορρίπτομε χωρίς να τον δοκιμάσουμε. Αυτό για μας είναι μοιραίο.
Ένας άπιστος μια νύκτα προσεκλήθη να ομιλήσει σε μια ομάδα χριστιανών. Οι χριστιανοί ήθελαν να του δώσουν την ευκαιρία ν’ αναπτύξει τις θεωρίες του και τις αντιρρήσεις του κατά του χριστιανισμού. Αφού ομίλησε επί μιαν σχεδόν ώρα προσκάλεσε οιονδήποτε χριστιανό ευρισκομένου μέσα στην αίθουσα να έλθει πάνω στον άμβωνα και να διαψεύσει ότι ο ίδιος είχε πει κατά του Χριστού. Μεγάλη σιωπή επικράτησε για λίγα λεπτά. Κανείς δεν εφαίνετο να τολμούσε ν’ αντικρούσει τα αντιχριστιανικά επιχειρήματα του άπιστου. Τέλος ένας γέρος που καθόταν σ’ ένα πισινό κάθισμα σηκώθηκε κι’ προχώρησε ν’ ανέβει στον άμβωνα. Στάθηκε μπροστά στο πλήθος και έβγαλε ένα πορτοκάλι από την τσέπη του. χωρίς να πει τίποτα άρχισε να το ξεφλουδίζει. Αυτό βέβαια φάνηκε πολύ παράξενο στο χριστιανικό ακροατήριο και στον άπιστο ομιλητή ο οποίος τον παρακίνησε να αναφέρει τι ήθελε να πει υπέρ του Χριστού. Το στόμα του όμως ούτε άνοιξε καθόλου. Ο άπιστος νεύριασε
και του είπε: «Μήπως ήταν ανάγκη να ανεβείς στον άμβωνα να ξεφλουδίσεις το πορτοκάλι σου και να σπαταλάς τώρα τον καιρό τόσον ανθρώπων;» Χωρίς απάντηση ο γέρος προχώρησε ξεφλουδίζοντας το πορτοκάλι. Επιτέλους τελείωσε και ο άπιστος νόμιζε ότι το παιχνίδι θα σταματούσε εκεί αλλά που! Νόμισε πως ο γέρος τα είχε χάσει. Εκείνος τη δουλειά του. αφού καθάρισε το πορτοκάλι άρχισε να το τρώγει. Αφού το έφαγε στράφηκε στον άπιστο και του είπε: «μπορείτε σας παρακαλώ κύριε να μου πείτε ποια γεύση είχε το πορτοκάλι που μόλις έφαγα; Ήταν γλυκό πικρό ξινό τι γεύση είχε; Θυμωμένος ο άπιστος απάντησε: «και που ξέρω εγώ σεις το φάγατε σεις το εξεύρετε». «Εν τάξει κύριε δοκιμάσατε τον Χριστό στην ζωή σας;» «Όχι» γιατί λοιπόν εκφέρετε γνώμη γι’ Αυτόν εφ’ όσον δεν γνωρίζετε;» κόκαλο ο φημισμένος άπιστος. Ντροπιασμένος κατέβηκε από τον άμβωνα τελείως ηττημένος. Όλα τα αντιχριστιανικά του επιχειρήματα κατέπεσαν.
Ομιλώ εξ’ ιδίας μου πείρας. Ο Χριστός είναι ο ικανός να σώσει εις το παντελές. Δοκιμάσατε Τον και θα ιδείτε ότι ο ζυγός Του είναι καλός και το φορτίον Του ελαφρό. Στον σταυρό Του θα βρείτε τελεία ανάπαυση εξιλασμό και ειρήνη της ψυχής. Δοκιμάσατε πειραματισθείτε τον Χριστό. δεν έχετε να χάσετε τίποτα. « Εάν εγώ υψωθώ υπεράνω της γης θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». (Ιωάννης 12:32) είπεν ο Χριστός. Αυτός είναι ο παγκόσμιος μαγνήτης. Ελκύει και την πιο αμαρτωλή καρδιά. Έχει την ικανότητα να ξεσκεπάζει όλα τα κρύφια της καρδιάς. Ο δυνατός μαγνήτης μπορεί να ελκύσει μέταλλα που βρίσκονται θαμμένα μέσα στη γη. Έτσι και ο Χριστός την καρδιά μας που είναι θαμμένη βαθειά μέσα στην αμαρτία στη σαπίλα στη λάσπη μπορεί να την ελκύσει αλλά και να την καθαρίσει και να την κάμει εύχρηστη στον κόσμο τούτο. Την καθαρή καρδιά ο Χριστός ενοικεί (κατοικεί) την κάμνει σπίτι Του. για φανταστείτε τι υπέροχο και ένδοξο προνόμιο είναι να έχει κανείς τον Χριστό τον βασιλέα των βασιλέων τον Κύριον των κυρίων μέσα στην καρδιά του. Αυτό είναι το μυστήριο του Χριστού ότι κατοικεί στις καρδιές εκείνων που Τον δέχονται. Φέρνει τον Θεό μέσα μας Τότε δεν ζούμε πια εμείς αλλ’ αυτός ζει μέσα μας δεν μιλούμε πια εμείς
αλλ’ Αυτός μιλά για μας.
« Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην… ζω δε ουχί πλέον εγώ αλλ’ ο Χριστός ζει εν εμοί κθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού όστις με ηγάπησε και παρέδοκεν εαυτόν υπέρ εμού»(Γαλάτας 2:20).
Μία μητέρα επισκέφθηκε τον υιό της στο Πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε. Προς μεγάλην της κατάπληξη είδε το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από άσεμνες εικόνες(φωτογραφίες). Δεν του είπε τίποτα απολύτως. Όταν πήγε στο σπίτι αγόρασε μια εικόνα του Χριστού την πακετάρισε και την έστειλε στον υιό της ως δώρον. Ύστερα από λίγο καιρό η μητέρα ξανά-επισκέφθηκε το παιδί της στο σχολείο. Προς μεγάλη της έκπληξη όταν μπήκε στο δωμάτιό του παρατήρησε ότι όλες οι άσεμνες εικόνες έλειπαν και ήταν μόνο η εικών του Χριστού. « Τι έγειναν οι άλλες εικόνες;» τον ρώτησε. Δεν μπορούσα να τις έχω και εκείνες και τον Χριστό. Έπρεπε να διαλέξω. Διάλεξα τον Χριστό. εκεί που μπαίνει ο Χριστός απ’ εκεί εκδιώκεται το κακό αυτομάτως. Μη λοιπόν σε απασχολεί πολύ το ζήτημα του πως η καρδιά σου θ’ απαλλαγεί από τις τόσες αμαρτίες και από τις τόσες αμαρτωλές έξης (επαναλαμβανόμενες κακές συνήθειες) . όταν μπει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου αυτή αυτομάτως από μαύρη σαν την πίσσα που είναι γίνεται λευκή σαν το χιόνι. Για να γίνει αυτό χρειάζεται κάποια χημική ουσία. Αυτή είναι το αίμα του Ιησού Χριστού το οποίον «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου 1:7). Η εφαρμογή του φαρμάκου αυτού επί της καρδίας σου γίνεται δια πίστεως
Εμπρός λοιπόν στην αντικατάσταση του εγώ υπό του Χριστού! Μέσα στο σκότος που ζούμε πως είναι δυνατόν να δούμε τον Χριστόν; Ο ίδιος είπε: «εγώ είμαι το φως του κόσμου». Να μη βγάλουμε πρώτα το σκοτάδι κι’ ύστερα να επιτρέψουμε στο φως να μπει ανοίγοντας τα παράθυρα είπε το παιδάκι στη μαμά του. μιλούσε όμως σαν παιδάκι! Πως μπορούσαν να αποβάλουν το σκοτάδι ή το ν’ αφήνουν το φως να το αντικαταστήσει; Σαν το παιδάκι αυτό είναι πολλοί ενήλικοι σήμερα. Ίσως κι εμείς στο συλλογισμό μας να είμαστε μωρά. Λέμε: «Δεν μπορώ να αφήσω τον Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά μου. Είναι λερωμένη. Πρέπει να την καθαρίσω πρώτα
Πριν να επιτρέψω στον Χριστό να μπει και να την κάμει κατοικητήριό Του». προσπαθούμε να βγάλουμε το σκοτάδι προτού επιτρέψουμε στο φως να μπει. Ο μόνος που θα μπορέσει ν’ αποβάλλει το σκοτάδι από την καρδιά μας είναι ο Χριστός το φως. Ας ανοίξουμε λοιπόν το παραθυράκι της καρδιάς μας.
................................................
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ
Στη ζωή του χριστιανού.--- Όταν ο Χριστός βρίσκεται εντός μας τότε οι άνθρωποι θα αντιληφθούν. Ένα πράγμα που είναι φωτεινό δεν μπορεί να κρυφτεί. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ο κόσμος επιθυμεί να ιδεί τα’ αποτελέσματα του Χριστού στη ζωή μας. Φωνάζουν οι άνθρωποι οι άπιστοι οι άνθρωποι οι άθεοι:»θέλουν να ιδούμε τον Χριστόν να περπατά στους δρόμους μας αλλά υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που πρέπει να κάμουν τους άλλους να βλέπουν τον Χριστό να περπατά να μιλά να εργάζεται το καλό να παρηγορεί τους τεθλιμμένους να θεραπεύει τους ασθενείς να επουλώνει τις πληγές των πληγωμένων. Υπάρχουν ή πρέπει να υπάρχουν χριστιανοί που να έχουν τον Χριστό. κάποτε ρώτησαν κάποιον Ινδό ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που τον έκαμνε να μη δεχθεί τον χριστιανισμό. «οι χριστιανοί με εμποδίζουν να ιδώ τον χριστό» ήταν η απάντησης του. ο άπιστος γείτονάς μας η γυναίκα μας τα παιδιά μας στέκονται μπροστά μα και λέγουν: «Θέλουμε να ιδούμε τον Χριστό στη ζωή σας!». Άραγε θα το κατορθώσουν;
Η αλήθεια είναι ότι τα έργα μας δεν μας σώζουν ότι τα έργα μας δεν είναι η βάσης της πίστεως αλλ’ η πίστης είναι βάσης των καλών έργων. Τα καλά έργα μας είναι η φανέρωσης εις τον έξω κόσμο της πίστεως μας εις τον Χριστόν. Μπορούμε να λέμε πως πιστεύουμε αλλά τι με τούτο;
Μια κόρη πίστεψε στο Χριστό τον δέχτηκε για Σωτήρα της και θέλησε να γίνει μέλος της εκκλησίας του μεγάλου Άγγλου ιεροκήρυκος Σπέρτζον. Η επιτροπή που την εξέτασε όσον αφορά την δογματική προκατάρτιση της κόρης ανακάλυψε ότι ήξευρε πολύ λίγα από τα χριστιανικά δόγματα.
Επί τέλους η κόρη βαρέθηκε να ακούει τις δύσκολες Θεολογικές ερωτήσεις της επιτροπής και τους είπε: «κύριοι ένα πράγμα ξέρω ότι πριν αναγεννηθώ δεν σκούπιζα κάτω από τα κρεβάτια και τις ντουλάπες αλλά τώρα σκουπίζω και τα μέρη που δεν φαίνονται στο σπίτι που δουλεύω.
Αμέσως μόλις άκουσε την μαρτυρίαν αυτή η επιτροπή ψήφισε να δεχθεί την κόρη στην εκκλησία. Δεν είναι το τι λέμε τόσο όσο το τι κάνουμε που φανερώνει τον Χριστό στον γύρω μας κόσμο.
Τελευταίως ένας κύριος τηλεφώνησε σ’ ένα ιεροκήρυκα και του είπε: «Είμαι εκείνος που γύρευες με το φανάρι». Προχώρησε λέγοντας το πόσο καλά ήξευρε τις Γραφές και ότι μπορούσε ν’ απαντήσει οιονδήποτε δύσκολη ερώτηση όσον αφορά την Αγίαν Γραφή. Του είπε πως ήξευρε σχεδόν όλη τη βίβλο απ’ έξω.
Την επομένη μέρα ο ίδιος κύριος τηλεφώνησε στον ιεροκήρυκα και του επανέλαβε τα ίδια πράγματα σχεδόν. Ο Ιεροκήρυξ δεν είπε τίποτα. Όταν όμως ο κύριος αυτός του τηλεφώνησε και Τρίτη φορά του είπε εις απάντηση της καυχησιολογίας του περί γνώσεως των Γραφών: «Δεν μ’ ενδιαφέρει πόση από τη Βίβλο ξέρεις απ’ έξω εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι πόσες διδαχές της Βίβλου ζεις στην καθημερινή σου ζωή. Ο κύριος αυτός έκτοτε δεν ενόχλησε τον ιεροκήρυκα.
............................................
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ
Ένας γέρος μαύρος ήθελε να γίνει μέλος σε μια πλούσια εκκλησία της αριστοκρατικής 5ης λεωφόρου της Νέας Υόρκης.
Ο Ιεροκήρυκας μη γνωρίζοντας τι δικαιολογία να βρει για να τον διώξει τον συμβούλευσε να πάει σπίτι του και να προσευχηθεί για το ζήτημα αυτό.
Σε λίγες μέρες ο μαύρος επέστρεψε στην εκκλησία και ο κήρυκας τον ρώτησε:»Ε τι αποφάσισες;» Ο μαύρος πολύ απλοϊκά του απάντησε: «Αιδεσιμότατε προσευχήθηκα και ξανά-προσευχήθηκα αλλ’ ο Κύριος μου είπε: «Γιάννη τι σκοτίζεσαι και στενοχωριέσαι. Κι’ εγώ που είμαι Θεός προσπαθώ εδώ και είκοσι χρόνια να μπω την Εκκλησία
Αυτή και δεν το κατόρθωσα». Κόκαλο ο Ιεροκήρυκας!
«Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εν τω ονόματί Μου ιδού είμαι κι’ εγώ εν τω μέσω αυτών» λέγει ο Χριστός. Βασιζόμενοι σ’ αυτό πολλοί σήμερα κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην Εκκλησία με την ελπίδα ότι θα συναντήσουν τον Χριστό. αλλά που να βρεθεί ο Χριστός! Προσπαθεί να μπει στις εκκλησίες που καλούνται χριστιανικές αλλά δεν Τον αφήνουμε. Φοβούμεθα μήπως μας χαλάσει τα κοσμικά σχέδιά μας. Εάν ο Χριστός μπει στους ναούς μας οι οποίοι κατέστησαν οίκο αναψυχής και εμπορίου χορού και διασκεδάσεων θ’ ανέτρεπε τα τραπέζια μας και θα έκαμνε φραγγέλιο να μας κυνηγήσει σε πλήρη δικαία αγανάκτησή του. Ο κόσμος έρχεται στις εκκλησίες σήμερα διότι έρχεται με την ελπίδα να ιδεί τον Χριστό αλλ’ ο Χριστός έχει εκδιωχθεί. Προσέξτε δεν μιλώ για καμιά εκκλησία ιδιαίτερα. Δεν είμαι κριτής των διαφόρων δογμάτων αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου μπροστά στο τι λαμβάνει χώραν γύρω μας μεταξύ όλων σχεδόν των δογμάτων. Και τι να πω περί άμβωνος του εικοστού αιώνος; Στην Νέα Υόρκη πριν λίγο καιρό κάποιος περιβόητος «χριστιανός»ιεροκήρυκας κήρυττε επί του θέματος: «Ο κίνδυνος του λατρεύειν τον Ιησούν». Ιδού λοιπόν ! πηγαίνουμε εις τις εκκλησίες της εποχής μας και ακούμε ότι είναι επικύνδινο να λατρεύουμε τον Κύριο μας. Αλλοίμονο. Βαίνομε προς τον Κρημνόν».
Ένας ιεροκήρυκας μια Κυριακή πρωί ανέβηκε όπως συνήθως στον άμβωνα του και βρήκε ένα χαρτάκι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα τα εξής: «ως εκκλησίασμα θέλουμε να δούμε τον Ιησούν». Αυτό τάραξε τον φιλοσοφούντα ιεροκήρυκα. Ήταν όμως ειλικρινής άνθρωπος και βαθειά μέσα στην καρδιά του είχε την επιθυμία να φανερώσει τον Χριστό κατά την ποιμαντορική του διακονία αλλά κατά τα φαινόμενα δεν το είχε πετύχει μέχρι τη στιγμή. Ως πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος δεν στράφηκε να κατηγορήσει το εκκλησίασμά του ως αγνώμον και μη εκτιμών την διακονία του. προσπάθησε να εξετάσει τον εαυτόν του. με μεγάλη του λύπη ανακάλυψε ότι τα μέλη της εκκλησίας του είχαν δίκαιο λέγοντας του ότι δεν φανέρωνε ότι δεν φανέρωνε τον Χριστό. Απομακρύνθηκε από την Εκκλησία του για λίγο καιρό γι’ αυτοεξέταση και πνευματική επικοινωνία με τον Θεό. επέστρεψε καινούργιος άνθρωπος. Μια μέρα στον άμβωνα του βρήκε ένα άλλο χαρτάκι πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα τα εξής: «εχάρησαν λοιπόν οι μαθηταί ειδόντες τον Κύριον» (Ιωάννης 20:20)
Είθε να έλθει η ημέρα την οποία θα βλέπουμε σε κάθε άμβωνα τον Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον κηρυσσόμενον
..........................................
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
(Λουκάς ιδ: 16—24).
Ο Χριστός ήταν καλεσμένος στο τραπέζι ενός Φαρισαίου το σπίτι. Εκεί βλέποντας ότι λείπουν οι πτωχοί λείπουν οι φτωχοί έλαβε αφορμή να μιλήσει για τους φίλους των πτωχών τι μεγάλο μισθό θάχουν απ’ το Θεό στην ανάσταση των δικαίων.
«Όταν προσκαλείς λέγει στον Φαρισαίο για δείπνο ή γεύμα μη καλείς τους φίλους σου ούτε τους συγγενείς σου μηδέ τους πλουσίους γείτονας σου γιατί και αυτοί θα σε καλέσουν και θα σου ανταποδώσουν. Αλλά να καλείς τους πτωχούς αναπήρους χωλούς τυφλούς που δεν έχουν να στο ανταποδώσουν και γι’ αυτό θα είσαι μακάριος γιατί θα σου ανταποδοθεί στην ανάσταση των δικαίων». Ένας των συνδαιτυμόνων που άκουσε αυτά είπε: «Μακάριος όστις φάγει άρτον στην βασιλεία του Θεού». Και τότε ο Χριστός εις απάντηση είπε την παραβολή:
Ένας άνθρωπος λέγει έκαμε ένα μεγάλο δείπνο στο οποίο κάλεσε πολλούς. Έστειλε το δούλο του στην ώρα του δείπνου να τους πει: ελάτε τώρα όλα είναι έτοιμα. Οι προσκληθέντες πρόβαλαν διάφορες δικαιολογίες και δεν ήλθαν. Ο πρώτος είπε: αγόρασα έναν αγρό και πρέπει να πάω να το ιδώ. Πέντε ζεύγη βοδιών αγόρασα λέγει ο δεύτερος και πηγαίνω να τα δοκιμάσω. Και ο τρίτος δικαιολογήθηκε ότι είναι νιόπαντρος και δεν αδειάζει. Ο δούλος επέστρεψε άπρακτος τα ανέφερε όλα στον οικοδεσπότη ο οποίος οργίσθηκε και τον έστειλε να καλέσει όπου τους βρει τους πτωχούς ανάπηρους χωλούς τυφλούς και να τους φέρει στο σπίτι του. ο πιστός δούλος έτρεξε αμέσως και έκαμε σύμφωνα με την εντολή του κυρίου του. Αλλά και πάλιν υπήρχε χώρος. Ο οικοδεσπότης θέλει κι’ αυτός να συμπληρωθεί. Και διατάσσει τον δούλο του και πάλι:
Τρέξε του λέγει παντού και ανάγκασε τους να έλθουν ώστε να γεμίσει το σπίτι μου. Και τότε ο οικοδεσπότης είπε για τους πρώτους που αρνήθηκαν ότι κανείς απ’ αυτούς δεν θέλει γευθεί του δείπνου.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ
α/. το μεγάλο Δείπνο. Ο Θεός εν τη Παντοδυναμία και Αγάπη Του δημιούργησε το Σύμπαν στην άπειρη Του Σοφία και Αγάπη πραγματοποίησε το μεγαλειώδες σχέδιο της Σωτηρία του ανθρώπου δια του Υιού Του δια του οποίου λυτρωθήκαμε και δια του Αγίου Πνεύματος δια του οποίου αναγεννηθήκαμε ώστε όποιος πιστεύει εις τον Χριστό να γίνει παιδί του Θεού και κληρονόμος των Θείων ευλογιών.»…Ο Θεός ο ειπών να λάμψει φως εκ του σκότους είναι όστις έλαμψε εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμό της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού»
(Β΄ Κορινθίους δ:6 και Ιωάννης γ:16). Το μεγάλο τούτο κοσμοσωτήριο γεγονός να το διακηρύξει το Ευαγγέλιο ως χαρμόσυνο άγγελμα και ευτυχές γεγονός για κάθε άνθρωπο και το οποίο ο Χριστός εδώ το ονομάζει «Δείπνον». Και είναι «δείπνο» διότι είναι μια εορτή που δεν έχει ούτε λύπες ούτε στερήσεις αλλ’ όλο χαρά και πλούτος θείων ευλογιών και απείρων αγαθών τα οποία δια του Ευαγγελίου υπόσχεται ο Θεός εις τους πιστούς τους μετέχοντας του Δείπνου.
Το «Δείπνο» είναι μέγα γιατί το προσφέρει ο Μέγας Θεός γιατί είναι τόσο μεγάλο ώστε να υπάρχει αρκετός τόπος «για τον καθένα» «για όλους» και «για πάντοτε». Είναι μέγα γιατί χρειάστηκε για να γίνει ένα μεγάλο τίμημα κόστισε το τίμιο αίμα του Θεανθρώπου Χριστού «Ηξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε… δια φθαρτών αργυρίου ή χρυσίον αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού ως αμνού αμώμου και ασπίλου»
(Α΄ Πέτρος α:19). «…εις υπέρ πάντων απέθανε…»
(Β΄ Κορινθίους ε:14). Επίσης το Δείπνο είναι «έτοιμο» προπαρασκευασμένο. Το πνευματικό αυτό δείπνο του ευαγγελίου εμελετήθη μέσα στην καρδιά του Θεού προ καταβολής κόσμου(πριν γίνει ο κόσμος).Δια τούτο και ο Χριστός το τίμημα του Δείπνου καλείται «Το αρνίον το
Εσφαγμένον από καταβολής κόσμου». (Εφεσίους α:4)δηλαδή ο Χριστός μας ενεθυμήθη και πριν ακόμα γεννηθούμε. Πόσο τούτο μας συγκινεί και μας γεννά αίσθημα άπειρης ευγνωμοσύνης προς τον «αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα δια του αίματος του από των αμαρτωλών ημών» (αποκ.α:5).
β/. Η εγκάρδιος πρόσκλησης. «Έρχεσθε επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα». Κατά την παραβολή οι πρώτοι προσκληθέντες αρνήθηκαν προφασιζόμενοι μωρές και ανόητες δικαιολογίες ως εμπόδια. Τα αυτά δεν ήταν αμαρτωλά διότι δεν ήταν κακό που αγόρασε γη ή ζεύγη βοδιών ή που παντρεύτηκαν. Το κακό έγκειται εις το ότι νικήθηκαν από τα εμπόδια αυτά. Έδωσαν σ’ αυτά τόση μεγάλη αξία ώστε να τα θεωρήσουν σπουδαιότερα από την πρόσκληση του δείπνου έσφαλαν στην εκτίμηση που προτίμησαν την απόλαυση των υλικών πραγμάτων από τα πνευματικά κωφεύσαντες στην πρόσκληση που τους έκαμε ο Βασιλεύς των βασιλέων ο Θεός που τους προσφέρει το δείπνο της «Χάριτος» της αιωνιότητας. Αλλά τα δικαιώματα του Θεού επί της δημιουργίας υπερέχουν όλων των καθαρώς ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ίδιο δυστυχώς κάμνουν και σήμερα πολλοί οι οποίοι αν και προσκαλούμενοι να δεχτούν την εν Χριστώ λύτρωση αυτοί αφήνουν την ευκαιρία αμελώντας και προφασιζόμενοι ότι «δεν έχουν καιρό» «δεν αδειάζουν» «είναι απασχολημένοι»κλπ. Ενώ υπακούουν προθύμος σε κάθε άλλο εκτός από την πρόσκληση. «αλλ’ ….εάν….πάσα παράβασης και παρακοή έλαβεν διακαίαν μισθαποδοσίαν πως ημείς θέλομεν εκφύγει εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;» (Εβραίους β:2—3).
Αλλά τους πρώτους αρνηθέντας είναι δε αυτοί οι Ιουδαίοι οι οποίοι ευνοηθέντες υπό του Θεού περιφρόνησαν με επιπολαιότητα το δείπνο δεν τους μιμήθηκαν οι άλλοι οι οποίοι πρόθυμα προσήλθαν . και είναι αυτοί οι εθνικοί οι ειδωλολάτρες (μεταξύ των οποίων είμαστε και εμείς οι Έλληνες)
Οι οποίοι είχαν την πνευματική τυφλότητα και ψυχική αναπηρία και εις τους οποίους πιστεύσαντες έλαμψε το φως της αληθινής Θεογνωσίας και του Ευαγγελίου. Τώρα η πρόσκλησης απευθύνεται προς πάντας προς όλο τον κόσμο.
(Ματθαίος κη:19)διότι «είναι έτι τόπος» και «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή».
(Ρωμαίους ι:13).
Η πρόσκλησης απευθύνθηκε και προς σε σένα αγαπητέ μου. Σε καλεί ο Θεός να προσέλθεις εις το δείπνο. Στο δείπνο ο πνευματικός φτωχός γίνεται σοφός ο ψυχικός τυφλός βρίσκει το φως του ο ανάπηρος ηθικά θεραπεύεται και γίνεται σώος και ακέραιος. Η σοφία του Θεού σε καλεί εις το Δείπνο της και για σένα ετοίμασε το τραπέζι αυτής (της σοφίας). Έσφαξε τα σφάγια αυτής(της σοφίας)κέρασε τον οίνον αυτής(της σοφίας).
Απέστειλε τας θεραπαινίδας (υπηρεσίες) αυτής (της σοφίας) κηρύττει επί των υψηλών τόπων (υψηλοί τόποι ειδωλολατρίας) της πόλεως. « Όστις είναι άφρων ας στραφεί εδώ» και προς τους ενδεείς= (φτώχια πνευματική) φρενών λέγει προς αυτούς. Έλθετε φάγετε από του άρτου μου και πίετε από του οίνου μου τον οποίο εκέρασα. Αφήσατε την αφροσύνην και ζήσατε και κατευθυνθήτε εν τη οδώ της συνέσεως»
Παροιμίες θ:1—6 ).
Δόξα στον Κύριο ΑΜΗΝ.
..............................
